บทที่351นอกจากผมยังมีใครเคยเห็น

บทที่ 351 นอกจากผมยังมีใครเคยเห็น

ใบหน้าของเพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ปรากฏความรู้สึกใดๆ ใน สายตาของเงินอีเวยเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน! “ผมเพิ่ง พูดไปเมื่อสักครู่ ตั้งแต่วันนี้ผมจะไม่วุ่นวายกับคุณเรื่องนี้อีก เพราะไม่มีความหมายอะไรแล้ว ถึงอย่างไรมันก็คือความจริง คุณปกปิดไปก็ไม่มีประโยชน์

เสื่นอีเวย: ” …หน้าไม่อายจริงๆ

เธอก้มลงบน แต่ยังโดนเพิ่งเจ๋อเฉิงได้ยิน

ดวงตาของผู้ชายสั่นไหว เขาถามเสียงแข็ง : “เมื่อสักครู่ คุณพูดว่าอะไรนะ? ลองพูดอีกที

เป็นอีเวยเลิกคิ้วขึ้น ถามอย่างไม่รู้สึกผิด : “คุณไม่ใช่คน ฉลาดหรือไง ? คุณเดาสิ! ”

เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่สนใจคำพูดกวนประสาทของเธอ กลับเข้า ใกล้ยิ่งขึ้น : “เงินอีเวย คุณฟังถูกต้องแล้ว ตั้งแต่วันนี้ คุณและ ผมจะช่วยกันดูแลเหมียนเหมียนน้อย และอีกอย่างคุณยังต้อง ย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ เอาลูกของผมให้คุณดูแลคนเดียว ผมไม่ ไว้ใจ
เงิน เวยฟังประโยคนั้นของเขา เธอตกใจตาโต ผู้ชายคน นี้! เขามีสิทธิอะไรมาพูดประโยคนี้ได้เต็มปากเต็มคำ หน้า ไม่อายที่สุด เป็นเวยคิดในใจ

สมองของเธอทํางานอย่างรวดเร็ว พยายามคิดหาคําตอบ สวยหรูมาปิดปากเพิ่งเจ๋อเฉิง แต่เมื่อเธอเตรียมค่าพูดเสร็จ เรียบร้อย ทั้งสองคนกลับได้ยินเสียงร่าเริงออกมาจากประตู

“ม่า!”

เงินอีเวยได้ยิน ก็รู้ว่าเป็นเหมือนเหมียนน้อย ส่วนเพิ่งเจอ เฉิงก็ได้ยินเหมือนกัน แต่เหมือนว่าเธอจะกลัวเชิงเจ๋อเฉิงเดิน ไปหาเหมียนเหมียนน้อยก่อนตนเอง ดังนั้นสัญชาตญาณของเสี่ นอีเวยจึงสั่งให้ขวางทางเชิงเจ๋อเฉิงเอาไว้ แต่วิธีการที่เธอเลือก กลับเป็นการคว้าเนคไทที่ลำคอของเพิ่งเจ๋อเฉิงและดึงเข้ามาจับ ไว้แน่น

แรกเริ่มเดิมที่ทั้งสองคนยืนอยู่ใกล้โซฟา แถมระยะห่างยัง อยู่ใกล้กันมาก เดิมทีความสนใจของเพิ่งเจ๋อเฉิงทั้งหมดไปอยู่ ที่เหมียนเหมียนน้อย แต่ตอนนี้เขาถูกเสิ่นอีเวยดึงไว้เช่นนี้ ร่างกายจึงพุ่งเข้าหาผู้หญิงตรงหน้า โดยไม่ทันตั้งตัว

เพิ่งเจ๋อเฉิงสูง 195 เซนติเมตร เมื่อร่างกายของตนเอง โดนกดทับลงไป เงินอีเวยจึงไร้เรี่ยวแรงต้านทานใดๆ ดังนั้น เธอจึงทำได้เพียงใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเพิ่งเจ๋อเฉิงออก แต่มัน ก็สายเกินไป

เสิ่นอีเวยล้มลงบนโซฟา และเพิ่งเจ๋อเฉิง…ก็ล้มทับอยู่บนร่างกายของเธอ

อะไรคือสิ่งที่เรียกว่าภูเขาไท่ซานกดอยู่บนศีรษะ? ตอนนี้ เงินเลยรู้สึกได้แล้ว น้ำหนักทั้งหมดของเพิ่งเจ๋อเฉิงอยู่บนตัว เธอ ทำให้เธอหายใจแทบไม่ออก

“ออกไป เงินอีเวยกัดฟันพูดอย่างโกรธเคือง แต่ก็ พยายามควบคุมระดับเสียงของตนเอง อย่างไรเสีย ที่ประตูยัง คงมีเด็กอายุเพียงสี่ขวบยืนอยู่

แต่เห็นได้ชัดเจนว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ยอมปล่อยเธอไป รอย ยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนริมฝีปากของเขา พร้อมกับน้ำเสียงมีเสน่ห์ ทำให้คนเคลิบเคลิ้ม เขาพูดว่า “คุณคิดถึงผมขนาดนี้เลย หรอ ? อยากอยู่ใกล้ผมขนาดนี้เลยหรอ? “

เมื่อสักครู่ตอนที่เสิ่นอีเวยดึงเนคไทของตนเอง เพิ่งเจ๋อเฉิง สามารถมองออกว่า เธอต้องการขวางไม่ให้ตนเองเข้าใกล้เหมื ยนเหมียนน้อย ดังนั้นจึงทำแบบนี้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาจึง ทำให้ผู้หญิงคนนี้รู้ว่า อะไรที่เรียกว่าอุบายที่แท้จริง

เสิ่นอีเวยได้ฟังคำพูดของเพิ่งเจ๋อเฉิง ในตอนนี้ไม่รู้ว่าจะ โกรธเขาอย่างไรดี เธอไม่ต้องการต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีกต่อ ไป เธอจึงพยายามยกขาขึ้นเพื่อถีบเขาออกไป แต่เธอก็ต้อง หงุดหงิด ทำไมไม่ว่าครั้งไหนตนเองก็เคลื่อนไหวช้ากว่าผู้ชาย คนนี้ตลอด?

ในความเป็นจริงก็คือ เพิ่งเจ๋อเฉิงเพียงแค่ยืนมือออกมา อย่างสบายๆ ขาของเธอก็โดนเขาจับไว้ ถึงแม้จะใช้แรงกำลังไม่ใช่น้อย แต่เธอก็หนีไม่พ้น เพิ่งเจียเจ๋งไม่ทันระวังยกขาของ เธอขึ้นมา ทว่าวันนี้เป็นอีเวชสวมชุดกระโปรง ดังนั้นท่าทาง แบบนี้ จึงทำให้กระโปรงของเธอเลื่อนลงจากน้องถึงต้นขา

ผิวที่ขาวนวลเนียนปะทะกับความเย็นภายในห้องรับแขก ดังนั้นเงินอีเวยจึงรู้สึกถึงความเย็นผ่านทางผิวหนังของตนเอง ทันที

เมื่อโดนความขาวนวลเนียนของต้นขาเตะตา สายตาของ เพิ่งเจ๋อเฉิงจ้องมองจนตาแทบไม่กระพริบ

แต่สุดท้ายสายตาคู่นั้นก็โดนเสิ่นอีเวยสังเกตเข้าจนได้ หัวใจของเธอหยุดเต้น” ไปชั่วขณะ เธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ * ไอ้คนชั่ว มองอะไร?

สายตาของเซิ่งเจ๋อเฉิงจ้องมองเสิ่นอีเวยอย่างร้อนแรง ใบหน้าอันหล่อเหลาและแสนเย็นชา ตราตรึงเข้าไปในลูกตา ของเงินอีเวย จนทำให้เธอใจลอยและหลงเสน่ห์ทันที

เสิ่นอีเวยนึกถึงเหมียนเหมียนน้อยที่ยืนอยู่ตรงประตู อีก ทั้งท่าทางที่เพิ่งเจ๋อเฉิงทับอยู่บนร่างกายของตนเอง เธอมองไม่ เห็นว่าลูกสาวตนเองในตอนนี้มีการแสดงออกทางสีหน้า อย่างไร ดังนั้นเธอจึงยิ่งรู้สึกกังวลใจ

แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ท่าทางในตอนนี้ของเธอและเพิ่ง เจ๋อเฉิงค่อนข้างไม่สุภาพ โดยเฉพาะตอนที่กระโปรงของเธอ โดนเปิดออก เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นอีเวยจึงรีบดึงกระโปรง ตนเองลง เธอเตือนเพิ่งเจ๋อเฉิงด้วยความโมโหในขณะที่จัดกระโปรงตนเอง : “ฉันขอเตือนคุณครั้งสุดท้าย พวกเราสอง คนตอนนี้ไม่ได้มีความสัมพันธ์เป็นสามีภรรยา คุณอย่ามามอง ฉันชั่ว”

เพิ่งเจ๋อเฉิงได้ยินประโยคนี้ เกือบหลุดออกมา เขาถาม อย่างไม่ใส่ใจ: “ งั้นคุณบอกผมหน่อย นอกจากผม มีใครเคย เห็นอีก?

เงินอีเวยอึ้งไปสักพัก นี่มันคำถามบ้าอะไรเนี่ย?

แต่ในใจของเธอรู้ว่า เพิ่งเจ๋อเฉิงจริงจัง เพราะน้ำเสียงถึง แม้จะดูไม่ค่อยใสใจ แต่แววตากลับเย็นชา แม้แต่ลมหายใจก็ มีความเยือกเย็นจนเธอสัมผัสได้

เงินอีเวยรู้ว่า ผู้ชายคนนี้กำลังถามคำถามอย่างจริงจัง และเขาต้องการได้ยินคําตอบที่พอใจ

เธอเกลียดความรู้สึกโดนถามอย่างบังคับเช่นนี้ แต่จะทำ อย่างไรได้ เพราตอนนี้เธอโดนปิดล้อมอยู่ด้วยร่างกายของเชิง เจ๋อเฉิงพร้อมกับโซฟาที่อ่อนนุ่มจากด้านล่าง เธอไม่สามารถ เคลื่อนไหวได้เลย แม้จะหนีก็ไม่มีทางหนี เพราะระยะห่างที่ใกล้ เกินไปเป็นเหตุ จนแม้กระทั่งเสิ่นอีเวยสามารถได้ยินเสียงหัวใจ เต้นของเซิ่งเจ๋อเฉิง

ผู้ชายคนนี้ ทำไมหัวใจเต้นเร็วอย่างนี้? หัวใจของเธอต้อง เต้นเร็วถึงจะปกติใช่ไหม!

สัญชาตญาณของเสิ่นอีเวยต้องการดิ้นให้หลุดออกมา แต่เพียงแค่เงยหน้า สายตากลับปะทะเข้ากับดวงตาที่สงบนิ่งและ ลึกซึ้ง เหมือนดั่งทะเลตอนกลางคืนที่กว้างใหญ่

เชิ่งเจ๋อเฉิงมองผู้หญิงด้านล่างที่ไม่ยอมตอบคำถามสักที

จึงเข้าใจผิดไปโดยปริยายว่าในใจของเธอมีบางอย่างซ่อนอยู่ ด้วยเหตุนี้เขาจึงยิ่งโกรธมากขึ้น

“ผมจะถามคุณอีกครั้ง นอกจากผม มีใครเคยเห็นอีก ไหม? “เสียงของผู้ชายแหบแห้งและตึงเครียด ทิ่มแทงเข้าไป ในใจของเงินอีเวย

เดิมทีเธอโดนเพิ่งเจ๋อเฉิงกดทับไว้ด้วยท่าทางน่า กระอักกระอ่วนใจ แถมตอนนี้ยังต้องโดนถามด้วยคำถามแบบ นี้อีก ทันใดนั้น เสิ่นอีเวยจึงรู้สึกโมโหขึ้นมาในใจ ดวงตาคู่ สวยของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ พูดด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองว่า : “ใครเคยเห็นมันเกี่ยวอะไรกับคุณ? คิดไม่ถึงจริงๆว่า ประธานเพิ่งที่ก่อนหน้านี้วันๆเอาแต่ยุ่งอยู่กับงาน ตอนนี้จะลด ตัวลงมาใส่ใจแบบนี้!

เงินอีเวยพูดอย่างไม่คิด เพราะเธอโมโหมากจริงๆ

เพิ่งเจ๋อเฉิงได้ฟังคำตอบ สีหน้าของเขาเครียดขึ้นมาทันที ลมหายใจที่แสนน่ากลัวแผ่ออกมาจากทั่วทั้งร่างกาย : “คุณฟัง ให้ดีนะ ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงที่ผมเพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ต้องการ คนอื่นก็ ไม่อาจแตะต้องได้

น้ำเสียงของผู้ชายคนนี้ดุร้าย ก้นบึงหัวใจของเสิ่นอีเวยสั่น เทาเมื่อได้ยิน แต่เธอกลับไม่รู้สึกหวาดกลัว เพียงแต่ในใจรู้สึกเศร้าและผิดหวัง