บทที่317ตอนนี้ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว

บทที่317 ตอนนี้ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว

ในตอนนี้เพิ่งเจ๋อเฉิงก็เต็มไปด้วยความสับสน เพราะครั้งนี้ เขาได้พบว่าผู้หญิงที่เขารู้จักมาหลายปี ซึ่งเป็นครั้งแรกในชีวิต ที่เขารู้สึกว่าไม่อาจจะทำอะไรเสิ่นอีเวยได้เลย

สิ่งที่พบเห็นนี้ ทำให้รู้สึกไร้เรี่ยวแรงและตกใจเป็นอย่าง

ยิ่ง

“ดีแล้ว สิ่งที่พูดเยอะไปก็จะไม่พูดแล้ว เพราะว่าไม่มีผล อะไร ฉันกับคุณก็แบบนี้แล้วกัน ฉันและคุณไม่มีอะไรที่ เกี่ยวข้องกันอีก คุณก็เป็นประธานบริษัทเพิ่งซื้อไป ฉันก็จะไป ใช้ชีวิตของฉัน”

พอพูดเสร็จ เงินอีเวยก็ไม่ได้รอคำตอบ ก็หันหลังกลับไป

พูดเช่นนั้นกับคนที่ตัวเองเคยรัก ความจริงแล้วทำให้เสี นอีเวยเจ็บปวดมากมาย ต่อให้ตอนนี้ไม่รักกันแล้ว แต่เรื่องราว ในอดีตก็ยังมีความรู้สึกทำให้เธอนั้นเจ็บปวดเหลือเกิน ดังนั้นพอมาถึงคิดเรื่องเหล่านี้ ไม่มากก็น้อยที่กระทบถึง

ความจริงแล้วตอนที่หันหลังกลับไป ในใจเธอเหมือน กำลังตีกลองเช่นนั้น เพราะไม่ได้เจอกันสี่ปี เลยทำให้เธอนั้นไม่ อาจจะรู้ชัดเจนถึงความคิดของเพิ่งเจ๋อเฉิงได้ ดังนั้นความจริงแล้วเธอนั้นกลัว ผู้ชายคนนั้นจะให้เธออยู่ที่นี่ ไม่อยากให้เธอ นั้นออกไปจากที่นี่

แต่ตอนที่เดินออกมาจากประตูบ้านตระกูลโม่ หินก้อน

ใหญ่ก็ร่วงลงไปเสียแล้ว

เพิ่งเจ๋อเฉิงกลับไม่ได้ทำอย่างที่พูดไว้ ก็ยังถือว่ามี มโนธรรมอยู่ ขอบพระคุณฟ้าดิน เสิ่นอีเวยได้คิดอยู่ในใจ

หลิน โม่เหยียนมีการทำงานที่ยอดเยี่ยมมาก วันนี้ตอนที่เสี่ นอีเวยนั้นกำลังทำงานอยู่ที่ห้องทำงาน ก็ได้รับสายโทรศัพท์ จากผู้ชายแปลกหน้า

“ฮัลโหลว สวัสดี ใช่คุณหญิงเส้นไหม ?” น้ำเสียงที่เต็ม ไปด้วยมารยาทและอ่อนโยน

เงินอีเวยตกใจ แล้วก็ได้พูดโทรศัพท์ เชื่อว่าเป็นคนที่ ตนเองไม่รู้ว่าแล้วถามไปว่า “ใช่ค่ะ คุณเป็นใครคะ ?”

ผู้ชายคนนั้นก็หัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันเป็นเพื่อนของ โม่เห ยียน เบอร์ติดต่อนั้นเธอเป็นคนให้ผมเอง

พอฟังแล้วเสิ่นอีเวยก็ตกใจจนเกือบที่ปากกาจะลงบนลง เพื่อนคนนนี้ ให้เบอร์ติดต่อกับคนอื่น โดยที่ไม่ได้บอกฉันสักคำ

ให้เธอเตรียมตัวก็ไม่มี

เงินอีเวย ในใจก็ได้เพียงแต่โทษไปโทษมา แต่ปากเธอนั้น ก็ได้ตอบไปว่า “สวัสดีค่ะ”

“ไม่ทราบว่า คุณหญิงเงินจะมีเวลาออกมาทานข้าวกับผมไหมครับ ?

พอฟังการเชื้อเชิญแล้ว เสิ่นอีเวยก็สงสัยอยานาน แต่ว่า หัวสมองเธอนั้นก็หมุนไปหมุนมา นี่คือเพื่อนของหลิน โม่เหยียน ซึ่งครั้งที่แล้วเสิ่นอีเวยเป็นคนขอให้หลินโมเหมียนนั้นแนะนำ ให้ตัวเอง หากไม่ตอบรับไป ก็เหมือนจะไม่มีมารยาท

พอคิดถึงตรงนี้เธอก็เลยตอบไปว่า “ไม่มีปัญหาค่ะ ท่าน ว่างวันไหนคะ ?”

เธอนั้นมีน้ำเสียงที่มีมารยาทและนอมน้อม เพราะเป็นการ คุยกับคนแปลกหน้า ก็เลยไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไป

ปลายเสียงผู้ชายคนนั้นก็ได้ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “คุณ หญิงเงินกำหนดเวลามาก็ได้แล้ว ผมว่างตลอดเวลา

“งั้นได้ค่ะ ฉันจะแจ้งเวลาให้คุณทราบนะคะ ใช่แล้ว ท่าน แช่อะไรคะ ?”

“คุณหญิงเสิ่นไม่ได้ต้องเกรงใจ ผมแซ่สวี สวีเส้าเพิ่ง