บทที่203แท้จริงแล้ว ซึ่งเจ๋อเฉิ งไม่มี ยาเลยหรือ

บทที่ 203

แท้จริงแล้วเซิ่งเจ๋อเฉิงไม่มีน้ำยาเลยห

รือ

พอเสิ่นอีเวยพูดเสร็จ

เจิ้งอวิ๋นชวนก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วค่อย

ๆลุกโซฟามาหาเธอ

ทั้งสองคนชัดเจนว่าไม่ได้ห่างกันมากม ายนักแต่เขากลับเดินอย่างช้า

ๆและในขณะที่เดือนนั้น

เจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้มองเธออย่างไม่ละสา

ยตาซึ่ง

เธอก็ได้มองเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็น ในใจของเสิ่นอีเวยก็เลยเกิดความตื่นต ระหนกขึ้นและได้ใช้มือกำกระโปรงขอ งตนเองอย่างแน่น แต่สีหน้ากลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดเ กิดขึ้น

ในสถานการณ์ที่คับขันเช่นนี้เธอไม่สาม ารถที่จะให้ฝ่ายตรงข้ามมองเห็นถึงเบื้อ งลึกของความรู้สึก

เจิ้งอวิ๋นชวนได้เดินมายังหน้าของเธอแ ละได้ก้มลงนิดหนึ่ง เขาห่างจากเธอใกล้มากซึ่งเธอสามารถ ดมหรือได้กลิ่นน้ำหอมจากบนตัวของเ

ขา

ทันใดนั้น

เสิ่นอีเวยก็ได้รับรู้ถึงผลที่ปรากฏออกม าว่า ไม่เหมือนกับเซิ่งเจ๋อเฉิง หากพูดถึงผู้ชายที่พิถีพิถันในวันธรรมด า เซิ่งเจ๋อเฉิงก็ใช้น้ำหอมเป็นประจำซึ่ง

กลิ่นน้ำหอมที่เขาชอบนั้นก็เป็นกลิ่นที่มี ความหอมไม่แรงและไม่เข้มมจนเกินไ ปซึ่งมีความพอดีเมื่อดมไปแล้วเหมือน มีความละมุนอยู่ในนั้น

ไม่สามารถเข้าใกล้ได้ และก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้

แต่ว่าผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าเธอตอนนี้ กลิ่นน้ำหอมของเขามีความแรงมากเมื่ อดมไปแล้วก็รู้สึกและรับรู้ถึงนิสัยอันแข็ งกร้าวของเขา

คือคนที่ทำการไม่เหลือเยื่อใย และรับรู้ถึงความกดดัน

จนกระทั่งอยากจะโต้ตอบขึ้นไป

เสิ่นอีเวยในใจรับรู้ว่านี่น่ะหรือคือความไ ม่สมดุลของบรรยากาศ

ตอนนี้ทั้งสองมองหน้ากัน

เสิ่นอีเวยเงยหน้ามองเจิ้งอวิ๋นชวน และเจิ้งอวิ๋นเขาก็ได้ก้มหน้ามองเธอยิ่ง อยู่ยิ่งใกล้

เสิ่นอีเวยยิ่งรู้สึกตื่นเต้นเข้าไปอีก

ในใจเหมือนกำลังดึงสายดนตรีอย่างใช้ พลังเหมือนจะสายจะขาดสะบั้น ซึ่งเธอได้มองเจิ้งอวิ๋นชวนที่ยิ่งอยู่ยิ่งใ กล้เข้ามา ทำให้เธอได้ตอบกลับไปว่า “คุณจะทำอะไร?”

เจิ้งอวิ๋นชวนยังคงรักษาสภาพเดิมไว้ไม่ เปลี่ยนแปลง

แต่ว่าหน้ากลับหัวเราะเบาๆ ซึ่งเสิ่นอีเวยได้เห็นภาพนี้ชัดเจน

ในใจของเธอรู้สึกโกรธมาก ในใจก็เตรียมคำพูดว่ามากมาย แต่ว่าเจิ้งอวิ๋นชวนก็ชิงพูดก่อน

“ผมคิดว่าคุณหญิงเสิ่นจะมีความกล้ามา กมาย ตอนนี้ทำไมกลับไม่เหมือนที่คิดไว้”

เสิ่นอีเวยไม่ได้โมโหเพราะคำพูดของเ ขา แต่เธอก็ได้พูดกลับไปว่า “คุณเจิ้ง คุณอยากจะทำอะไรกันแน่ ขอให้คุณพูดออกมาโดยเร็ว”

เจิ้งอวิ๋นชวนได้ฟังเสร็จ

ก็รู้สึกถึงความน่าสนใจ เขายืนอยู่ตรงนั้น เสิ่นอีเวยก็นั่งอยู่ ทนน

ซึ่งเจิ้งอวิ๋นชวนรู้สึกเหมือนมองอยู่ที่สูง

เขาได้หรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วยิ้มพูดกับเสิ่นอีเวยว่า “อ้อ ใช่หรือ

?

ไม่ว่าผมจะพูดอะไรคุณก็จะตกลงใช่ไห

ม?”

เสิ่นอีเวยรู้ว่าเขานั้นมีความซ่อนความอ ยู่ในนั้น ก็เลยบอกไปว่า

“แน่นอนว่าไม่ใช่

จะต้องดูว่าคุณมีเงื่อนไขอะไร”

เจิ้งอวิ๋นชวนยิ้มแสยะ

ในใจคิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มากก็น้อยที่จ

ะมีการปกกันตัวเอง

สองมือของเขาก็ยังสอดอยู่ในกระเป๋าก

างเกง และได้ยืนขึ้น

สีหน้าก็ได้มีความเข้มมากขึ้น “ได้เลย ในเมื่อคุณหญิงเสิ่นพูดเช่นนี้

ก็มากับผมเถอะ ” เสิ่นอีเวยคิดอยู่ครู่หนึ่งว่า เจิ้งอวิ๋นชวนจะทำอะไร ? ทำให้เธอไปไหน ? เสิ่นอีเวยมีความกังวล

“คุณจะพาชั้นไปไหน? ” เสิ่นอีเวยถาม

เจิ้งอวิ๋นชวนไม่ได้หันกลับไป แล้วไปเดินไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “หากว่าวันนี้คุณไม่ได้มาขอโทษผมด้ว ยความจริงใจแล้วล่ะก็ งั้นคุณก็เลือกที่จะนั่งอยู่ตรงนี้ก็แล้วกัน” เขาได้พูดด้วยความรวดเร็ว

เหมือนกับพูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตนเองเ ลย

เสิ่นอีเวยรู้สึกรีบร้อน แต่เธอก็ไม่มีวิธีอื่นใดเพราะว่าเจิ้งอวิ๋นช วนได้เปรียบทางผลประโยชน์ จึงได้เพียงแต่เดินตามไป

แต่ว่าเสิ่นอีเวยคาดไม่ถึงว่าเจิ้งอวิ๋นชวน พอลงมาจากตึกก็ไม่เห็นเสียแล้ว

จะเดินไวขนาดนี้

ซึ่งตอนแรกยังเห็นเขาอยู่

เสิ่นอีเวยก็ได้ยืนอยู่ตรงนั้น

แต่หูได้ยังเสียงที่สะท้อนมาจากชั้นหนึ่ ง

แต่ในเวลานี้

ในชั้นที่หนึ่งในบางห้องได้รู้สึกว่าเธอไ แต่สักครู่หนึ่งก็ได้มีคนใส่ชุดฟอร์มเหมื อนผู้จัดการออกมา

ม่ได้เดินตามเจิ้งอวิ๋นชวนไป

พนักงานก็ได้ออกมาจากประตูแล้วเห็น คุณชายเจิ้ง แล้วได้พูดว่า “คุณชายเจิ้ง ไม่คิดว่าจะเป็นคุณ มีอะไรให้รับใช้ ? ” เจิ้งอวิ๋นชวนได้ตบไหล่เขาไปหนึ่งที ใบหน้าที่มีท่าทางแปลกๆ ถามว่า

“หากจำไม่ผิดแล้วล่ะก็

ในบาร์แห่งนี้มีห้องเก็บของขนาดใหญ่ อยู่ใช่ไหม ? ”

ตรงหน้าของเขาก็คือคุณชายเจิ้งก็เลยไ ม่กล้าที่จะปิดบังแล้วตอบไปว่า “ใช่ครับ มีครับ คุณชายจะไปดูหรือครับ ?”

เจิ้งอวิ๋นชวนยิ้มแล้วพูดว่า “ดูก็ไม่ได้น่าสนใจอะไร แต่ผมอยากจะใช้มัน ลองบอกสภาพคร่าวๆ ของห้องเก็บของในบาร์ให้ฟังผมหน่อ ย”

พอได้ยินคำสั่งก็อธิบายให้กับคุณชายเ จิ้งฟัง “ห้องเก็บของชั้นใต้ดิน ใช้เก็บเหล้า ไวน์ ในห้องใหญ่ ๆ มีห้องเล็ก ๆ แบ่งเป็นสัดส่วน”

พนักงานยังพูดไม่เสร็จ

เจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้จับประเด็นแล้วพูดว่า “ห้องเล็ก ๆ เป็นห้องปิดใช่ไหม ? “

พนักงานตอบไปว่า “ใช่แล้วครับ สามารถใช้กุญแจล็อกได้”

เจิ้งอวิ๋นชวนคิดและได้พยักหัวตาม และใบหน้าก็มีความยิ้มแย้มเป็นพิเศษ “ดีมาก อธิบายถึงตรงนี้ก็พอแล้ว เอากุญแจมาให้ผม

เจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้ยื่นมือเพื่อที่จะเอากุญ พนักงานรู้ดีว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดีกับเจ้าน

แจ

าย แต่ว่าห้องเก็บของนั้นมีความสำคัญเป็น อย่างยิ่ง เขาจึงไม่กล้าที่จะเอากุญแจให้ เลยมีท่าทีที่มีความสงสัยและงงงวย

เจิ้งอวิ๋นชวนได้มองแล้วพูดว่า “ผมรู้ว่าคุณกำลังเป็นห่วงเรื่องอะไร ไม่ต้องไปคิดมาก ผมก็รู้ว่าเขาคือใคร ในเมื่อคุณได้เป็นถึงผู้จัดการ ก็น่าจะรู้ความสัมพันธ์ของผมกับเจ้านา ยคุณสินะ ทำตามที่ผมพูดเถอะ หากเจ้านายโทษคุณ

ผมจะออกหน้าให้เอง”

พอฟังเจิ้งอวิ๋นชวนพูดเสร็จ ผู้จัดการในใจเขาก็รู้สึกเต้นตุบๆ

สายตาข้างหน้าของเขาก็ได้เห็นถึงผู้ให ญ่พูดเช่นนี้แล้ว

เขายังจะกล้าที่จะไม่ทำตามอีกหรือ ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ