บทที่168เธอมั่นใจนะว่าเธอจะทําแบบนี้ กับฉัน

บทที่ 168 เธอมั่นใจนะว่าเธอจะทำแบบนี้กับฉัน

ตอนนั้นเอง เสิ่นอีเวยยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบหนึ่งอีก ฉัน จื่อเฟิงมองเห็นหล่อนวางแก้วนั้นลงพลางเอ่ยถาม : “ท่าน ประธาน คุณชอบดื่มกาแฟเอสเพรสโซ คอน พาน่า (Espresso con Panna) ที่สุดหรือคะ?

เสิ่นอีเวยถึงกับอึ้งแล้วพยักหน้าตอบ : “ใช่ ทำไมหรอ?”

ฉินจื่อเพิ่งยิ้มแล้วพูดตอบหล่อน : “คราวก่อนมีอยู่ครั้ง หนึ่งที่ฉันไปส่งเอกสารที่ห้องทำงานของท่านประธานเพิ่งเป็น เวลาพอดีกับที่ท่านกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ตอนนั้นเหมือนว่า กำลังสั่งกาแฟชนิดพิเศษจากพวกร้านกาแฟอะไรพวกนั้นอยู่ ตอนนั้นฉันคิดว่าท่านประธานเชิงคงสั่งให้ผู้หลักผู้ใหญ่ของตัว เอง ที่แท้ก็สั่งให้คุณนี่เอง

หล่อนฟังคำพูดที่ฉินจื่อเพิ่งเล่าให้ฟังถึงกับหยุดหายใจไป ชั่วขณะเพราะฉะนั้นหล่อนเลยเข้าใจเพิ่งเจ๋อเฉิงว่าเขารู้ว่าเธอ หลงไหลในการดื่มกาแฟแบบไหนอย่างงั้นหรอ?

หล่อนทราบมาตลอดว่าช่องทางอาหารการกินของบ้าน ตระกูลเชิงนั้นต้องเป็นที่จัดเตรียมไว้เฉพาะ คุณภาพต้องยอด เยี่ยม แต่ว่าเรื่องการสั่งกาแฟนั้นมันช่างปะหิ้วคงไม่ต้องถึงมือเพิ่งเจ๋อเฉิงที่ต้องมานั่งเสียเวลาให้เขามารับรู้เรื่องนี้

ทว่าตอนนี้ได้ฟังฉินจื่อเพิ่งพูดออกมาว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงถึง ขนาดไปสั่งร้านค้าด้วยตัวเองเลยหรอว่าเธอชอบดื่มกาแฟแบบ

เงินอีเวยรู้สึกว่าฉันจื่อเฟิงอาจฟังมาผิดหรือเป็นตัวเอง แหละที่เข้าใจผิดกันแน่

ส่วนเรื่องรักเพิ่งเจ๋อเฉิงนั้น หล่อนจะไม่ยอมกลับไปตกหลุม

รักเขาอีก

หลังจากแยกย้ายเงินอีเวยเอาปากกาบันทึกเสียงสีดำนั่น

กลับมาที่เชิงชื่อด้วย

ตอนที่หล่อนเดินไปถึงประตูใหญ่ก่อนถึงบริเวณบันได เส นอีเวยมองเห็นแต่ไกลว่าบริเวณด้านในห้องโถงขนาดใหญ่มี ผู้ชายวัยกลางคนใส่ชุดสีดำยืนอยู่ มองจากด้านหลังลักษณะเห มือนเสิ่นเหยียนซึ่งจริงๆ

ใจเสิ่นอีเวยถึงกับพรุ่งปรี๊ด หล่อนรีบเดินไปขวางหน้าคนๆ นั้นไว้เป็นเส้นเหยียนซึ่งจริงๆด้วย

เขาแนบโทรศัพท์ไว้ที่หู เหมือนว่ากำลังจะโทรศัพท์หาใคร เสิ่นอีเวยรีบยกมือขึ้นมาจับต้นแขนของเขาไว้แล้วใช้เสียงทุ้ม ถามเขา : “อามาโผล่ที่นี่อีกได้ยังไง!

เงินเหยียนซึ่งตกใจแล้วหันกลับมามองที่แท้คือคนที่เขา พยายามหาตัวอยู่นั่นเอง สีหน้าเปลี่ยนเป็นเฮฮาตามประสาทันที แม้ว่าสีหน้าของเงินอีเวยจะเคร่งขรึมอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ ไม่ได้สะทกสะท้านทำให้เขาตกใจได้เลย

เส้นเหยียนซึ่งหัวเราะพอเป็นพิธี เขาเอาโทรศัพท์ของตัว เองใส่กระเป๋าเสื้อ : “เวย อาโทรศัพท์หาเธอตั้งหลายครั้งก็ไม่ รับ ฉันมีธุระกับเธอ!”

เสิ่นอีเวยหยิบโทรศัพท์มาดูถึงได้รู้ว่ามีโทรศัพท์ไม่ได้รับ สายโทรเข้ามาถึงสามสาย เมื่อครู่เธอกำลังขับรถยิ่งวันนี้ไปพบ กับจื่อเพิ่งมาด้วย เธอรู้เรื่องราวต่างๆมากเกินไป ตอนขับรถคิด นุ่นคิดนี่พัลวันพัลเกแทบไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เลย

เสิ่นอีเวยได้ยินเขาพูดว่ามาหาเธอ ในใจยิ่งเกลียดเข้าไส้ เข้าไปหนักกว่าเดิม “อามาหาฉันอีกทำไม? ตอนนี้ฉันยุ่งมาก ไม่มีเวลาจะมาคุยด้วย

พูดจบเสิ่นอีเวยก็เตรียมเดินออก

แต่ว่าเงินเหยียนซึ่งก็พยายามรั้งเธอเอาไว้ : “เงินอีเวยอ ย่าเพิ่งรีบไปสิ อาจจะมาให้เธอช่วยจริงๆ แต่เธอวางใจได้เลย ครั้งนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว! ฉันสาบาน อา…..

“พอเถอะ!”

เสิ่นอีเวยรังเกียจเหลือเกินที่จะได้ยินเสียงผู้ชายคนข้าง หน้าจะมาทนฟังเขาสาบานที่นี่นะหรอ?

น้ำเสียงอของเธอหมดอารมณ์ในการอดทนอย่างเห็นได้ ชัด : “ไม่ว่าครั้งนี้อาจจะมาให้ฉันช่วยอะไรฉันก็ไม่ตกลง คราวที่แล้วที่ช่วยก็เหมือนเห็นแก่บุญคุณที่เป็นน้องชายของพ่อ เท่านั้น ฉันไม่ใช่ตู้เอทีเอ็มของอาที่เวลาอาต้องการหยิบยืมเงิน ก็จะมาคิดถึงฉัน?”

เขาฟังคำพูดของเสิ่นอีเวยจบ แล้วรีบโบกมือปฏิเสธ ไม่ ไม่ ไม่ อีเวย ครั้งนี้เธอเข้าใจผิดแล้วแหละ ฉันไม่ได้มาขอยืม เงินจากเธอ!”

เงินอีเวยอึ้งไปสักพัก ติดว่าตัวเองฟังผิด เสิ่นเหยียนซึ่งไม่ ได้มายืมเงินแล้วเขามาทำไม?

“งั้นอามาหาฉันมีเรื่องอะไรกันแน่?” ที่ถามเพราะว่าเป็น เหยียนซึ่งจับแขนเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เสิ่นอีเวยจึงถาม

เขาได้ยินคำพูดของเสิ่นอีเวยสีหน้าเขาเปลี่ยนไปจนดูไม่ ได้ พยายามมือไปมา : “บริษัทอากำลังประสบปัญหาที่หนัก หน่วงมาก ตอนนี้เลยอยากมาขอให้เธอช่วยร่วมหุ้นหน่อย…….

เสิ่นเหยียนซึ่งยังพูดไม่จบประโยค เสิ่นอีเวยก็ใช้สายตา เฉียบแหลมมองเขาแทน “ร่วมหุ้น? บริษัทอาเนี่ยนะ? คราวที่ แล้วก็ให้อาไปห้าแสนหยวนไม่ใช่หรอ ยังหมุนไม่ทันอีกหรอ?”

เงินเหยียนซึ่งสีหน้าเขาทั้งโกรธทั้งโมโห มือซ้ายลงบน มือเขาเสียงดัง : “อาล้มละลายแล้ว! เป็นเพราะพวกพ่อค้าหัว เงินพวกนั้นเอาของออกไปก่อนแล้วไม่ได้จ่ายเงินตามมา ผู้ร่วม หุ้นหลายลายก็ขอถอนหุ้นคืน ฉันก็ไม่มีปัญญาแล้วทำได้แค่มา หาเธอ…

ฟังจากสิ่งที่เสิ่นเหยียนซึ่งพูดออกมา เสิ่นอีเวยรู้สึกตลก
“บริษัทจะอยู่หรือจะเจ๊งมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันเลย คราวที่ แล้วที่ให้ไปห้าแสนนั้นมันคือเต็มอัตราแล้ว ส่วนเรื่องอื่นมันไม่ ได้เกี่ยวข้องกับฉัน รบกวนอาหลีกไป!”

พูดจบหล่อนก็อยากจะสะบัดมือเงินเหยียนซึ่งออกไป อยู่ ดีๆก็คิดอะไรขึ้นมาได้เลยพูดต่อ: “พ่อค้าหิวเงินพวกนั้นเอาของ ไปแล้วไม่จ่ายเงิน สิ่งแรกที่อาต้องทำคือไปหาทนายมาเพื่อฟ้อง

ร้องพวกนั้น ไม่ใช่มาที่นี่มาให้ฉันเสียเวลา

เงินเหยียนซึ่งเห็นเส้นเวยกำลังจะเดินไป เขาไม่อยากให้ ฟางเส้นสุดท้ายหลุดมือเลยใช้แรงดึงแขนเธอไว้จนเสิ่นอีเวย สะบัดไม่หลุด

“อีเวย ฉันมีเวลาไม่มากแล้ว ตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องการคือหา วิธีที่จะหยุดการขาดทุน แล้วพยายามอุดเงินที่หายไป…

“หยุด!”

เสิ่นอีเวยทำมือหยุดเงินเหยียนซึ่งไม่ให้พูดต่อ : “อาไม่ ต้องมาพูดเรื่องธุรกิจอะไรพวกนี้กับฉันทั้งนั้น เรื่องของอาเองไม่ ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน เงินห้าแสนที่ให้ไปคราวที่แล้วถือว่าฉันยก ให้อาเลย ต่อไปอย่ามาหาฉันอีก โดยเฉพาะที่บริษัทเพิ่งซื้อ

ในใจเสิ่นอีเวยถึงกับชื่นชมอาของเธอคนนี้จริงๆ หน้าไว้ ยางอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ตอนที่ด่าก็ด่าเจ็บ พอตอน มาขอความช่วยเหลือก็พูดซะตัวเองช่างน่าสงสารได้ขนาดนี้

แต่ว่าเงินเหยียนซึ่งก็ไม่ได้มีท่าทีที่จะมาให้เสียเปล่า : เวย ถือว่าอาขอร้องแล้วกัน ฉันคุกเข่าให้เธอเลย….
เสื่นอีเวยเริ่มเครียดเพราะแขนของเธอก็ถูกแรงไม่ได้หนัก หรือเบามากลากลงไปด้านล่าง เสิ่นเหยียนซึ่งทำท่าทางจะ คุกเข่าให้เธอจริงๆ ตอนแรกคิดว่าเขาก็แค่พูดพรรณนาไปเรื่อย เปื่อย ไม่ได้คิดว่าเขาจะเอาจริง

ในใจเสิ่นอีเวยเริ่มฉุกคิดได้ว่าที่นี่คือบริษัทเชิงชื่อ หล่อน ไม่สามารถที่จะให้คนมารับรู้เหตุการณ์นี้ได้ ที่สำคัญไม่อยาก ให้เรื่องนี้ไปเข้าหูเพิ่งเจ๋อเฉิง

หล่อนไม่รู้ว่าตอนนั้นเอาแรงมาจากไหนถึงได้ดึงตัวเงินเห ยียนซึ่งขึ้นมา สายตาของหล่อนเย็นชาส่วนน้ำเสียงก็เตือนเขา อย่างแข็งกร้าว : “อาฟังฉันให้ดีๆ คราวที่แล้วที่ฉันช่วยเพราะ ฉันเคารพอาเพราะอาเป็นอาของฉันถือว่าเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ทีนี่คือบริษัทเซิ่ง อคนที่เดินกันกวักไกวไปมาเนี่ยก็เป็นคนรู้จัก กัน ฉันไม่อยากให้เรื่องของฉันที่คุยกันนี้แพร่งพรายไปเข้าหูคน อื่น เพราะงั้นฉันคิดว่าอาอย่ามาก่อกวนต่อหน้าแบบนี้อีกเลย อาคุกเข่าให้ฉันมันก็ไม่มีประโยชน์ ฉันไม่ใช่เด็กสาวที่ไม่รู้ โหน่อีเหน่อะไรเหมือนเมื่อหลายปีก่อนหน้านั้น ตอนนี้อารีบไส หน้าไปไกลๆฉันตอนนี้เลย!

เขาได้ยินเสียงที่ปฏิเสธอย่างชัดเจนของเสิ่นอีเวย เงิน เหยียนซึ่งก็รู้ว่าวันนี้ตัวเองคงหมดหวังเลยคิดจะเปลี่ยน พฤติกรรมที่น่าสงสารนี้ออกไป

เขายื่นนิ่งแล้วจัดระเบียบแขนเสื้อและผมที่พันกันยุ่งเหยิง เมื่อครู่นี้ให้เรียบร้อยดูดี
สายตาเขาประหลาดพิกุล :

ใจร้ายได้ลงคอ?”

อีเวย

เธอแน่ใจนะว่าจะ