บทที่246นัดพบกับเซียวหันถึง

บทที่ 246 นัดพบกับเซียวหันถึง

หลังจากเซียวหันถึงพูดประโยคนี้จบ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เสียงในโทรศัพท์เงียบลง

ในหัวของเสิ่นอีเวยมืดมัวเลือนราง สมองรีบครุ่นคิดพลันถามออกมาว่า ” ทำไมคุณถึงอยู่กับเสิ่นเหยียนชิ่งได้แล้ วพวกคุณติดต่อกันมานานแค่ไหนแล้ว” เสิ่นอีเวยต้องการแน่ใจว่าตัวเองไม่ใช่ค นปัญญาอ่อน คนอย่างเซียวหันถึงอยู่ๆก็ไปติดต่อกับเ สิ่นเหยียนชิ่งแล้วตอนนี้สองคนนี้ก็ยังอ ยู่ด้วยกันอีกด้วย หล่อนไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดที่จะคิดว่า สองคนนั้นไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นใดแอ บแฝง

“คุณเสิ่นมาที่นี่ก่อนเถอะครับ

พวกเราจะรอคุณที่นี่

เป็นเรื่องเกี่ยวกับการเสียชีวิตของคุณพ่ อคุณแม่คุณ เมื่อคุณมาเรื่องทุกอย่างก็จะคลี่คลาย

เรื่องของพ่อกับแม่ในตอนนั้น ใจหล่อนอยากจะถามอะไรเพิ่มเติมอีก

ในใจหล่อนเองก็รู้ดีว่า

สิ่งที่เซียวหันถึงพูดเมื่อครู่

ไม่ใช่ว่าเขาคิดจะปั่นหัวหล่อน เพราะเขาเองก็เป็นฉลาดไหวพริบดี ในเมื่อเขานัดให้หล่อนไปพบแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรทางโทรศัพท์ใ ห้มากความ เงินอีเวยรู้จักเซียวหันถึงดี จึงไม่ได้ถามอะไรเขาอีก

“ได้

ฉันจะรีบไป”น้ำเสียงของหล่อนเรียบเฉ

ย

ไม่ได้แสดงออกถึงความรู้สึกในใจเลย แม้แต่น้อยนิด

หลังจากวางสายหล่อนก็ไม่มีท่าลังเลส งสัยแม้แต่น้อย รีบเก็บข้าวของทันที

ในสมองหล่อนมีเพียงประโยคนั้นของเ

ซียวหันถึงที่บอกหล่อนว่า เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับพ่อแม่ในตอน นั้น

สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ดึงดูดความสนใจหล่อนได้ มากพออยู่แล้วบวกกับเสิ่นเหยียนซึ่งก็ อยู่ที่นั่นด้วย

ยิ่งทำให้หล่อนใจจดใจจ่อรอการพบกัน ครั้งนี้มากขึ้นไปอีก

ปกติเสิ่นอีเวยไม่ใช่คนใจร้อน

โดยเฉพาะเรื่องการขับรถ แต่วันนี้อาจเพราะสถานการณ์ที่แตกต่า งออกไป หล่อนขับด้วยความเร็ว ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีการทำผิดกฎจราจร แต่ก็ขับเร็วกว่าปกติ

เสิ่นอีเวยรู้ดีว่าตอนนี้ จะใช้คำว่ายิ่งเข้าใกล้ความจริงก็ยิ่งกลัว ก็อาจจะไม่เหมาะนัก

แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ในใจหล่อนก็คิดแบบนี้เช่นกัน

ใจหนึ่งก็เฝ้ารอว่าเซียวหันถึงจะได้ข่าว คืบหน้าอะไรมา

ใจหนึ่งกลับกังวลว่าหากเรื่องนี้เกี่ยวโย งกับคนอีกหลายๆคนหล่อนจะทำอย่าง

ไร แน่นอนว่าคนที่หล่อนคิดไว้ในใจนั้นก็คื

อเซิ้งเจ๋อเฉิง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพ่อแม่หล่อนเมื่อ หลายปีก่อนนั้นเกิดขึ้นในงานที่คฤหาส ของตระกูลเชิงเป็นคนจัด

หล่อนจึงไม่อาจมั่นใจได้เต็มร้อยว่าเพิ่ง เจ๋อเฉิงรู้เห็นกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิ ดขึ้นหรือไม่

ยิ่งครุ่นคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ หล่อนก็เริ่มหายใจไม่เป็นจังหวะ ความคิดในสมองหล่อนก็เริ่มสับสนวุ่นว โย หล่อนพยายามควบคุมสติให้ได้ ตามองไปข้างหน้า ละสายตาจากรถที่อยู่รอบข้าง

สิบห้านาทีต่อมา รถของเงินอีเวยก็มาจอดที่ๆครั้งก่อนห ลื่อนมากินข้าวกับเซียวหันถึง โรงแรมแห่งนี้อยู่ริมแม่น้ำ มองจากด้านนอกเป็นอาคารสไตล์คลา สสิก ภายในตกแต่งแบบวินเทจ

เมื่อสักครู่ที่หล่อนคุยกับเขาทางโทรศั พท์ดูเหมือนว่าเขามีเรื่องสําคัญที่จะบอ กหล่อนโดยเฉพาะ

จึงไม่น่าจะมากินข้าวที่นี่ ด้วยเหตุนี้จึงมีพนักงานต้อนรับที่สวมชุ ดจีนยาวโบราณนำหล่อนไปที่ร้านน้ำชา ข้างๆโรงแรม

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นไม้

เกิดเสียงดังกังวาน

ลมพัดโชยเบาๆส่งกลิ่นหอมอ่อนๆของ ชาลอยมา

เสิ่นอีเวยเป็นคนที่ชอบดื่มชาอยู่แล้วเมื่ อได้กลิ่นที่คุ้นเคยจึงทำให้จิตใจที่กำลัง สับสนวุ่นวายอยู่นั้นผ่อนคลายลงบ้าง หล่อนจึงรีบฉวยจังหวะนี้รีบสาวเท้าไปยั งจุดที่เขียวหินถิงรออยู่ให้เร็วขึ้น

พวกเขานั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปเป็นวิวแม่น้ำกว้างใหญ่

เป็นเพราะยังอยู่ในช่วงเช้าจึงมีลูกค้ามา

ใช้บริการไม่มาก แต่ในความว่างเปล่านั้นก็ไม่ได้มีความเ

งียบเหงา

แต่กลับแฝงไว้ซึ่งความเงียบสงบ จึงเป็นสถานที่ๆเหมาะที่จะนัดพูดคุยกัน อย่างยิ่ง

เสิ่นอีเวยหยุดยืนอยู่ข้างๆเซียวหันถึงก่ อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบว่า:”ประธานเ ซียวไม่ได้พบกันนานเลยนะคะ”

เซียวหันถึงลุกขึ้นยืน เขายังคงมีบุคลิกที่หล่อเหลาดูดีเช่นเดิ ม

สูทที่เขาสวมใส่ตัดเย็บมาอย่างประณีต ทําให้เขายิ่งดูภูมิฐานมากยิ่งขึ้น

“ไม่เจอกันนานเช่นกันครับ คุณเสิ่น” สีหน้าท่าทางดูอบอุ่นตอบด้วยใบหน้าเ ปื้อนยิ้ม

วินาทีต่อมา เขายื่นมือออกมา เสิ่นอีเวยก้มลงมอง หล่อนลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนจะยื่นมืออ อกไปจับมือเขา

ฝ่ามือของเซียวหันถึงใหญ่

ผิวแห้งแต่อบอุ่น

มือของพวกเขาสัมผัสกันครู่หนึ่ง พอรู้ตัวเสิ่นอีเวยเตรียมจะดึงมือตัวเอง ออกมา แต่ก็ดึงไม่ออก หล่อนเริ่มตระหนก

เงยหน้ามองเซียวหันถึง ร่างของชายหนุ่มสูงใหญ่กว่าหล่อนมา

หล่อนต้องเงยหน้ามองเขาพร้อมกับรู้สึ กถึงคงความกดดัน

เซียวหันถึงหันหลังให้กับเสิ่นเหยียนซึ่ง

ใบหน้าของเขาตอนนี้ไม่เหมือนกับที่ยิ้ม แย้มอย่างเมื่อครู่แล้ว แต่กลับแฝงความจริงจัง สายตาจับจ้องอยู่ที่เสิ่นอีเวยมีความเคร่ งขรึมดุดัน

เสิ่นอีเวยไม่รู้ว่าตนเองมองผิดไปหรือเ ปล่า

ที่หล่อนรู้สึกเหมือนว่ามองเห็นความเห็ นอกเห็นใจมาจากสายตาเขา

ในขณะที่หล่อนกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น อย่ๆเขาก็ยอมปล่อยมือออก หล่อนตกใจ แต่ก็ได้สติกลับมา

“เชิญนั่ง “เซียวหันถึงกล่าวเชื้อเชิญ เสิ่นอีเวยนั่งลงที่เก้าอี้ข้างทางเดิน

สายตาของเสิ่นอีเวยที่มองใบหน้าเซียว หันถึงเลื่อนมามองที่ใบหน้าของเสิ่นเห ยียนชิ่งแทน เมื่อได้สบตากับเขา ฝ่ายหลังก็ยิ้มออกมาอย่างหน้าไม่อาย

“ทำไมอาถึงมาอยู่ที่นี่” เสิ่นอีเวยเอ่ยปากถามเขาด้วยน้ำเสียงที่ เย็นชาอย่างชัดเจน

เสิ่นเหยียนซิ่งวางแก้วน้ำชาในมือลงบน

โต๊ะ

แล้วยื่นไม้ยื่นมือไปทางเซียวหันถึงที่นั่ งอยู่ตรงข้ามแล้วพูดด้วยท่าที…ว่า:

“ก็ประธานเซียวเรียกอามาไง แล้วยังบอกว่าหลานสาวเองก็จะมาที่นี่ ด้วย”

เสิ่นอีเวยได้ยินสรรพนามที่เขาใช้เรียก

ตัวเอง

ในใจหล่อนก็เกิดปฏิกิริยาอย่างรุนแรง

จึงพูดกับเขาว่า”อยู่ข้างนอก คุณไม่ต้องเรียกฉันว่าหลานสาว ตัวคุณรู้ดีอยู่แก่ใจ

ตั้งแต่ก่อนที่พ่อกับแม่ฉันจะเสียชีวิตเรา ก็ตัดญาติขาดมิตรกันไปแล้ว คุณเรียกฉันว่าคุณเสิ่นก็ได้”

สำหรับเสิ่นอีเวยแล้ว

เสิ่นเหยียนซิ่งก็เหมือนกับขนมงาตัดที่เ หนียวจนสะบัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุด เมื่อก่อนไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เพิ่งเจ๋อเฉิ งจะเสนอตัวว่าจะช่วยแก้ปัญหาของหล่ อนเรื่องที่เสิ่นเหยียนชิ่งมาวุ่นวายในชีวิ ตหล่อนให้ แต่ว่านอนนี้เขาก็มาปรากฏตัวตรงหน้า

หล่อนอีกครั้ง

แถมยังนั่งร่วมโต๊ะเดียวกันกับหล่อนอีก ด้วย

เสิ่นอีเวยสาบานเลยว่าถ้าไม่ใช่เพราะ คำพูดของเซียวหันถึงในโทรศัพท์เมื่อ ครู่ หล่อนไม่มีทางมาพบคนๆนี้แน่นอน

หากแต่ว่าบางครั้งก็เหมือนโชคชะตากำ ลังเล่นตลกกับมนุษย์

ไม่มีอะไรแน่นอนตายตัว

ดังนั้นคนที่เชิญหล่อนมาที่นี่เป็นเซียวกั นถึงไม่ใช่เสิ่นเหยียนชิ่ง หากหล่อนมีข้อสงสัยอะไรก็ควรจะต้อง ถามกับเซียวหันถึง

เสิ่นอีเวยมองไปยังเซียวหันถึงแล้วถาม ว่า : “ประธานเซียวคะ เรื่องที่คุณบอกฉันทางโทรศัพท์นี้ตกลง ว่ามันคือยังไงกันคะ”

เซียวหันถึงไม่ได้ตอบออกมาในทันที เขามองไปที่เสิ่นเหยียนชิ่งที่นั่งฝั่งตรง ข้าม สีหน้าเรียบเฉย เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า

“เล่าเรื่องที่คุณรู้ทั้งหมดให้คุณเสิ่นฟัง เอาให้ละเอียดที่สุด”

เสิ่นอีเวยถูกดึงความสนใจทั้งหมดไปที่ ประโยคที่เขาพูด

หล่อนหันมาสบตาเสิ่นเหยียนชิ่ง

เสิ่นเหยียนชิ่งรู้ว่าเซียวหันถึงเป็นคนแบ บไหนตั้งแต่แรกที่ถูกเขาพบตัวแล้ว จึงไม่กล้าเล่นตุกติกอะไร

เสิ่นเหยียนซิ่งมองเสิ่นอีเวยด้วยท่าทีเพิ่ กลั่กก่อนจะพูดว่า: “หลายปีก่อนนันทีงานเลียงของบ้านตร ะกูลเซิ่ง คนที่บงการพนักงานเสิร์ฟให้วางยาพ่อ กับแม่ของเธอก็คือฉันเอง”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ