บทที่287 โทรศัพท์ติดต่อไม่ได้

บทที่ 287 โทรศัพท์ติดต่อไม่ได้

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ใจของเพิ่งเจ๋อเฉิงเกร็งขึ้นมา เพราะนี่ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินชื่อนี้จากปากของเสิ่นอีเวย

น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความสงสัย “ทำไมอยู่ๆเธอถึงได้ พูดชื่อของสอนฉิงขึ้นมา

บอดี้การ์ดพยายามคิดหาเหตุผล แต่ดูเหมือนว่าวันนั้นคุณ ผู้หญิงไม่ได้บอกเหตุผลอะไรกับเขา ดังนั้นเขาจึงได้แต่ตอบไป ตามความเป็นจริง: “ขอโทษครับท่านประธานเซ็ง วันนั้นคุณผู้ หญิงไม่ได้บอกเหตุผลอะไรครับ

ด้วยเหตุที่วันนี้ทั้งวันหาตัวเสิ่นอีเวยไม่พบ หลังจาก สอบถามข้อมูลจากคนหลายคน ตอนนี้เวลานี้ในใจของเพิ่งเจือ เฉิงเต็มไปด้วยความโกรธอย่างสุดขีด หันไปข่มขู่บอดี้การ์ด ปลายสายว่า ” คิดให้ดีก่อนแล้วค่อยบอกฉัน วันนั้นตกลง หล่อนพูดอะไรบ้าง เล่าให้ฟังอย่างละเอียดทุกค่า

บอดี้การ์ดกลัวจนลนลาน รีบตอบว่า “ท่านประธานเชิง ผมไม่ได้โกหกท่านนะครับ วันนั้นคุณผู้หญิงบอกผมแค่นี้จริงๆ ครับ” เพิ่งเจ๋อเฉิงพยายาควบคุมไฟโกรธที่กำลังปะทุอยู่ ภายในใจแล้ววางสาย
ไม่ไปทํางานที่บริษัทเชิงชื่อ หลอกคนใช้ที่บ้าน พูดจา แปลกๆกับบอดี้การ์ดที่โรงพยาบาล เสิ่นอีเวย แกล้งทำเป็น หายตัวไปเหรอ

มาก

เพิ่งเจ๋อเฉิงขบกรามแน่น นัยน์ตาเย็นเยือกตั้งน้ำแข็ง คนที่ กำลังโกรธถึงขีดสุด อารมณ์กลับมีความสงบนิ่งมากกว่าปกติ เพิ่งเจ๋อเฉิงเหมาะที่จะพิสูจน์สิ่งนี้มากที่สุดแล้ว

เขาล้วง โทรศัพท์มือถือออกมา แล้วรีบกดเบอร์โทรของเสี นอเวยอย่างรวดเร็ว นิ้วเรียวยาวและข้อต่อของนิ้วที่เห็นชัดเจน กดลงบนหน้าจออย่างคล่องแคล่วว่องไว เมื่อกดโทรออกไป เพิ่งเจ๋อเฉิงถึงกับชะงักงัน

เพราะเบอร์นี้เขาไม่ได้บันทึกเอาไว้ แต่เขากลับจำมันได้ อย่างขึ้นใจ ตัวเองจำเบอร์นี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

กดโทรออกไปแล้วแต่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับใดๆ เพิ่งเจอ เฉิงได้ยินเพียงเสียงสายไม่ว่างเท่านั้น

เขายังไม่ยอมแพ้ กดโทรออกไปอีกครั้งแต่ผลลัพธ์ก็ยัง

เหมือนเดิม

ความโกรธของเพิ่งเจ๋อเฉิงเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความสงบ เยือกเย็นในเวลานี้ ไม่ใช่เพราะว่าเขาหายโกรธแล้ว แต่เป็น เพราะว่าเมื่อเขารู้ว่าตนเองไม่สามารถติดต่อเงินอีเวยได้นั้น หัวใจของเขาก็เกิดเต้นรัวไม่หยุด เขากำลังเป็นห่วงผู้หญิงคน
ใจของเพิ่งเจ๋อเฉิงเหมือนตกลงไปในบ่อน้ำลึก สมองของ เขาครุ่นคิดถึงช่วงเวลาที่เขาและหล่อนอยู่ด้วยกันอย่างละเอียด พยายามคิดทบทวนพิจารณาว่าหล่อนเคยพูดอะไรที่ซ่อนนัยยะ อะไรกับเขาบ้างหรือไม่

แต่ตอนนี้ปัญหาที่สำคัญที่สุดคือ เขาไม่รู้เลยว่าเงินอีเวย หายตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่

เขากับหลินอไปทำงานนอกสถานที่กันตั้งแต่วันพุธที่แล้ว วันอังคารเขาก็ไม่เจอหน้าเงินอีเวยแล้ว ป้าเฉินบอกว่าหล่อน พูดว่าออกไปทำงานพร้อมกับเขา ถ้าอย่างนั้นก็เป็นไปได้ว่า หล่อนก็อาจจะหายตัวไปพร้อมกับที่เขาเดินทางไปทำงาน แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะไปอยู่ที่ไหนได้

ตอนนี้เอง ด้านนอกก็เกิดเสียงฟ้าร้องดังขึ้น เพิ่งเจ๋อเฉิง โทรศัพท์มือถือไว้แน่น รีบพุ่งตัวไปที่หน้าต่าง ท้องฟ้ากว้าง ใหญ่เต็มไปด้วยเมฆสีดำทะมึน ไม่นานฝนก็กระหน่ำลงมา

เพิ่งเจ๋อเฉิงหัวเราะเยาะอยู่ในใจ เขากับหลินอวี้เพิ่งจะลง จากเครื่องบินก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง ตอนนั้นท้องฟ้ายังปลอด โปร่งทั้งเมือง ตอนนี้กลับมีฝนตกลงมาเสียอย่างนั้น

ช่างเหมือนกับผู้หญิงคนนั้นเสียจริงๆ ที่เปลี่ยนหน้าได้ รวดเร็วเสียเหลือเกิน อันที่จริงเพิ่งเจ๋อเฉิงก็ไม่ถือสานิสัยแบบนี้ ของหล่อน บางครั้งกลับชื่นชมเสียด้วยซ้ำ แต่เวลานี้เพราะว่าเขาหาตัวหล่อนไม่เจอ ไม่เห็นหน้าหล่อนเลยรู้สึก กระวนกระวายขึ้นมา แม้แต่นิสัยของหล่อนก็เกิดความเกลียด ขึ้นมา

นอกหน้าต่างฝนตกลงมาอย่างหนัก คนใช้ต้องรวบรวม ความกล้าเพื่อจะเดินมาปิดหน้าต่างที่เปิดอยู่นั้น ตอนที่ยืนอยู่ ข้างเพิ่งเจ๋อเฉิงนั้นแน่นอนว่าเขากลัวจนไม่กล้าพูดอะไร ก็เพราะ ว่าเวลาที่เพิ่งเจ๋อเฉิงโกรธหน้าตาจะน่ากลัวมาก หน้านิ่งจนไม่รู้ เปรียบกับอะไรดี

เพราะว่าฝนตกหนัก ทำให้น้ำฝนที่ไหนลงมาตรงกระจกที่ หน้าต่างนั้นเปลี่ยนรูปร่างไปเรื่อยๆ คดๆงอๆไหลลงสู่เบื้องล่าง เพิ่งเจ๋อเฉิงมองฝนที่อยู่นอกหน้าต่าง อยู่แบบนั้นตลอดทั้งช่วง บ่าย

ตลอดช่วงระยะเวลานั้น เว้นช่วงไม่กี่นาทีเขาก็โทรหาเสี นอีเวยครั้งหนึ่ง ซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น แต่ก็เป็นเช่นเดิมคือ ติดต่อไม่ได้

ประตูเชื่อมต่อไปยังสวนด้านหลัง รอจนฝนซาลง เพิ่งเจอ

เฉิงเดินไปหยุดยืนที่บันไดในสวนหลังบ้าน สวนหลังบ้านที่เพิ่ง

ถูกฝนกระหน่ำลงมาเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดิน เพิ่งเจ๋อเฉิง

ค่อยๆเงยหน้ามองท้องฟ้า ที่ให้ความรู้สึกเหมือนมีควันสีเทา

ลอยอยู่ทั่วไปหมด

นี่มันฝนตกนี่นา จะมีควันสีเทาดำได้อย่างไร เพิ่งเจ๋อเฉิงหัวเราะเยาะตนเองในใจ นี่เขาคงจะเพ้อเจ้อไปเอง หรือเพราะเขาคิดถึงและเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นเกินไปกันแน่ เพิ่งเจ๋อเฉิงเองไม่ตอบไม่ได้

เขาเองก็เป็นคนมีความรู้ ดังนั้นการที่เขาโทรหาเงินอีเวย หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็สายไม่ว่างตลอด ในใจเพิ่งเจ๋อเฉิงเอง ก็พอจะรู้สาเหตุอยู่แล้ว

ทางเงินอีเวย ถ้าโทรศัพท์ไม่ได้มีปัญหาก็ต้องเกิดปัญหา จากซิมการ์ดเสีย แต่เมื่อดูจากคำบอกเล่าของป้าเฉินแบะบอดี้ การ์ดที่โรงพยาบาลแล้ว น่าจะสันนิษฐานได้ว่าเป็นอีเวยไม่ ต้องการให้เขาติดต่อหล่อนได้

และก็ไม่ต้องการให้เขาตามรอยหล่อนได้ จึงต้องโกหก

แบบนัน

ถ้าหากซิมการ์ดมีปัญหาส่วนใหญ่ก็เกิดจากการกระทำ

ของคน เมื่อคิดได้แบบนี้แล้ว แววตาของเพิ่งเจ๋อเฉิงก็ยิ่งเงียบ

ผู้หญิงคนนั้น หนีไปแล้ว

หนีจากเขาไป หนีจากพันธนาการของเขา

เสียดายที่ก่อนเขาจะเดินทางไปทำงานนั้นพยายาม แสดงออกให้หล่อนเห็นถึงความคิดและความจริงในใจของเขา และยังวางแผนให้หล่อนไปรักษาตัวที่อเมริกา ทำไมนะ ทำไมผู้ หญิงคนนี้ก็ยังคิดจะหนีไปอีก

“เสิ่นอีเวย เพราะผมดีกับคุณตามใจคุณมากไปเหรอ”เพิ่งเจอเงินรำพึงรำพันคนเดียว โกรธและใจสลาย

น้ำเสียงทุ้ม

ฟังออกถึงความ

แต่ว่า ในเมื่อผมก็ยอมตามใจคุณขนาดนี้ แล้วทำไมคุณ ถึงยังจะหนีผมไปอีก

คำถามที่สองไม่มีเสียงดังออกมา เขาเพียงแค่ถามอยู่ใน ใจ เขาสาบานว่าเขาจะต้องหาผู้หญิงที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดิน คนนั้นให้พบให้ได้ รอวันนั้นที่เขาพบหล่อน เขาจะต้องทำให้ หล่อนมีคำตอบที่ทำให้เขาพอใจให้ได้

มิเช่นนั้นเขาจะต้องทำให้หล่อนเสียใจกับการตัดสินใจทำ เรื่องโง่เขลาของตัวเองในครั้งนี้

ต่อมาภายในช่วงหนึ่งเดือนนี้ เพิ่งเจ๋อเฉิงโทรหาทั้ง เซียว หันถึงและฉันไม่ เพราะเขาจำได้ว่า เป็นอีเวยไม่ได้ติดต่อใคร นอกจากพวกเขาทั้งสองคน

ในสายทั้งฉินโม่และเซียวหันถึงต่างก็ไม่รู้ถึงการหายตัว ไปของเงินอีเวย และเพิ่งเจ๋อเฉิงก็ได้ไปพบพวกเขาทั้งสองคน หลังจากการพูดคุยทางโทรศัพท์อีกด้วย เพราะเขามั่นใจใน สายตาของเขา หากมีใครพยายามเสแสร้ง โกหกต่อหน้าเขา จะต้องไม่มีทางรอดพ้นสายตาเขาไปได้แน่นอน

แต่ผลกลับทำให้เขารู้สึกผิดหวังมาก เพราะผู้ชายทั้งสอง คนดูเหมือนว่าจะไม่รู้อะไรเลยแม้แต่น้อย

โดยเฉพาะฉันไม่ ที่พอรู้ถึงการหายตัวไปของเงินอีเวยกลับย้อนถามเพิ่งเจ๋อเฉิงว่าทำไม่ดูแลหล่อนให้ดี ทำไมไม่รั้ง หล่อนเอาไว้