บทที่242ตอนนี้ออกจากบริษัทเ ซึ่งชื่อได้แล้ว

บทที่ 242

ตอนนี้ออกจากบริษัทเซิ่งชื่อได้แล้ว

จากประโยคของเซิ่งเจ๋อเฉิง ประโยคนั้น

อุณหภูมิอากาศระหว่างคนทั้งสองดูเห มือนจะลดลงจนถึงจุดเยือกแข็ง

แววตาของเสิ่นอีเวยเย็นชาและมอง ตรงไปที่เพิ่งเจ๋อเฉิง:

“ประโยคที่คุณพูดออกมามันหมายควา มว่ายังไง?

ทำไมถึงไม่ให้ฉันไปทำงานที่เพิ่งซื่ออี ก?”

เพราะความโกรธและคำพูดของเซิ่ง *เจ๋อเฉง ทำให้เธอตั้งตัวไม่ติด

น้ำเสียงของเงินอีเวยมีความยั่วโมโหอ ย่างไม่พอใจปนออกมาในคำพูด เซิ่งเจ๋อเฉิงฟังออก แต่เขากลับไม่อยากใส่ใจกับคำพูดยั่วโ มโหของเธอ

“ถ้าเธอต้องการรู้เหตุผล

ฉันบอกเธอให้ก็ได้ แต่สิ่งที่ฉันต้องบอกเธอไว้ก่อนเลยคือ เสิ่นอีเวยเธอไม่มีทางที่จะปฏิเสธเรื่องนี้ ได้เลย”

เสิ่นอีเวยขมวดคิ้วแน่น เธอเกลียดน้ำเสียงแบบนี้ที่เพิ่งเจ๋อเฉิง ชอบพูดกับเธอ แต่ว่าตอนนี้เธออยากจะฟังว่าเขาจะพูด อะไรต่อ

“ตอนนี้เธอไปสบายอยู่ ควรจะอยู่บ้านดูแลตัวเอง เซิ่งเจ๋อเฉิงกล่าวอย่างกระชับ น้ำเสียงแกมบังคับฝ่ายตรงข้ามว่าห้าม ปฏิเสธ

เสิ่นอีเวยยิ้มเยาะพลางเอ่ยว่า:

“ฉันพูดชัดเจนแล้วว่า เรื่องที่ฉันป่วยมันไม่มีความเกี่ยวข้องอะ

ไรกับคุณสักนิดอีกอย่าง ตอนแรกคุณเป็นคนให้ฉันเข้าไปทำงาน ที่บริษัทเซิ่งชื่อเองไม่ใช่เหรอ

ฉันไม่เคยรู้สักนิด

ในสายตาของคุณบริษัทใหญ่โตอย่างเ ซึ่งชื่อเป็นสถานที่ที่ใครอยากเข้าก็เข้า

ใครอยากออกก็ออกง่ายๆแบบนี้เลยเห

รอ

คุณเก่งเหลือเกินนะท่านประธานเซิ่ง ” นาเสียงและค่าพูดของเงินอีเวยต้อง การทําลายล้างทุกสิ่งที่เป็นอยู่ จุดประสงค์ก็คือเพื่อยั่วให้เพิ่งเจ๋อเฉิงโ กรธ แต่คืนนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้ชายคนนี้เขาชั่งมีน้ำอดน้ำทนกับเธอเ หลือเกิน

เสิ่นอีเวยเองก็ยังรู้สึกงง

“ ไม่ เธอคิดผิดแล้ว

ในสายตาฉันบริษัทเซิ่งซื่อไม่ใช้สถาน ที่ที่ใครอยากเข้าก็เข้า

ใครอยากออกก็ออก แต่อำนาจที่จะตัดสินให้ใครจะอยู่หรือไ ปอยู่ในกำมือฉัน รวมถึงเธอด้วย ดังนั้น ตั้งแต่นาทีนี้เป็นต้นไป ฉันประกาศว่า เธอไม่ใช้พนักงานของบริษัทเซิ่งชื่ออีก ต่อไป”

เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าเธอโมโหจัดจนตัวร้ อนแผว

เธอกำมือไว้แน่นซ่อนไว้ภายใต้แขนเสื้ อ

เธอพยายามควบคุมอารมณ์เพื่อไม่ให้ กำปั้นของเธอพุ่งเข้าหาใบหน้าที่น่าต่อ ยของเซิ่งเจ๋อเฉิง

“แต่ถ้าฉันจำไม่ผิด ตอนนี้ฉันเป็นถึงรองประธานของบริษัท เพิ่งซื่อไม่ใช่เหรอ?

คุณจะมีอำนาจไล่ฉันออกได้ยังไง?” น้ำเสียงของ

เสิ่นอีเวยเต็มไปด้วยความดื้อรั้นอย่างที่ สุด

เซิ่งเจ๋อเฉิงก้มหัวลงเล็กน้อย ราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลก เสิ่นอีเวยเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของ เซิ่งเจ๋อเฉิง แต่รอยยิ้มให้ความรู้สึกแตกต่างจากคร งก่อนๆ เสิ่นอีเวยรู้สึกอย่างชัดเจน ตอนนี้รอยยิ้มของเซิ่งเจ๋อเฉิงแทบจะไ ม่แสดงถึงความดูถูกและเยาะเย้ย ซึ่งเมื่อก่อนเขาจะแสดงออกถึงการดูถู กและเยาะเย้ยเธอแทบทุกครั้งทำให้เสื่ นอีเวยรู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อย

“อืม เธอพูดถูกแล้ว แต่ฉันก็จำได้ว่า ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะเป็นรองประธานของ บริษัทเซิ่งซื่อหรือไม่

และไม่ว่าเธอจะดำรงตำแหน่งอะไรในบ ริษัท

ฉันอยากจะบอกเธอว่าตำแหน่งใด ๆก็ตามเป็นสิ่งที่ฉันมอบให้กับเธอ ”

ความหมายของคำพูดนั้นช่างชัดเจน ทุกประโยค ทุกคนล้วนเป็นคนฉลาด บางเรื่องไม่ต้องพูดออกมาอย่างชัดเจน กรูดีอยู่แก่ใจ

เสิ่นอีเวยเม้มริมฝีปากแน่น

ไม่พูดอะไรได้แต่จ้องมองไปที่ดวงตาข องเซิ่งเจ๋อเฉิง

แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเย็นชา และความโกรธแค้น

“ถ้าอยากจะพูดให้ชัดเจนยิ่งขึ้น” เซิ่งเจ๋อเฉิงพูดต่อไปว่า

:”ตราบใดที่เธอยังอยู่ที่เพิ่งซื่อ ทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเธอการตัดสินใจทุ กอย่าง มันขึ้นอยู่กับฉันแค่คนเดียว พูดขนาดนี้ เธอน่าจะเข้าใจแล้วใช่ไหม? ”

เซิ่งเจ๋อเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงของผู้นำ ที่มั่นใจในความคิดของตน สองสิ่งนี้ในตัวเขาเป็นพลังที่ล้ำค่าในม นุษย์เดินดิน แต่สองสินในตัวเขาเช่นกันที่เสนอีเวย เกลียดเข้ากระดูกดำ

วินาทีต่อมา เสิ่นอีเวยยิ้มเยาะพูดว่า:

“งั้นคุณก็หมายความว่าหากฉันเสิ่นอีเว ยไม่มีคุณเซิ่งเจ๋อเฉิง

ฉันก็ไม่มีความหมายอะไรเลย ทำอะไรไม่ได้ทั้งสิ้นใช่ไหม? ”

เซิ่งเจ๋อเฉิงชะงักไปครู่หนึ่งแต่ใบหน้

ากลับไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

ผู้หญิงตรงหน้าเขากำลังตีความคำพูดข องเขาผิด

เขาตั้งใจให้เสิ่นอีเวยรู้ว่าเธอจะต้องออ กจากบริษัทเซิ่งซื่อมีเพียงเรื่องนี้เรื่องเ

ดียวที่เธอไม่มีสิทธิ์เลือก เขาวางแผนจัดการเรื่องต่อจากนี้เรียบร้ อยแล้ว

แต่ … ก็ถูก เขาควรจะรู้ล่วงหน้าว่านิสัยของผู้หญิง ที่อยู่ตรงหน้านี้ดื้อรั้นเข้ากระดูก อาจจะไม่สามารถยอมรับในคำพูดน้ำเสี ยงและวิธีการสื่อสารของเขาก็ได้ เมื่อก่อน

เขาคิดอยากเอาชนะเธอเพื่อความสะใจ มาโดยตลอด ตอนแรกเป็นเพราะเขาเกลียดเธอ ดังนั้นจึงมักแสดงพฤติกรรมไม่ดีแบบนั้ นออกไป แต่พอช่วงหลังจนถึงตอนนี้ เซิ่งเจ๋อเฉิงสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลง ในใจของเขา

เรื่องต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทำให้เขารู้ว่านิสัยของเสิ่นอีเวยนั้นดื้อรั้ นเพียงใด หากเป็นเรื่องที่เธอตัดสินใจแล้ว ถ้าถูกผู้อื่นคัดค้านโดยเฉพาะถูกเขาค้ด ค้าน เธอต้องต่อสู้จนสุดกำลัง ไม่อย่างนั้นเธอไม่มีทางยอมเป็นเด็ดขา

ด

ที่จริง

เสิ่นอีเวยรู้ว่าเธอไม่สามารถเอาชนะเขา

ได้

แต่เธอก็ไม่ลังเลที่จะพยายามต่อสู้อย่า งสุดความสามารถแม้จะมีความหวังเพีย งริบหรี่ก็ตาม

หรือว่า

เขาดับความหวังของเธอมาโดยตลอด อย่างนั้นหรือ? เซิ่งเจ๋อเฉิงมองตาเสิ่นอีเวยอย่างเงียบ สงบ

เขาเม้มริมฝีปากบางๆแน่นไม่พูดอะไรต่ อ

“ตอบฉันสิ ”

เสิ่นอีเวยคะยั้นคะยอพลางเดินเข้าหาเซิ่ งเจ๋อเฉิงอีกก้าว

ท่าทางของเธอเหมือนจะบอกว่าถ้าเธอ ไม่ได้คำตอบคงไม่ให้เขาไปไหนแน่ๆ

เธอยืนอยู่หน้าเขาอย่างหนักแน่นแล้

วเงยหน้ามองเขาเล็กน้อย แววตาที่ใสแจ๋วของเธอปนเปื้อนไปด้วย ดวงใจที่แตกสลายและความสิ้นหวัง

ในเวลานั้นเอง

เซิ่งเจ๋อเฉิงมองดูท่าทีของเสิ่นอีเวยหัว ใจของเขาก็เจ็บแปลบขึ้นมา

นี่เขากำลังปวดใจเพราะผู้หญิงคนนี้ หรือ?

เขาเงียบอยู่นาน เนทสุดก็พูดออกมาสองคา: “ไม่ใช่”

น้ำเสียงของชายหนุ่มจริงใจไม่เสแส ร้งไม่มีการหลบสายตาใดๆทั้งสิ้น แต่มีบางเรื่องหากฝ่ายตรงข้ามรู้สึกได้ถึ งความจริงใจก็ต้องเชื่อเขาอย่างแน่นอ น

ในห้องที่เงียบสงัด เสียงหัวเราะเยาะของเสิ่นอีเวยดูจะเสีย ดแทงเป็นพิเศษ เซิ่งเจ๋อเฉิงขมวดคิ้ว

“เซิ่งเจ๋อเฉิง

ฉันคงประเมินคุณต่ำไปหน่อยใช่ไหม? เรื่องโกหกที่น่าตลกขนาดนี้ คุณก็สามารถพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉ ยน่านับถือจริง ๆ”

คำพูดของเสิ่นอีเวยเต็มไปด้วยความ *เอยหยน แต่ว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงกลับไม่โกรธง่ายเหมื อนเคย

“ที่ฉันมาคุยเรื่องนี้กับเธอในคืนนี้ไม่ ได้อยากทะเลาะกับเธอ เมื่อเธอไม่สบายก็ควรรักษาให้หายดี ต่อไปเรื่องทั้งหมดที่เกี่ยวกับเธอฉันจะ จัดการอย่างละเอียดรอบคอบ เธอไม่ต้องคิดอะไรทั้งสิ้นและแน่นอนว่ าถ้าเธอไม่สามารถยอมรับกับเรื่องที่ฉัน ให้เธอออกจากบริษัทเซิ่งซื่อก็ถือสะว่า เธอเปลี่ยนงานใหม่ก็ได้”

เสิ่นอีเวยไม่เข้าใจความหมายของ คำพูดของเขา หล่อนเงยหน้ามองเขาอย่างเย็นชา

“เมื่อกี้ฉันพูดว่าให้เธอช่วยสอนฉัน

ทำกับข้าว เมเช่แค่ทาขาวอบซี่โครงหมูอย่างเดีย ว ฉันรู้ว่าเธอทำกับข้าวเก่ง สอนทุกสิ่งที่เธอทําเป็นให้ฉัน ฉันให้ค่าจ้างกับเธอ คิดเสียว่า เธอเป็นครูสอนทำอาหารให้กับฉันแล้ว กัน”

เซิ่งเจ๋อเฉิงพูดออกมาลอย ๆ แต่เสิ่นอีเวยโมโหจนกัดฟัน ทำไมผู้ชายคนนี้รู้สึกแค่ว่าการที่เธอยืน กรานไม่ยอมออกจากบริษัทเซิ่งชื่อเพีย งแค่จะไม่ได้เงินเดือนในแต่ละเดือนเท่ านั้นหรือ?

เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าเป็นเรื่องตลกที่สุดตั้ งแต่เกิดมา ครูสอนทำอาหารอย่างนั้นเหรอ? เรื่องแบบนี้เขาก็คิดได้!

ขณะที่สมองของเธอกําลังครุ่นคิดห อาคาพูดเพ้อจะมาโตแย้งกับเซ็งเจอเฉิง นั้น

ชายหนุ่มก็เก็บถ้วยกับตะเกียบที่อยู่บนโ ต๊ะเดินไปที่ประตู

“พักผ่อนเถอะ”

ชายผู้นั้นพูดโดยไม่หันกลับมามอง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ