บทที่230สาดน้ำให้เพิ่งเจ๋อเฉิง

บทที่230 สาดน้ำให้เซิ่งเจ๋อเฉิง

ในห้องเงียบสงัดมาก คงเป็นเพราะผลฉนวนกันเสียงดีมาก ดังนั้นเพียงแค่ได้ยินเสียงคนเดินที่จาง

ๆ ฟังไม่ค่อยชัด

แต่เวลานี้เสียงเหล่านั้นกลับขยายในสม องของเสิ่นอีเวย

เวลานี้

เธอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างจะพ่นออกม

าจากหน้าอกของเธอ

แต่เธอไม่สามารถให้มันพ่นออกมาได้ ก็ไม่อยากให้มันออกมา

ในขณะที่เธอใจลอย ริมฝีปากถูกเธอกัดจนเลือดออก กลิ่นคาวเลือดกระจายในปากของเธอ

ถึงแม้เสิ่นอีเวยจะพยายามควบคุมไว้ แต่ความโต้แย้งที่เพราะความโมโหนั้น สุดท้ายก็ยังคงพ่นออกมา

เสิ่นอีเวยตนเองก็ยังไม่รู้ตัว แก้วน้ำที่วางบนโต๊ะข้างเตียงนั้นก็สาดไ ปเซิ่งเจ๋อเฉิงที่อยู่ไม่ไกลนั้น

ทุกอย่างเหมือนคงที่

มือขวาของเสิ่นอีเวยกำลังจับแก้วที่เย็น และน้ำในนั้นกำลังไหลลงมาตามเสื้อข องเซิ่งเจ๋อเฉิง

ๆอยู่

ชุดสูทของเซิ่งเจ๋อเฉิงล้วนทำด้วยผ้าที่ ชั้นดี น้ำไม่สามารถหลอมเข้าไป แต่เสื้อเชิ้ตสีขาวข้าวในนั้นเปียกหมดแ ล้ว ส่วนที่เปียกนั้นติดกับผิวแม่นๆ ทำให้มีความรู้สึกโปร่งใส

ถึงชุดสูทไม่ได้เปียกแต่ก็ยังมีน้ำหลาย หยดสาดไปที่หน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิง เสิ่นอีเวยมองเขา ในใจราบเรียบมาก ไม่ได้รู้สึกผิดที่เธอสาดน้ำให้เขาและก็ไ ม่ได้รู้สึกกลัว

เมื่อได้ยินเซิ่งเจ๋อเฉิงพูดว่า ‘ฉันสงสารเ ธอ’เสิ่นอีเวยก็เดาออกแล้วตนเองจะมีป ฏิกิริยายัง

ตอนแรกเธอก็อยากจะควบคุมไว้ แต่สุดท้ายก็ยังคงควบคุมไม่ได้

สภาพตอนนี้เธอเองก็ไม่อยากให้มันเกิ ดขึ้น แต่เมื่อเห็นเพิ่งเจ๋อเฉิงโดนตนเองสาด

น้ำ เธอกลับรู้สึกสะใจมาก

เธอพูดเย็นชา”ออกไป” เพิ่งเจ๋อเฉิงขมวดคิ้ว

เสื้อเปียกแล้วแถมที่คางยังมีน้ำหลายห

ยด

นี่เป็นครั้งแรกที่เสิ่นอีเวยเห็นเขาเป็นส

ภาพแบบนี้

ปกติผู้ชายคนนี้มักจะดูสง่างามมาก ดังนั้นตอนนี้เห็นเขาเป็นแบบนี้เธอเลยรู้ สึกสะใจ

แม้ตอนนี้ยังไม่ได้เข้าสู่ฤดูหนาว แต่ก็ถึงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แถมในห้องไม่ได้เปิดแอร์ ดังนั้นน้ำเย็นที่สาดไปเซิ่งเจ๋อเฉิงนั้นมัน หนาวแค่ไหนก็อาจเดาออกได้

แต่เขาดูเหมือนไม่มีท่าทีจะไปเช็ดน้ำที่ บนตัวและบนหน้าเขา แค่มองเสิ่นอีเวยด้วความเย็นชา สายตาของทั้งสองที่สบกันเหมือนดาบ ที่แหลมคมแทงไปทั้งสองฝ่าย สุดท้าย เซิ่งเจ๋อเฉิงเอ่ยปาก”เสิ่นอีเวย

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเธอกลายเป็นคนที่ไม่ รู้ดีชั่วแบบนี้”

คำถามของเซิ่งเจ๋อเฉิง

เสิ่นอีเวยไม่อยากจะตอบเขาเลย เธอแค่วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ

ในกระบวนการนี้

สายตาของเธอยังคงอยู่ที่เพิ่งเจ๋อเฉิง

เมื่อวางเรียบร้อย

เสิ่นอีเวยก็ไม่มองเซิ่งเจ๋อเฉิงอีก เธอค่อยๆนอนลงบนเตียง พลิกตัว เหลือแผ่นหลังให้เซิ่งเจ๋อเฉิง

เซิ่งเจ๋อเฉิงกำหมัดแน่ ผู้หญิงคนนี้กล้าสาดน้ำเขา ในใจเขาสับสนมาก

เรื่องแบบนี้ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะต้องโ กรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่ แต่วันนี้เขาเป็นอะไรไป ?

เพราะรู้เธอป่วยแล้ว

ไม่อยากให้เธอโกรธ แม้เรื่องที่เธอสาดน้ำให้เขาเขาก็ไม่ถือ สาหรอ ?

มองดูแผ่นหลังของเธอ

เขารับรู้อย่างชัดเจนว่าระหว่างเขากับเสี่ นอีเวยมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปแล้ว

เมื่อเสิ่นอีเวยตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ในห้องเงียบสงัด

เธอถึงนึกขึ้นมาว่าตนเองนอนหลับไปน

าน หลังลืมตาขึ้นเธอก็หวนคิดเรื่องที่เกิดขึ้ นก่อนที่เธอนอน

ภาพที่เธอสาดน้ำให้เพิ่งเจ๋อเฉิงโผล่ออ

กมาในสมองเธอ

แต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไร

แม้เขาไปตอนไหนเธอก็ไม่รู้

ไฟในห้องคนไข้ยังสว่างอยู่ เสิ่นอีเวยหยิบโทรศัพท์ที่ข้างๆมา ตอนนี้ตีหนึ่งแล้ว

เธอถึงมองเห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับหลา ยสาย ล้วนเป็นเงินเหยียนชิ่งโทรมา เสิ่นอีเวยรู้สึกแปลก พอดูเวลา เป็น5ทุ่ม

ถ้าเธอจําไม่ผิดนะตอนนั้นเพิ่งเจ๋อเฉิงยั งอยู่ที่นี่

ตอนนั้นทั้งสองทะเลาะกันเป็นใหญ่ เธอเลยไม่ได้สังเกตว่าโทรศัพท์ดัง แต่ที่ไมเสิ่นเหยียนชิ่งถึงโทรหาเธอติด

ต่อหลายสายล่ะ

หรือเป็นเพราะเรื่องเงินอีก เสิ่นอีเวยจับหน้าผากตนเองรู้สึกปวดหัว เล็กน้อย

หน้าต่างห้องมันเปืดอยู่

เสิ่นอีเวยรู้สึกหนาวเล็กน้อย ตอนนี้ตีหนึ่ง รอบๆมันเงียบมาก นอกเสียงตึ๊ดๆของอุปกรณ์ทางการแพ ทย์ เธอไม่ได้ยินเสียงอื่นอีก สิ่งแวดล้อมแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่

ยวมาก

ไม่รู้ทำไมเธอรู้สึกกระวนกระวายมาก อยากจะไปดูเงินหุ้

วันนั้นที่เธอถูกเพิ่งเจ๋อเฉิงพาออกจากผั

บของ006

โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นโรงพยาบาลที่ใ กล้ที่นั่นมากที่สุด

แต่โรงพยาบาลที่เงินหุ้ยอยู่ไม่อยู่ที่นี่

เสิ่นอีเวยลงจากเตียง เก็บของให้ดีแล้วก็เดินออกจากห้อง

ตามสภาพร่างกายของเธอในตอนนี้มัน เมื่อวานหมอก็มาบอกแล้วว่าอย่างน้อย เธอต้องอยู่โรงพยาบาลอาทิตย์หนึ่งถึง จะออกโรงพยาบาลได้

ก็แย่มากแล้ว

แต่เสิ่นอีเวยรอนานขนาดนั้นไม่ได้ ปกติเธอก็เกลียดสิ่งแวดล้อมที่เหมือนโ รงพยาบาลแล้ว

เสิ่นอีเวยเอากระเป๋าตนเอง เบามือเบาไม้เดินไปยังที่ลงบันได ที่นั่นจะต้องผ่านเคาเตอร์ปฏิบัติงาน ที่นั่นมีพยาบาลคนหนึ่งกำลังหลับอยู่ เสิ่นอีเวยรีบโค้งตัวเดินไปแล้วลงบันได

หลัง20นาที

เสิ่นอีเวยก็นั่งรถเท็กซี่มาถึงโรงพยาบา ลที่เสิ่นหุ้ยอยู่

เธอยืนอยู่ข้างถนน

เงยหน้ามองดูตึกอาคารของโรงพยาบา

ตนเองไม่ได้มาดูเสินหุ้ยนานแค่ไหนแล้

ว

ดังแต่ครั้งที่แล้วที่เธอวินิจฉัยเป็นมะเร็ง ตับและทะเลาะกับเพิ่งเจ๋อเฉิงที่นี่ เธอก็ไม่ได้มาแล้ว

ถ้าเธอจำไม่ผิดนะ

กี่เดือนนี้เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ไม่ได้พูดถึงเสิ่นหุ้ ยต่อหน้าเธอแล้ว

เสิ่นอีเวยยืนอยู่กลางดึก สงบอารมณ์ตนเองแล้วเดินไปยังห้องค นไข้ของเงินหุ้ย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ