บทที่286สายฟ้าฟาด

บทที่286 สายฟ้าฟาด

พนักงานที่ไม่รู้ด้านสายปลายเหตุที่มาที่ไปอะไร เห็นท่าที ของเพิ่งเจ๋อเฉิงที่มีต่อตัวเอง จึงเข้าใจว่าเพราะตนเองทำงานได้ ไม่ดีพอจึงทำให้เจ้านายแสดงออกต่อเขาด้วยท่าทีแบบนี้

เพิ่งเจ๋อเฉิงขับรถออกมาจากลานจอดชั้นใต้ดิน สู่ถนน กว้างใหญ่ เนื่องจากเป็นเวลาทำงานจึงมีรถจำนวนไม่มาก ไม่ นานจึงมาถึงคฤหาสน์ตระกูลเชิง

เพิ่งเจ๋อเฉิงสาวเท้าอย่างรวดเร็ว แต่ว่าหาทุกห้องทั่วทั้ง คฤหาสน์แล้วรวมถึงในสวนด้วย แต่ไม่เจอแม้แต่เงาของเสี นอีเวย

วินาทีนั้นเองที่ความโกรธของเพิ่งเจ๋อเฉิงพุ่งทะยานขึ้น สูงสุด ขณะที่กำลังเดินลงมาจากชั้นสอง ก็บังเอิญเจอกับป้า

เฉิน

ป้าเฉินเมื่อเห็นเพิ่งเจ๋อเฉิงแวบแรก ก็เหลือบมองไปที่ นาฬิกาบนผนัง เวลานี้เพิ่งเจ๋อเฉิงมาปรากฏตัวที่บ้านทำให้ หล่อนแปลกใจไม่น้อย

“คุณ…คุณเพิ่งทำไมกลับมาตอนนี้ล่ะคะ” ป้าเฉินมีท่าที แปลกใจอย่างเห็นได้ชัด
ใบหน้าของเพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ปรากฏอารมณ์ใดๆ ถามกลับ อีกฝ่ายว่า “เห็นเงินอีเวยบ้างมั้ย

จริงๆแล้วตั้งแต่ให้หลินอวกับคนจากทางโรงพยาบาล ที่มาดูแลเส้นหุ้ยเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกเงินอีเวย เพิ่งเจ๋อเฉี งก็สั่งให้คนใช้ในบ้านเปลี่ยนสรรพนามเรียกหล่อนเช่นกัน

รู้จักเสิ่นอีเลยมาหลายปี อันที่จริงแล้วเขาก็รู้จักนิสัยของ หล่อนดีอยู่ไม่ใช่น้อย ดังนั้นเขารู้ดีว่าหล่อนไม่ใส่ใจใน สรรพนามที่คนของเขาหรือคนรอบตัวเขาใช้เรียกหล่อน เพราะ หล่อนเป็นคนหยิ่งทะนง จะมีก็แต่ตอนอยู่ต่อหน้าเขาบางครั้งที่ ยอมอ่อนข้อบ้างเท่านั้น

ต่อหน้าคนอื่นไม่มีทาง

ก่อนหน้านั้นเพิ่งเจ๋อเฉิงเองก็คิดทบทวนอยู่นาน แต่ก็ยัง ตัดสินใจทําแบบนั้น แม้ว่าจะไม่ได้รับความเข้าใจจากเงินอีเวย เลยก็ตาม

แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ประเด็น คือเขาปฏิบัติต่อหล่อนอย่างไรต่างหาก

แต่ตอนนี้นั้นเขากำลังโมโหจึงไม่ได้เรียกหล่อนว่าคุณผู้

หญิงต่อหน้าป้าเฉิน แต่เรียกชื่อหล่อนว่าเงินอีเวยตรงๆ ป้าเฉินเองหลังจากได้ยินคำถามของเขาแววตาเต็มไป

ด้วยความตกใจ

“คุณผู้หญิงไม่ได้ออกไปทำงานพร้อมกับคุณเหรอคะ เห็นว่าสัปดาห์หน้าถึงจะกลับมาไม่ใช่เหรอคะ”

แค่เพียงเสี้ยววินาทีนั้นเอง สมองของเพิ่งเจ๋อเฉิงประมวล ผลอย่างรวดเร็วและรู้ว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วอย่างแน่นอน แต่ว่าตอนนี้เขาต้องไม่ผลีผลาม ต้องทำความเข้าใจ สถานการณ์ตรงหน้าให้ชัดเจนถี่ถ้วนเสียก่อน

“เรื่องนี้เขาบอกป้าตั้งแต่เมื่อไหร่” แม้ว่าเพิ่งเจอเพิ่งจะ พยายามอดกลั้นอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกมาเท่าไหร่ แต่น้ำ เสียงของเขาก็ยังคงทำให้รู้สึกถึงความเยือกเย็น

ป้าเฉินพยายามตั้งสติ แม้จะรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังโกรธ จึงไม่กล้าถามอะไรมาก ทำได้แค่เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพิ่งเจ๋อเฉิง ฟัง

“วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เรื่องนี้คุณผู้หญิงบอกฉันเมื่อห้าวัน ก่อนค่ะ คือวันอังคารที่แล้ว เธอบอกฉันว่าจะไปทำงานกับคุณที่ ไกลๆแห่งหนึ่ง เพราะฉะนั้นช่วงนี้ที่บ้านจะไม่ค่อยมีคนให้ฉัน ช่วยเป็นหูเป็นตาให้หน่อย

เพิ่งเจ๋อเฉิงขมวดคิ้ว วันถัดมาจากวันอังคารที่แล้ว เป็นวัน ก่อนที่เขากับหลินอออกเดินทางไม่ใช่เหรอ

ถ้าเขาจำไม่ผิด วันนั้นเขาก็ไม่ได้อยู่ที่บ้านจริงๆ ดังนั้นจึง ไม่รู้เลยว่าเสิ่นอีเวยบอกเรื่องนี้กับป้าเฉิน ถ้าเช่นนั้นก็ หมายความว่าผู้หญิงคนนั้นก็จากไปตั้งแต่วันอังคารหรือวันพุธ แล้ว
เชิงเจ๋อเฉิงพยายามข่มความเดือดดาลเอาไว้ แล้วพูดกับ ป้าเฉินว่า “เข้าใจแล้ว ป้าไปได้แล้ว”

ป้าเฉินมีท่าที่สังเลอะไรในใจ ตอนกำลังจะหมุนตัวจากไป แต่กลับเหมือนจะฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ นัยน์ตาเหมือนมีแสง สาดเข้าแวบหนึ่ง พร้อมพูดกับเชิงเต๋อเฉิงว่า “คุณผู้ชาย ฉัน นึกออกแล้วค่ะ ตอนนั้นที่คุณผู้หญิงบอกว่าจะออกไปทำงาน พร้อมกับคุณ เธอยังบอกด้วยว่าช่วงนี้งานของคุณผู้ชายกำลังมี ปัญหา ดังนั้นอาจจะอารมณ์ไม่ค่อยดี ถ้าที่บ้านมีเรื่องอะไรให้ โทรหาเธอได้เลย ไม่ต้องรบกวนคุณผู้ชายค่ะ

เพิ่งเจ๋อเฉิงชะงักงัน ถามว่า “หล่อนบอกอย่างนั้นเหรอ

ป้าเฉินรีบพยักหน้ารับแทนคำตอบ ก่อนเดินจากไป

บริเวณสันคิ้วของเพิ่งเจ๋อเฉิงเย็นเยือก ด้วยไฟแห่งโทสะอย่างชัดเจน

ผู้หญิงคนนี้กล้าโกหกเขา

ออกไปทำงานข้างนอกกับเขาเหรอ หากที่บ้านมีเรื่องอะไร ไม่ต้องไปรบกวนเขา ดูแล้วหล่อนคงไม่อยากให้เขารู้ว่าหล่อน คิดจะทําอะไร

แต่ว่าฉันจะต้องสืบให้รู้ความจริงให้ได้

ความโกรธของเพิ่งเจ๋อเฉิงเหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมา เขา โทรหาเจ้าหน้าที่ที่ดูแลเงินย

ปลายสายรับอย่างรวดเร็ว. “ครับ ท่านประธานเชิง

นัยน์ตาเปี่ยมไป
ปลายสายคือบอดี้การ์ดคนที่ครั้งก่อนเงินเลยไปเยี่ยม เงินหุ้ยแล้วเธอได้พูดคุยด้วยคนนั้น

“เสี่นอีเวยอยู่ที่นั่นมั้ย” เสียงของเพิ่งเจ๋อเฉิงทุ้มต่ำ พยายามควบคุมอารมณ์อย่างเต็มที่

อีกฝ่ายตอบอย่างนอบน้อม: “เรียนท่านประธานเชิง คุณผู้ หญิงมาที่นี่เมื่อสัปดาห์ที่แล้วครั้งหนึ่ง วันนี้ไม่ได้อยู่ที่นี่ครับ

เพิ่งเจ๋อเฉิงอึ้งไปชั่วครู่ เสิ่นอีเวยเคยมาที่นี่แล้ว

“วันไหนของสัปดาห์ที่แล้ว เขาซักต่อ

“ถ้าผมจำไม่ผิด น่าจะเป็นวันจันทร์ที่แล้วครับ”

เพิ่งเจ๋อเฉิงโมโห น้ำเสียงเริ่มสูงขึ้นเล็กน้อย เหมือน ต้องการบอกว่าเขาต้องการคำตอบที่ถูกต้องแม่นยำ

ปลายสายเองก็คิดไม่ถึงว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงจะโกรธมากขนาดนี้ รู้สึกเหมือนว่าท่าทีและน้ำเสียงของเจ้านายเมื่อครู่นั้นเป็นแค่ การเสแสร้งอย่างนั้นหรือ

อย่างนี้แล้ว บอดี้การ์ดจึงไม่กล้าตอบแบบขอไปที่แล้ว

เขารีบใช้มือปิดโทรศัพท์เอาไว้แล้วหันไปถามบอดี้การ์ด อีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ จนได้รับการยืนยันคำตอบด้วยสายตา จากอีกฝ่าย

“ท่านประธานเชิงครับ

เป็นวันอังคารที่แล้วครับ”

ผมตรวจสอบอย่างมั่นใจแล้วครับ
เพิ่งเจ๋อเฉิงนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่

“วันอังคารที่แล้วหล่อนไปทำอะไร เพราะเรื่องราว เหมือนว่าจะเกี่ยวพันกับเล่นหุ้ย ดังนั้นเพิ่งเจ๋อเฉิงจึงถามด้วย น้ำเสียงเรียบเฉย

แต่ไม่ใช่เพราะเหตุผลที่ว่าเขานั้นยังคงสงวนท่าทีต่อ เงินหุ้ย แต่เพราะเขาไม่อยากจะทำผิดในเรื่องนี้อีกต่างหาก

บอดี้การ์ดตอบว่า “จริงๆแล้วคุณผู้หญิงไม่ได้ทำอะไรแค่ มาเยี่ยมคุณเงินอุ้ยเท่านั้น แล้วก็มีเอ่อ…เรื่องบอกผมบาง อย่าง”

บอดี้การ์ดรู้สึกกระวนกระวายใจ เพราะเขาไม่แน่ใจว่า ประโยคสุดท้ายนั้นควรจะบอกเพิ่งเจ๋อเฉิงดีมั้ย ทำให้มีท่าที ตะกุกตะกัก

เพิ่งเจ๋อเฉิง ใจเต้นรีบถามว่า “บอกอะไร

“คุณผู้หญิงบอกว่า ให้พวกผมดูแลคุณเสิ่นหุ้ยให้ดีเป็น ปกติ อย่าให้อะไรจากภายนอกเข้ามาทำร้ายคุณเสิ่นปุ๋ยได้ อย่าให้คนแปลกหน้าเข้าใกล้คุณเงินหุ้ย โดยที่คุณผู้หญิงยัง ถึงชื่อผู้หญิงคนหนึ่งเป็นพิเศษ

เพิ่งเจ๋อเฉิงตื่นตัวขึ้นมาทันที ใคร

“สวี่อันฉิง”