ตอน98ฉันตัดสินใจว่าจะเลิกรักเธอ

ตอนที่ 98 ฉันตัดสินใจว่าจะเลิกรักเธอ

เสิ่นอีเวยกำลังควบคุมอารมณ์ที่กำลังจะระเบิด ฉัน มั่นใจว่าชายคนที่จับตัวฉันไปก็คือชายคนนั้นที่ใส่ร้ายฉัน เขา ขับรถพาฉันไปที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วฉันก็คิดอะไรไม่ออก คนที่ เกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนั้นมีเพียงคุณคนเดียวที่ฉันนึกออก ”

เพิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่น่าตลก คุณเลยสงสัย ว่าผมเป็นคนส่งชายคนนั้นไปงั้นหรือ ”

ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณไม่ต้องมาพูดเรื่อง อื่น ฉันต้องการรู้ความจริงว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร แล้วเพราะ อะไรถึงต้องจับตัวฉัน ”

เพิ่งเจ๋อเฉิงเห็นสีหน้าที่จริงจังของเสิ่นอีเวย เขารู้ว่าเสี่ นอีเวยไม่ได้โกหกและเดาได้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ เขา ชมวดคิ้วแล้วพูดว่า – ผมไม่ได้เกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนั้นเลย แล้วทำไมเขาต้องจับตัวคุณ ผมก็ไม่รู้ว่าจะช่วยคุณคิดหาคำ ตอบได้ยังไง ”

ความเย็นชาของเซิ่งเจ๋อเฉิงทำให้เสิ่นอีเวยรู้สึกถอดใจ ในวินาทีนี้เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าการที่ตัวเองได้รับปากเขียวหันถึงไป มันคือสิ่งที่ถูกต้องแล้ว สิ่งที่เขาได้ทุ่มเทให้กับผู้ชายคนนี้ แต่ สุดท้ายกลับไม่เคยได้รับอะไรตอบแทนกลับมาสักนิด แล้วแบบนี้จะรักเขาต่อไปทำไม

กว่าจะรู้สึกได้ก็ตอนที่อายุมากขึ้น โดยเฉพาะผู้หญิงก็เป็น สิ่งมีชีวิต หลักการที่เคยยึดถือตอนยังสาว พอตอนอายุมากขึ้น มองย้อนกลับไปก็รู้สึกว่าตัวเองโง่เหลือเกิน

หลายปีมานี้เขาก็เหมือนกับหนอนตัวนึงที่คอยอยู่ข้างกาย เซิ่งเจ๋อเฉิง ตอนนั้นเขารู้สึกว่าการรักใครสักคนก็คือการทุ่มเท ทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเขา ถึงแม้เขาจะไม่ดีกับตัวเองเลยก็ตาม ขอ เพียงให้เขามีความสุข ถึงจะไม่ได้อะไรตอบแทนก็ยอม

พอเวลาผ่านไปเสิ่นอีเวยถึงได้เข้าใจว่า ความคิดแบบนี้ เป็นความคิดที่ไม่ถูกต้อง คนสองคนอยู่ด้วยกันหากไม่เข้าใจซึ่ง กันและกัน ไม่ช่วยเหลือกัน ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่สามารถรักกัน ได้อย่างยาวนาน

เสิ่นอีเวยคิดในใจว่า จากวันนี้ไปฉันตัดสินใจแล้วว่าจะ เลิกรักคุณ

ที่ผ่านมาเคยบอกกับตัวเองหลายต่อหลายครั้ง ซึ่งเสี่ นอีเวยรู้ดีว่าจริง ๆ ก็แค่เป็นการพูดประชดเฉย ๆ พอคิดดูตั้งแต่ แต่งงานกันมาสองปี เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่เคยสนใจ ให้เกียรติ และ เคารพในความคิดเห็นของตนเลย ไม่เคยใส่ใจด้วยว่าจะแข็ง แรงไหม จะมีอันตรายหรือเปล่า ผู้ชายแบบนี้ ยังจะให้ฉันรักต่อ ไปได้อย่างไร ครั้งนี้เสิ่นอีเวยรู้สึกถอดใจจริง ๆ ถามไปก็ไม่ได้ คำตอบอะไร

” เอาล่ะ ในเมื่อเป็นแบบนี้ฉันมีเรื่องหนึ่งที่สามารถบอกคุณได้ ก็คือเรื่องที่ชายคนนั้นมาใส่ร้ายว่าฉันเป็นคนฉีดยาให้ เส้นหุ้ย คุณก็น่าจะเดาได้ว่าฉันไม่ได้เป็นคนทำ ไม่อย่างนั้น ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาจับตัวฉันล่ะ ”

เสียงของเสิ่นอีเวยเหมือนคนที่กำลังจะขาดใจ เหมือนปลา ที่กำลังจะตายอยู่ริมฝั่ง

เซิ้งเจ๋อเฉิงไม่ได้ตอบคำถามของเสิ่นอีเวย ในสายตาของ เพิ่งเจ๋อเฉิงเหมือนกำลังต้องการสืบอะไรบางอย่าง เขาถามว่า ” เธอบอกว่าเธอถูกจับตัวไป แล้วเธอหนีออกมาได้อย่างไร ”

ขณะที่กำลังหันตัวจะก้าวขาออก ก็ต้องหยุดชะงัก เพราะ เซียวหันถึงเป็นคนช่วยเขาไว้ ไม่ต้องคิดก็รู้อยู่แล้ว ถ้าพูดชื่อนี้ ออกไป ซึ่งเจ๋อเฉิงต้องไม่พอใจแน่ แล้วเขาคงรับไม่ได้ที่เซียว หันถึงเป็นคนช่วยตัวเองไว้

แต่เมื่อนึกถึงลักษณะท่าทางที่เย็นชาของเชิ่งเจ๋อเฉิงที่มีต่อ ตัวเองเมื่อสักครู่ แววตาของเสิ่นอีเวยก็หม่นหมองลงไป

เสิ่นอีเวยก็อมยิ้มอ่อน ๆ เหมือนกำลังจะโอ้อวด ” อ้าว คุณ อยากรู้เหรอ ก็เชียวหันถึงเป็นคนช่วยฉันไว้ ”

อยู่ ๆ ก็รู้สึกเย็บวาบ สีหน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิงเย็นชาอย่างกับ น้ำแข็ง ” เธอพูดอีกครั้งสิ ”

เสิ่นอีเวยพูดซ้ำอีกครั้งอย่างไม่กลัวตาย ด้วยน้ำเสียงที่ ไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย ” ฉันบอกว่า ผู้จัดการเชียวเป็นคน

ช่วยฉันไว้ ”
เส้่นอีเวยไม่ทันได้มองว่าเซิ่งเจ๋อเฉินก้าวเข้ามาอยู่ต่อหน้า เขาได้อย่างไร รู้แค่พอตัวเองพูดจบ ก็ถูกบีบที่ปากอย่างโหด ร้าย แล้วเสียงของเพิ่งเจ๋อเฉิงที่ดังราวกับเสียงของพญามารก็ ดั้งอยู่ข้างหู ” ฉันเคยบอกกับเธอแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ได้รับ อนุญาต ห้ามเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น เซียวหันถึงเป็นคนรักของ เธอหรือไง คือ ทำไมอะไร ๆ ก็ต้องไปเกี่ยวข้องกับเขาด้วย บอก ฉันมา เธอมันต่ำขนาดนี้เลยเหรอ”

เสิ่นอีเวยรู้สึกเหมือนปากของตัวเองกำลังจะถูกเขาบีบจน แตกละเอียด รู้สึกเจ็บปวดมาก เสิ่นอีเวยนึกถึงเมื่อวานที่อยู่ ห้องน้ำในโรงแรม เซิ่งเจ๋อเฉิงเกือบจะบีบคอเขาตายที่ อ่างอาบน้ำ

ไม่รู้ว่าเขาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เสิ่นอีเวยผลักเซิ่งเจ๋อเฉิ

งออก

” ปั้ง ! ”

เชิ่งเจ๋อเฉิงถูกตบหน้าอย่างแรงไปหนึ่งที่ เสิ่นอีเวยไม่รู้ว่า ตัวเองใช้แรงไปขนาดไหน แต่ที่หน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิงมีรอยอย่าง ชัดเจน แล้วก็มีเลือดซึมออกมา นั้นเป็นเพราะว่าถูกชิปที่

กระเป๋าขูดเอา

เซิ่งเจ๋อเฉิงใช้มือจับไปที่แผล มือที่จับแผลก็ติดเลือดมา ด้วย เขาเงยขึ้นมามองเสิ่นอีเวยอย่างโมโห แต่เสิ่นอีเวยกลับ รู้สึกสบายใจมาก

ซีอีโอของตระกูลเพิ่งถูกคนตบหน้า คงจะเป็นครั้งแรกสินะ
จริง ๆ แล้วในใจของเสิ่นอีเวยก็ยังรู้สึกกลัว ๆ ถึงเซิ่งเจ๋อ เฉิงจะไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่ทำร้ายผู้หญิงแต่เวลาที่เขาโมโห เขาก็ไม่กล้ารับประกันว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงจะทำอะไรหรือเปล่า

ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว เสิ่นอีเวยรีบหันหลังขึ้นข้างบน เข้าไปใน ห้องนอนของตัวเองแล้วปิดประตู ล็อกไว้

ใจที่เต้นรัวก็ค่อย ๆ เต้นช้าลง

เสิ่นอีเวยนั่งอยู่ข้างเตียง แล้วคิดถึงเรื่องที่จะต้องทำต่อไป นับวันความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ยิ่งแย่ลงไป เรื่อย ๆ บ้านตระกูลเซิ่งก็เหมือนกับคุกที่คอยขังทั้งการกระทำ และจิตใจ

โดยเฉพาะหลังจากที่เชียวหันถึงเอารูปถ่ายพวกนั้นให้เขา ดู ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าการตายของพ่อแม่ต้องมีความเกี่ยวข้องกับ ตระกูลเซิ่งไม่มากก็น้อย เขามั่นใจว่าที่บ้านหลังใหญ่หลังนี้ต้อง เกิดอะไรขึ้นแน่ ๆ เพียงแต่เขาไม่รู้เท่านั้น

ถึงเขาจะคิดจนหัวจะระเบิดแต่ยังไงก็คิดไม่ออกว่าพ่อแม่ ของตัวเองกับตระกูลเซิ่งมีความแค้นอะไรกัน

เส้นเหยียนเฟิงผู้เป็นพ่อเป็นทนายที่เก่งมาก เขาเคยชนะ คดีด้านธุรกิจเป็นพันเป็นร้อยคดี ส่วนคนแม่ชื่อกู้ชิงเหอเป็น ดีไซเนอร์ออกแบบชุดแต่งงาน เป็นผู้ที่มีชื่อเสียงมากในวงการ เขาทั้งสองเป็นคนที่ไม่แก่งแย้งกับใคร และไม่เคยมีปัญหากับ ใคร ว่าไปแล้วไม่มีทางที่จะไปมีเรื่องกับคนอื่น โดยเฉพาะ ตระกูลที่ใหญ่และมีความซับซ้อนอย่างตระกูลเพิ่ง
เสิ่นอี้เวยยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว

วันรุ่งขึ้นพอไปทำงานก็เจอกับเซิ่งเจ๋อเฉิง เขาไม่มีทาง หลบก็เลยทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเดินผ่านเพิ่งเจ๋อเฉิงไป

หลังจากนั้นทั้งวันเสิ่นอีเวยก็ไม่ได้ออกจากห้องทำงาน เขา รู้ดีว่า เขาตบหน้าเชิ่งเจ๋อเฉิงไป แผลที่หน้าก็ดูเหมือนจะร้ายแรง เพราะเมื่อเช้าที่เห็นหน้าเซิ่งเจ๋อเฉิงเขาปิดผ้าก็อตสีขาวเล็ก ๆ

อยู่

ที่บริษัทมีพวกที่ชอบสอดรู้สอดเห็นก็พูดขึ้นมาว่า ” พวก เธอเห็นหรือเปล่า ที่หน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิงเหมือนจะได้รับบาดเจ็บ

” เห็นแล้วล่ะ เห็นแล้ว ไม่เข้าท่าเลยเนอะ แปะผ้าปิดแผล น่าเกลียด ๆ อยู่ที่หน้าแต่ก็ยังหล่อได้ขนาดนั้นเลย ”

เสิ่นอีเวยที่กำลังชงกาแฟอยู่ในห้องได้ยินเข้า ก็ทำหน้า

เบื่อโลก

” เอาล่ะ ดูก็รู้ว่าเธอหลงรักเขาเข้าแล้ว ”

การประชุมที่เดิมทีจะจัดขึ้นวันนี้ก็ถูกยกเลิกไป เพราะ สุดท้ายแล้วจะให้เพิ่งเจ๋อเฉิงไปประชุมทั้งที่หน้าเป็นแผลแบบนี้ ให้คนทั้งบริษัทต้องเห็นหน้าที่เป็นแผลแบบนี้ไม่ได้หรอก ยังไง

ๆ ก็ต้องรักษาภาผลักษณ์