บทที่236เธอลงรถไปเลยตอนนี้

บทที่ 236 เธอลงรถไปเลยตอนนี้ เซิ่งเจ๋อเฉิงได้ยินเต็มสองรูหู คำถามที่ติดน้ำเสียงมาด้วย มันมีความหมายที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เขาเหล่ตามองหล่อนสักพัก ใบหน้าขาวสะอาดเกลี้ยงเกลาของเสิ่น อีเวยแสดงออกมาทางตาถึงการพูดเยา ะเย้ยอยู่เนืองๆ

ทว่าในตอนนี้

ขนาดตัวเอาเองยังไม่แน่ใจเลยว่าที่เสิ่น อีเวยถามคำถามนั้นมันไม่ใช่ไม่มีเหตุผ

เอาเข้าจริง คืนนี้เขาไม่รู้ว่าเป็นอะไร ตอนที่รับโทรศัพท์ของเสิ่นอีเวยแล้ว ตัวเขายังรู้สึกว่ามันแปลกพิกล

เพราะว่าในใจเขาในตอนนั้นมันไม่เหมื อนเดิม

ตอนแรกก็ห่วงว่าเสิ่นอีเวยไปโผล่ห้อง พักผู้ป่วยเสิ่นหุ้ย

กลัวว่าหล่อนจะไปทำอะไรเสิ่นหุ้ยกันแ น่

ในตอนนั้นสิ่งที่ตัวเองคิดถึงเป็นเรื่องก็ คือ เสิ่นอีเวยร่างกายยังไม่หายดี ทำไมออกมาจากโรงพยาบาลกระทันหั นได้

เซิ่งเจ๋อเฉิงยอมรับเลยว่า

ในตอนนั้นเขาห่วงสุขภาพร่างกายของ ผู้หญิงคนนั้น ก็แค่ห่วงหล่อนเรื่องสุขภาพเท่านั้นแห

ละ ดังนั้นพูดง่ายเลยก็แค่

ครั้งนี้ เสิ่นอีเวยล้ำเส้นไปนิด เซิ่งเจ๋อเฉิงเริ่มโกรธขึ้นมานิดๆแต่เขาก็ ทำอะไรไม่ได้

แต่คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยว่าในใจของเ ซิ่งเจ๋อเฉิงกำลังคิดเรื่องนี้อยู่อย่างเสิ่น อีเวยยังคงนึกต่อไปว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงตั้งใจ ที่จะจิกกัดตัวหล่อนทุกคำพูด

ฉะนั้นเห็นได้ชัดว่าหล่อนอารมณ์ไม่ค่อ ยจะดีสักเท่าไหร่

เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้ว่าครั้งนี้เสิ่นอีเวยล้ำเส้นไป นิด การถกเถียงกันไปมา

ตัวเขาเองรู้ว่าตัวเองกำลังเสียเปรียบอยู่ เลยไม่อยากสนใจคำถามของเสิ่นอีเวย ที่ถามมาเมื่อครู่นี้ ได้แต่ขับรถต่อไปน

ถึงแม้ว่านิสัยของหล่อนจะไม่ใช่พวกเจ้ าคิดเจ้าแค้น

แต่ถ้าเผชิญหน้ากับเซิ่งเจ๋อเฉิง เสิ่นอีเวยรู้ดีว่า

หากเซิ่งเจ๋อเฉิงทำนิสัยเสียใส่หล่อน หล่อนก็ไม่สามารถหยุดนิสัยแบบนั้นได้ มีคำพูดอยู่คำหนึ่งว่าไม่แย่งของก็ขอใ ห้ต่อปากต่อคำกันก็ยังดี

บ่อยครั้งนักที่เวลาที่เผชิญหน้ากับเขา หล่อนก็สามารถยืนยันประโยคนี้ได้ ฟังดูมันปัญญาอ่อนแต่มันคือเรื่องจริง

เสิ่นอีเวยไม่เคยปฏิเสธเรื่องนี้เลย เดิมที่หล่อนคิดว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงคงจะทะเ ลาะกับหล่อนต่อในรถแน่ๆ ดสักคำ อารมณ์บึ้งตึงของเสิ่นอีเวย

“หล่น” ดังพลัก

หล่อนทำตาโต

น้ำเสียงเหมือนไม่พอใจ :

“คุณชายคนนี้ทำไมไม่ยอมพูดแล้วหล่ะ

?

คำถามนี้ไม่ใช่คุณเป็นคนเอ่ยขึ้นมาก่อน หรอ? ตอนนี้กลับไม่ปริปากพูดสักคำ มันหมายความว่าไง?”

เสิ่นอีเวยรีบร้อนที่จะเถียงกับเซิ่งเจ๋อเฉิ งจนพลาดเรื่องจริงไป

แต่เป็นหล่อนเองที่พลาดคำถามนี้ไปไม่ ใช่เรื่องที่เพิ่งเจ๋อเฉิงถูกมาก่อนหน้านี้

แต่หล่อนก็ยังคงไม่รู้ตัวอยู่ดี

เซิ่งเจ๋อเฉิงเป็นคนที่คิดละเอียดรอบคอ แต่เรื่องที่พบได้ยากก็คือครั้งนี้เขากับไ ม่หาเรื่องเสิ่นอีเวย ได้แต่เงียบอยู่นาน เสิ่นอีเวยเห็นว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ยอมพูดแ บบนั้น

หล่อนเลยนึกว่าเขาคงมีเหตุผลไม่พอเ ลยไม่รู้ว่าจะหล่อนคำถามหล่อนยังไงดี หล่อนคิดตามนั้นเลยรู้สึกพออกพอใจขึ้ น

เมื่อก่อนตอนที่ทั้งคู่ทะเลาะกัน บ่อยครั้งที่เพิ่งเจ๋อเฉิงจะอยู่เหนือกว่า เพราะผู้ชายคนนั้นเขาตอบสนองรวดเร็ วกว่าคนปกติ

แถมการคิดการอ่านและการใช้ภาษาแ สดงออกมานั้นเป็นหลักการที่ชัดเจนอย่ างเห็นได้ชัดและถูกต้องแม่นยำไม่เคย บางครั้งยังรู้สึกเหมือนกำลังโดนเหน็บ แนมอยู่นิดๆ

ทุกครั้งในวลานั้น

เสิ่นอีเวยรู้สึกไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชั ด

ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผลแต่ทุกครั้งหล่อนเห มือนเป็นใบ้เถียงไม่ทัน

ทว่าครั้งนี้

มันไม่ง่ายเลยที่หล่อนจะใช้โอกาสจี้จุด กดดันคนอย่างเซิ่งเจ๋อเฉิงได้จะปล่อยผ่

านไปง่ายๆได้ยังไง?

คิดได้อย่างนั้น

ในใจเสิ่นอีเวยเริ่มดีอกดีใจขึ้นมาบ้าง

คําพูดที่อยู่ในอยากพูดอะไรก็พูดออกจ ากปากไปโดยไม่ทันได้คิด ท่านประธานเซิ่งไม่ใช่คนที่ยอดเยี่ยมห รอกหรอ–”

ทุกครั้งเวลาที่หล่อนอยากจะหาเรื่องเข ามักจะเรียกเขาว่า “ท่านประธานเซิ่ง” ทุกที

เป็นทางการ มีมารยาท เยือกเย็น นั่นแหละเป็นสัญลักษณ์ในการเอ่ยเรียก แบบนี้

เสิ่นอีเวยยังคงถามซักไซ้ต่อไป: “ทำไมไม่ยอมพูดล่ะ?”

ด้วยใจที่อยากจะชนะอีกคนอย่างเห็นไ ด้ชัด

ทำให้เสิ่นอีเวยไม่ได้รับรู้เลยว่าบรรยาก าศในรถมันเริ่มเย็นลงทุกขณะ

อาจจะเป็นเพราะว่าไฟที่สาดส่องมาจา รึ่งเดียวของเขา

จึงทำให้เสิ่นอีเวยดูไม่ออกว่าเขาอารม

ณ์ไหนอยู่

มัวแต่คิดว่าความคิดของตัวเองนั้นถูกต้ องที่สุดแล้ว

แต่สิ่งที่ทุกคนต่างไม่รู้ก็คือ ผู้ชายที่กำลังขะมักเขมันขับรถอยู่นั้นใน

ใจเขากำลังโดนไฟสุม

กองไฟมันสุมไปเรื่อยๆ

ใกล้เวลาที่พร้อมจะเผาไหม้ทุกสิ่งเต็ม ที

มือของเซิ่งเจ๋อเฉิงจับพวงมาลัยเอาไว้

แน่น

สายตาที่มองตรงไปด้านหน้านั้นมันมืด

สลัวอย่างน่ากลัว

เขาคิดถึงเรื่องอารมณ์ที่สับสนที่อยู่ในใ คิดถึงคําถามที่เมื่อครูต้องการจะบีบให้เ ขาตอบ

เห็นได้ชัดว่าในใจเขามันเริ่มมีอะไรบาง อย่างพยายามที่จะควบคุมมันไม่ไหวแล้ ว

เขาในตอนนี้คำถามต่างๆมากมาย สิ่งที่เขาทำไม่ได้คือความคิดในความเป็ นจริงเหล่านี้มันไม่สามารถจะบอกพูดอ อกมาได้ทั้งหมด

ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงห รือรู้เรื่องรู้ราวใดๆเลย

เอาแต่ซักไซ้ไล่เลี้ยงตลอด

มันทำให้กองเพลิงที่อยู่ในใจลุกช่วงชัช วาลขึ้นเรื่อยๆ

ตอนที่เขากำลังครุ่นคิดว่าจะจัดการกับเ เรื่องนี้ยังไงดี กไซ้เขาอีก

ครั้งนี้

เซิ่งเจ๋อเฉิงหมดความอดทนแล้ว

“เธอลงจากรถไปเลย ตอนนี้ !”

เสียงผู้ชายดั่งลั่นสนั่นรถ

เสิ่นอีเวยถึงกับตกใจเพราะหล่อนเพิ่งจ ะทำตัวสบายใจอยู่

พอจบประโยคที่เขาพูดรถก็เบรคกะทัน หันอย่างแรง

แรงขนาดที่ว่าเสิ่นอีเวยที่คาดเข็มขัดนิร ภัยไว้เรียบร้อยแล้วยังกระแทกกับเก้าอี้ นั่งอย่างแรงอย่างตั้งตัวไม่ทัน

วินาทีต่อมาสมองกระทบกระเทือนจนเ กิดอาการมึนอยู่สักพัก

เสิ่นอีเวยได้แต่หลับตาและขมวดคิ้วเข้า เมื่อครู่ที่เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดอย่างโมโหออก มา หล่อนได้ยินอย่างชัดเจน

ใช่

ตอนนี้หล่อนนั่งอยู่บนรถของเซิ่งเจ๋อเฉี ง แถมตอนนี้เขาก็ไล่หล่อนลง

ในใจของเสิ่นอีเวยไม่ได้รู้สึกว่าโดนหัก หน้าอะไร

หล่อนกับเขาแต่งงานกันมาก็สามปีแล้ว

ตอนพยายามที่จะต่อร้องต่อเถียงทะเล าะกันไม่ก็ไม่ได้น้อยอะไรไม่ใช่หรอ?

ไม่โดนทำร้ายให้มีแผลก็ดีแค่ไหนแล้ว เสิ่นอีเวยแทบไม่ได้ใส่ใจเลย

ได้แค่พูดจิกกัดไปประโยคเดียว : “จะให้ลงก็ลง

คุณคิดว่าฉันอยากจะนั่งรถคุณจนตัวสั่น น้ำเสียงของหล่อนกระแทกกระทั้นอย่า งชัดเจน

ราวกับว่าเป็นการตัดสินใจที่ใหญ่โตไม่ มีการเรียกกลับคืนมาอีกแบบนั้น แต่สิ่งที่แปลกก็คือ

เซิ่งเจ๋อเฉิงฟังที่หล่อนพูดกลับไม่ได้รู้สึ กโกรธอะไรมากมายนัก แต่กลับกัน เขาคิดว่าสิ่งที่เสิ่นอีเวยพูดโพล่งๆออก มานั้นมันรู้สึกตลกฮาดี

ตอนที่เพิ่งเจ๋อเฉิงกับครุ่นคิดอยู่ เสี่นอีเวยก็พรวดพราดปลดเข็มขัดนิรภั ยออกแล้วเปิดประตูก้าวลงรถไป ตอนที่พยายามดึงตัวให้ยืนให้สนิทเท้า นั้น

หล่อนรู้สึกว่ามือขวามันหนักๆถ่วงๆอยู่

พอหยิบขึ้นมาดู เฉิง

เดิมทีก็โกรธอยู่แล้วยิ่งเห็นเสื้อผ้าเขายิ่ งโกรธทวีคูณขึ้นไปอีก เมื่อกี้ตัวเองไม่น่าไปรับความเอาอกเอา ใจแบบมหัศจรรย์พลันแล่นของผู้ชายค นนั้นเลย!

มันช่างน่าละอายใจจริงๆ ให้ลงก็ลง จากที่นี่กลับบ้านระยะทางก็ไม่ได้ไกลม ากมายนัก หล่อนเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ จะกลับบ้านเองไม่ได้เลยหรอ?

คิดได้แบบนั้น

เสิ่นอีเวยก็โยนเสื้อไปทางเขาที่อยู่ในร ถ

โดยที่หล่อนแทบไม่ได้มองสีหน้าเย็น ะเยือกของเซิ่งเจ๋อเฉิงที่กำลังนั่งตำแห น่งคนขับรถอยู่เลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ