บทที่237การทะเลาะกันแบบเงิ ยบๆของทั้งสองคน

บทที่ 237

การทะเลาะกันแบบเงียบๆของทั้งสองค

น

ด้วยความกว้างของรถและแรงที่เสิ่นอีเ วยเขวี้ยงไปไม่ได้ทำให้เซิ่งเจ๋อเฉิงโดน เสื้อผ้าของตัวเองต้องตัวเลยสักนิด เสื้อโค้ทตัวหนาพัดลมมาหอบนึงแล้วห ล่นลงบริเวณมือของเขา

เซิ่งเจ๋อเฉิงถึงกับขมวดคิ้วเอาไว้ พอเงยหน้าขึ้นมามองออกไปด้านหน้าร ถก็ไม่เห็นเงาของเสิ่นอีเวยแล้ว? เซิ่งเจ๋อเฉิงมองรอบๆ พอหันไปมองอีกด้านหนึ่งก็เห็นเสิ่นอีเว ยังทิศที่เป็นทางกลับบ้าน เหลือไว้แค่เงาสลัวๆให้เขาไว้ดู

ถนนที่กําลังใช้เดินทางอยู่เป็นถนนเลีย

บชายทะเล

สีขาวกว้างใหญ่ที่อยู่ด้านล่างมันเป็นทะ เลที่สุดลูกหูลูกตา

ทะเลที่ลึกลับซับซ้อนในยามค่ำคืนก็เห มือนกับสัตว์ร้ายที่กำลังหลับใหลอยู่นา

น

คนที่อยู่ด้านบนนั้นไม่สามารถรู้ได้เลยว่ าด้านล่างแท้จริงแล้วกำลังมีอะไรซ่อนเ

ร้นอยู่กันแน่

สิ่งที่สายตาเห็นทุกอย่างมันดูมืดมิดจน ลึกลับซับซ้อนจนน่าหวาดกลัวไปหมด ด้านข้างมีกระแสลมพัดในยามค่ำคืนมัน

ทําให้หนาวจับใจ ญ่สุดลูกหูลูกตาอีก ลมที่พัดมานั้นก็ถือว่าเย็นกว่าปกติ เสิ่นอีเวยที่กำลังเดินอยู่บนถนนไม่เพีย งแค่กำลังต่อสู้กับความหนาวเย็น แต่หล่อนกำลังโอบกอดเสื้อโค้ทบนร่าง กายตัวเองไว้อย่างอดไม่ได้

หล่อนเงยหน้ามองไปยังด้านหน้า ช่วงนี้เป็นช่วงต้นฤดูหนาว

ยิ่งในยามค่ำมืดเช่นนี้บริเวณถนนด้านห น้าค่อยๆมีหมอกจางๆปกคลุมไปทั่วบริเ

วณ

สิ่งของพวกนั้นดูไม่ออกจริงว่ามันคืออะ

ไรกันแน่

นอกจากแสงไฟจากรถของเซิ่งเจ๋อเฉิง

บริเวณถนนรอบๆก็มืดสนิท

ในใจของเสิ่นอีเวยเริ่มหวาดกลัวขึ้นมา เลยนึกเสียใจขึ้นมาแต่ก็แค่นิดหน่อยเท่

านั้น

เอาจริงความกล้าบ้าบิ่นของเสิ่นอีเวยแ

ทบน้อยมาก หล่อนเป็นคนขี้กลัวตั้งแต่เด็กอันนี้หล่อ

นรู้ดีอยู่แก่ใจ

แต่เมื่อครู่ที่ก่าลังเผชิญหน้าอยู่เวลาที่เ ขากำลังโกรธ

หล่อนถึงเลือกแบบไม่คิดเลยถึงได้ยอ

มลงจากรถ

แต่กลับไม่ได้ตรึกตรองเลยสักนิดว่าหลั งจากที่ตัวเองรถจากรถแล้วจะทำยังไง ต่อ

ณ เวลานี้

เซิ่งเจ๋อเฉิงที่กำลังนั่งอยู่บนรถในใจเขา กำลังก่อกองไฟมาอีกครั้ง ขนาดคนโง่ๆยังฟังออกเลยว่าที่เขาบอ กให้เสิ่นอีเวยลงจากรถนั่นมันก็แค่ล้อเ ล่นกับหล่อนเท่านั้น แต่ทำไม

ผู้หญิงคนนั้นถึงได้คิดว่ามันเป็นเรื่องจริ งไปได้?

ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่เต็มบาทเอาซะจริง! เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่เพียงแต่กำลังครุ่นคิดอยู่ ในใจ

แต่ความคิดของเซิ่งเจ๋อเฉิงที่กำลังครุ่น คิดอยู่นั้น

เมื่อครู่ที่เสิ่นอีเวยไม่ควรที่จะลงไปจาก

รถ

งั้นถ้าเมื่อครู่เขายอมหล่อนสักหน่อย เรื่องคืนนี้คงไม่ไปถึงแบบนี้หรอก เหมือนว่าคงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เรื่องมันไม่สามารถควบคุมได้แล้ว เซิ่งเจ๋อเฉิงคาดไม่ถึงเลยว่าคนอย่างเสิ่ นอีเวยจะเป็นผู้หญิงที่กล้าบิ่นได้ขนาดนี้ ดูเหมือน..ว่าตัวเองยังไม่ค่อยเข้าใจหล่ อนจริงๆ

เขาใช้มือจับพวงมาลัยไว้แน่น

สิ่งที่เสิ่นอีเวยตัดสินใจลงจากรถนั่นมัน ยิ่งทำให้เซิ่งเจ๋อเฉิงหงุดหงิดมากขึ้นอี ก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเข้าใจผู้หญิง แต่ว่าเขาทราบดีว่าหล่อนเป็นคนขี้ขลา ดมากแล้วก็กลัวความมืด

เซิ่งเจ๋อเฉิงคิดแผนร้ายขึ้นมาเพื่อให้เพิ่ นอีเวยรู้ว่าเมื่อครู่นี้ไม่สมควรที่จะลงจา กรถ แถมยังอยากทำให้หล่อนได้รู้ว่าเสิ่นอีเ ไม่ผิดหรอก เขาแค่ยื่นเงื่อนไขให้หล่อน แค่หล่อนรับเอาไว้แล้วขึ้นรถมา เขาก็จะไม่ถือโทษโกรธอะไรกับเรื่องคื นนี้ที่หล่อนก่อเรื่องเอาไว้

ตอนที่เขากำลังคิดแผนอยู่นั้น เสิ่นอีเวยก็เดินลิ่วไปไกลจนยี่สิบเมตรไ ด้แล้ว

ดวงตาเซิ่งเจ๋อเฉิงยิ้มขึ้นมาได้แต่มองเ งาด้านหลังหญิงสาวที่เดินเงียบเหงาเป ล่าเปี่ยวโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่ด้านหน้า ถึงกับหัวเราะอยู่ในใจ

วินาทีต่อมา

นิ้วมือเรียวยาวในรถของเขาก็ขยับเบาๆ

ในความมืด

ไม่รู้ว่าเสียงเบาๆดังมาจากไหนเหมือน านหน้ารถก็ดับลงทันที

ทันใดนั้น

ไม่ใช่แค่ในรถบริเวณโลกด้านนอกก็มืด สนิท

อากาศในคืนนี้ช่างแปลกพิกล ตอนที่ทั้งคู่เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล ก็มีฝนตกพรำๆมาจากท้องฟ้า ทว่าในตอนนี้

ในคืนเดือนมืดกับกลับมีพระจันทร์ส่อง แสงลงมาบ้าง

ถึงแม้ว่าแสงจันทร์จะไม่ได้ส่องสว่างมา กมายนักแถมมีก้อนเมฆเป็นห้อนคอยบ ดบังแสงสว่างจากพระจันทร์อยู่บ้าง แต่ว่าสามารถที่จะใช้แสงสว่างที่มีอยู่เล็ กน้อยนั่นก็สามารถเห็นทางได้อย่างชัด เจน แต่ก็มีมองไม่ชัดอยู่บ้าง บบริเวณรอบๆได้อย่างชัดเจน เพราะฉะนั้นแค่เพิ่งเจ๋อเฉิงเงยหน้าขึ้นม ามองแทบไม่ได้ใช้พละกำลังอะไรก็เห็ นเงาด้านหลังของหล่อนอย่างชัดเจน ตอนที่ดับไฟลงไม่กี่วินาทีนั้นเงาด้านห ลังของเสื้อโค้ทสีเนื้อที่อยู่ด้านหน้าก็ห ยุดลง

ณ ตอนนั้น

เสิ่นอีเวยที่กำลังเดินอยู่ถึงกลับหยุดเท้

าของตัวเองลง

ในใจของหล่อนมันช่างเย็นยะเยือก ความหวาดกลัวที่อยู่ในใจก็ค่อยๆประดั งประเดขึ้นมาทวีคูณจนใหญ่ขึ้นไปเรื่อย

ในวินาทีที่ไฟดับลงนั้น

เสิ่นอีเวยถึงกับหยุดเท้าและไม่เลือกที่จ หล่อนด่าเขาอยู่ในใจ หล่อนรู้ว่าผู้ชายคนนั้นจงใจทำ

ตัวหล่อนเองก็ลงมาจากรถแล้ว เขายังคิดจะทำอะไรอีก! เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าตัวเองโมโหจนใกล้จะร ะเบิดเข้ามาทุกที แต่ว่าในตอนนี้หล่อนกลับไม่รู้ว่าควรจะ ทำอะไรต่อ

เสิ่นอีเวยยังคงยืนอยู่ตรงจุดเดิม เสียงคลื่นกระทบก้อนหินบริเวณหน้าผา สูงด้านล่างดังเข้ามากระทบโสตประสา ท จังหวะมันค่อนข้างอ่อนแรง ยามค่ำคืนที่เงียบสนิทกลับได้ยินเสียงดั งชัดเจน

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ที่ดังเข้ามาในโสตปร ะสาทจนทำให้ส่งผลกระทบต่อจิตใจ ของเซิ่งเจ๋อเฉิงด้วยซ้ำ สักพัก หล่อนคิดว่าด้านหลังของหล่อนกลับไม่

มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมา? ผู้ชายคนนี้ทำอะไรกันแน่? คงนั่งหัวเราะหล่อนอยู่ในรถแน่ๆ? เสิ่นอีเวยคิดอยู่ในใจเงียบๆ

ทว่า— เซิ่งเจ๋อเฉิง

ฉันจะไม่ยอมเอาอกเอาใจคุณอีก! ฉันอดทนมาจนถึงขั้นนี้แล้วนะ หากยอมแพ้แล้วงั้นก็เสียหน้ากันพอดี

คิดได้อย่างนั้น

เสิ่นอีเวยจับชายเสื้อด้วยมือทั้งสองข้าง

ไว้แน่นแล้วค่อยๆก้าวไปยังด้านหน้าที่ล ะก้าว ด้านหน้านั้นกลับมืดสนิท

ทันใดนั้นเอง นอื่นแทบไม่มีใครรู้

ด้วยความที่หล่อนหนาวเย็นและความก ลัว

ขาทั้งสองข้างของหล่อนเกือบจะก้าวไ

ม่ออกแล้ว

ในช่วงเวลานี้มันเกิดเรื่องขึ้นมามากมา

สมองและหัวใจหล่อนใช้ไปกับเรื่องวุ่น

วายนั้นไปจนหมดแล้ว

ทว่าหล่อนไม่มีแรงที่จะต่อกรอีกแล้ว เสิ่นอีเวยได้ยิ้มที่มุมปาก

เท้าที่กำลังก้าวไปยังด้านหน้านั้นยิ่งก้า วยิ่งหนักอึ้ง ในเวลานั้น

หล่อนรู้สึกว่าหรือมันเหมือนว่าจะล้มลง ไป

เพิ่งเจ๋อเฉิงที่นั่งอยู่ในรถได้แต่มองหล่ านหน้าอย่างเงียบๆ

ขอแค่ประโยคเดียว เสิ่นอีเวย

ฉันขอแค่เธอยอมหันกลับมาคุยกับฉันดี

ๆสักคำ

ฉันก็จะทำว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

เรื่องที่เธอคอยปิดบังฉันไว้ คำถามต่างๆที่เธอมักถามฉัน ฉันจะทำเหมือนว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น

ระยะห่างของทั้งคู่แค่ห่างกันไม่ถึงสาม

สิบเมตร

แต่ว่าไม่ยอมที่จะปริปากคุยกัน คนหนึ่งอยู่ในรถ อีกคนอยู่นอกรถ ความห่างระหว่างกันเหมือนความมืดมิ ดทำให้ทั้งคู่ยิ่งห่างกันไปมากทุกที ดังนั้นผลลัพธ์ในท้ายสุดคือ— ไป

ทว่าความคิดของอีกคนกลับคิดว่าถ้าเธ อหันกลับมาทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเ ดิม

เซิ่งเจ๋อเฉิงกับเสิ่นอีเวยในขณะนี้ก็เหมื อนกับเส้นขนานกัน

ถึงแม้ว่าจะมาบรรจบกันได้แต่มันยิ่งไก ลจากกันไปทุกที

ไม่มีใครจะแสดงท่าทียอมใครเลยจริงๆ ไม่รู้ว่าในใจของเสิ่นอีเวยกำลังคิดอะไร

อยู่

ถึงแม้ว่าจะหนาวเย็นจนทนไม่ไหวแล้ว

แต่ความเร็วของเท้าที่ก้าวเดินออกไปก ลับเร็วขึ้นกว่าเมื่อครู่มาก ด้านหลังของคนที่อยู่ด้านหน้าคนนั้นว่า กําลังเดินเร็วขึ้นมาก เขาชักเริ่มหนักใจขึ้นเรื่อยๆ อารมณ์ในดวงตาเขายิ่งเย็นยะเยือกกว่ าเดิม

“ผลัก!”

เสียงกำปั้นของผู้ชายที่ทุบลงอย่างแรง บริเวณพวงมาลัยรถ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ