ตอนที่ 21 ความเป็นเจ้าของที่น่าขัน

ในหัวสมองของเสิ่นอีเวยเกิดเสียง “ตึ้ง” ขึ้น ขณะที่จะอ้า ปากพูดอธิบาย กลับถูกเพิ่งเจ๋อเฉิงพูดขัดจังหวะเสียก่อน

“เมื่อท่าทางเหม่อลอยของเธอยัง เสิ่นอีเวย คุณยังจะ แสแสร้งไร้เดียงสากับผมอีกหรอ? ตอนนี้คุณไม่ใช่คุณหนูใหญ่ ของตระกูลเสิ่นแล้วนะ!

เหมือนกับถูกตบแสกหน้ากลางสี่แยกชั่วขณะ ปากที่เปิด อ้าเพียงครึ่งเดียวของเสิ่นอีเวยไม่ได้เปล่งเสียงอะไรออกมา ราวกับว่านึกอะไรบางอย่างออก ส่วนดวงตาของเซิ่งเจ๋อเฉินก ลับเผยแววตาขุนเคืองขึ้นมา

วินาทีต่อมา คางของอีเวยถูกเจ๋อเฉินจับไว้ พร้อม ออกแรงจับคล้ายจะให้คางแตกละเอียด จู่ๆเสิ่นอีเวยก็รู้สึกเจ็บ ปวดแปลบ แต่เธอไม่มีปฏิกิริยาขอร้อง

เซึ่งเจ้อเฉิงยื่นหน้าเข้ามาประชิดใกล้กับใบหน้าของเธอ ดวงตาที่ฉายความปวดร้าวและความของเธอ ในสายตา ของเซิ่งเจ๋อเฉิงกลับเป็นการยั่วยุประเภทหนึ่ง ทำให้เขาอยาก บดขยี้เธออย่างไม่เลย

“ตอนนี้ถึงคราวที่ผมถามคุณบ้าง ในเมื่อคุณไม่ได้ตามผม มา แล้วทำไหมคุณถึงเห็นผมกับสวี่อันฉิงอยู่ด้วยกันที่หวย หยวนล่ะ? ว่าไง”

อีเวยจ้องมองดวงตาของเชิ่งเจ๋อเฉิงอย่างเงียบ และไม่ได้พูดอะไร

“ถ้าให้ผมทาย คงกำลังกินข้าวอยู่ที่นั้นกับใครสักคนแน่ เลย? ฉิน ไม่หรือเปล่านะ? แฟนของคุณไงล่ะ?”

เสิ่นอีเวยพูดตวาดออกมาว่า “ฉันกับฉินโม่ เราเป็นแค่

เพื่อนร่วมห้องเรียนทั่วไปเท่านั้น คุณพูดจาเหลวไหลอะไรของ

คุณ!”

เซิ่งเจ๋อเฉินยิ้มอย่างประชดประชัน แต่ภายใต้ดวงตาเผย แววตาโกรธเกี่ยว “ถ้าหากไม่อยากให้แฟนน้อยของคุณอยู่ ในเมืองนี้ต่อไปไม่ได้ ผมขอแนะนำให้คุณอยู่ห่างจากเขา หน่อย”

หยุดชะงักชั่วครู่ ก่อนพูดเพิ่มเติมว่า “ไม่ ไม่เพียงแค่เขา แม้แต่ผู้ชายคน เกียว

คางถูกผลักออกไป ทำให้เสิ่นอีเวยล้มลงบนพื้น จากนั้น เพิ่งเจ๋อเฉิงก็มองเธอด้วยหางตาอย่างเย้ยหยัน และก้าวเท้าเดิน ออกไป

ทั่วทั้งร่างกายของเส้นอีเวยรู้สึกชา จนแทบจะไม่มี เรี่ยวแรงยืนขึ้นมา สำหรับเธอแล้ว เพิ่งเจ๋อเฉิงเป็นปีศาจที่ไร้ ความปราณีตัวหนึ่ง เห็นได้ชัดเจนว่าเขาไม่รักตัวเอง แต่ทำไหม ถึงต้องป้องกันผู้ชายคนอื่นที่อยู่ใกล้เธอด้วย?

ทันใดนั้นเสินอีเวยก็ยิ้มข่มขืนขึ้น นี้ไม่ใช่ความรัก แต่เป็น ความเป็นเจ้าของที่เห็นแก่ตัวเท่านั้น

เวลาต่อมา เสิ่นอีเวยย่งอยู่กับงานที่บริษัท เพราะก่อนหน้านี้ได้สะสมใบรายการออกแบบไว้ และด้วยงานเลี้ยงประจำปี ของบริษัทกำลังใกล้เข้ามาถึง ช่วงเวลานี้เธอเลยไม่ค่อยกลับ บ้าน

ดังนั้นจำนวนครั้งต่อการพบเจอกับเซิ่งเจ๋อเฉินก็น้อยลง แต่เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของเสิ่นอีเวยดูสงบนิ่งลงมาก

เป็นอย่างที่คาดคิดไว้ การท่าให้ตัวเองยุ่งถือเป็นวิธีการที่ ทำให้ตัวเองไม่คิดเพ้อเจ้อได้ดีมากที่สุด

เสิ่นอีเวยรู้สึกปลงพลางและเดินไปชงกาแฟให้ตัวเองแก้ว หนึ่งพลาง เธอยืนอยู่ตรงมุมที่อยู่ใกล้หน้าต่าง เพราะอยู่ชั้นสูง มาก เธอเลยมองเห็นคนและรถราสัญจรไปมาในสายตา ทั้งหมด

เสิ่นอีเวยถือเป็นคนเก่งมากในด้านการออกแบบชุด แต่งงาน จนสามารถขนานนามเธอว่าเป็นเจ้าแม่ในเรื่องนี้ได้ เลย เธอหันหน้ามองใบรายการออกแบบบนโต๊ะที่ถูกวางเป็นก องภูเขา ในใจพลันเกิดความรู้สึกที่เต็มไปด้วยประสบความ สำเร็จขึ้น

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“เชิญเข้ามาค่ะ”

“ผู้อำนวยการเสิ่น มีคนมาหาคุณค่ะ”

เสิ่นอีเวยวางแก้วกาแฟลง

ไปเดี๋ยวนี้เลย”

“ฉันทราบแล้วค่ะ ฉันจะออก
เมื่อมาถึงห้องรับแขก เสินเวยกลับเห็นคนที่นั่งอยู่บน

โซฟาเป็นสวีอันฉิน

เสิ่นอีเวยติดไม่ถึงว่าหลังจากเกิดเรื่องเมื่อครั้งก่อน สวีอัน ฉันจะกล้ามาปรากฏตัวเบื้องหน้าเธออีก

เมื่อเห็นรอยยิ้มอันเป็นลางของสวี่อันฉิง ใบหน้าของเสี่ นอีเวยก็เผยสีหน้าเย็นชาอย่างหยิ่งในศักดิ์ศรี เธอนั่งลงบน โซฟาตรงข้ามกับสวี่อันฉิง และเผยท่าทางหยิ่งยโสเหมือนกับ หงส์สีดำตัวหนึ่ง

เมื่อสวีอันฉิงเห็นเสิ่นอีเวยท่าทางอย่างนี้ ในใจพลันเกิด

ความรู้สึกขุนเคืองขึ้น

“คุณมาทำใหมหรอ?”

สวีอันฉิงยิ้มแย้ม และหยิบรูปภาพปีกหนึ่งออกมาจาก กระเป๋าต่อหน้าเสิ่นอีเวย เป็นรูปภาพที่เหมือนกับที่เซิ่งเจ๋อเฉิง ให้เธอดูที่คฤหาสน์ในคืนนั้น

สีหน้าของเสิ่นอีเวยซีดเผือก และรีบกวาดตามองรอ บริเวณ เมื่อมั่นใจว่าไม่มีคนมองมาทางเธอ ในใจก็ค่อยๆผ่อน คลายลง

เสิ่นอีเวยยื่นมือปัตรูปภาพเหล่านั้นร่วงตกลงจากโต๊ะ และ

ถามอย่างสงสัยว่า “คุณหมายความว่าอะไร?”

สวีอันฉิงยิ้มแย้มอย่างพึงพอใจ และนั่งพิงบนโซฟาอย่าง วางมาด แล้วพูดว่า “คุณคิดว่าถ้าหากผมนำรูปภาพเหล่านี้ ปล่อยในงานเลี้ยงประจำบริษัทของพวกคุณจะเกิดอะไรขึ้น?”