บทที่245คราวนี้เขาจะไม่ทำให้

คุณผิดหวัง

บทที่ 245

คราวนี้เขาจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง

ในคืนนี้เป็นครั้งแรกที่

เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าเธอน่าจะหมกมุ่นกับเรื่ องของเจิ้งอวิ๋นชวนมากจนเกินไป

แม้ว่า

ท่าทีของเซิ่งเจ๋อเฉิงทํากับเธอจะไม่ค่อ

ยดีตลอดมา แต่เสิ่นอีเวยก็รู้อยู่แก่ใจว่า เขาเป็นคนที่ไว้วางใจได้ เขาปริปากบอกว่าเรื่องพวกนี้เธอไม่จําเ

ป็นต้องกังวลหรือคิดมาก

งั้นก็แสดงว่าเขามีแผนรับมือที่รอบคอบ

ไว้อยู่แล้ว เอาละ

เอาละ

ในเมื่อคุณได้ตัดสินใจลงไปแล้ว ฉันก็คงไม่ต้องพูดอะไรมากอีก สาเหตุที่ฉันถามคําถามนี้ก็เพราะเรื่องนี้ เกิดขึ้นเพราะฉัน” เสิ่นอีเวยพูดอย่างราบเรียบ

เซิ่งเจ๋อเฉิงหันหน้าไปจ้องเธอและพู ดต่อ: “แม้ว่าเธอเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ แต่เธอไม่ต้องกังวลอะไร ฉันจะจัดการเอง”

หลังจากพูดจบเซิ่งเจ๋อเฉิงก็เดินออ กไปจากห้องนอนของเสิ่นอีเวย

เสิ่นอีเวยยืนอยู่ที่เดิมอย่างเหม่อลอ

ย

เซิ่งเจ๋อเฉิงก้าวไปไม่กี่ก้าวก็หันหลังกลั บมาพูดกับเสิ่นอีเวย: “อ้อ มีอีกเรื่องหนึ่ง คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่ ต่อไปทุกคนก็จะนอนทินด้วย เสิ่นอีเวยยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่พัก หนึ่ง คืนนี้เขาจะนอนที่นี่? หมายความว่ายังไง? ห้องของเธอ?

หลังจากพูดจบเขาก็หายแวบไป

เ นอีเวยรู้ล็กตื่นเต้น

เธอใจจดใจจ่อฟังเสียงจากชั้นล่าง ครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงน้ำไหลและเสียงถ้ วยชามกระทบกันในห้องครัว

เสิ่นอีเวยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย คนอย่างเซิ่งเจ๋อเฉิง… กำลังล้างจาน?

ประธานบริษัทที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่ างดี

กลับเข้าไปในครัวเพื่อทำข้าวผัดไข่ให้เ

ธอกิน

หลังจากเธอกินเสร็จแล้วยังไปล้างจาน ให้เธอด้วย เซิ่งเจ๋อเฉิงกินยาลืมเขย่าขวดหรือเปล่า

?

หรือสมองได้รับการกระทบกระเทือนต รงไหน?

เสิ่นอีเวยเริ่มสับสน คิดนึกย้อนไปมากับเรื่องที่เกิดขึ้นในคืน

นี้

จึงไม่ทันได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินขึ้นมาที่ ชั้นบน

เซิ่งเจ๋อเฉิงผลักประตูเข้ามาเปลี่ยนเ สื้อผ้า ล้างหน้าล้างตา การกระทำดังกล่าวเป็นขั้นเป็นตอนเหมื อนทำอยู่เป็นกิจวัตรประจำวัน

เสิ่นอีเวยเบ้ปาก

ยังไงก็ตามเขาและเธอเป็นสามีภรรยากั นตามกฎหมาย การที่จะนอนห้องเดียวกันเป็นเรื่องธรร

มดา

บวกกับ….ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เกิดวิกลจริ ตอะไรขึ้นมา ถึงได้ทำดีกับเธอขนาดนี้

แม้ว่าการแสดงออกจะใช้กำลังไม่ค่อยเ

ป็นมิตรสักเท่าไหร่ แต่ว่า

ถ้ารวมๆแล้วการกระทำของเขาดีขึ้นกว่

าเดิมเยอะมาก

ตอนนี้เธอก็ไม่ควรไล่เขาออกไปจากหั องเสียด้วย

หลังจากคิดทบทวนไปมาอยู่หลายร

อบ

เสิ่นอีเวยก็พูดกล่อมตัวเองได้อย่างรวด เร็ว

จากนั้นทั้งสองก็หลับกันอย่างเงียบๆ แมวาระหว่างเธอกับเขาจะมีระยะห่างก นประมาณยี่สิบเซนติเมตรก็ตามที แต่ก็สามารถรู้ล็กถึงอุณหภูมิของร่างก ายของอีกฝ่ายได้

ในความมืด เสิ่นอีเวยแทบจะกลั้นหายใจไม่กล้าแม้ แต่จะหายใจแรง ที่จริงแล้วตั้งแต่ที่แต่งงานกันมา

ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะไม่เคยนอนเตียงเดีย วกันมาก่อน แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ครั้งนี้

ใจของเสิ่นอีเวยเต้นระส่ำกว่าเมื่อก่อน

บางทีอาจเป็นเพราะสิ่งที่เพิ่งเจ๋อเฉิง ทำเพื่อเธอในคืนนี้

หรืออาจเป็นเพราะความรู้สึกของเธอเป

ลี่ยนไปเล็กน้อย สรุปแล้วมันเป็นอย่างไหนกันแน่ เล่น เวียกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

อาจเป็นเพราะ

เซิ่งเจ๋อเฉิงอ่อนเพลีย

ไม่นานเสิ่นอีเวยก็ได้ยินเสียงหายใจแร

ง เขาคงหลับสนิทไปแล้ว

ในสมองของเธอแวบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้ นในห้องคนไข้ของเสิ่นหุ้ เธอได้กลิ่นน้ำหอมของสวี่อันฉิง

เธอเม้มริมฝีปากเบาๆ ในใจก็อยากบอกเรื่องนี้กับเซิ่งเจ๋อเฉิง

แต่ก็ไม่ได้บอกออกไปเพราะเพิ่งเจ๋อเฉิ งเหมือนจะหลับไปแล้ว

ถ้าอย่างนั้น ค่อยหาเวลาอื่นบอกเขาแล้วกัน อีกอย่างคืนนี้เธออยากรู้ว่าตอนแรกที่ใ ห้ส อันฉ่งออกจาก บริษัทเซงซอเขาพูดยังไงกับเธอ ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมาทำไมสวี่อันฉิง พยายามเข้ามาใกล้ชิดกับพวกเขาตลอ ด?

เมื่อนึกถึงคำถามเหล่านี้สมองของเ

สิ่นอีเวยก็เริ่มตื่นตัวมากขึ้น

แต่ช่วงนี้มีเรื่องราวมากมายถาโถมเข้า มาไม่หยุดหย่อนจนทำให้ร่างกายอ่อนเ พลีย

สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถเอาชนะร่างกา ยที่อิดโรยได้

ในที่สุดเสิ่นอีเวยก็เผลอหลับไปอย่างไ ม่รู้เรื่อง

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าก็สว่างไสวแล้ว อาจเป็นเพราะช่วงนี้เธอเหน็ดเหนื่อยกั บเรื่องต่างๆเธอไม่ได้หลับจนอิ่มถึงตื่น แต่เป็นเพราะผนร้ายจนสะดุ้งตน ตอนที่ลืมตาขึ้นมาในห้องมีแสงแดดสา ดส่องเข้ามา

เสิ่นอีเวยยกมือขึ้นคลำหาโทรศัพท์ มือถือบนโต๊ะข้างเตียง มองดูเวลาครู่หนึ่ง ตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงเช้าแล้ว

เธอสะดุ้งตกใจด้วยความเคยชินว่าวันนี้ เป็นวันทำงานเป็นเวลาที่เธอจะต้องถึง บริษัทแล้วแต่พอได้สติก็นึกถึงเรื่องที่คุ ยกับเซิ่งเจ๋อเฉิงเมื่อคืนนี้

พอนึกถึงเซิ่งเจ๋อเฉิน เสิ่นอีเวยก็หันหน้าไปทางที่เขานอนอยู่ เมื่อคืนแต่ตอนนี้มันกลับว่างเปล่าอุณห ภูมิที่ผ้าปูกับผ้าห่มเย็นเฉียบ

เพียงชั่วครู่หนึ่ง

เสิ่นอีเวยรู้สึกใจหายเล็กน้อย *แต่ไม่ทําความรู้สึกนั้นก็จางหายไป

คงเป็นเพราะเมื่อคืนเธอนอนฝันหลั บสนิทก็เลยไม่รู้ว่าเชิงเจ๋อเฉิงลุกไปจา กเตียงตอนไหน

ดูจากท่าทีของเขาแล้วชายคนนี้คงไม่อ ยากให้เธอเข้าไปทำงานในบริษัทเซิ่งซึ่ ออีก

เขาคงรู้ว่าเธออาจจะนอนหลับยาวก็เ ลยไม่คิดจะปลุก

เสิ่นอีเวยคิดเช่นนี้แล้วรู้สึกอารมณ์เสี ย แต่ว่าจะไปสนใจทำไม!

ถึงยังไงเขาก็รับปากแล้ว อนุญาตให้เธอทำงานที่เพิ่งซื่อต่อไปไ ด้ คำพูดประโยคนี้ เธอจำได้อย่างแม่นยำ

เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว *เสนอเวยลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วแ ล้วเข้าไปในห้องน้ำ

จัดการล้างหน้าล้างตาแต่งตัวจะเข้าไป ที่บริษัท

แต่หลังจากที่เธอเพิ่งจะล้างหน้าล้างตา เสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำกลับได้ยินเ สียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น

เสิ่นอีเวยเอาผ้าเช็ดหน้าออกจากมือ แล้วเดินไปที่ข้างเตียง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เธออดไม่ได้ที่จะทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเพ ราะมีคำสามคำกำลังกระพริบอยู่บนหน้ าจอโทรศัพท์ของเธอ เสิ่นเหยียนซิ่ง

ทำไมคนคนนี้ถึงได้โทรหาเธอ? เสิ่นอีเวยรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก เธอไม่อยากรับสายจากนั้นก็เลื่อนบัดเ พอวางสายเขา

เสิ่นอีเวยเปิดประตูตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้ อสูทกับกางเกงออกมากำลังจะลองดูว่ าเข้ากันหรือเปล่า

แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกไฟโกร ธของเสิ่นอีเวยครู่เดียวก็ลุกโชน

หล่อนรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์เพื่อรับส ายและอยากจะต่อว่าเสิ่นเหยียนชิ่งสัก

หน่อย

จนถึงตอนนี้แล้วยังจะตามมารังควานเธ ออีก

แต่ครั้งนี้พอดูหน้าจอมือถือชื่อกลับปรา กฎจนทำให้เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง

เซียวหันถึง

คนๆนี้เธอไม่ได้ติดต่อกับเขามานานเ ท่าไรแล้ว? เ นอีเวยแทบจําไม่ได้ แมวาระหว่างเขากับเธอจะมีสัญญาเ

รื่องบางเรื่องต่อกัน แต่เพราะช่วงนี้เธอยู่งจนหัวหมุนก็เลยไ ม่ได้ติดต่อกับเซียวหันถึงอีก อยู่ดีๆเขาโทรหาเธอในตอนนี้ มีเรื่องอะไรกันแน่?

เสิ่นอีเวยใช้มือเรียวงามของเธอปัดรั บสายบนหน้าจอมือถือ : “สวัสดีค่ะ ประธานเซียว” เสียงของเธอราบเรียบ

“ไอ้หยา หลานสาวที่รักของอา ประธานเซียวบอกว่าถ้าอาใช้เบอร์โทร ของตัวเองโทรไปหลานต้องไม่รับแน่

เสียงที่ส่งมาตามสายกลับไม่ใช่เสียงข องเซียวหันถึง

เสิ่นอีเวยถึงกลับตกใจอยู่ไม่น้อยจน เกือบทำมือถือหล่นจากมือ เพราะว่าเสียงทลอดมาตามสายนั่นเป็นเ สียงของเสิ่นเหยียนชิ่จากปลายอีกด้าน ของโทรศัพท์

เสิ่นอีเวยโกรธจนริมฝีปากสั่นเทา เธอตะโกนใส่โทรศัพท์:

“ทำไมถึงเป็นอาได้ล่ะ!

นี่เป็นเบอร์ของเซียวหันถึงไม่ใช่หรอ? ” “ใช่ ผมเอง”

ตอนนี้เสียงปลายสายเป็นเสียงของเซีย วหันถึงแทน

เสิ่นอีเวยพยายามระงับสติอารมณ์แ ล้วถามกลับไปว่า “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ทางด้านเซียวหันถึงที่อยู่ปลายสาย เขายกแก้วจิบชาไปอีกหนึ่งแล้วมองคน ตรงหน้าอย่างเหยียดๆ เสิ่น เหยียนชิง

กำลังทำสายตาอ้อนวอนมาที่เขา เขาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน

กับปลายสายว่า

:”คุณจำได้ไหมว่าเราเจอกันครั้งสุดท้า ยที่ไหน?

ถ้าคุณมีเวลาช่วยไปที่นั่นหน่อย คราวนี้ผมรับประกันว่าข้อมูลที่ได้รับจา กเสิ่นเหยียนชิ่ง

จะไม่ทำให้คุณผิดหวังอย่างแน่นอน”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ