บทที่311 ถูกเจ้าของบริษัทใหญ่ชวนคุย

บทที่ 311 ถูกเจ้าของบริษัทใหญ่ชวนคุย

ชื่อภาษาอังกฤษของนักออกแบบคนนี้คือ Arthur แต่ กลับไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วเขาคือนักออกแบบจากประเทศ อะไร และไม่มีสื่อใดๆตีแผ่เกี่ยวกับชีวประวัติของเขา

เหตุผลที่เสิ่นอีเวยรู้จักนักออกแบบคนนี้ เพราะตอนที่อยู่ ประเทศอังกฤษเคยมีโอกาสเข้าร่วมในนิทรรศการออกแบบใน ลอนดอน หนึ่งในนั้นมีผลงานของนักออกแบบคนนี้ ผลงาน ของเขาถูกประมูลในราคาสูงถึง 10 ล้านเหรียญสหรัฐ ทั้ง อุตสาหกรรมการออกแบบเครื่องประดับถึงกับตกใจไปสักพัก หนึ่ง

Authur มีสไตล์การออกแบบที่โดดเด่นและเป็น เอกลักษณ์ นอกจากหรูหราสง่างามแล้วยังมีกลิ่นอายแห่ง ความลึกลับ ด้วยเพราะเหตุนี้ เสิ่นอีเวยจึงสนใจอย่างลึกซึ้ง

แต่เดิมคิดว่าจะเห็นนิทรรศการผลงานของเขาในต่าง ประเทศเท่านั้น แต่คิดไม่ถึงว่าที่นี่ก็มี

นักออกแบบคนนี้ ไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน ไม่เพียงแค่ผลงานที่มีความลึกลับ แม้แต่ตัวตนของเขาก็มี ความลึกลับเช่นกัน คล้ายกับถูกปิดคลุมด้วยผ้าม่าน ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ความลับข้างในได้

พื้นที่จัดแสดงนิทรรศการของAuthur มีตู้โชว์ที่สง่างาม และโปร่งใส จัดแสดงโชว์สร้อยคอและเข็มกลัดที่ทํามาจากคริ สทัส ดูเหมือนว่าสร้อยคอและเข็มกลัดจะอยู่ในคอลเลคชั่น เดียวกัน เสิ่นอีเวยไม่เคยรู้เลยว่า จะมีคนสามารถออกแบบตัด คริสตัลสีฟ้าออกมาได้ประณีตสวยงามและน่าหลงใหลเช่นนี้

เพชรที่แตกเป็นเศษเล็กเศษน้อยนับไม่ถ้วน พร้อมกับแสง ที่ส่องลงมาจากโคมไฟบนฝ้าเพดาน ทำให้สร้อยคอและเข็ม กลัดด้านบนเหมือนกับตกแต่งไปด้วยดวงดาวเต็มท้องฟ้า ท่ามกลางดวงดาวที่ส่องแสง สายตาของเสิ่นอีเวยถูกดึงดูด อย่างถอนตัวไม่ได้

เสิ่นอีเวยนึกถึงตอนอยู่ประเทศอังกฤษ เคยได้เห็นข่าว

หนึ่ง เกี่ยวกับนักออกแบบเครื่องประดับ Authur เริ่มตั้งแต่ การออกแบบ การเลือกวัสดุ จนถึงขั้นตอนสุดท้ายที่ได้ผลงาน ออกมา ในระหว่างกระบวนการทั้งหมดเขาลงมือทำเองทุกขั้น ตอน

เงินอีเวยกำลังจะเดินกลับไปดูรายละเอียดที่ตู้โชว์อีกครั้ง

“อีเวย? “เสียงผู้ชายดังขึ้นมาจากด้านหลัง ความคิดของ เสิ่นอีเวยถูกขัดจังหวะทันที เธอหันหลังกลับไป มองหน้าคนที่ เรียกชื่อเธอ

เสื่นอีเลยตกใจ เขาคือเจียเฉิงหวิน ทายาทของบริษัทเอ เจนซี่ ลูกชายคนเดียวของประธานกรรมการเรีย
วันนี้เจียเฉิงหวินสวมใส่ชุดสูทสีเทาเข้ม ที่มีการตัดเย็บที่ แสนจะประณีตเข้ากับรูปร่างสูงหล่อของเขา ทำให้เขามีความ สง่างาม ทรงผมของเขาถูกหวีอย่างพิถีพิถัน เขามองเส้นเวย

ด้วยสายตาที่แสนอ่อนโยน

ทายาทตระกูลเจียคนนี้ ที่จริงเสิ่นอีเวยเคยเจอเขาเพียง แค่ครั้งเดียวตอนพาเหมียนเหมียนน้อยเข้าไปเซ็นสัญญากับ เพิ่งสิง ตอนนั้นเขาอยากเข้ามาชวนเธอคุย เลี้ยงข้าวเธอ แต่ โดนเสิ่นอีเวย ใช้ข้ออ้างเรื่องงานมาปฏิเสธ หลังจากนั้นก็ไม่ได้ เจอเขาอีกเลย

ผ่านไปสามเดือนเต็มๆ เสิ่นอีเวยไม่คิดว่าตนเองจะบังเอิญ เจอเจียเฉิงหวินที่นี่

“คุณเจีย บังเอิญจังเลยค่ะ คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญเจอคุณที่ นี่” ใบหน้าของเสิ่นอีเวยมีรอยยิ้มบางๆ แต่แววตาของอีกฝ่าย กลับมีความสดใสและอ่อนโยน

แท้จริงแล้วเสิ่นอีเวยไม่ชอบผู้ชายคนนี้ แต่ตอนนี้เธอไม่ใช่

คนที่เอาความรู้สึกเป็นที่ตั้งเหมือนในวันวาน เสิ่นอีเวยเขียนไว้

บนหน้าผากคอยเตือนตนเองเสมอ อีกทั้งตอนนี้เหมียนเหมียน

น้อยเซ็นสัญญาเป็นนักแสดงเด็กกับบริษัทการบันเทิงเฟิงสิ่ง

ผู้ชายคนนี้คือผู้บริหารของบริษัทการบันเทิงเฟิงสิ่ง ดังนั้นเธอ

ไม่ต้องการแสดงท่าทางเย็นชากับเขา

เสิ่นอีเวยคิดว่า เจียเฉิงหวินยังมีประโยชน์กับเธออยู่ ตราบใดที่ยังรักษามารยาทพื้นฐานไว้ ก็ไม่มีปัญหา
แต่เขาคือทายาทของเฟิงสิ่งบริษัทการบันเทิงที่กำลังเป็นที่ นิยม เป็นธรรมดาที่ตนเองจะมีมาต

เป็นอย่างที่คิด เจียเจ๋งหงินตอบเล่นอีเวยด้วยรอยยิ้ม เขา พูดว่า ” ที่จริงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ผมตั้งใจมารอคุณเงินที่นี่

เงินอีเวยระงับความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้ เธอแกล้งถาม ด้วยความสงสัย : “ออ? ตั้งใจมารอเจอกันที่นี่หรอคะ?

เจียเฉิงหวินพยักหน้า ผมรู้มานานแล้วว่าวันนี้คุณเป็น จะมาดูนิทรรศการ

เสิ่นอีเวยพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “ที่แท้เป็นแบบนี้เอง งั้น คงคุณเจีย…คงลําบากแย่เลย

ในความเป็นจริงเสิ่นอีเวยยังคงวางตัวไม่ถูก ท้ายที่สุดเธอ

ก็ยังไม่ค่อยเก่งในการรับมือกับสถานการณ์เช่นนี้ ดังนั้นจึงอาย

จนหน้าแดง

และความอายจนหน้าแดง กลับถูกสายตาของเจียเฉิงห วินจับได้ จึงทำให้หัวใจของเขายิ่งเต็มไปด้วยความรักและ

ต้องการดูแล

“คุณเงินเขินหรอครับ? ” เจียเฉิงหวินขยับเข้าใกล้หนึ่ง

ก้าว

จิตใต้สำนึกของเสิ่นอีเวยบอกให้เธอเว้นระยะห่างของ ตนเองกับอีกฝ่ายเล็กน้อย
“เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้เป็น เพียงแต่รู้สึกว่าคุณเจียไม่จำเป็น ต้องทำแบบนี้ สายตาของเสิ่นอีเวยเริ่มจริงจังมากขึ้น

แต่ดูเหมือนว่าคนอย่างเจียเฉิงหวินจะคุ้นเคยกับมัน เขา รู้สึกมีความสุขที่สุดเมื่อเห็นอีกฝ่ายเขินอาย เขาจ้องมองเ นอีเวย หลังจากนั้นคนที่โดนเขามองเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข

เนเวยไม่ต้องการปล่อยให้เจียเฉิงหวินทำตัวน่ารังเกียจ ตามอำเภอใจเช่นนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจเขา เดินตรงออกไป ด้านข้าง

แต่สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงคือ เจียเฉิงหวินจะเดินตามตนเองมา

ด้วย ในใจของเสิ่นอีเลยต้องการไล่เขาออกไป เธอพยายาม ควบคุมจังหวะการหายใจของตนเองและก้าวเดินด้วยความ มั่นคงอย่างสุดความสามารถ

ผู้ชายที่ทั้งโสดทั้งรวยคนนี้ หน้าตาและรูปร่างก็ไม่เลว ทำไมพูดออกมาแต่ละคำ ถึงทำให้คนรู้สึกเลียนแบบนี้

เสิ่นอีเวยคิดไม่ออกจริงๆ

เมื่อเห็นเจียเฉิงหวินแบบนี้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ปรากฏเงา ของเพิ่งเจ๋อเฉิงขึ้นมาในความคิดของเสิ่นอีเวยทันที

ทำไมบนโลกใบนี้มีถึงได้มีคนประหลาดแบบนี้ รูปลักษณ์ ภายนอกและกิริยาท่าทางของเพิ่งเจ๋อเฉิงก็โดดเด่นเช่นกัน แต่ ไม่เคยทำให้คนรู้สึกเลียนแบบนี้

คนที่รักแต่ไม่ได้อยู่ร่วมกันที่ไม่มีวันลืมเลือนตลอดชีวิต? ? ?

อยู่ดีๆ เสิ่นอีเลยก็คิดค่าคุณศัพท์ดังกล่าวขึ้นมา เธอตกใจ มากและก็รู้สึกคลื่นไส้ภายในเวลาอันรวดเร็ว

คำคุณศัพท์ไร้สาระพวกนี้ ตนเองคิดออกมาได้ยังไงเนี่ย! ออกไปจากความคิดฉันซะ!

เงินอีเวยพยายามส่ายหัวไปมา การกระทำนี้ถูกเจียเฉิงห

วินมองเห็นเข้าพอดี

“คุณเงิน คุณเป็นอะไรไปครับ?

เสิ่นอีเวยดึงสติของตนเองกลับมาทันที เธอเหลือบมอง เจียเฉิงหวิน และทำท่าสงบ : “ไม่เป็นอะไรค่ะ

“ถ้าคุณเสิ่นบังเอิญเจอกับเรื่องอะไร พูดออกมาผมอาจจะ

ช่วยได้นะครับ “เจียเฉิงหวินยังคงซักใช้ต่อไป

พี่ชาย ฉันคงไม่สามารถบอกคุณได้ว่าคุณมันเลียนเหมือน

เนื้อติดมันใช่ไหม?

เงินเลยมองบน ในใจ

เจียเฉิงหวินไม่สนใจที่เสิ่นอีเวยไม่ตอบคำถาม เขามอง

ตามสายตาของเธอ พบว่าเป็นอีเวยเหมือนกับว่ากำลังสนใจ

เข็มกลัดชิ้นนั้นอยู่มากมาย

เจียเฉิงหวินถอนสายตาตนเองกลับมา มองไปที่ใบหน้า ของเงินอีเวย : “คุณเงินก็ชอบผลงานของนักออกแบบคนนี้ใช่ไหมครับ? N

นี่คือเงิน เวย ถ้ายหัวข้อที่ตนเองสนใจ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะ เป็น ใครทําให้เธอรำคาญมากแค่ไหน เธอจะสามารถพูดคุยได้ ลักประโยคหรือสองประโยค

“บังเอิญจังเลย ผมก็ชอบ

เงินอีเวยเริ่มทำตัวไม่ถูก แต่ใบหน้ากลับไม่แสดงออกถึง ความรู้สึกใดๆ เธอหันกลับไปมองเจียเฉิงหวิน ยิ้มให้อีกฝ่าย ด้วยมารยาทหนึ่งครั้ง

แต่เจียเฉิงหวนกลับคิดว่า รอยยิ้มแบบนี้เป็นการเชื้อเชิญ

ให้เขาพูดคุยต่อไป