บทที่148นี่แค่การเตือนเล็กๆน้อยๆ

บทที่ 148 แค่การเตือนเล็กๆน้อยๆ

เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้เข้าใจความหมายเงินอีเวยเลยแม้แต่ น้อย จึงรีบเหยียบคันเร่งเต็มที่อีก

เงินอีเวยผวาตกใจหันไปดู สีหน้าของเขาเย็นชาจนน่า กลัว สองข้างทางเป็นสีเขียวของต้นไม้ดอกไม้ วิวนอกหน้าต่าง รถผ่านไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว หัวใจหล่อนแทบจะพุ่งมาที่ คอหอยอยู่แล้ว

เพิ่งเจ๋อเฉิงเหมือนสัตว์ที่กำลังคลุ้มคลั่ง นัยน์ตาเหมือน เปลวเพลิงลุกโชน จ้องเขม็งอยู่ที่เส้นทางเบื้องหน้า บนถนน นานๆทีก็จะมีรถแล่นผ่านรถของพวกเขาไป เงินอีเวยรับรู้ได้ถึง ความเร็วของรถ รถพุ่งทะยานเหินไปบนถนน หล่อนจับที่จับ ประตูด้านขวาไว้แน่น

“เซิ่งเจ๋อเฉิงคุณบ้าไปแล้วเหรอ

เสียงตะโกนของเสิ่นอีเวยดังเข้าไปในโสตประสาทของ เขา แต่เขาก็ไม่คิดที่จะหยุด มองอีกด้านหนึ่งเพิ่งเจ๋อเฉิงตอนนี้ จิตใจกำลังแน่วแน่อยู่กับการขับรถมือหนึ่งจับพวงมาลัยอีกมือ

ลูบที่ใต้คางตัวเอง ทันใดนั้นเองเสิ่นอีเวยก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า หล่อนลืมไปว่า ผู้ชายตรงหน้าหล่อนช่วงสองสามปีมานี้จิตใจจดจ่อทุ่มเทให้กับบริษัทเชิงซื่อ แต่จริงๆแล้วเขาก็มีงานอดิเรกอย่างหนึ่ง นั่นก็ คือการแข่งรถ ในความคิดเพิ่งเจ๋อเฉิงตอนนี้มันอาจจะเป็นแค่ เกม

แต่สําหรับคนที่ปกติที่ขี้ขลาดตาขาวอย่างหล่อน ที่ต้องมา นั่งมองรถที่ขับผ่านมาแล้วหายไปอย่างรวดเร็ว แต่จะหายใจยัง

รู้สึกล่ามาก

ล้อยางพาราบ เสียดสีกับพื้นถนน เกิดเสียงดังแหลม บาดหู วินาทีต่อมารถก็ค่อยๆจอดอย่างสนิท เพราะเบรกอย่าง กะทันหัน ศีรษะของเสิ่นอีเวยถูกกระชากอย่างแรงจนวิงเวียนไป หมด หล่อนปล่อยมือจากที่จับ และพบว่ามือซุ่มไปด้วยเหงื่อ และรอยนิ้วมือแดงๆเป็นหลายแห่ง

หล่อนพยายามเงยหน้าขึ้นมา ใจยังคงหวาดผวาตื่นกลัว หล่อนพบว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงกำลังมองมาที่หล่อนด้วยสายตาเหมือน จะหยอกเย้า

“ทำไม กลัวเหรอ” คิ้วเขาขมวดขึ้นเล็กน้อย

เงินอีเวยสัมผัสได้ถึงความท้าทายในน้ำเสียงนั้น หล่อนไม่ อยากแสดงความอ่อนแอออกมาให้เขาเห็นจึงแกล้งทำเป็นยิ้ม ร่า”ไม่มีทาง ฉันจะกลัวได้ยังไง ผู้ชายอกสามศอกอย่างคุณท่า อะไรปัญญาอ่อนแบบนี้ฉันจะถือซะว่าคุณเล่นสนุกฆ่าเวลาแล้ว กัน”

ดวงตาดำขลับของเซ่งเจ๋อเฉิงหรี่เล็กลง ก่อนจะตอบอย่าง ทะเล้นว่า: “จริงเหรอ ไม่กลัวถ้าอย่างนั้นต้องจัดอีกสักรอบ”
เงิน เลยตื่นตกใจ รีบฉวยจังหวะที่เพิ่งเจ๋อเจ๋งไม่ทันตั้งตัว รีบปลดเข็มขัดนิรภัยลงจากรถทันที คำพูดเมื่อสักครู่ของหล่อน ล้วนเป็นเพียงลมปากเท่านั้น

กลัวสิ ทำไมหล่อนจะไม่กลัว ไม่ว่าเรื่องแบบไหนเพิ่งเจ๋อเฉี งก็กล้าทำกับหล่อนทั้งนั้น

หล่อนไม่มีวันลืม ครั้งนั้นที่โรงแรมเขากักกันตัวหล่อนไว้

ในอ่างอาบน้ำ เรี่ยวแรงมหาศาลของมือใหญ่ทรงพลังที่คอของ หล่อนกับความรู้สึกขาดอากาศหายใจ ตอนนี้พอนึกถึงเรื่องนี้ ขึ้นมาหล่อนก็รู้สึกเหมือนมีมือคู่นึงกำลังบีบคอหล่อนแน่น

ทั้งคู่คนหนึ่งอยู่ข้างหน้าอีกคนอยู่ด้านหลังเดินเข้าไปใน ห้องโถงของบริษัทออกแบบชุดเจ้าสาวหัวยุ่น

ภายในบริษัทล้วนทราบดีว่าบริษัทถูกเทคโอเวอร์แล้ว ดัง นั้นการปรากฏตัวของเพิ่งเจ๋อเฉิงจึงไม่ได้ทำให้พวกเขา ประหลาดใจแต่อย่างใด ทุกคนที่พวกเขาเดินผ่านต่างแสดง ความเคารพนอบน้อมต่อเขา

พนักงานเก่าของหัวยุ่นยืนเรียงกันเป็นสองแถว เมื่อก่อน เสิ่นอีเวยเคยได้ยินแม่พูดว่าสภาพสังคมภายในบริษัทนี้ดีมาก ทุกคนต่างทำงานตามตำแหน่งหน้าที่ของตนอย่างเต็มที่ แต่มา วันนี้บริษัทกลับถูกเทคโอเวอร์ไปเสียแล้ว ทุกคนต่างต้องแยก ย้ายกันไป

เสื่นอีเวยมองบรรดาผู้คนตรงหน้าเหล่านี้ ทำให้หล่อน นึกถึงคนที่มีความสามารถและประสบการณ์สูงที่สุด ซึ่งเคยทำงานร่วมทุกข์ร่วมสุขมากับแม่ของหล่อน… ปวดทรมานในใจหล่อนค่อยๆหนักหน่วงขึ้น กู้ชิงซู ความเจ็บ

หล่อนขบกรามแน่น หันไปทางเพิ่งเจ๋อเฉิงแล้วถามเบาๆว่า “คุณจะเข้ามาเทคโอเวอร์ ก็ไม่เป็นไร แต่คุณจะไม่ให้โอกาส พวกเขาได้อยู่ที่นี่ต่อเลยเหรอ”

เพิ่งเจ๋อเฉิงตาขวางมองเสื่นอีเวย น้ำเสียงเย็น”นี่เธอคิด จริงๆเหรอว่าฉันจะไม่ยอมรับพวกเขา ผมว่าตอนนี้คุณแม่ของ คุณไม่ได้เป็นเพียงแค่นักออกชุดแต่งงานที่เยี่ยมยอดเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้นำที่น่าเคารพยกย่องอีกด้วย ท่านมีลูกน้องที่ ซื่อสัตย์ภักดีมาถึงขนาดนี้แล้วพวกเขาก็ยังไม่ยอมเปลี่ยนใจ

เสิ่นอีเวยแปลกใจเล็กน้อย ที่แท้ทั้งสองฝ่ายต่างไม่ลดรา วาศอกให้กัน มิน่าล่ะครั้งนี้เขาถึงได้เข้ามาเทคโอเวอร์หัวยุ่นได้ ง่ายดายเสียเหลือเกิน ไม่มีการโต้แย้งจากใครใดๆเลย

เพิ่งเจ๋อเฉิงถอนสายตาจากเงินอีเวยแล้วเดินตรงไปหาห เทียนว่า ผู้บริหารของหัวยุ่น หนุ่มใหญ่วัยใกล้จะห้าสิบและ เป็นผู้ช่วยคนสำคัญของกู้ชิงซู ครึ่งปีก่อนที่กู้ชิงซูจะเกิดอุบัต เหตุไม่คาดฝันขึ้น เธอได้มอบอำนาจบริหารหัวยุ่นให้กับเขา

หล่เทียนฮว่าค่อยๆก้มศีรษะให้เพิ่งเจ๋อเฉิงเล็กน้อย อีก ฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงมีชั้นเชิงว่า “ไม่ทราบว่า ท่านประธานหมู่ เตรียมร่างหนังสือถ่ายโอนอำนาจเสร็จแล้วหรือยังครับ”

หลู่เทียนพยักหน้า ยื่นมือขวาผายออกทำท่าเชื้อเชิญ เขา แล้วนำเขาเข้าไปยังห้องทำงานห้องหนึ่ง
เงินอีเวยรออยู่ด้านนอก ความทรงจำเกี่ยวกับบริษัทแห่งนี้ กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในหัวสมองประหนึ่งคลื่นน้ำที่กำลังถาโถม

ตอนแรกกู้ชิงซูจะมอบอำนาจบริหารบริษัทนี้ให้กับเพื่ นอีเลย แต่ว่าตอนนั้นนั้นหล่อนยังเด็กมาก ในใจคิดแต่จะ ออกแบบชุดเจ้าสาวแบบอิสระของตัวเองจึงปฏิเสธความ ต้องการของแม่

พอมาตอนนี้หล่อนกลับรู้สึกเสียใจมาก เพราะถ้าหัวยุ่นอยู่ ในมือของหล่อน อาจจะไม่ถูกเพิ่งเจ๋อเฉิงเทคโอเวอร์ไปก็เป็นได้

ในขณะที่หล่อนกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เพิ่งเจ๋อเฉิงกับหลู่ เทียนขวาก็เดินออกมา หล่อนมองใบหน้าเรียบเฉยของเพิ่งเจอ เฉิง: “ทำไมต้องให้ฉันมากับคุณด้วย

เพิ่งเจ๋อเฉิงหัวเราะเยาะออกมา เดินเข้าใกล้เวิ่นเวยมาอีก นิด ก่อนพูดที่ข้างหูหล่อนว่า” ในที่สุดคุณก็รู้ตัวสักทีนะ ถ้างั้นผม จะพูดความจริงตรงๆเลยแล้วกันนะ ผมแค่อยากจะให้คุณเห็น ทุกขั้นตอนที่บริษัทหัว

ยุ่นตกอยู่ในมือผม เสิ่นอีเวยผมอยากให้คุณรู้ อำนาจการ เลือกและตัดสินใจเกือบทุกอย่างระหว่างเราสองคนมันอยู่ใน มือผม ถ้าคุณไม่อยากให้มันเลวร้ายไปกว่านี้ คุณก็ควรทำตัว ดีๆแล้วฟังผม”

เสียงของเขาเหมือนเสียงปีศาจที่ดังก้องวนเวียนอยู่ในหู หล่อน ความรู้สึกไร้สิ้นเรี่ยวแรงก่อตัวขึ้นในใจของหล่อน ที่แท้ เป็นเพราะหล่อนนี่เอง จุดจบของทุกอย่างล้วนเป็นเพราะหล่อน
เสิ่นอีเลยมองไปทางเพิ่งเจ๋อเฉิงด้วยแววตาเย็นชาไม่เป็น มิตร อีกฝ่ายยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ ไม่สะทกสะท้านใดๆ

ถ้าคุณอยากจะแก้แค้นฉันขนาดนั้น ก็มาลงที่ฉันคนเดียว นี่ ไม่ต้องลากคนอื่นมาเกี่ยวข้องด้วย เล่นเวยเสียงกร้าว เพราะไฟโกรธ ในใจ

เพิ่งเจ๋อเฉิงนิ่งเงียบอยู่พักใหญ่ จนเสิ่นอีเวยคิดว่าเขาคงจะ ไม่พูดอะไรแล้วจึงเตรียมหมุนตัวเดินออกมา แต่เขาก็ยอม ปริปากพูดออกมา

“เสิ่นอีเวย คุณทรยศหักหลังผม คุณคิดว่าผมจะปล่อยคุณ ไปง่ายๆเหรอ หรืออาจจะเป็นพวกคุณ”

ประโยคนี้เสียงพูดของเพิ่งเจ๋อเฉิงไม่สูงไม่ต่ำ เสิ่นอีเวยที่ เดินไปข้างหน้าพอดีจึงได้ยิน เสียงของเขาเย็นเยือกเหมือนลม ที่พัดเอาหิมะมาในอากาศ หนาวเย็นไปถึงกระดูก ประหนึ่งว่า พัดมาจากในที่ห่างไกล แต่กลับใกล้เพียงแค่ใบหูหล่อน

ขาของเสิ่นอีเวยชะงักอยู่ที่เดิม หันมองกลับมาก็พบ สายตาดั่งน้ำแข็งที่ไม่ได้ละลายเป็นหมื่นปีของเพิ่งเจ๋อเฉิง ทำให้หล่อนรู้สึกหนาวเย็นไปทั่วร่างตั้งแต่หัวจรดเท้า