บทที่204เสิ่นอีเวยถูกส่งไปยังหั องเก็บเหล้า

บทที่ 204

เสิ่นอีเวยถูกส่งไปยังห้องเก็บเหล้า

ผู้จัดการข้างหนึ่งครุ่นคิดข้างหนึ่งกำลัง จะล้วงกระเป๋าเอากุญแจให้กับเจิ้งอวิ๋น

ชวน

หลังจากที่เขาได้กุญแจก็ได้ยิ้มให้ผู้จัด

การแล้วเดินไป

หลังจากนั้นผู้จัดการก็ตกใจอยู่สักครู่ห

นึ่ง

ซึ่งนึกคบทสนทนาที่ได้พูดกับเจิ้งอวิ๋นช

วน

สถานภาพจริงก็เป็นเช่นนี้ คนที่มีอำนาจประโยคเดียวก็จัดการได้ สามารถทำให้คนธรรมดากลับนึกคิดไป

ถึงนอกเหนือจากจินตนาการ ซึ่งหากผู้ถึงคนที่มีเงินทองมากมายก็ไ ม่ได้นับมีอะไร

พวกเขาเพียงแต่แสดงถึงความต้องการ แค่นั้นเอง พอเสร็จสิ้นก็ดีใจแล้วจากไป โดยนึกไปจุดประสงค์ต่อไปแทน

ณ ตอนนี้เจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้กุญแจมา ก็ตามหาเสิ่นอีเวย

เสิ่นอีเวยหันหลังให้กับเจิ้งอวิ๋นชวน ดังนั้นเธอจึงไม่ได้เห็นว่าเขากำลังทำอ ะไร เธอหันด้วยความไม่ตั้งใจ ทำให้พวกเขาทั้งสองต่างมองหน้ากัน

เจิ้งอวิ๋นชวนได้ใช้สายตาที่จ้องจะทำร้า ยมองไปยังเสิ่นอีเวยเพราะว่าเขามองอ อกมา เมื่อสักครู่นี้ เสิ่นอีเวยได้ตกใจจริง ๆ

ซึ่งเห็นได้จากท่าทาง

ในใจของเขาช่างพอใจเสียเหลือเกิน

แต่ว่าท่าทีของเสิ่นอีเวยมีความสุขุม ไม่ได้ออกเสียงวิตกอะไร

เพียงแต่อ้าปากเล็กน้อย ไม่มีใครรู้ ซึ่งตอนนี้เสิ่นอีเวยกำลังพยายามที่จะเข้

าสู่อารมณ์ปกติ

“คุณเจิ้ง”

เสิ่นอีเวยเปิดปากพูด

เธอพยายามที่จะไม่ให้เจิ้งอวิ๋นชวนรู้ถึง

ความรู้สึกของเธอ

แต่ว่าเขานั้นได้ออกมองออกเสิ่นอีเวยแ ล้วเพราะว่าวันนี้หลังจากที่ได้พบปะกัน

ตอนนี้เธอกำลังเกลียดผู้ชายคนนี้มากขึ้

นกว่าเดิม เจิ้งอวิ๋นชวนพยักหน้า แล้วยิ้มแล้วพูดว่า “ขอโทษที ทำให้คุณหญิงเสิ่นรอนานแล้ว มากับผมเถอะ”

เจิ้งอวิ๋นชวนพูดเสร็จก็ไม่ได้รอคำตอบจ ากเสิ่นอีเวยก็ได้เดินไปยังข้างหน้า นั่นคือทางเดินที่เป็นทางตัน

เสิ่นอีเวยจึงเดินตามเขาไป

เธอได้เดินไปกับเจิ้งอวิ๋นชวน เจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้หยุดลงตรงนั้นตรงนั้น

คือทางไปห้องใต้ดิน

ราวบันไดแกะสลักด้วยความวิจิตรยิ่ง มองดูก็รู้ว่าเป็นการใช้เงินอย่างมากใน

การสร้าง

ซึ่งทำให้บาร์ยกระดับไปอีกขั้น

เจิ้งอวิ๋นชวนได้มองเสิ่นอีเวย ด้วยสายตาที่ไม่สามารถเดาใจได้ บันไดได้มีการติดตั้งไฟที่มาจากเสียง สองคนได้ยืนอยู่ตรงหน้าประตูเล็ก ๆ เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าแผนผังที่นี่แปลกมาก ๆดูจากข้างนอกมีความกว้าง แต่ข้างในกลับเต็มไปด้วยห้องเล็ก ๆแต่ยังถูกล็อกเอาไว้

ดูแล้วเหมือนจะเป็นห้องเก็บเหล้า แต่เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าทำไมเจิ้งอวิ๋นชวนตั องพาเขามาที่นี่ ข้างๆ

ได้ยินเสียงเปิดกุญแจ เธอจึงได้หันหัวมา

เจิ้งอวิ๋นชวนได้มือกุญแจอยู่พวงหนึ่ง สายตาของได้หรี่ลงสักครู่ และได้เดินไปข้างหน้าสองสามก้าว เลยทำให้เสียงการเปิดกุญแจได้ยินอย่ างชัดเจน

ในห้องนั้นเงียบสงัดมาก เสิ่นอีเวยไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในใจของเธอก็รู้สึกถึงความตื่นตกใจ

เจิ้งอวิ๋นชวนเปิดประตูออกมา เสิ่นอีเวยห่างจากประตูไม่มาก และได้มองเข้าไปสังเกตเห็นแต่ความมื ดมิด ในใจก็เริ่มไม่สุข

เธอกำลังจะพูดออกมา แต่เจิ้งอวิ๋นชวนได้ตัดบทว่า คุณหญิงเสิ่น เชิญเข้ามา”

หลังจากที่เจิ้งอวิ๋นชวนเปิดประตูออกม า เสิ่นอีเวยก็ได้กลิ่นที่รุนแรงของเหล้า ตอนที่เจิ้งอวิ๋นชวนกำลังจะเข้าไป ก็เลยถามเขาไปว่า

“คุณเจิ้งพาชั้นมาที่นี่ทำอะไร? ”

เจิ้งอวิ๋นชวนได้หยุดเดินแล้วพูดว่า “คุณหญิงเสิ่นเดินตามผมมาก็พอแล้ว วางใจเถอะ ผมไม่ทำร้ายคุณหรอก” หรือจะเป็นประโยคนั้น

“ผมไม่ทำร้ายคุณหรอก”

ทำให้จิตที่ว้าวุ่นเริ่มสงบลง

ถึงแม้จะรู้ถึงนิสัยของเจิ้งอวิ๋นชวนเป็นอ ย่างดี แต่ในใจก็สามารถรับรู้ได้ว่า แต่ให้อย่างไรเจิ้งอวิ๋นชวนก็ไม่ทำร้ายผู้ หญิงที่อ่อนแอกว่า

พอคิดถึงตรงนี้ เสิ่นอีเวยก็เริ่มสงบขึ้น

เสิ่นอีเวยยืนด้วยความกล้าหาญที่มองไ ปยังเจิ้งอวิ๋นชวนที่กำลังเปิดไฟ ซึ่งพอเปิดไฟก็ได้เห็นความสว่างไสวข องห้อง

พอไฟเปิดขึ้นมาก็ทำให้สายตากระทบแ สงไป

ในใจของเสิ่นอีเวยก็เกิดความกลัวขึ้นชั่ วครู่หนึ่ง

เธอได้เดินไปกับเจิ้งอวิ๋นชวน ที่พูดไว้คือห้องเล็ก ๆแต่แท้จริงเป็นห้องเก็บเหล้า เสิ่นอีเวยเพิ่งได้เห็นเป็นครั้งแรกเพราะ ที่อื่นเป็นห้องเก็บเหล้าขนาดใหญ่ แต่ที่นี่กลับเป็นห้องเล็ก ๆ

กลิ่นเหล้าฟุ้งกระจายไปทั่ว แต่ยังโชคดีที่เสิ่นอีเวยไม่แพ้กลิ่นเหล้า “ไม่ทราบว่าระดับแอลกอฮอล์ของคุณเ

สิ้นเป็นอย่างไร ? ”

เจิ้งอวิ๋นชวนพูดขึ้นมา

เสิ่นอีเวยตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะถา มคำถามเธอแบบนี้

พอคิดถึงตรงนี้ ในใจก็เริ่มมีการระแวง เลยใช้ความคิดอันชั่วครู่ของเธอมาตอ บเจิ้งอวิ๋นชวนว่า

“พูดความจริงออกมาก็คงไม่อายแล้วล่ ะ ระดับแอลกอฮอล์ของชั้นแย่มาก”

ความจริงแล้วเสิ่นอีเวยพูดโกหก ถึงแม้ว่าเธอระดับแอลกอฮอล์จะไม่สูง มาก แต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น

เพียงแต่สถานการณ์ที่พิเศษจึงใช้ความ

พิเศษ

เธอไม่รู้ว่าเจิ้งอวิ๋นชวนสื่อถึงอะไร แต่ก็ต้องปกกันตัวเองไว้

ชั้นได้นำจุดอ่อนของชั้นออกมาให้คุณเ

ห็นแล้ว

ดังนนี้คุณก็คงไม่มีเหตุผลอะไรทำให้ชั้

นลำบากใจแล้วสินะ

แต่ในตอนนี้เสิ่นอีเวยไม่รู้ว่า หากมีคนอยากจะทำอะไรกับเธอ ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ฝ่ายตรงข้ามย่อมไม่สนใจเสมอ ก็ไม่ได้คิดไปถึงเรื่องความปลอดภัย

คนที่เติบโตมาด้วยสภาพแวดล้อมที่ดีทุ กอย่างแบบเจิ้งอวิ๋นชวน แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ใช่คนนิสัยแบบนี้

สองคนนี้ก็ไม่ได้ต่อสู้กันจนเลยเถิดไป เจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้เปิดขวดเหล้าทีละขวด เจิ้งอวิ๋นชวนได้มองเสิ่นอีเวยพูดว่า

“คิดไม่ถึงเลยว่า

คุณหญิงเสิ่นจะคออ่อนขนาดนี้ แต่ว่าความรู้เรื่องเหล้านี้ไม่ธรรมดาเลย