บทที่19 เขาดีกับเธอไหม

กว่าเธอจะลุกจากเตียงก็ปาเข้าไปสิบโมงเข้า ยังไม่ทับ อาบน้ำแต่งตัว ก็มียาสีดำเมี่ยมยื่นมาข้างหน้า

เหอะ เหมือนคืนนั้นเป๊ะ สมเป็นเซึ่งเจ๋อเฉิงจริงๆ

พอคิดถึงสงครามคืนนั้นบนรถ เธอก็รู้สึกแปลกๆ เธอรู้สึก เหมือนทั้งสองคนไม่เหมือนสามีภรรยา แต่เป็นพาร์ทเนอร์ที่มี ความต้องการในบางครั้งเท่านั้น

เธอหัวเราะหยันตัวเองออกมา รับชามนั้นมาดื่มไม่เหลือ

สักหยดต่อหน้าคนรับใช้

อยากท้องลูกของเขา? เป็นไปไม่ได้หรอก

เธอเข้าห้องน้ำไปทำความสะอาด เห็นตัวในกระจก ทั้งคอ และหน้าอกมีร่องรอยเหลือไว้เพียบ เป็นฝีมือเขาทั้งนั้น เธอมอง รอยจูบพวกนี้แล้วขมขื่นใจ

แต่ก็ยังต้องใช้ชีวิตต่อไป

พอใส่เสื้อผ้าแต่งหน้าเรียบร้อย เธอหยิบกระเป๋าลงมาชั้น ล่าง แต่แปลกใจที่เขาไม่ได้ให้คนจับตาดูเธอแล้ว

กว่าจะถึงออฟฟิศก็ปาเข้าไปสิบเอ็ดโมง เธอไม่ได้มา ทำงานชะนาน ถ้าเป็นพนักงานธรรมดาทั่วไป ป่านนี้คงโดนไล่ ออกไปนานแล้ว

แต่เธอไม่เหมือนกัน เธอมีพรสวรรค์มากในด้านการดีไซน์ ชุดแต่งงาน เป็นกรรมการฝ่ายดีไซน์ของบริษัทนี้นานแล้ว เลยไม่มีใครกล้าดูถูกเธอ

ผู้หญิงสามคนที่เมาท์เรื่องเธอเมื่อคราวก่อนพอเห็นเธอ เดินไปห้องงานตัวเองหน้าตาเฉย ก็เหล่มองกันแต่ไม่กล้า เมาท์อะไรอีก

พึ่งเข้าไปและปิดประตูลง มือถือเธอก็ดังขึ้น

พอหยิบมาดู พบว่าเป็นเบอร์แปลกหน้า เธอลังเล

ก่อนจะรับสาย

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”

“ฮัลโหล ฉันเอง ฉิน โม่” ปลายสายพูดมา

เธอใจกระตุกวูบ ร้องด้วยความดีใจว่า “อ้าว นายหาเบอร์ ฉันมาได้ไงเนี่ย? ฉันกำลังเครียดว่าคืนนี้ไม่ได้ขอเบอร์นายแล้วจะเลี้ยงข้าวนายยังไงอยู่นะเนี่ย! ”

เธอเอาไหล่หนีบมือถือไว้ แต่มื่อยังคงออกแบบไม่

“ชื่อเสียงของดีไซน์เนอร์ใหญ่ของเสิ่นต้าใครไม่ล่ะ? เบอร์เธอไม่ใช่อะไรที่หายากหรอกนะ ถ้าอยากเลี้ยงฉัน ไม่ต้องรอนัดหรอก คืนนี้ว่างไหม?”

เธอคิดเล็กน้อย ก่อนยิ้มตอบรับ ว่าง คืนนี้สองทุ่ม เรา นัดเจอกันที่สวนโอเคไหม?”

ได้ยินคนปลายสายหัวเราะ “ได้ คืนนี้เจอกัน”

การปรากฏตัวของโม่สำหรับเธอแล้ว ก็เหมือนการเพิ่ม น้ำใสเข้ามาในชีวิตที่จมดิ่งอยู่เล็กน้อย
เพราะนิสัยค่อนข้างเย็นชาของเธอ ทำให้ไม่ค่อยคบใคร ตอนเรียนมหาลัย ฉินไม่ถือเป็นหนึ่งในเพื่อนไม่กี่คน แต่พอ เรียนจบเขาก็ไปนอก เลยไม่ค่อยได้ติดต่อกัน คราวนี้อยู่ๆดีเขา ก็กลับประเทศ เธอรู้สึกเหมือนได้เจอเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน

แต่การเจอกันครั้งก่อนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พอคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็อดปวดหัวไม่ได้

พอหนึ่งทุ่มสี่สิบนาที รถของเธอก็จอดที่หน้าสวนฮวาย

ที่นี่เป็นร้านอาหารมาเก๊า ถือเป็นแหล่งใจกลางทำเงินของ เมืองนี้ แต่ที่นี่กลับเงียบสงบ ตึกสูงรอบด้านแตกต่างอย่างเห็น ได้ชัดกับบรรยากาศสวนที่ออกสไตส์โบราณ พวกแรกเย็น เยียบไม่น่าเข้าใกล้ แต่ฝ่ายหลังกลับเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ท่ามกลางเมืองพลุกพล่านนี้

เธอก้าวเท้าเข้าประตูหน้า การออกแบบดีไซน์ด้านหน้า ทำได้สวยมาก ในสวนมีภูเขาจำลองอยู่ รอบด้านเต็มไปด้วย ต้นกล้วยรายล้อม ปลายใบยังมีน้าฝนค้างอยู่ โคมไฟที่ทางเดิน สาดส่องเห็นเป็นเงาราง

เธอยกมือขึ้นปัดหยาดน้ำบนเสื้อโค้ทก่อนเดินเข้าไปห้องวี ไอพี ฉินโม่รออยู่ก่อนแล้ว

เธอนั่งยิ้มว่า “เป็นไง? ที่นี่โอเคไหม?”

“เธอเลือกที่กินข้าวได้ดีนะ เมื่อกี้มองวิวนอกหน้าต่าง รู้สึก เหมือนได้กลับบ้านเลย”

“ฉันจำได้ว่านายเป็นคนเจียงหนานนี่นา พอคิดว่านายพึ่งกลับประเทศได้ไม่นาน คงยังไม่ได้ทันได้กลับบ้าน เลยเลือกที่

นี่”

ระหว่างพูดกัน บริกรก็มาเสิร์ฟอาหาร

“เขาดีกับเธอไหม?”