บทที่220เซิ่งเจ๋อเฉิงส่งเสิ่นอีเว ยไปยังโรงพยาบาล

บทที่ 220
เซิ่งเจ๋อเฉิงส่งเสิ่นอีเวยไปยังโรงพยาบ

าล

ในหัวของเสิ่นอีเวยเต็มไปด้วยเบลอสะ

ลึมสะลือ

เธอรู้สึกเพียงแต่ว่าหยุดอยู่ตรงที่เพิ่งเจ๋

อเฉิงหันกลับมาหาเธอ

ดังนั้นก็ไม่ได้ยินเซิ่งเจ๋อเฉิงเรียกชื่อตัว

เธอเอง

ขณะที่เสิ่นอีเวยยังทิ้งร่างยังไม่ถึงพื้น เซิ่งเจ๋อเฉิงก็ได้จับไปที่ไหล่ของเธอ

เซิ่งเจ๋อเฉิงมีสีหน้าที่สับสน

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ใจยิ่งเต้นยิ่งเร็ว ble เก ลงหนมาเหนเสนอเวยกาล งตกลงไปในตอนนี้ก็รู้ถึงความอันตราย ขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

ในใจลึก

ๆของเขาเต็มไปด้วยความสับสน ร่างกายของเสิ่นอีเวยมีความบอบบาง เขาเลยอุ้มเธอขึ้นมา

กำลังจะออกไปจากห้องนี้ แล้วมองไปยังเจิ้งอวิ๋นชวนด้วยสายตา ที่น่ากลัวอย่างไม่เคยมีมาก่อน ทำให้รู้สึกถึงความกลัว

เจิ้งอวิ๋นชวนเห็นเสิ่นอีเวยเป็นลมลงกับ พื้น ก็เลยมีความตกใจเล็กน้อย เพียงแต่เพื่อรักษาสภาพท่าทางตนเอง ก็เลยไม่ได้แสดงถึงความกลัวอะไร

แต่เจิ้งอวิ๋นชวนก็ยังไม่มีการควบคุมตัวเ เฉงในระดบนน เซิ่งเจ๋อเฉิงก็ได้มองไปยังเขาแล้วพูดว่ า “คุณเจิ้ง เรื่องของคุณกับผม จะไม่มีการลดหย่อนแต่อย่างใด”

เจิ้งอวิ๋นชวนไม่ได้มีท่าทีอะไร แต่ว่าสายตาที่ได้มองเซิ่งเจ๋อเฉิงพูดเมื่ อสักครู่นี้ ทำให้ค่อยๆเย็นชาไปอีก

พอพูดเสร็จซ่งเจ๋อเฉิงก็ได้นำเสิ่นอีเวย อุ้มออกไปจากนอกห้องนี้

ในอ้อมกอดเสิ่นอีเวยมีการขมวดคิ้วเล็ก น้อยเหมือนกำลังสู้กับความเจ็บปวด เซิ่งเจ๋อเฉิงก็เดินอย่างรวดเร็ว

เขาก็ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นอะไรกัน พอได้ยินหลินอวี้พูดถึงเสิ่นอีเวยต้องกา รทางติดต่อกับเจิ้งอวิ๋นชวนก็รู้สึกโมโห

เป็นอย่างมาก การ ที่โมโหไปกว่านี้คือเธออยากจะไปหาเจิ้ งอวิ๋นชวนด้วยตนเอง

นี่คือสิ่งที่เขาโกรธที่สุด

เซิ่งเจ๋อเฉิงเป็นคนที่รู้จักตัวเองดี ความจริงเรื่องขอวันนี้ที่เกิดขึ้น เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีที่เกินเลยอะไรอ อกไป

แต่ว่าเพราะอะไร

เมื่อสักครู่นี้ตอนที่เสิ่นอีเวยกำลังจะล้ม เขาก็รู้สึกมีความรู้สึกที่ผิดแปลกไปตาม

ลงไป

เดิม

ไม่รู้ว่าเสิ่นอีเวยจะเป็นลมด้วยเหตุอะไร แต่มันเกิดในที่ของเจิ้งอวิ๋นชวน ดังนั้น ผู้ชายคนนี้จะต้องมีอะไรแน่ ๆ ทำไมเขาจะต้องพูดจาแบบนั้นใส่เจิ้งอวิ๋

นชวนด้วย

เซิ่งเจ๋อเฉิงได้อุ้มเสิ่นอีเวยไปยังท้ายรถ

และได้ไปขับรถ และบังเอิญเจอกับช่วงระยะเวลาที่ผู้คน

เพิ่งเลิกงาน

ท้องฟ้าก็เหมือนจะฝนจะตกลงมา มือนั้นจับพวงมาลัยอย่างแน่น

รถก็มีมากมาย

บวกกับไฟแดงที่เห็นอยู่ไกลๆ ยิ่งทำให้เขานั้นยิ่งอึดอัดร้อนรนใจ

และระยะโอกาสที่ไฟเขียวอยู่นั้น เขาก็ได้มองผ่านกระจกไปมองยังสีหน้

าของเสิ่นอีเวย

และด้วยผิวที่ขาวแน่นอน ในดทนอ แสดงสหนาออกช

ดเจน

และในเวลานี้สีหน้าของเขาเหมือนคนเ มาและขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจของเซิ่งเจ๋อเฉิงก็เริ่มมีความกังวล

ขึ้นมาแล้ว

เขาคิดว่าเขาเกลียดผู้หญิงคนนี้และทำ อะไรเกินเลยกับผู้หญิงคนนี้ไปตอนไห

น?

ในระยะเวลาที่จำกัดเขาก็ไม่ได้คิดถึง

คำตอบอะไรออกมา

ทันใดนั้น

หัวสมองของเขาก็ได้เหมือนมีแสงระยิ

บระยับเข้ามา

สิ่งที่เสิ่นอีเวยทิ้งลงบนพื้นก็คือเหล้าขา วตะวันตกได้ขึ้นภาพมายังหัวของเขา หากฟังคำพูดของเจิ้งอวิ๋นชวนในความ ผู้หญิงคนนี้ดื่มเหล้านั้นจนหมดขวด

เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่มีนิสัยดื่มเหล้าเป็นประจำ แต่ว่าเพราะฐานะที่พิเศษ เลยจะต้องมีการดื่มบ้างเป็นธรรมดา ความรู้ของเหล้าก็ไม่ได้น้อยเลยสักนิด

เมื่อสักครู่ได้เข้าไปในห้องนั้นก็ได้เห็นเ สิ่นอีเวยถือขวดเหล้านั้นอยู่

เหล้า bckble

โดยมีส่วนประกอบมากกว่าสี่สิบชนิด ซึ่งขณะนี้เป็นเหล้าวิสกี้ระดับสูงอันดับห

นึ่งของโลก

เหล้ามีระดับ ดีกรีเหล้าก็มีระดับเช่นกัน

หากคนธรรมดาดื่มเข้าไปแล้วไม่อ้วกก็ น่าจะอ้วกออกมาเป็นครึ่งชีวิต เซิ่งเจ๋อเฉิงสีหน้าก็เริ่มครึ้มอีกแล้ว หากไม่ใช่เพราะเขาขับรถ เขาก็ต้องถามเสิ่นอีเวยอย่างแน่นอน

เซิ่งเจ๋อเฉิงยอมรับว่าเกลียดเสิ่นอีเวย ดังนั้นแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยใช้เวลากั บเธอแม้แต่นิดเลย แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ หลังจากการแต่งงานผ่านไปสองปี เขารู้ว่าระดับการดื่มเหล้าของผู้หญิงคน นี้อ่อนมาก

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

เซิ่งเจ๋อเฉิงได้จอดรถ ณ

โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

เขาได้ลงรถและอุ้มเสิ่นอีเวยออกมา

หลังจากการตรวจสอบประวัติ

หาสาเหตุ และการทำเรื่องต่าง

ๆแล้วใช้เวลากว่าหนึ่งชั่วโมง าสูหองพเศษ

คุณหมอได้เดินเข้ามาหาเซิ่งเจ๋อเฉิง และได้บอกว่า “ดื่มเหล้ามากไป เลือดออกกะเพรา”

เพียงแค่แปดคำ

ใจของเซิ่งเจ๋อเฉิงก็รู้สึกหดลงไป ซึ่งคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่เอาชีวิตแล้ว

ผมเผ้าของเสิ่นอีเวยยุ่งเหยิงไปหมด แต่ผสานกับใบหน้าแก้มทั้งสองข้างขอ งเธอ สีผมที่ดกดำตรงนั้น ขนตาที่งอนยาว และตาที่หลับอยู่ ทำให้เกิดความสงบอย่างเป็นที่สุด เนื่องจากเป็นเพราะความรู้สึกไม่สบาย

และในความเงียบสงบทำให้รู้สึกถึงควา มจืดชืด อยู่ข้าง

ก็ไม่ได้พูดอะไรกับเซิ่งเจ๋อเฉิง

ในใจก็เต็มไปด้วยความสงสัย ความจริงแล้วหมอคนนี้อายุก็ไม่ได้มาก

เดาๆแล้วก็ประมาณสามสิบต้นๆ

หมอได้มองไปยังเซิ่งเจ๋อเฉิงที่มีสีหน้า ที่ไม่ได้ปรากฏท่าทางอะไร

ในเมื่อมีอาชีพหมอ

อาชีพที่อ่านคนออกมาอย่างมากมาย แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาทำให้ตัวหมอ เองรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

ความหมายไม่เป็นตัวของตัวเองไม่ใช่ค แต่เป็นบรรยากาศที่ผู้ชายคนนี้นำพามา

วามหมายอื่น

ทำให้คนนั้นจะต้องเอาสติทั้งหมดมองไ เมื่อมองสถานการณ์แล้ว หมอก็ไม่ได้อยากจะพูดอะไร แต่ว่าหมอที่กำลังมองดูผลการตรวจขอ งเสิ่นอีเวยก็ได้หยุดชะงักลง เพราะว่าตัวอักษรในกระดาษสีขาวนั้นไ ด้ดึงดูดสายตาของเขา

หมอได้เดินเข้าไปหาเซิ่งเจ๋อเฉิงแล้วพู ดว่า “คุณเป็นญาติของผู้ป่วยหรือเปล่า ?”

เซิ่งเจ๋อเฉิงได้ยินว่ามีคนกำลังพูดกับเข า และได้ย้ายสายตาจากเสิ่นอีเวยไป สีหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความไร้อาร มณ์ในความรู้สึก “ใช่แล้วครับ มีอะไรหรือเปล่า ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ