บทที่20 การไล่ต้อนถามของเสิ่นอีเวย

เธอชะงักตะเกียบไปครู่หนึ่ง และอึ้งไปกับคำถามของฉิน

โม่

ไม่ดีหรอ? แต่งงานกันมาสองปีกับเซิ่งเจ๋อเฉิง เธอไม่เคย ลำบาก อยู่ในฐานะคุณนายเพิ่งอย่างมั่นคง ตามเขาออกงาน ในที่ต่างๆ

ดีหรอ? ถ้าดี แล้วผู้ชายที่กินข้าวกับสวี่อันฉิงในห้องวีไอพี ที่เธอเดินผ่านเมื่อครู่นั่นใครกันล่ะ?

ที่เธอนั่งลงปับก็คุยโน่นนี่ เพราะเธออยากซ่อนความรู้สึก ไม่ปลอดภัยของตัวเอง เมื่อกี้ที่เดินผ่านเธอเห็นมันชัดเต็มสอง

ตา

เขาอยู่กับสวี่อันฉิงข้างใจ

เธอพยายามคุมมือตัวเองไม่ให้สั่น ก่อนตอบ “ก็ดีนะ”

ฉิน โม่รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ เขามองเธอแวบหนึ่งก่อน เงียบไปนาน สุดท้ายเอ่ยปากว่า “ถ้าเขาดีกับเธอจริง ทำไมถึง เกิดเรื่องคืนนั้นขึ้นล่ะ?”

เติมเธอคิดว่าข้าวมื้อนี้คงได้กินอย่างมีความสุข ไม่คิดว่า จะมาเจอเซิ่งเจ๋อเฉิงกับสวี่อันฉิงที่นี่ ไม่ว่าพวกเขามาอยู่ที่นี่ด้วย เหตุผลอะไรเธอก็เจ็บจนแทบคุมตัวเองไม่อยู่

ฉินโม่เอื้อมตัวมาข้างหน้า พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ถ้าเธอ ต้องการความช่วยเหลือ ฉันอยู่ที่นี่นะ”
เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา นึกได้ว่าเขาเป็นทนายความ หัวใจ ที่แห้งผากก็เหมือนมีความหวังขึ้น

เธอกัดฟัน และเล่าเรื่องตลอดมาสองปีนี้ให้เขาฟัง ก่อนจะ หยุดตรงที่ว่าเธอโดนกล่าวหาว่าเป็นคนผิดทั้งหมด

ฉินโม่ฟังจบก็ขมวดคิ้ว

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะเจอเรื่องแบบนี้ แต่เธอวางใจได้ ฉันจะ

ช่วยเธอเอง”

“ขอบคุณนะ” เธอมองเขาอย่างขอบคุณ

เห็นมือคู่บางที่วางบนโต๊ะ ฉิน โม่อยากเอื้อมมือไปกุมไว้ แต่แหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอกลับส่องประกายที่ม แทงหัวใจเขา

พอกลับถึงคฤหาสน์ตระกูลเซิ่งก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มแล้ว น่า แปลกใจที่เซิ่งเจ๋อเฉิงอยู่บ้านวันนี้ เธอนั่งบนเตียงได้ยินเสียงน้ำ จากในห้องน้ำ แล้วรู้สึกร้อนรุ่มไงพิกล

พอคิดดึงภาพที่เห็นที่สวนฮวำย แล้วเห็นสีหน้ายิ้มแย้ม ของสวี่อันฉิงตอนเธอเดินผ่านหน้าห้องนั่น พวกเขาคุยอะไรกัน แน่นะ?

เพิ่งเจ๋อเฉิงอาบน้ำเสร็จออกมา ผมยังมีหยดน้ำติดอยู่ ทั้ง ร่างมีแต่ผ้าขนหนูพันกายอยู่ แผงอกหนานั่นมีน้ำเกาะติดอยู่ อย่างเซ็กซี่ ไหนจะซิกแพคนั่นอีก

“มองพอหรือไงยัง?”
เขาพูดขึ้นเนือยๆ ทำเธอสติคืน

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตากลมโต “คืนนี้ทำไม นายอยู่กับสวีอันฉิง?”

เขาชะงักมือที่เอื้อมหยิบไฟแช็ค และหันมามองด้วย สายตาโกรธขึ่ง “เธอสะกดรอยตามฉัน?”

“เปล่า ฉันเปล่า ฉันแค่บังเอิญผ่านไป”

ไฟแช็คโดนเขาโยนลงโต๊ะโครม เธอตกใจสะดุ้ง

เขาไม่คิดจะสนใจเธออีก และเดินไปทางหน้าประตู

ใจของเธอสับสนไปหมด เธอพยายามควบคุมสติตัวเอง “ทำไม? เซิ่งเจ๋อเฉิง? นายละอายใจล่ะใช่ไหม?”

เขาหันมายิ้มหยัน “ฉันจำไว้ว่าครั้งที่แล้วฉันเตือนเธอให้ ว่าง่ายแล้วนะ”

เธอยืนขึ้นมาเข้าใกล้เขาทีละก้าว ยิ้มมุมปากอย่างแสน เศร้า “ผู้หญิงคนนั้นคือสวอันฉิง วางยาเมียนายแล้วก็ส่งไปขึ้น เตียงบำเรอผู้ชายอื่น ทำไมนายอยู่กับหล่อน? นายบอกฉันสิ…

เธอระเบิดแตกแล้ว “นายรู้ไหม? คืนนั้นความกลัวที่ถูก วางยายังตามหลอกหลอนฉัน สองมือของถานจงหมิงที่ลูบไล้ ผิวฉัน จนถึงตอนนี้ฉันแค่คิดก็จะอ้วกแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือสวี่ อันฉิง นายเป็นสามีฉัน นายทนได้ยังไงหะ?”

“ปิ้ง”
รูปถ่ายปีกหนึ่งถูกเขวี่ยงลงโต๊ะ เธอหยิบมาดู คนในรูป เป็นเธอกับถานจงหมิง เป็นภาพที่สวีอันฉิงถ่ายไว้ในคืนนั้น