บทที่273เริ่มเตรียมตัว

บทที่ 273 เริ่มเตรียมตัว

เสิ่นอีเวยสูดหายใจเข้าลึก ราวกับกำลังเรียกความเชื่อมั่น ให้กับตัวเอง

ในที่สุดเธอก็คหยิบโทรศัพท์มือถือข้างเตียงขึ้นมา นิ้ว ขาวเรียวยาวเลื่อนไปมาบนหน้าจอมือถือ และโทรออกไปที่เลข หมายหนึ่ง

“สวัสดีครับ”

น้ำเสียงตามสายของอีกฝ่ายพูดด้วยความเคารพ “สวัสดี ครับ คุณเงิน”

“เรื่องที่ฉันสั่ง จัดการเรียบร้อยแล้วหรือยัง?” น้ำเสียงของ เสิ่นอีเวยสงบราบเรียบ แต่ก็แสดงออกถึงความฉลาดปราด เปรื่อง

“สอบถามเรื่องทั้งหมดเรียบร้อยแล้วครับ โรงพยาบาลที่

อังกฤษก็ติดต่อเรียบร้อยแล้วเช่นกัน รอเพียงคุณกำหนดเวลา ออกเดินทาง ผมจะได้จัดการจองตั๋วเครื่อง ให้กับคุณ

คำตอบของปลายสายทำให้เสื่นอีเวยรู้สึกพอใจมาก ทันใดนั้นก็เกิดคิดอะไรขึ้นมาได้ แววตาของเธอสั่นเทาเล็กน้อย ถามว่า “แล้วเรื่องของสอันจึงล่ะ คุณจัดการไปถึงไหนแล้ว
“ทางเราได้ส่งคนติดตามหล่อนแล้วครับ ทุกเรื่องเกี่ยวกับ หล่อนทางเราได้จับตาดูอยู่ทุกอย่าง โปรดวางใจได้

เสิ่นอีเวณรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย เธอพูดกำชับต่อว่า “ต้องจับตาเธอไว้ให้ดีๆ โดยเฉพาะเรื่องที่ว่าเธอเข้าไปในห้อง พักฟื้นของคุณเงินยหรือเปล่า ถ้าเข้าไปแล้วเพื่อประโยชน์ อะไร ถ้ามีอะไรผิดสังเกต ต้องรีบรายงานฉันโดยเร็วที่สุด”

ตอนพูดถึงประโยคนี้ สีหน้าของเงินอีเวยตึงเครียดอย่าง เห็นได้ชัด

สีหน้าของปลายสายก็ตึงเครียดเช่นเดียวกัน: “ได้ครับคุณ เงิน เราจะจัดการเรื่องที่คุณสั่งให้เรียบร้อย

เงินอีเวยวางสาย แต่ในใจกลับสับสน มีเรื่องมากมายที่ เธอต้องลงมือทําเอง ก่อนอื่นเธอต้องบังคับให้เส้นทางความ คิดของตัวเองไม่สับสนก่อน วางแผนการดำเนินการทุกอย่าง ทำเสร็จไปทีละเรื่อง จนบรรลุจุดประสงค์ที่เธอตั้งไว้

คนที่อยู่ในสายเมื่อครู่ เป็นนักสืบเอกชนที่เธอเคยจ้างมา ก่อน แต่แตกต่างจากเมื่อก่อนคือ – –

ในเวลานั้นเธอจ้างพวกเขาเพื่อสืบหาสาเหตุการตายของ พ่อแม่ และตอนนี้เธอรู้เรื่องราวเกือบทั้งหมดแล้ว ดังนั้นเธอจึง ติดต่อนักสืบเอกชนอีกครั้ง จ่ายเงินค่าจ้างให้กับพวกเขา เพื่อ ให้สะกดรอยตามสวีอันจึง

ตั้งแต่นี้ต่อไป ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไร ต้องอยู่ในสายตาของเธอตลอด

ในเมื่อสวีอันจึงปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง แต่กลับไม่มาหา เรื่องเธอเหมือนเมื่อก่อน อธิบายได้เพียงอย่างเดียวคือ สอน จึงน่าจะกำลังเตรียมการอะไรบางอย่าง อย่างเงียบๆ ดังนั้นจึง ยังไม่อยากปรากฏตัวต่อสายตาของสาธารณะ โดยเฉพาะ อย่างยิ่งไม่อยากให้เธอรู้ว่าหล่อนกลับมาแล้ว

เรื่องที่สอนจึงลาออกไปจากบริษัทเพิ่งซื้อแล้วหล่อนไป ไหน เรื่องนี้เป็นเวยไม่สนใจอีกต่อไป เธอเพียงอยากรู้ว่า ตั้งแต่นี้ต่อไปสวีอันจึงกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ รอจนกว่าเธอ จะแน่ใจจุดประสงค์ที่แท้จริงของหล่อน เธอถึงจะทำสิ่งสำคัญ เรื่องถัดไป

นาทีที่วางสาย เธอก็เจ็บปวดที่หน้าอกอย่างรุนแรง เธอรู้ดี ว่านี่เป็นอาการของโรคที่เธอเป็นอยู่ มันเป็นอาการกำเริบขึ้น มาอีกแล้ว

เธออดกลั้นความเจ็บปวด ลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบ ขวดยาสีขาวเล็กๆออกมาจากลิ้นชัก เทยาสองเม็ดใส่ปากแล้ว คว้าแก้วน้ำแก้วเพิ่มขึ้นมากระดูกตาม

ตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงเอาขวดยาของเธอออกมาจาก ลิ้นชัก ยาแก้ปวดขวดใหม่ที่เสิ่นอีเวยไปเอามาจากโรง พยาบาล ก็ไม่ได้เก็บไว้ที่เดิม เพราะเธอกลัวว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงจะให้ ความสนใจเรื่องยาที่เธอกินมากขึ้น

แต่สิ่งที่เงินอีเวยไม่คาดคิดคือ เรื่องที่เธอเป็นโรคนี้ เพิ่งเจ๋อเฉิงรู้เรื่องเข้าจนได้

แม้ว่าเรื่องที่เขารู้ว่าเธอเป็นโรคนี้ จะดูตลกและบังเอิญไป

สักหน่อย แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจอีกต่อไป โรงพยาบาลที่อังกฤษเธอก็ติดต่อเรียบร้อยแล้ว เธอจะไป รักษาตัวที่นั้น

เสิ่นอีเวยรู้สึกเจ็บแปรบด้วยความทุกข์ขึ้นมาในใจอย่าง

ฉับพลัน จริง ๆ แล้วไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่เชื่อในฝีมือของหมอ ในประเทศ และไม่ใช่เพราะว่าไม่เชื่อใจคุณหมอ แต่เป็น เพราะว่าอยากจะเปลี่ยนสภาพแวดล้อมใหม่

ที่จริงแล้ว ตอนที่เคยพูดคุยกับเพิ่งเจ๋อเฉิง เสิ่นอีเวยไม่ ค่อยแน่ใจที่จะเผชิญหน้ากับเพิ่งเป็นอวิ๋น อยากจะให้เขาออก มาประกาศขอโทษเรื่องนี้ต่อหน้าสังคม และยังอยากให้เขาไป มอบตัวกับตำรวจ แต่ในเวลานั้นเธอคิดมากไป

หลังจากที่คิดวิเคราะห์อย่างละเอียดถี่ถ้วนมาสองวัน ในที่ สุดเงินอีเวยก็ตัดสินใจได้ เธอจะต้องเรียกร้องความเป็นธรรม ให้กับพ่อแม่ที่ตายไป

ส่วนเพิ่งเจิ้นอน แม้ว่าเขาจะเป็นพ่อของเพิ่งเจ๋อเฉิง เธอก็ ต้องทําให้เขาได้รับบทเรียนอย่างสาสม

แต่ว่าถ้าร่างกายอ่อนแอเป็นโรคอย่างนี้ ก็คงจะจัดการ อะไรไม่ได้เต็มที่ เพราะฉะนั้นเรื่องที่ต้องทำก่อนเรื่องอื่นทั้งหมด คือ เสิ่นอีเวยตัดสินใจรักษาร่างกายให้หายเร็วที่สุด เมื่อสุขภาพร่างกายของเธอแข็งแรงดีแล้ว ถึงจะมีกำลังไปต่อกรกับ เชิงเจิ้งอวิ๋น

หากยังรักษาตัวอยู่ในประเทศ เพิ่งเจ๋อเฉิงจะต้องเข้าไป แทรกแซงอย่างแน่นอน เมื่อครั้งก่อนผู้ชายคนนั้นก็บอกว่าใน เรื่องการรักษาเธอจะต้องเชื่อฟังทุกสิ่งที่เขาจัดการไว้ เธอถึงจะ อยู่ที่บริษัทเซิ่งชื่อ ออกแบบชุดแต่งงานที่เธอรักต่อไปได้

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า มันคงจะเป็นไปไม่ได้อีกต่อไป หาก เธอต้องการทําตามปณิธานที่ตั้งไว้ ก็คงต้องสละความคิดที่จะ ออกแบบชุดแต่งงานในประเทศบ้านเกิด

แต่ไม่มีทางเลือก เรื่องไหนสำคัญกว่ากัน เสิ่นอีเวยรู้อยู่

แก่ใจ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง ตรวจดูพยากรณ์อากาศ ในอังกฤษในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ในที่สุดเธอก็เลือกวันที่ อากาศไม่เลวมากนักตัดสินใจออกเดินทางในวันพุธสัปดาห์ หน้า

ถ้าเช่นนั้นก่อนจะถึงวันพุธหน้าไม่กี่วันนี้ เธอจะต้องจัดการ เรื่องที่ยังคาราคาซังตอนนี้ให้จบ เธอถึงจะจากไปจากที่นี่ได้ อย่างสบายใจ

สิ่งที่เร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือ งานบริษัทเชิงชื่อที่เธอทำ ค้างไว้ จะต้องทำการส่งมอบงานของเธอให้คนใหม่ทำต่อ ดังนั้นในวันรุ่งขึ้น เสิ่นอีเวยจึงนัดพบกับฉินจื่อเฟิงที่ร้านกาแฟเงียบสงบร้านหนึ่ง เขาทั้งสองนั่งหันหน้าเข้าหากัน

“ผู้อำนวยการ คุณบอกว่ากำลังจะไปอังกฤษเหรอ!?” ฉัน ชื่อเฉิงตามเสียงสูงอย่างไม่คาดฝันมาก่อน

เงินอีเวยยิ้มพร้อมกับพยักหน้า: “ใช่ ที่ฉันนัดพบกับเธอ วันนี้ ก็เพื่อบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้

“เกิดอะไรขึ้นหรือคะ?” ฉันจื่อเพิ่งถาม

เสิ่นอีเวยใช้วลาประมาณครึ่งชั่วโมงเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับ สภาพร่างกายของเธอให้ฉันชื่อเฟิงฟัง รวมถึงเรื่องความ สัมพันธ์ที่ไม่ค่อยลงรอยกับเพิ่งเจ๋อเฉิงอีกนิดหน่อย

“เหตุผลที่ฉันให้เธอเข้ามารับช่วงต่อจากนั้น ก็เพราะใน บริษัทเพิ่งซื่อฉันไว้ใจเธอมากที่สุด นี่เป็นเหตุผลประการแรก ส่วนเหตุผลประการที่สอง การที่ฉันทำงานที่ฉันรับผิดชอบอยู่ ส่งต่อให้เธอก็เพื่อในช่วงที่ฉันไม่อยู่ที่บริษัทเพิ่งซื้อจะต้องมีคน คิดสงสัย เมื่อถึงเวลานั้นฉันหวังว่าเธอจะช่วยแก้ไขปัญหา เฉพาะหน้าไปก่อน ถ่วงเวลาให้สักหน่อย ยิ่งเพิ่งเจ๋อเฉิงรู้เรื่องนี้ ช้าเท่าไรยิ่งดี”

ฉันจื่อเพิ่งพยักหน้าอย่างงงงวย เสิ่นอีเวยมองดูสีหน้าที่ ล่าบากใจของเขา พลางถามว่า “เป็นอะไรไป?

ฉินจื่อเพิ่งพูดอย่างลำบากใจว่า: “ผู้อำนวยการ ฉันแค่ยัง รู้สึกงง ทำไมคุณถึงป่วยได้? ทำไมท่านประธานเพิ่งถึงไม่ดูแล คุณให้ดี? ทำไมปัญหาตั้งมากมายคุณต้องเป็นคนแบกรับไว้คนเดียว …?”

เงินเลยมองไปที่สาวน้อยที่พูดเสียงสั่นเครือเหมือนกำลัง จะร้องไห้ที่อยู่ตรงหน้า หัวใจก็แทบจะละลายเพราะสงสาร

เธอยิ้มและพูดว่า “ไม่มีชีวิตใครที่ราบรื่นตลอดหรอก สงสัยคงเป็นเพราะชีวิตในวัยเด็กของฉันสบายจนเกิดไป ตอน นี้ก็เลยต้องเผชิญหน้ากับปัญหามากมายเพื่อเป็นประสบการณ์ ล่ะมั้ง”