บทที่189พาเพิ่งเจ๋อเฉิงไปที่โรงพยาบาลตอนกลางดึก

บทที่ 189 พาเพิ่งเจ๋อเฉิงไปที่โรงพยาบาลตอนกลางดึก

ถึงเวลานี้ เสิ่นอีเวยถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป อุณหภูมิในร่างกายของเขาในตอนนี้ ขนาดเธอนอนใกล้ๆ กับ เขา เธอยังแทบจะทนไม่ได้แล้วเพิ่งเจ๋อเฉิ เองจะทนได้ยังไง?

ผู้ชายบ้าอะไรไม่รู้

เสิ่นอีเวยแอบด่าเขาอยู่ในใจ เธอใช้แรงทั้งหมดถีบเซ็ง เจ๋อเฉิงที่กอดเธอไว้อย่างกับปลาหมึกออกไปแล้วลุกจากเตียง ไปหายาให้เขากิน

ในห้องนอนของเธอมีแต่ยาแก้ปวด ส่วนในห้องนอนของ เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ต้องคิดเลย คนที่ปกติไม่เคยเจ็บไข้ได้ป่วยมาก่อน เขาจะเตรียมยาแก้หวัดทั่วๆไปในห้องนอนของเขาได้อย่างไร?

เงินอีเวย จําได้ว่ากล่องยาอยู่ชั้นล่าง

เธอออกไปจากห้องเดินลงบันไดไปชั้นล่าง ตอนนี้เพิ่งรู้ตัว เองว่าเธอก็รู้สึกกระวนกระวายใจไม่น้อย หรือว่าเพราะเธอ กำลังเป็นห่วงผู้ชายที่กำลังนอนไขขึ้นคนนั้นหรือ? เป็นเวยได้ แต่หวังว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น

แต่เธอหลอกความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ เธอกำลังเป็นห่วงเขาอยู่และเป็นห่วงมากด้วย

เมื่อก่อนจำไม่ได้ว่าเคยได้ยินใครพูดว่า คนที่ไม่เคยเป็น ไข้มาก่อนเลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีเสมอไป ร่างกายของคนแบบ นี้ ปกติไม่เป็นไข้ก็ดีไป แต่ถ้าวันหนึ่งเกิดเป็นไข้ขึ้นมาล่ะก็อาจ จะเป็นรุนแรงถึงขั้นเกิดโรคอะไรแทรกซ้อนรักษาไม่หายเลย

คิดถึงตรงนี้ เสิ่นอีเวยก็รีบเร่งฝีเท้า

พอหายาเจอหล่อนในน้ำร้อนใส่แก้ว กำลังเดินขึ้นไปชั้น บน ขณะที่กำลังเดินขึ้นบันได เสิ่นอีเวยถึงเพิ่งฉุกคิดย้อนหลัง กลับไปว่า เพิ่งเจ๋อเพิ่งเริ่มมีไข้ตั้งแต่เมื่อไ

ก่อนจะเข้านอน ทั้งสองพูดคุยกันที่ระเบียงห้อง ท่าทาง

ของ เพิ่งเจ๋อเฉิง ก็ไม่ได้มีอะไรแปลกไป ทำไมหลับไปหลับมาถึง ได้ใช้ขึ้น? ถ้าเธอนอนใกล้ๆกับเขาสักหน่อยไม่รอให้เขาเอา แขนมาพาดเธอ เธอก็คงรู้เร็วกว่านี้ว่าเขาไข้ขึ้น?

ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เสิ่นอีเวยรู้สึกตำหนิตัวเองอยู่เนืองๆ

เดินมาถึงข้างเตียง เธอวางยาที่ทำไว้ในฝ่ามือลงเบาๆบน โต๊ะเล็กข้างหัวเตียง ใช้กระดาษทิชชูแผ่นหนึ่งรองยาไว้ เธอจับ น้ำร้อนในแก้วที่ถือมา รู้สึกว่าจะร้อนลวกปากไปหน่อย

เธอเปิดลิ้นชักจากตู้ใบเล็กค้นหาปรอทวัดอุณหภูมิ จะได้ เอามาวัดไข้ให้ เพิ่งเจ๋อเฉิง ตอนที่เธอเลิกเสื้อของชายหนุ่มชื้น เงินเลยสัมผัสกับผิวกายที่เปลือยเปล่าของเขา ตัวร้อนจนแทบ ลวกมือ และเต็มไปด้วยเหงื่อ
ดูจากสถานการณ์แล้ว อุณหภูมิร่างกายคงไม่แน่ ๆ เสี

นอีเวยคิดอยู่ในใจ

อย่างที่คิดไว้เลย รอวัดไข้เสร็จ เธอหยิบปรอทจากตัวของ เพิ่งเจ๋อเฉิงตัวร้อนอุณหภูมิขึ้นมาดู 39.6 องศา เงินอีเวยตกใจ นิ่งไปเป็นครู

ไม่น่าไข้ขึ้นถึงขนาดนี้ อีกนิดเดียวก็จะ 40 องศาแล้ว เคย เห็นแต่คนไข้ขึ้น 38 องศา คนที่ไข้ขึ้นขนาดนี้เพิ่งเจอเป็นครั้ง

แรก

เสิ่นอีเวณนั่งอยู่ข้างเตียงกำลังจะปลุกให้เพิ่งเจ๋อเฉิงตื่นขึ้น

มากินยา

“เชิงเจ๋อเฉิง!” เสิ่นอีเวย ยื่นมือไปเขย่าไหล่ของชายที่นอน อยู่บนเตียง แต่เขาไม่ขยับเลยสักนิด ดังนั้นเธอเลยใช้แรงมาก ขึ้นกว่าเดิมปลุกเขา ในที่สุดเพิ่งเจ๋อเฉิง กเริ่มได้สติ

เขาลืมตาอย่างสะลึมสะลือ แววตาไม่เป็นทุกข์เป็นร้อนเลย สักนิด แม้แต่เงินอีเวยยังงงว่าเขารู้ตัวเองหรือเปล่าว่ากำลังไป ขึ้นอยู่ เธอยังสงสัยว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงอาจไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้เขานอน อยู่ที่ไหน

เงินอีเวย สอดมือเข้าไปที่ใต้รักแร้ของเพิ่งเจ๋อเฉิงจากด้าน หลังออกแรงดึงให้ เพิ่งเจ๋อเฉิงลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล

แต่ชายหนุ่มตัวหนัก อย่างกับหมูยังไงอย่างนั้น

แม้ว่าเขาจะมีกล้ามเนื้อเยอะแต่เวลาใส่เสื้อผ้าก็ดูผอม แต่ทำไมตอนนี้ถึงไต้หนักขนาดนี้? เล่นอีเวยบ่นเป็นหมีกินผึ้ง

หรือเป็นอย่างที่ใครพูดไว้ ว่าใส่เสื้อดูผอมถอดเสื้อมีเนื้อ เงินอีเวยคิด พลางออกแรงลากเขา พอเธอดึงสติกลับมาได้ คนไข่ข็นจะตายอยู่มะลอมมะล่อแล้วไม่ใช่เวลาจะมาคิดเรื่อย เปื่อย

เงินอีเวยออกแรงดึงเชิงเจ๋อเฉิงอีกครั้ง พลางเรียกเขา “ลุกขึ้น! เพิ่งเจ๋อเฉิง! ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาล ได้ยิน ไหม! ?”

เสียงของ เงินอีเวยเรียกเขาดังลั่นจนเธอเองยังตกใจ แต่ เพิ่งเจ๋อเฉิงยังคงนิ่ง ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกว่า คนๆนี้ไม่ใช่เพราะง่วง นอนไม่อยากตื่นแต่น่าจะเป็นเพราะไข้ขึ้นจนสมองไม่สั่งการ อาจเป็นไปได้ว่าเขาสลบไปชั่วขณะ

เธอทั้งเขย่าทั้งตะโกนเรียกเสียงดังขนานนี้ ถ้าคนปกติดี คงรู้สึกตัวไปนานแล้ว แต่เขายังคงนิ่งไม่ตอบสนองอะไร

ไม่มีทางเลือก เงินอีเวยเดินเข้าไปในห้องน้ำหาผ้าชุบน้ำ ร้อนบิดหมาดๆ มาวางไว้บนหน้าผากที่ร้อนผ่าวของเพิ่งเจ๋อเฉิง

จากนั้นเธอก็นั่งคุกเข่าบนเตียงกัดฟันกรอด แล้วพูดกับ เพิ่งเจ๋อเฉิงที่กำลังทำหน้าบูดเบี้ยวหลับตา “ต้องบอกก่อนนะ ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะแตะกั่งอะไรคุณ เห็นคุณไข้ขึ้นกำลังจะตาย หรอกนะ ถึงได้ถอดเสื้อผ้าคุณค่ะ

พูดจบ เงินอีเวย ก็เริ่มลงมือ อันดับแรกถอดกางเกงขา ยาวสีเทาเข้มออกก่อน จากนั้นก็เดินไปที่ห้องนอนของเซิ่งเจ๋อเฉิงหาเสื้อผ้าสะอาดมาเปลี่ยนให้เขา

ถอดมาถึงเสื้อผ้าด้านบน เสิ่นอีเลยเริ่มเกิดปัญหา ท่านอน ของเซิ่งเจ๋อเฉิงในตอนนี้จะถอดเสื้อเขาได้ยังไง ดังนั้น เสี่ นอีเวยจึงออกแรงทั้งหมดที่มีดึงตัวเพิ่งเจ๋อเฉิงให้ลุกขึ้น หลัง จากเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาเรียบร้อยแล้ว ผ้าขนหนูที่วางบนหน้า ผากของเขาก็เย็นพอดี เสิ่นอีเวย เอาผ้าขนหนูออก

เธอหันกลับมาจิบน้ำร้อนในแก้ว อืม อุณหภูมิกำลังดี

อาจเป็นเพราะว่าเมื่อครู่ เสิ่นอีเวยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา รุนแรงไปนิดหนึ่ง เพิ่งเจ๋อเพิ่งเริ่มได้สติขึ้นมาเล็กน้อย เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นหรี่ตาจนเป็นเส้นตรงมองเสิ่นอีเวยอย่างหมดแรง

จ้องอยู่นาน เพิ่งเจ๋อเฉิงก็พูดขึ้นมาสองสามคำ “เมื่อกี้เธอ ถอดเสื้อผ้าฉันเหรอ?”

เงินอีเวย หัวเราะด้วยความโมโหพูดอย่างโกรธๆ: “ใช่สิ ฉันเป็นคนถอดเสื้อผ้าคุณเอง จะทำไม? จะคิดบัญชีกับฉันหรือ ไง?”

เงินอีเวยยืนอยู่ข้างเตียงเชิงเจ๋อเฉิง นั่งเงยหน้ามองไปที่ เธอ สำหรับเงินอีเวยแล้ว เธอเพิ่งจะมองเขาในมุมนี้เป็นครั้ง แรก อดไม่ได้ที่จะยึดอกเท้าเอวมองเขา

เพิ่งเจ๋อเฉิงจ้องไปที่เธอ แววตาของเขาไม่เข้มงวดและดูถูก เธออย่างที่เคยเป็นอาจเป็นเพราะแสงสว่างที่ส่องมา ดวงตา ของเขาเป็นประกายเหมือนดวงดาวบนฟากฟ้า
ทั้งสองจ้องมองกันอย่างเงียบ ๆ เป็นเวลานาน คนที่นั่งอยู่ บนเตียงมองตาเสิ่นอีเวยแล้วพูดขึ้นมาว่า “เงินอีเวย เธอ

ปัญญาอ่อนจริง ๆ”

เงินอีเวย พูดอะไรไม่ออก

แต่ตอนนี้เธอไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขาเท่าไร ถึงยังไง ตอนนี้เขาก็ไม่สบายอยู่ คงต้องยอมๆเขาหน่อย ไม่อย่างนั้น เกิดอะไรขึ้นมา เธออาจต้องรับผิดชอบเสียเอง

เสิ่นอีเวยคิดได้แบบนี้ก็ยื่นแก้วน้ำกับยาให้เพิ่งเจ๋อเฉิง

ชายหนุ่มมองการกระทำของเสิ่นอีเวยอย่างนิ่งเฉย สายตาร่างกายไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด เสิ่นอีเวยเริ่มร้อนใจ ถ้าตอนนี้ไม่กินยาอีกพักน้ำจะเย็นหมด

เธอเลยเตือนเขาเสียงดังว่า “กินยาชะ!”

เพิ่งเจ๋อเฉิงยังคงต้องเธอตาไม่กระดิก เปลือกตาของเขา ทําท่าเหมือนกำลังจะปิดลงอีกรอบ

เงินอีเวยเริ่มรู้สึกไม่ดี เมื่อปลุกปล้ำอยู่นานกว่าเขาจะ ได้สติ เพิ่งจะได้สติแบบเดียวจะปล่อยให้เขาหลับต่ออีกไม่ได้

เงินอีเวย วางแก้วน้ำบนโต๊ะข้างหัวเตียงอย่างไม่ลังเล จากนั้นบีบแก้มของ เพิ่งเจ๋อเฉิงด้วยมือขวา จนปากเป็นรูปตัว “0” เหมือนว่าจะบีบแรงไปหน่อยทำให้เขาเจ็บ จนเซ่งเจ๋อเฉิง ท้าวย่น