บทที่325สิ่งโชคร้ายที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

บทที่ 325 สิ่งโชคร้ายที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

พอเงินเลยมาถึง เธอก็ได้ดูนาฬิกาซึ่งผ่านการจากคุย โทรศัพท์ครั้งแรกมานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว

สวีเส้าเง…..คงไม่เกิดเรื่องหรอกนะ ? เป็นเวย ตกใจ แล้วก็ได้รีบไปยังโรงงานร้าง

เงินอีเวยก็ได้วนไปรอบ ๆ ท่ามกลางฝุ่น แล้วก็ได้เห็น ภาพที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นมา แต่เคยเจอตอนไหน กลับคิดไม่ ออก

พื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่น เดินหนึ่งก้าวฝนก็คลุ้งขึ้นมา สิ่งที่เห็น ก็คือน้ำโคลนที่เต็มไปทั่วตา แล้วก็ยังมีสภาดแวดล้อมที่น่ากลัว

ทันใดนั้น ก็มีสายลมพัดมา สายผมของเส้น เวยค่อย ๆ สะบัดออกมา ในใจเธอนั้นก็เริ่มมีความกลัว แต่ก็ยังเดินตาม หาสวีเส้าเหิง

เงินอีเวยว้าวุ่นไปหมด พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็ได้หยิบ

โทรศัพท์ขึ้นมา แล้วก็ดู หลังจากที่พูดคุยเสร็จในครั้งนั้นก็ไม่ ได้มีใครโทรมาอีกเลย

เงินอีเวยก็ได้รับกดเบอร์โทรไป แล้วก็ไม่ได้มีความสงสัย อะไร แล้วก็กดเลข หนึ่งหนึ่งศูนย์ สามตัว ใช่แล้ว ไม่ผิดเลยสุดท้ายเธอก็แจ้งตำรวจเพื่อคิดถึงเรื่องความปลอดภัยของส เส้าเหิง และตัวเอง

แล้วตำรวจก็ได้รับอย่างรวดเร็ว แล้วก็บอกว่า “สวัสดีครับ มีอะไรให้ช่วยไหม ?

เงินอีเวยก็ได้พูดว่า “สวัสดีค่ะ เพื่อนฉันถูกคนร้ายจับตัว ไป ตอนนี้กำลังอยู่ในระหว่างการไปช่วยเขา ตรงนี้คือโรงงาน ร้าง ที่นี่มีตึกที่ร้างแล้วหลายตึก คุณรีบ ๆ มาเถอะ

เงินอีเวยก็รีบสงบจิตใจตัวเอง แล้วก็ไม่ได้แสดงอาการ ใด ๆ ทันใดนั้นตำรวจก็ได้รับเบาะแสที่สำคัญ

“โอเคครับ คุณอย่าเพิ่งรีบร้อน รักษาตัวเองดีดีก่อน ทาง ตำรวจจะรีบส่งคนไป

พอได้รับคำตอบจากที่นั่น เธอก็เริ่มมีความสบายใจขึ้น แต่เธอก็ไม่ได้ทำตามที่ตำรวจบอก เพราะว่าเวลาเหมือนกับเงิน ทอง เงินอีเวยวางสายเสร็จ ก็ได้มองไปรอบ ๆ ตรวจสอบดู มองไปยังข้างหน้าก็ได้เห็นเหมือนมีบันไดอยู่กันหนึ่ง แคบมาก จนไม่อาจจะให้สองคนนั้นเดินผ่านไปได้

เธอนั้นเกิดความสงสัย แล้วก็ก้ม ๆ มอง ๆ ไปยังตรงนั้น แล้วมองดู มองไปแล้วก็มีหน้าผากของเธอนั้นก็มีเหงื่อไหลออก มา เพราะว่าตรงนั้นไม่มีแสง มืดไปหมด ไม่ได้เห็นอะไรเลย

เงินอีเวยก็โรคอาการกลัวความมืดในที่แคบ ดังนั้นบันได ที่มืดมืดแบบนั้น เธอไม่กล้าจะเดินเข้าไป แต่ว่ามันคือเวลาเช่นนี้ แล้วหูก็ได้ยินเสียงบางอย่าง

แล้วก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้อง “ขอร้องเถอะ ปล่อยพวก เราไป

เงินอีเวยก็เกิดความสงสัย เมื่อสักครู่นี้ไม่ใช่เสียงของส เส้าเหิงหรอ ? แต่เสียงผู้หญิงนั้นคือใคร ?

เธอนั้นแบ่งแยกอย่างชัดเจน เสียงนั้นออกมาจากบันได มุมมืดตรงนั้น เสิ่นอีเวยก็ตื่นเต้นใจยิ่งนัก ขณะที่กำลังคิดอะไร อยู่นั้น ในเวลานี้ หลังเธอนั้นก็มีลมเย็นพัดผ่านเข้ามา

แล้วก็ยิ่งตกใจมากยิ่งขึ้น แขนทั้งสองข้างของเธอนั้นก็ถูก ผู้ชายนั้นจับตัวไป เพราะว่าความตกใจ ก็ไม่ได้มีการบังคับ เสียงตกใจของเธอเอง แต่ชัดเจนก็คือเธอยังไม่ได้อ้าปากออก มา ผู้ชายคนนั้นก็ได้ใช้มือในการปิดปากไปแล้ว ไม่ให้เธอนั้น มีเสียง

แสงของผู้ชายสองคนนั้นมากมายมหาศาล เสิ่นอีเวยก็สู้ แรงของพวกเขานั้นไม่ได้ เสิ่นอีเวยก็รู้สึกตรวจสอบความรู้สึก ได้แล้วว่า พวกเขานั้นจะพาเธอไปยังบันไดมุมมืดแห่งนั้น ปฏิกิริยาการตอบโต้ของร่างกาย เสิ่นอีเวยก็เริ่มเกิดการต่อสู้

เพราะว่าปากถูกปิดเอาไว้ เงินอีเวยก็ไม่สามารถที่จะออก เสียงอะไรออกมาได้เลย
“อย่าร้อง ไม่งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ ” ผู้ชายคนนั้นได้ใช้ คําพูดที่น่ากลัว ใส่เล่นอีเวย เพราะกลัวคนมาพบเห็นเข้า ดังนั้น ก็ใช้สายตาที่น่ากลัวใส่เธออีก แล้วก็ใช้ประโยคที่ไม่น่าฟัง

เสิ่นอีเวยไม่ใช่คนที่ไม่รู้เรื่องอะไร คนที่มีการสักลายทั่ว ร่างกายก็รู้แล้วว่าเป็นอย่างไร สามารถทำเรื่องเช่นนี้ แสดงว่า เบื้องหลังต้องมีคนที่ให้ท้าย

เมื่อเป็นเช่นนี้ เป็นอีเวยก็ไม่อยากที่จะไปแข็งข้ออะไร เลย หลังจากการแจ้งตำรวจแล้ว เธอก็อยู่นิ่ง ๆ คล้อยตาม

แต่ตอนนี้ ในใจก็รู้สึกโชคดี โชคดีที่เธอนั้นได้แจ้งตำรวจ แล้ว ไม่งั้นแล้วล่ะก็ จะเป็นจะตายก็ไม่แน่ชัดได้

เสิ่นอีเวยในใจอยากจะร้องไห้อย่างที่สุด ถึงแม้จะโกรธ โชคชะตาที่ทำให้ตัวเองมาเจอะไรแบบนี้ แต่ในใจก็ยังเป็นห่วง สวี่เส้าเหิง

ตอนที่ถูกพาตัวไปนั้น เธอก็ได้เพียงแค่หลับตา เธอไม่ได้ดู สภาพแวดล้อมรอบข้างเลย สองขาอ่อนแรง หากไม่ถูกผู้ชาย นั้นจับตัวไป ไม่แน่ก็จะคุกเข่าลงแล้ว ตอนนี้ศัตรูแข็งเราอ่อนเสี นอีเวยเห็นสภาพชัดเจน เลยไม่ได้ร้องอะไรมากมายจนไปถึง ห้องเล็ก ๆ ห้องหนึ่ง

เงินอีเวยพอถึงที่ก็ถูกปล่อยตัว โดยผลักเบา ๆ ทั้ง

ร่างกายก็เหมือนเซ ๆ จะล้มลงไป ผ้าที่ยัดในปากนั้นก็หลุด ออกมา ทั้งปากเต็มไปด้วยฝุ่น ทำให้อารมณ์ความรู้สึกจะ ระเบิดขึ้นมา
ไม่คิดว่าบันไดทางขึ้นมันจะเล็กขนาดนี้ แต่ว่าที่เก็บของ ห้องนี้มีความกว้างยิ่งนัก ต้านมีหน้าต่าง สามารถเห็น สภาพอากาศข้างนอกได้ แต่มีข้างในก็ใหญ่มาก ในอากาศ ยังมีกลิ่นของสิ่งของที่ขึ้นราได้อย่างชัดเจน

“เวย” เสียงของสวีเส้าเพิ่งที่พูดออกมา

เงินอีเวยได้มองไปตามเสียง แล้วก็เปิดตากว้างขึ้นมา ได้ เห็นเขาถูกมัดอย่างแน่นหนา ทั้งร่างกายใส่สูท แต่หน้าตากลับ บวม คนนั้นคือสวีเส้าเพิ่ง

ตอนนี้เขานั้นเต็มไปด้วยสภาพที่ดูไม่ได้ ดังนั้นเป็นเวย ยังไม่ได้เห็นอย่างชัดเจนว่าเป็นใคร

ตอนที่เสิ่นอีเวยกำลังจะพูดออกมา ผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างส เส้าเพิ่งที่สภาพมอมแมมก็ได้พูดแทรกขึ้นมาว่า “คุณคือเสี นอเวยหรือ ? ทำไมมาช้าจัง ? ช่วยพวกเราเร็ว ๆ เถอะ เสิ่นอีเวย “

”

อันนี้คืออะไร ? ผู้หญิงที่แต่งตัวเต็มยศคนนี้เป็นใครกัน ? เสิ่นอีเวยรู้สึกสงสัย แล้วก็มองไปยัง สวีเส้าเพิ่ง