บทที่278ระหว่างเธอกับเซียวหันถึงเป็น อะไรกัน

บทที่ 278 ระหว่างเธอ กับ เซียวหันถึงเป็นอะไรกัน

ส่วนด้านบ้านของตระกูลเชิง เสิ่นอีเวยวางมือถือ เมื่อครู่ เธอ โทรหาเดียวกันถึง เพื่อจะถามว่าเบื้องหลังเรื่องจ้างเงินเหยี ยนซึ่งขายข้อมูลให้กับพวกเขา และอยากถามเพิ่มด้วยว่าเช่น เพิ่งเจ๋อเฉิงทำเรื่องอะไรที่เธอยังไม่รู้อีก

แต่ว่าเซียวหันถึงกลับพูดว่าเขาไม่รู้เรื่อง เลยทำให้เสี นอีเวย รู้สึกฟุ้งซ่านเล็กน้อย

หรือจะต้องให้เธอถามเพิ่งเจ๋อเฉิงด้วยตัวเองจริง ๆ หรือไง

กัน?

ในใจของเงินอีเวยดี มาถึงตอนนี้หลาย ๆ เรื่องเริ่ม คลี่คลายมากขึ้น แต่ถ้าเธอและเพิ่งเจ๋อเฉิงยังพูดคุยกันหรือ ทะเลาะกัน ในใจของเธอก็ยังรู้สึกกลัวและตื่นเต้นเหมือนเดิม

ไม่ใช่ว่ากลัวทะเลาะแล้วจะไม่ชนะ และไม่ใช่ว่ากลัวจะ เถียงไม่ทัน แต่ที่เธอกลัวคือ…หากเงินอีเวยเผชิญหน้ากับเพิ่ง เจ๋อเฉิงบ่อย ๆ เข้า เธอจะยิ่งทำใจจากไปไม่ลง ยิ่งอยากอยู่ข้าง ๆ ผู้ชายคนนี้

ที่จริงพูดไปแล้ว แม้แต่เสิ่นอีเวยเองก็รู้สึกตลก ไม่รู้ว่าความเคยชินพวกนี้เกิดขึ้นตอนไหน? เธอชนที่จะทะเลาะขัดแข้ง ขัดขากันเองกับเพิ่งเจ๋อเฉิงมานานแล้ว

ตอนนี้เธอตัดสินใจที่จะจากไปจากที่นี่ กลับรู้สึกเหมือนถูก ลอกหนังเลาะกระดูกยังไงบอกไม่ถูก รู้สึกไม่สบายทุกอณูเซลล์ ของร่างกาย เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอตัดสินใจที่จะจากไปแล้ว ก็ต้อง ทำให้ได้ เรื่องนี้ไม่มีอะไรจะมาสั่นคลอนความคิดของเธอได้ เพราะฉะนั้นเธอจะต้องค่อย ๆ เอาชนะความเคยชินเหล่านี้ให้

หลังจากที่เสิ่นอีเวยคิดชัดเจนกับปัญหานี้ เธอก็รู้สึกว่า ร่างกายอ่อนล้าเกินทน

ช่วงที่ผ่านมามีเรื่องถาโถมเข้ามามากมาย บวกกับที่เธอรู้ ว่าตัวเองเป็นไบโพลาร์ อารมณ์ความรู้สึกของเธอก็สับสนและ ซับซ้อนมากขึ้น พอเครียดมาก ๆ เข้ากลางคืนเธอก็จะนอนไม่ หลับ

แต่ตอนนี้ ความง่วงจู่โจมเธออย่างกะทันหัน กลืนสติและ ความคิดที่ยังหลงเหลืออยู่อย่างริบหรี่ของเสิ่นอีเวยจนมิด

เธอรู้สึกหนักหัวขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายเงินอีเวยก็เอนตัวนอน ลงบนโซฟานุ่มตัวใหญ่ แล้วผล็อยหลับไป

ตอนสี่ทุ่มเบนท์ลีย์สีดำเคลื่อนหยุดอยู่ที่หน้าบ้านตระกูล เซิ่ง นั้นเป็นรถของเพิ่งเจ๋อเฉิง
ตอนนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง มักจะมีฝนตกปรอย ๆ เพิ่งเจ๋อเพิ่งเข้ามาในบ้านพร้อมกับความหนาวเหน็บ และเวลา เดียวกันนั้นเอง เสิ่นอีเวยที่กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟากำลัง งัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเปิดประตู

ตอนที่เธอหลับไปเป็นช่วงเวลากลางวัน ดังนั้นในห้อง รับแขกจึงไม่ได้เปิดไฟไว้ ในห้าวินาทีที่เธอลืมตาขึ้นมา ในหัว ว่างเปล่า สมองของเงินอีเวยงุนงง มึนๆ สะลึมสะลือ ยังคิดอยู่ ว่าที่นี่ที่ไหน? ทำไมตัวเองถึงหลับนานขนาดนี้?

“กิ๊ก” เสียงเบาๆดังขึ้น

เสิ่นอีเวยยังไม่ทันได้รู้สึกตัว วินาทีต่อมา ในห้องรับแขก ไฟก็สว่างจ้า เพิ่งเจ๋อเฉิงเป็นคนเปิดไฟที่สวิตช์ไฟด้านข้างประตู

อยู่ในที่มืดเป็นเวลานาน อยู่ ๆ ไฟก็สว่างขึ้นมา แสงแยง ตาทำให้เสื่นอีเวยยังรู้สึกปรับตัวไม่ได้ เธอยกมือขึ้นบังดวงตา พลางพยุงตัวลุกขึ้นนั่งบนโซฟาอย่างช้าๆ

เพิ่งเจ๋อเฉิงสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นผู้หญิงผมยาวสยายอยู่บน โซฟา แต่เขาก็ควบคุมอารมณ์และท่าทีไว้ได้ เมื่อมองชัด ๆ ว่า เป็นเงินอีเวย แววตาของเพิ่งเจ๋อเฉิงก็เย็นชาลง

“เขาโยนสูทและของอย่างอื่นตรงตู้ข้างสวิตซ์ไฟ

เพิ่งเจ๋อเฉิงเดินไปหาเงินอีเวยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เป็นอีเวยยังไม่ทันได้วางมือที่กำลังขยี้ตาลง ก็รู้สึกถึงแรง มหาศาลของเซิ่งเจ๋อเฉิงที่ฉุดแขนซ้ายของเธอขึ้นมา แรงจนทำให้เธออดไม่ได้ที่จะทำหน้าบูดบึง วินาทีต่อมาเธอก็ถูกเพิ่งเจ๋อเฉิงกระชากขึ้นมาทั้งตัว

เงินอีเวยยังไม่ทันได้ตั้งตัว ได้แต่ร้องเสียงหลง! “เพิ่งเจอ เฉิงคุณจะทำอะไร! ปล่อยฉันนะ!”

เพิ่งเจ๋อเฉิงเฉยเมยต่อปฏิกิริยาของเสิ่นอีเวย เขาลาก ลากได้เธอขึ้นไปชั้นบน เสิ่นอีเวยทั้งงงทั้งกลัว ไม่รู้ว่าเพิ่งเจอ เฉิงเป็นอะไรถึงได้ทําร้ายเธอแบบนี้ ราวกับว่าทุกเซลล์ใน ร่างกายของเธอกำลังออกแรงต่อต้านกับการกระทำของเขา

แต่แรงของเพิ่งเจ๋อเฉิงมากขนาดไหนเธอก็รู้ดี เพราะฉะนั้น การต่อสู้ของเธอไม่มีประโยชน์อะไรเลย

เพิ่งเจ๋อเฉิงลากเสิ่นอีเวยจนถึงหน้าบันได แม้ว่าแขนที่อยู่ ภายใต้เสื้อผ้าจะถูกเพิ่งเจ๋อเฉิงดึงลากเจ็บมากขนาดไหน แต่เ นอีเวยก็ยังไม่ยอมแพ้ เป็นตายร้ายดีก็ไม่ยอมขึ้นไปชั้นบน

นิสัยของเสิ่นอีเวยเป็นเช่นนี้มาโดยตลอด ใช้ไม้อ่อนได้ ห้ามใช้ไม้แข็ง ยิ่งคนอื่นบังคับข่มขู่เธอเท่าไรเธอก็ยิ่งจัดขึ้น ต่อสู้มากขึ้นเท่านั้น ไม่สนว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นใครหรือ ตำแหน่งอะไรก็ตาม

ตั้งแต่ที่เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัย ตอนนั้นเป็นอีเวยยังไม่รู้ จักยอมใคร ดังนั้นเธอจึงโดนเรื่องสารพัดเล่นงานจนหนัก หน่วง

และแน่นอนว่า ตอนนี้เธอก็ยังคงเป็นแบบนั้นอยู่ ยิ่งเผชิญหน้ากับเพิ่งเจ๋อเฉิง “การขัดขืน” ของเงินอีเวยก็ยิ่งถูกกระตุ้น

ให้แสดงออกมามากขึ้นเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงรู้จักกับเงินอีเวยมาหลายปี เขาก็

พอจะรู้นิสัยแบบนี้ของเสิ่นอีเวย แต่คืนนี้ นาทีที่เขาเห็นเสี นอเวย ความโกรธที่สุ่มอยู่ในใจก็กลืนกินสติสัมปชัญญะของ เขาทั้งหมด

ผู้หญิงคนนี้ ถ้าไม่จัดการสักหน่อยคงไม่ได้แล้ว

“เพิ่งเจ๋อเฉิง! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” เสิ่นอีเวยตะโกนลั่น ด้วยความโกรธ

“ฉันว่าเธอควรจะทำตัวดี ๆ หน่อย จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว มากนัก” น้ำเสียงของเพิ่งเจ๋อเฉิงเย็นชาแต่มือของเขาก็ไม่มี ทีท่าว่าจะปล่อย

เงินอีเวยตกใจซะงักไปครู่หนึ่ง จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวมาก นัก? ผู้ชายคนนี้หมายความว่าอะไร? เธอเริ่มรู้สึกกลัว

แขนขวาของเสิ่นอีเวยถูกเพิ่งเจ๋อเฉิงดึงลากขึ้นบันได มือ ซ้ายของเธอก็คว้าราวบันไดไว้ไม่ยอมปล่อย ครู่หนึ่งเพิ่งเจ๋อเฉิง รู้สึกว่าเขาลากเธอไม่ไปเลยหันหน้ากลับมามอง พอเห็นปุ๊บ ไฟ โกรธก็ทวีความรุนแรงขึ้น

“ปล่อยมือเดี๋ยวนี้” เพิ่งเจ๋อเฉิงเตือนเสิ่นอีเวยด้วยแววตาที่

น่ากลัว

อีกฝ่ายไม่มีความหวาดกลัวใดๆ แววตาใสแจ๋วแต่กลับดื้อรั้นเป็นที่สุด เธอต้องเพิ่งเจ๋อเฉิงด้วยความไม่พอใจ “คุณ บอกให้ฉันปล่อยมือฉันก็ต้องปล่อยเหรอ? แล้วที่ฉันบอกให้ คุณปล่อยแขนฉัน ทำไมคุณถึงไม่ปล่อยล่ะ?”

การเผชิญกับการเถียงมีเหตุมีผลของเสิ่นอีเวย เพิ่งเจอเ งก็หมดความอดทน แววตาของชายหนุ่มเย็นเฉียบขึ้นมาทันที

วินาทีต่อมา: “อ๊ะ!”

เสียงร้องลั่น กลางบ้านหลังใหญ่

เป็นอีเวยลอยขึ้นไปกลางอากาศ ด้วยเหตุที่เธอตกใจ อย่างไม่ทันตั้งตัว เหตุการณ์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หน้าของเธอ กระแทกกับหน้าอกของเพิ่งเจ๋อเฉิง สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่ อบอุ่น ผสมกับกลิ่นน้ำหอมบนตัวของชายหนุ่ม

กลิ่นหอมละมุน จนเสิ่นอีเวยจมอยู่ในห้วงภวังค์อยู่ครู่หนึ่ง

ขายาว ๆ ของเพิ่งเจ๋อเฉิงเดินไปอย่างรวดเร็ว ไม่กี่ก้าว ก้าวถึงบันไดขั้นบนสุด หน้าต่างไม้บานเล็กสลักลายที่อยู่ตรง ปลายทางเดินบนชั้นสองมีแสงสีขาวของดวงจันทร์ทะลุผ่านเข้า

มา

เสิ่นอีเวยก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกสงบขนาดนี้ สองมือของ เธอจับปกเสื้อของเพิ่งเจ๋อเฉิงไว้แน่น เหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะ ขว้างเธอออกไป

หัวใจของเธอสั่นไหว จากมุมที่เธอเงยหน้าขึ้นมอง สามารถมองเห็นลูกกระเดือกที่ยื่นออกมาของเพิ่งเจ๋อเฉิงและคางที่ได้รูปของเขา

ประตูห้องนอนของเซิ่งเจ๋อเฉิงถูกเตะจนเปิดออก เสียง ดังตูม!” เสิ่นอีเวยตกใจ หลุดออกมาจากภวังค์ รู้สึกตัวขึ้นมา

เพิ่งเจ๋อเฉิงยืนอยู่ข้างเตียงกางแขนออก เสิ่นอีเวยถูกโยน ลงบนเตียงเต็มแรง

เงินอีเวยกำลังด่าเขาในใจ…

แม้ว่าเตียงจะนุ่มขนาดไหน แต่ต้นคอและหลังของเธอก็ รู้สึกว่าโดนกระแทกอย่างแรง หัวกระแทกกับเตียงจนรู้สึกงงไป

หมด

เธอเจ็บปวดจนหลับตาลง ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เพิ่งเจ๋อเฉิง

คร่อมตัวเธอไว้

“เธอกับเซียวหันถึงเป็นอะไรกัน? “เสียงเย็นชา ดังขึ้นข้าง

หูของเธอ