บทที่200ให้ฉันได้ฟังว่าคุณพบเ จอกับเรื่องอะไรมา

บทที่ 200

ให้ฉันได้ฟังว่าคุณพบเจอกับเรื่องอะไร

มา

เสิ่นอีเวยพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “รบกวนคุณช่วยพาฉันไปหาคุณเจิ้งหน่

อยค่ะ”

บริกรยิ้มและผายมือออกไปทางด้านขว

า “เชิญคุณเงินครับ

บาร์แห่งนี้มีขนาดใหญ่มาก มีทั้งหมดสามชั้น

ชั้นแรกเป็นฟลอร์เต้นรำขนาดใหญ่ บริกรพาเสิ่นอีเวยเดินผ่านชายหนุ่มหญิ

งสาวในเสื้อผ้าสีฉูดฉาดที่กำลังโยกย้า ยส่ายสะโพกไปมา จากนั้นก็เดินตรงขึ้นไปบนชั้นสาม

ฉนวนกันเสียงของที่นี่ดีมาก ประตูตั้งอยู่ระหว่างฟลอร์เต้นรำบนชั้น หนึ่งกับทางเดินที่ขึ้นไปสู่ชั้นบน เมื่อประตูถูกปิดลงเสียงอึกทึกเกือบทั้ง หมดก็ถูกกั้นเอาไว้ข้างนอก ข้างในนั้นเงียบสงบและเสิ่นอีเวยก็มีอา

การประหม่าเล็กน้อย

บริกรพาเธอไปที่ชั้นสาม เสิ่นอีเวยเดินตามอีกฝ่าย ในที่สุดก็อดไม่ได้ถามขึ้นมาอย่างระมัด ระวัง

“คุณแน่ใจเหรอว่าคุณเจิ้งอยู่ที่นี่?

บริกรหันกลับมา

สีหน้ายังคงไว้ซึ่งความสุภาพ “ใช่ครับ

คุณเสิ่นกรุณาตามผมมา เสิ่นอีเวยยอมรับว่าเธอประหม่าเล็กน้อ

ยแต่เธอไม่ได้กลัว

แม้ว่าเจิ้งอวิ๋นชวนอยากจะแกล้งเธออีก และยังต้องพะว้าพะวังกับหน้าตาของหุ้ นส่วนอย่างเซิ่งเจ๋อเฉิง เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับตัวเธอและเซิ่งเจ๋อเ

ฉิง

เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าอย่างน้อยตอนนี้เธอก็ส ามารถพึ่งพาเซิ่งเจ๋อเฉิงในด้านจิตใจได้ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้จิตใจของเธอก็สงบ ลงมาก

เธอเอื้อมมือแปรงผมจากหน้าผากของเ ธอไปทางหลังหู

แล้วก้าวตามบริกรไปอย่างเด็ดเดี่ยว

ในที่สุดคนสองคนก็หยุดลงที่ประตูตรง ปลายสุดของทางเดินยาว เสิ่นอีเวยที่เพิ่งเดินมาถึงได้มองสำรวจ อย่างละเอียดถี่ถ้วน นอกจากฟลอร์เต้นรำในห้องโถงชั้นหนึ่

ง

ชั้นสองและชั้นสามก็ดูเหมือนจะเป็นที่นั่ งพิเศษเกือบทั้งหมด

เมื่อมองจากภายนอก การตกแต่งนั้นมีระดับและหรูหรามาก

เสิ่นอีเวยยิ้มเยาะอยู่ในใจ ฮ่า

เป็นคุณชายเจิ้งจริงๆ ซึ่งเคยคลุกคลีอยู่ในสถานที่เหล่านี้

บริกรหันกลับมามองเสิ่นอีเวยสักครู่ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูแล้วเดินออ กไปด้านข้าง ก่อนจะพูดขึ้นมา “เชิญครับ คุณเสิ่น”

เสิ่นอีเวยยืนอยู่ที่ประตู

ตั้งแต่วินาทีที่ประตูเปิดออกเธอก็ได้กลิ่ นควันและไวน์

เธอขมวดคิ้วอย่างควบคุมไม่ได้

เมื่อเสิ่นอีเวยเดินเข้าไปด้านใน สายตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นอย่างกะทั นหัน

เพราะเมื่อเธอเดินเข้ามาจากประตู

ทางเดินเล็กๆ

ที่ไม่ยาวนักเหมือนทางเดินเข้าบ้านใน

ที่อยู่อาศัย

ยืนอยู่ที่หน้าประตูแทบมองไม่เห็นสภา พแวดล้อมด้านใน

หลังจากที่เสิ่นอีเวยเดินเข้ามาก็พบว่า นที่ของที่นั่งวีไอพีนั้นใหญ่มากและมีกา รออกแบบอย่างหรูหรา แสงสีของโคมระย้าคริสตัลบนเพดานค่ อยๆ เปลี่ยนไปอย่างช้าๆ

ส่องกระทบกับใบหน้าของทุกคนในที่นั่ งวีไอพี โซฟากว้างรูปครึ่งวงกลม มีโต๊ะกระจกสี่เหลี่ยมสีดำอยู่ตรงกลาง และมีไวน์เต็มโต๊ะ

สายตาของเสิ่นอีเวยกวาดผ่านใบหน้าข องทุกคนในนี้เพื่อค้นหาคนที่เธอกำลัง

ตามหา

แต่เนื่องจากแสงสว่างในห้องสลัวเกินไ ปเธอจึงรู้สึกค่อนข้างกินแรง

ในเวลานี้บริกรเดินไปที่มุมโซฟาซึ่งเป็น จุดที่แสงไฟมืดที่สุด

เสิ่นอีเวยได้ยินบริกรพูดว่า

“คุณเจิ้งครับ

ผมพาคุณเสิ่นมาถึงแล้วครับ”

เสิ่นอีเวยมองไปทางนั้น

มีคนคนหนึ่งนั่งอยู่จริงๆ

สิ้นเสียงของบริกรก็มีใครบางคนเปิดไฟ

ในห้องขึ้นมา เสิ่นอีเวยจึงมองเห็นเจิ้งอวิ๋นชวนแล้ว

ฝ่ายหลังกำลังนั่งพิงอยู่บนโซฟาอย่างเ

กียจคร้านพร้อมกับแสดงออกอย่างมีส มาธิแน่วแน่บนใบหน้า เจิ้งอวิ๋นชวนกำลังคุยกับบริกร แต่ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เสิ่นอีเวย

“โอเค แกไปหา Cecilia

แล้วเธอจะจ่ายค่าตอบแทนให้อย่างเห

มาะสม”

น้ำเสียงของเจิ้งอวิ๋นชวนไม่อนาทรร้อน

ใจ

บริกรยิ้มอย่างสุขใจและคำนับให้เจิ้งอวิ๋

นชวน

ในขณะที่เดินไปที่ประตูก็คิดกับตัวเองว่ า แค่พาคนขึ้นมาจากชั้น 1

ให้คุณชายคนนี้เท่านั้นก็ได้ทิปเล็กๆ น้อยๆ แล้ว ถ้าโชคดีแบบนี้ทุกวันก็คงดี

มีผู้หญิงรูปร่างดีคนหนึ่งนั่งซบอยู่ในอ้อ

มแขนของเจิ้งอวิ๋นชวนและวางมือลงบ นไหล่ของชายหนุ่ม มันช่างเป็นภาพที่ดูฟุ้งเฟ้อหรูหรายิ่งนัก เสิ่นอีเวยมองดูคนที่อยู่ตรงหน้า ในใจคิดประชดประชัน

คุณเสิ่น คุณมาสายนะ ” เจิ้งอวิ๋นชวนเอ่ยปากเบาๆ มองเข้าไปในดวงตาของเสิ่นอีเวยแต่ก ลับมีรอยยิ้มครุ่นคิด

ในเวลานี้ภาพที่อยู่ตรงหน้าเสิ่นอีเวยเป็ นเช่นนี้

ระหว่างเธอกับกลุ่มคนบนโซฟาฝั่งตรง ข้ามมีโต๊ะสีดำขนาดใหญ่ขึ้นอยู่ คนบนโซฟานอกจากเจิ้งอวิ๋นชวนแล้วเ ธอก็ไม่มีรู้จักใครอีกเลย บางคนแค่มองก็รู้ว่าเป็นคุณชายที่มีเงิน มีอำนาจเช่นเดียวกับเจิ้งอวิ๋นชวน เช่นเดียวกับผู้หญิงหลายคนที่ดูท่าทาง น่าจะเป็นสาวนั่งดริงก์ในบาร์แห่งนี้

เสิ่นอีเวยไม่เคยรับมือกับสถานการณ์แ บบมือตามลำพังมาก่อน ในใจรู้สึกสับสนเล็กน้อย

เมื่อเธอคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเจ๋อเฉิงถูกชาย ตรงหน้าข่มขู่ว่าเขาอาจจะไม่ให้ความร่ วมมือกับบริษัทเซิ่งชื่อ

ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเดือดดาลขึ้นม

า

คุณต้องการแค่คำขอโทษไม่ใช่เหรอ? วันนี้ฉันจะให้คุณ

เสิ่นอีเวยพูดอยู่ในใจด้วยความโกรธ

เธอใช้เวลาสองสามวินาทีเพื่อพยายาม สงบสติอารมณ์ของตน

จากนั้นจึงฝืนยิ้มออกมาจากมุมปาก เสิ่นอีเวยกล่าวว่า

“ต้องขอโทษเป็นอย่างมากค่ะคุณเจิ้ง ระหว่างทางฉันเกิดปัญหาบางอย่างจึง ทำให้มาสาย หวังว่าคุณคงให้อภัย”

เจิ้งอวิ๋นชวนยิ้มและปล่อยสาวสวยที่ซบ อยู่ในอ้อมแขนของเขาออก จากนั้นก็โน้มลงมาข้างหน้าทันที ข้อศอกทั้งสองข้างวางลงบนหัวเข่า มองเสิ่นอีเวยด้วยความสนอกสนใจ “เอ๋? เกิดปัญหาระหว่างทางเหรอ? เรื่องอะไรกัน

ไหนคุณเสิ่นลองเล่าให้ฟังหน่อยสิ”

เสิ่นอีเวยขมวดคิ้วเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว เธอเกิดปัญหาอะไรขึ้นระหว่างทาง นี่ไม่ใช่คำถามที่มีคุณประโยชน์อะไรเล ย

เจิ้งอวิ๋นชวนจะมาสนใจอะไรในเรื่องนี้?

หรือว่าแค่ต้องการฟังความลำบากของเ

ธอ?

เสิ่นอีเวยบุ๋ยปากเล็กน้อย ไม่พูดจา มองเจิ้งอวิ๋นชวนอย่างเงียบๆ

เจิ้งอวิ๋นชวนมองผู้หญิงคนนี้ที่ยืนอยู่ฝั่ง

ตรงข้ามตน รูปร่างของเธอไม่นับว่าสูง แต่ด้วยร่างกายที่ผอมเพรียว รูปร่างได้สัดส่วน เธอจึงมีเอกลักษณ์ไม่เหมือนใครอย่าง ชัดเจน

ตั้งแต่ตอนที่เธอเดินเข้าประตูมา

เขาก็สังเกตเห็นว่ารูปลักษณ์ของเธอใน วันนี้นั้นแตกต่างจากเมื่อก่อนเล็กน้อย เธอดูตกอยู่ในที่นั่งลำบากอย่างเห็นได้ ชัด

เมื่อกี้เธอบอกว่าเธอพบกับปัญหาบางอ ย่างระหว่างทางทำให้เธอมาสาย ทันทีที่เขาได้ยินก็รู้สึกสนใจมากขึ้น

ใบหน้าของเสิ่นอีเวยไม่มีการแสดงออ กใดๆ มองไม่เห็นสีหน้าที่มีความสุข แต่ก็มองไม่เห็นความไม่ให้เกียรติใดๆ เธอกล่าวขึ้นเบาๆ

“ฉันไม่คิดว่ามันจะมีความหมายอะไรที่ จะพูดถึงเรื่องนี้

วันนี้ฉันมาพบคุณเจิ้งด้วยเรื่องที่สำคัญ กว่า”

น้ำเสียงของเสิ่นอีเวยมีความเหมาะสม พอดี แฝงไปด้วยการโต้แย้ง ผู้คนที่นั่งรายล้อมเจิ้งอวิ๋นชวนต่างสูดห ายใจลึก

พวกเขาไม่เคยพบใครที่กล้าเจรจากับคุ ณชายเจิ้งมาก่อน

บาร์แห่งนี้เปิดโดยเพื่อนของเจิ้งอวิ๋นชว นที่อยู่ในประเทศจีน

ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองนั้นดีมาก

และคนที่อยู่ข้างๆ

ก็รู้จักซึ่งกันและกันมานาน

ทุกคนต่างรู้จักหัวนอนปลายเท้าของคุ

ณชายเจิ้งคนนี้

และรู้ว่านิสัยใจคอของเขาเป็นอย่างไร

คนที่กล้าพูดเช่นนี้กับเขา

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ต้องไม่ได้รับจุ ดจบที่ดีแน่ หลังจากสิ้นเสียงของเธอ เสิ่นอีเวยก็สัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปล งของบรรยากาศโดยรอบ

สีหน้าของคนที่นั่งอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้ ามเฝ้ารอดูละครฉากใหญ่ ส่วนเจิ้งอวิ๋นชวนกลับมองมาที่ตนเองด้ วยรอยยิ้มอ่อนๆ

เจิ้งอวิ๋นชวนมองดูเสิ่นอีเวยแล้วกลับคืน สู่ท่าเดิมตอนแรกเริ่มของเขา เอนตัวพิงโซฟาที่กว้างใหญ่และอ่อนนุ่ มอย่างเกียจคร้าน

วินาทีต่อมาเขาตั้งใจกระแอมเสียงแล้ว บอกว่า

เห็นแก่ที่เราต่างรู้จักสนิทสนมกัน “ ผมแนะนำให้คุณเสิ่นเชื่อฟังผม เล่าให้ผมฟังถึงเรื่องที่พบเจอมา มิฉะนั้นเรื่องสำคัญกว่าที่คุณว่า ผมก็ไม่คิดว่ามันจำเป็นที่จะต้องคุยกันต่ อไปแล้ว คุณเสิ่น คุณว่าไง?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ