บทที่171 ลูก ให้ฉันสักคน

บทที่ 171 มีลูก ให้ฉันสักคน

เสิ่นอีเวยแสดงสีหน้าที่สงบนิ่งแต่ไม่มีใครรู้ว่าในใจนั้นมัน เหมือนพายุในทะเลที่กำลังก่อตัวขึ้นพร้อมที่จะถาโถมเข้ามา นิสัยคนอย่างเพิ่งเจ๋อเฉิงมันทำให้คนเดาใจไม่ออกจริงๆ ยิ่ง ตอนอยู่ตอนหน้าหล่อนแล้วด้วย หล่อนแทบไม่ออกเลยว่า เขาจะมาพลิกไพ่ใบ

มาถึงตอนนี้ ด้วย สิ่งที่ขาดอยู่ คือสิ่งที่เขาขอร้องกลัวว่าสิ่งที่เพิ่ง เจ๋อเฉิงขอเธอไม่ได้

ทว่าเรื่องมันเวลาไว้ก็ไม่มี ประโยชน์ เงินอีเวยลมหายใจสายตาเธอดูหนักใจอยู่ ไม่น้อยเลยถามงั้นคุณมีเรื่องอะไรให้ฉันช่วย?”

แต่เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ตอบทันที เขาจ้องมองดวงตาของหล่อน อย่างเย็นชาแล้วค่อยๆลุกขึ้นจากเก้าอี้นั่งแล้วเดินมาหยุดที่ ด้านหน้าของเธอ ระยะห่างของทั้งคู่ช่างใกล้กันมาก เสิ่นอีเวย รับรู้ความรู้สึกการกดดันเบาๆจากฝ่ายตรงข้าม ในใจเธอถึง กับเครียด

เจ๋อเฉิงสูงกว่าเธอมาก ใบหน้าบอบบางเล็กๆของปรากฏอยู่บนดวงตาของ
อะไรที่หายไปก็ควรเรียกมันกลับมา

“ช่วยมีลูกให้ฉันสักคน

น้ำเสียงปกติธรรมดาของเพิ่งเจ๋อเฉิงมันทำให้คาดเดาไม่ ออกว่าสิ่งที่เขาพูดออกมาในเวลานั้นมันหมายความว่ายังไงกัน

เสิ่นอีเวยตกตะลึงไปสักพัก ตกใจจนเบิกตาโตจนเหมือน ลูกตาจะหลุดออกมาจากเบ้าตา หล่อนคิดว่าหล่อนฟังผิด “เมื่อ กี้คุณพูดว่าอะไรนะ?”

ในดวงตาเซิ่งเจ๋อเฉิงกลับมีความเย็นชาทอประกายออก มา เขาอ่านสิ่งที่อยู่ในใจเธออก : “เส้น

เวยเธอก็ฟังชัดแล้วอย่ามาแสดงละครต่อหน้าฉัน

หล่อนดูอากัปกิริยาเคร่งขรึมของเขาเลยรู้ว่าเขาไม่ได้ล้อ

“คลอดลูดให้หนึ่งคน คุณแน่ใจแล้วหรอ?” น้ำเสียงเสี

เล่น

นอีเวยสั่นบ้าง

หล่อนพยายามที่จะบังคับอารมณ์ของตัวเอง แต่การ ขอร้องของเขาแบบนี้มันช่างยากแก่การหลีกเลี่ยงที่จะคิดถึงลูก

ของตัวเองที่เสียไป

ราวกับหัวใจกำลังถูกมือขนาดใหญ่บีบรัดเข้าแรงๆเจ็บ หนักขึ้นเรื่อยๆ

หล่อน ใช้เวลานานอยู่พอควรในการค่อยๆลืมและปิดล็อกเรื่องนี้ไป ในช่วงระยะเวลา นี้หล่อนสามารถควบคุมตัวเองไม่ให้ ไปคิดถึงลูกได้ นานมากแล้วที่หล่อนไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้แล้ว

ทว่าตอนนี้ ผู้ชายที่อยู่ด้านหน้ากับมาคุยเรื่องนี้ขึ้นมาอีก เสิ่นอีเลยรู้สึกว่าในหัวใจของเธอมันที่มันมีรอยบาดแผลยาวๆ อยู่แต่กลับถูกเพิ่งเจ๋อเฉิงฉีกกระชากด้วยมือของเขาเองจน

เลือดไหลออกมาเป็นทาง

ช่างโหดร้ายแสนเจ็บปวด

“ใช่ คลอดลูกให้ฉันคนหนึ่ง เพิ่งเจ๋อเฉิงเน้นย้ำอีกรอบ อยู่ดีๆเสิ่นอีเวยกลับหัวเราะออกมา น้ำตาเอ่อล้น: “ทำไม? ทําไมต้องฉัน?”

เพิ่งเจ๋อเฉิงแทบไม่คิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาตอบคำถาม แบบนี้เขาเงียบงันอยู่นานจนสายตาที่อบอุ่นของเขาค่อยแปร เปลี่ยนเป็นเย็นชา

“ทำไมหรอ? ฉันรู้สึกว่าเธอไม่มีคุณสมบัติพอที่ถาม คำถามนี้” น้ำเสียงเพิ่งเจ๋อเฉิงช่างเยือกเย็นช่างเหมือนกับท่าที ของเขา ในตอนนี้

เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองอยากพูดมันเริ่มควบคุมไว้ไม่ ได้ หรือเป็นเพราะว่าคุณเพิ่งจะช่วยฉันลงทุนในบริษัทของเงิน เหยียนซึ่งหรอ ฉันเลยต้องมามีลูกให้คุณหนึ่งคน?

เพิ่งเจ๋อเฉิงหัวเราะร่า : “เมื่อเธอพูดเองนะว่าฉันมันเป็น

นักธุรกิจที่ไม่มียอมขาดทุน เธอเข้าใจฉัน เธอก็ต้องใช้กำไรที่เสมอกันมาตอบแทนฉัน

เสิ่นอีเวยเงยหน้าขึ้นถึงแม้ว่าในดวงตาหล่อนจะเต็มไป ด้วยความดื้อรั้นและความเจ็บปวด แต่ด้วยสถานการณ์ที่ ตึงเครียดรอบตัวขนาดนี้ หล่อนไม่ยอมแพ้ให้กับเพิ่งเจ๋อเฉิง : “แต่ว่าท่านประธานเพิ่งดูเหมือนว่าคุณเข้าใจอะไรผิดไปเรื่อง หนึ่ง เหมือนว่าฉันไม่ได้ออกปากให้คุณเข้ามาช่วยฉัน เป็นคุณ เองที่ยื่นมือเข้ามาจัดการเรื่องฉันกับเส้นเหยียนซึ่งต่างหาก

หลังจากฟังที่เสิ่นอีเวยพูดขึ้นมา เพิ่งเจ๋อเฉิงก็หยีตาลง ใน ดวงตานั่นมันแปรเปลี่ยนเป็นความอันตราย “หรอ? ความ หมายของเธอคือฉันยุ่งเรื่องของเธอเองใช่ไหม?”

เสิ่นอีเวยจ้องมองเขาอย่างเยือกเย็นก็แค่อยากจะพูดให้ ตัวเองมีความสุขขึ้นมา “ไม่ใช่ว่าคุณเข้ามายุ่งเองไม่ใช่หรอ? คุณเข้ามาคุยกับเงินเหยียนซึ่งเองเลย ตอนนี้ที่จะพูดแทรกขึ้น มา คุณกลับช่วยฉันได้สวยงาม เอาเข้าจริง ฉันมันก็ยังมี ประโยชน์ให้คุณได้ใช้งานต่อ คุณเลยมาขอร้องความต้องการ นี้จากฉัน!”

ค่าพูดของเสิ่นอีเวยทำให้เพิ่งเจ๋อเฉิงโกรธจริงๆ จนต้อง ตอกกลับเธออย่างแรง : “ใครกันที่ให้ความกล้าเธอมาบอกว่า ฉันเข้าไปยุ่งเอง?”

เสียเวยเห็นสถานการณ์ที่แย่มากจนมาถึงขั้นนี้ ในใจที่ มันแตกสลายเป็นเสียงๆ : “เพิ่งเจ๋อเฉิง ฉันคิดอยู่ตลอดว่า คน อย่างคุณทำไมถึงได้เลือดเย็นได้ขนาดนี้? ลูก น่าจะเกิดมาจากความรักของพ่อและแม่ไม่ใช่หรอ? แต่กับคุณกลับกลายเป็นผล กำไรแทน พูดจริงๆนะ ฉันรู้สึกว่าคุณมันสกปรกสิ้นดี

อารมณ์ที่แปรปรวนของเส้นอีเวยทำให้หล่อนไม่สามารถ ควบคุมให้มือหยุดสั่นได้

ตอนนั้นเอง ดวงตาของเพิ่งเจ๋อเฉิงส่องประกายความ โมโหโกรธออกมา แต่เขายังควบคุมมันไว้ได้ เสิ่นอีเวยรู้ดีว่า ผู้ชายคนนี้ถูกเรียกร้องให้ต่อปากต่อคำเมื่อไหร่ เขายิ่ง พยายามที่จะควบคุมความโกรธที่ซ่อนอยู่ในใจเอาไว้ อีกสัก พักคู่ต่อสู้นั่นจะได้รับความเจ็บปวดมากกว่าร้อยเท่าพันเท่า

ตอนนี้ หล่อนนี่แหละคู่ต่อสู้เขา ช่างพอเหมาะพอดีที่วันนี้ หล่อนได้ตำแหน่งนั้นเลยไม่กลัวอะไรอีกแล้ว

เพิ่งเจ๋อเฉิงเข้าใกล้เงินอีเวยเรื่อยๆ ลมหายใจร้อนๆที่คุ้น เคยพ่นลงบริเวณใบหน้าของหล่อนอย่างแผ่วเบาจนขนอ่อนที่ ต้นคอลุกพรึบขึ้นมา หล่อนคิดว่าตัวเองไม่กลัวอะไรอีกแล้ว แต่ ตอนที่เพิ่งเจ๋อเฉิงเข้าใกล้ร่างกายของเธอตอนนั้น เสิ่นอีเลยรู้สึก ว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรงมาก

จากศีรษะจรดปลายเท้าของเพิ่งเจ๋อเฉิงมันแผ่ความ อันตรายออกมา น้ำเสียงของเขาเหมือนแอบซ่อนมีดที่เย็น เฉียบเอาไว้ : “เธอบอกว่าฉันสกปรก? เงินอีเวย ถึงยังไงฉันก็ สกปรกน้อยกว่าเธอ

ประโยคที่ช่างราวกับดาบอาบยาพิษ มันเจาะเข้ากลาง กระหม่อมทะลุถึงหัวใจ เจ็บจนเหมือนจะหมดลมหายใจ
เงินเลยได้แต่อ้าปากค้าง หล่อนมีค่าพูดที่จะพูดออกมา แต่พูดไม่ออก

ทั้งคู่จ้องตากันอยู่นานไม่มีใครยอมแพ้ใคร

หัวใจหล่อนเต้นหนักจนเจ็บปวดจนขมับเต้นแรง ในที่สุด หล่อนเงยหน้าตอบเขา : “คุณพูดว่าฉันสกปรกแล้วทำไมจะให้ คนอย่างฉันมาคลอดลูกให้คุณหล่ะ?”

ดวงตาของเพิ่งเจ๋อเฉิงที่ส่องประกายความเยือกเย็นอยู่ มุมปากเขาแสยะยิ้ม: “ไม่ใช่ว่าฉันรักเธอเลยอยากมีลูกกับเธอ เพราะว่าฉันต้องเด็กคนหนึ่ง

อารมณ์ทั้งหมดทั้งมวลของเธอเมื่อสักครู่นั้นแปรเปลี่ยน เป็นความประหลาดใจ หล่อนจ้องมองเซ่งเจ๋อเฉิงอย่างไม่เชื่อ สายตา หล่อนไม่รู้เลยผู้ชายที่ช่างโหดร้ายทำไมถึงพูดได้ไม่ สะทกสะท้านได้ขนาดนี้

หล่อนใช้แรงผลักไปยังด้านหน้า : “ปล่อยฉัน!”

น้ำเสียงเงินอีเวยแทบลงในนั้นมันมีความโกรธและอะไร หลายๆอย่างที่พูดไม่ได้

หล่อนจ้องดวงตาของเขาเหมือนกำลังเอ่ยทุกคำพูดให้เขา – “เพิ่งเจ๋อเฉิง ฉันจะบอกให้นะ ฉันไม่ใช่เครื่องจักรที่จะมา คลอดลูก คนอย่างเสิ่นอีเวยถึงจะตายก็ไม่มีวันมีลูกกับคุณ! คุณ อยากจะมีลูกจริงๆก็ไปหาผู้หญิงคนอื่นมาคลอดลูกให้คุณ เถอะ!”