บทที่264ยากที่จะกลับคืนไป

บทที่ 264 ยากที่จะกลับคืนไป

เพิ่งเจ๋อเฉิงได้ยินเสียดสีอย่างชัดเจน แต่ก็ไม่ได้พูด

อะไรออกมา

หากว่าวันนี้เสิ่นอีเวยไม่ได้รู้สึกถึงความย่ำแย่ทางจิตใจ แล้วล่ะก็ เธอก็ต้องมานั่งคิดว่าผู้ชายคนนี้ทำไมถึงผิดปกติ ซึ่ง ความจริงแล้วเธอก็รู้ว่าวันนี้ที่เพิ่งเจ๋อเฉิงเป็นแบบนี้ก็เพราะว่า เขารู้แล้วว่าตัวเองนั้นผิดอย่างไร

แต่ว่า แล้วทำไมล่ะ ? เสิ่นอีเวย ในใจก็ยิ้มออกมาอย่างมี เล่ห์เหลี่ยม

ไม่แน่ว่า เขามีความสำนึกผิดที่พ่อของเขาทำแบบนั้นไป

พอดูอารมณ์ของฝ่ายตรงข้ามที่ค่อย ๆ ลดลง เลยทำให้ เงินอีเวยค่อย ๆ ผลักเขาออกไป แล้วพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ชั้นหวังว่าคุณจะทำตามกับสิ่งที่คุณกล่าวไว้ ไม่คัดค้านชั้น ถึง แม้ว่าเราสองจะเป็นสามีภรรยากัน แต่ชั้นก็คงไม่กล้ารบกวน ท่าน

ทุกคำที่เต็มไปด้วยคำพูดเสียดสีของเสิ่นอีเวย แต่ในใจ เต็มไปด้วยความปวดร้าวเก็บอยู่ในใจ แต่อย่างไรก็ตาม ก็ได้ เพียงแต่อดทน
เพิ่งเจ๋อเฉิงขมวดคิ้ว สายตาก็เริ่มเย็นชาและของตึงขึ้น ผู้หญิงคนนี้ เมื่อสักครู่นี้ใช้คำว่า “ท่าน” หรือว่าเธอนั้น อยากจะหาเรื่องกันแน่ล่ะ ?

ความจริง ในแต่ละค่านั้น เพิ่งเจ๋อเฉิงนั้นกลับลืมและพลาด ไปว่าทำไมท่าทีวันนี้ของตัวเองนั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก เพราะ ว่าบางเรื่อง บางความรู้สึก ซึ่งถูกผู้หญิงคนนี้ที่ได้เจอกันทุกวัน จนกลายเป็นเรื่องธรรมชาติไปแล้ว

“เพิ่งเจ๋อเฉิง” เสิ่นอีเวยพูดขึ้นมา สายตาที่ถูกเรียกนั้นหัน มามองเธอ

เงินอีเวยก็ได้แอบก๋าชายกระโปรงอย่างแน่น เธอได้ บังคับอารมณ์ที่ลำบากที่สุดแล้วพูดว่า “คุณไม่รู้ ? ในคืนงาน เลี้ยงตระกูลเพิ่งที่พ่อของคุณนั้นใส่ยาในแก้วเหล้าของพ่อชั้น ซึ่งคงไม่มีอะไรกระทบมากมาย แต่ว่า สิ่งที่ชั้นนั้นสงสัยก็คือ ในนั้นสามารถทำให้สะลึมสะลือได้ แต่สิ่งที่ทำให้พ่อแม่ชั้นไม่ สามารถฟื้นขึ้นมาได้ก็เพราะยาพิษในนั้นไงล่ะ

เงินอีเวยสั่นไปทั้งตัว และสายตาที่มีแต่น้ำตา ทำให้เพิ่ง

เจ๋อเฉิงกลับตกใจ

“ดังนั้น ชั้นพูดมาถึงตรงนี้แล้ว คุณคงรู้นะว่าหมายถึง อะไร”

พอพูดเสร็จ เงินอีเวยก็เลยถือกระเป๋าเดินออกไป ซึ่งครั้ง นี้เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ไม่ได้บังคับเธอ
เธอไม่ได้คิดถึงตรงที่ว่า เมื่อพูดเสร็จหมดแล้ว ในใจกลับ มีความสงบและสบายมากขึ้น

ตอนที่มือกำลังจับประตู ก็เหมือนเธอนั้นคิดถึงเรื่องอะไร

ขึ้นมาได้

เงินอีเวยหันกลับไปถามว่า “ครั้งที่แล้วที่ชั้นออกความเห็น ว่าให้สวีอันจึงออกจากบริษัทเพิ่งซื้อ ทำไมตอนนั้นถึงให้เธอไป

ผู้หญิงคนนี้ก็ได้กลับมาปรากฏอีกครั้ง และยังอยู่ในห้องผู้ ป่วยของเงินฮุ่ย ดังนั้นควรจะต้องให้ความสำคัญเป็นพิเศษ

“ตอนนั้นก็ได้ให้คำสั่งออกจากงานไป คุณถามไปทำไม ? “ เพิ่งเจ๋อเฉิงตอบ

“คุณก็เลยเอาเขาออก คนที่หยิ่งยโสอย่างสวีอันนิ่ง เธอจะ ออกแบบเชื่อฟังงั้นหรือ ?” เสิ่นอีเวยพูดเรียบ ๆ แต่มีความ สงสัย

เพิ่งเจ๋อเฉิงถอนหายใจตลกแล้วพูดว่า “เธอไม่เชื่อฟังแล้ว ทำไมล่ะ ? ตอนนั้นผมก็คิดมาตั้งนานแล้วล่ะ ตอนเธอเข้ามา ผมก็พยักหน้ารับเข้ามา ตอนจะไล่เขาออกไปก็มีวิธีเช่นกัน

เสิ่นอีเวยในตอนนี้ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับความรู้สึกที่ไม่ ชัดเจนอย่างไร เธอรู้ว่าสอันฉงนั้นน่าเกลียดที่สุด ดังนั้นก็จะ ต้องได้รับบทลงโทษที่หนักหนาเช่นกัน

แต่เมื่อได้ฟังคำที่เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดเมื่อสักครู่นี้แล้ว ไม่รู้ว่าทำไมยังจะมีความรู้สึกเจ็บอยู่

เป็นเพียงเพราะว่า คนที่ใจหินอย่างเพิ่งเจ๋อเฉิง สามารถ ใช้วิธีเหล่านี้ในการทำกับผู้อื่น ไม่ช้าก็เร็วก็จะต้องมีคนทำแบบ นี้เช่นกัน

คิดแล้วคิดอีก เงินอีเวยก็เลยตัดสินใจพูดเรื่องห้องผู้ป่วย ของเงินฮุย “คืนนั้นชั้นไปห้องผู้ป่วยของเงินฮุย ชั้นรู้สึกว่าส อันจึงจะกลับมาอีกครั้งหนึ่งและไปยังห้องของเงินฮุ่ย”

ความจริงยังมีคำที่เสิ่นอีเวยจะพูดอีกว่า หากว่าคุณไม่ยุ่ง แล้วล่ะ ก็ต้องไปดูเธอหน่อยนะ

เธอคนนั้นก็คือ เงินฮุ่ย

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรประโยคที่อยากจะพูดแต่กลับพูดไม่ได้

ไม่ว่าเงินอีเวยและเพิ่งเจ๋อเฉิงจะเกิดอะไรขึ้นมามากมาย แต่ในใจเธอก็ยังคงรักเพิ่งเจ๋อเฉิงอยู่ดี

ดังนั้นหากจะให้ผู้ชายที่ตนรักไปแนะนำให้กับคนอื่นนั้น เสิ่นอีเวยทำไม่ได้อย่างแน่นอน

ในความคิดของเสิ่นอีเวยคือ ในเมื่อนำเรื่องราวผู้หมด แล้ว ในลำดับต่อไปจะให้คนไปดูหรือไม่ก็เป็นเรื่องของเขาแล้ว

เธอจะไม่ยุ่ง เพราะตอนนี้ก็ไม่ได้มีเวลามากมายนัก ซึ่งยัง มีเรื่องที่สำคัญจะต้องไปทำ
ตอนที่เธอกำลังจะออกไปเพิ่งเจ๋อเฉิงก็ได้พูดขึ้นว่า “ในเมื่อ เป็นเช่นนี้ ผมก็มีเรื่องหนึ่งจะขอเตือนคุณ” เสียงของเขาที่ไม่ได้ มีอารมณ์ชัดเจนแต่อย่างใด เงินอีเวยตกใจแล้วหันกลับไป

เพิ่งเจ๋อเฉิงกลับมาอารมณ์เดิมแล้วพูดว่า “ถึงแม้ว่าเรื่อง ของผมและคุณจะเกิดเรื่องที่ไม่ดีขึ้น แต่ว่าเรื่องที่ผมพูดเมื่อครั้ง ก่อน หวังว่าคุณจะไม่ลืม

เสิ่นอีเวยรู้ว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงพูดถึงอะไร แต่ว่าเธอนั้นไม่อยาก จะไปตัดสินใจและยอมรับมัน

“ความหมายของคุณคือ?” เสิ่นอีเวยถาม เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ไม่ได้ไปหลงกลอะไรเธอ แล้วพูดว่า “เกี่ยวกับ เรื่องที่คุณจะรับการรักษา จะต้องฟังผมเท่านั้น

เงินอีเวยได้ยินเช่นนี้ก็ไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ ก็ได้เพียง แต่หลบ ๆ ซ่อน ๆ ซึ่งเธอนั้นก็ได้ทำการตัดสินใจแล้วตอบ กลับไปว่า “ได้” การยอมรับแบบโกหก ซึ่งพูดไปแล้วเธอก็คง ไม่ยอมที่จะฟังเพิ่งเจ๋อเฉิงเสียเท่าไรนัก เงินอีเวยเดินออกไป ทำให้ทั้งห้องนั้นเต็มไปด้วยความสงบ

เพิ่งเจ๋อเฉิงได้รับโทรศัพท์แล้ว พูดว่า “เงินเหยียนซึ่งถึง แล้ว ?”

หลินอพูดว่า “ไม่ครับ เกิดเรื่องแล้ว โทรศัพท์เขานั้นโทร ไม่ติดเลย ผมให้คนไปถึงที่พัก แต่เขากลับย้ายออกไปแล้ว เชิงเจ๋อเพิ่งเปิดตากว้างแล้วเหมือนจะเข้าใจเรื่องราว แล้วพูดว่า “ดูบัญชีของเขา ดูซิว่าที่ผ่านมามีรายรับอะไรเป็นเงิน ก้อนใหญ่ไหม ? ”

“รับทราบ”

พอวางโทรศัพท์ เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ได้เดินไปยังหน้าต่าง แล้ว สายตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาต