บทที่415ยังมีเวลาผมไม่รีบ

บทที่ 415 ยังมีเวลา ผมไม่รีบ

หลังจากเพิ่งเจ๋อเฉิงพูดประโยคนั้นจบ เขายิ้มให้เงินอีเวย หนึ่งที และเดินตรงไปยังทางเข้า VIP ทันที ปล่อยให้เงินอีเวย ยืนแข็งเป็นหินอยู่ตรงนั้นคนเดียว

ไอ้คนบ้า นายพูดอะไรของนาย! ? เจ๊คัพ C ยะ คัพ C เข้าใจไหมจ๊ะ! ? เสิ่นอีเวยบ่นด้วยความโมโห ถ้าหากตอนนี้ ไม่ได้อยู่ในสนามบินที่มีคนพลุกพล่านแบบนี้ เธอคงจะพุ่งเข้า ใส่ผู้ชายปากเสียคนนั้นไปแล้ว

อารมณ์เสียจริงๆ บ้าบอที่สุด!

ผู้อำนวยการเงิน เป็นอะไรไปคะ? ” ทันใดนั้น เสียงของ ผู้หญิงด้านหลังดังขึ้นมา

เงินอีเวยหันกลับไปมอง ปรากฏว่าเป็นเหยียนเวยเด็ก ฝึกงานให้แผนกออกแบบของตนเอง เธอจึงรีบอธิบายอย่างยิ้ม แย้ม : “เปล่าจ๊ะ ไม่มีอะไร พอดีฉันร้อนเกินไป เลยรู้สึก อบอ้าว! “

ใบหน้าของสาวน้อยเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ตอนนี้ หัวหน้าของตนเองมีท่าทางค่อนข้างน่ากลัว ดังนั้นจึงไม่กล้า ถามต่อ
สายตาของเงินอีเวยมองตามหลังของเพิ่งเจ๋อเฉิงที่กำลัง เดินไปยังทางเข้า VIP ในใจของเธอรู้สึกสับสนวุ่นวาย ทำไม ผู้ชายคนนี้ยังคงสร้างภาพลวงตาให้กับตนเอง? ระยะห่างของ ทางเข้า VIP และแถวที่เธอยืนห่างกันไม่ถึงสิบเมตร แต่กลับ เหมือนช่องกว้างที่เธอไม่มีทางก้าวผ่านมันไปได้

หากต้องการปรับความเข้าใจกับฉันจริงๆ งั้นก็มาเถอะ ค่าตอบบางอย่าง บางทีอาจจะสามารถลองให้เวลาในการ ตัดสินใจ

แผ่นหลังของเซิ่งเจ๋อเฉิงหายไปจากสายตา เสิ่นอีเวยจึงละ สายตาตนเองกลับมา ขยับขึ้นไปด้านหน้าเพื่อตรวจสัมภาระ กับสมาชิกในแถวของตนเอง

เดิมทีคิดว่าหลังจากขึ้นเครื่องบินแล้ว คงจะรู้สึกผ่อน คลายขึ้นมาหน่อย เพราะเสิ่นอีเวยรู้จักนิสัยของเพิ่งเจ๋อเฉิงอ ย่างหนึ่ง นั้นคือไม่ว่าจะบินไปที่ไหน เขามักจะนั่งชั้นหนึ่ง ส่วน ตัวของพวกเธอ คือชั้นประหยัด อย่างน้อย ก่อนจะไปเหยียบ ประเทศไทย เวลาไม่กี่ชั่วโมงบนเครื่องบินเธอจะได้ผ่อนคลาย กับความเงียบสงบ

แต่เมื่อเสิ่นอีเวยถือกระเป๋าใบเล็กยืนอยู่ด้านข้างที่นั่งทาง เดินของตนเอง มองเห็นที่นั่งของเพิ่งเจ๋อเฉิงที่อยู่ถัดจากตนเอง ในที่สุดเธอจึงพบว่า ตนเองยังคงประมาทผู้ชายคนนี้มากไป จริงๆ

เขาสามารถมีเวลาจัดการเพื่อตนเอง ผู้ชายคนนี้จัดฉากให้พนักงานทั้งสองบริษัทไปเที่ยวประเทศไทยด้วยกัน ยังมี เรื่องอะไรที่เขาทําไม่ได้บ้างไหม?

เธอลืมไปว่า ถึงแม้เพิ่งเจ๋อเฉิงจะชอบนั่งเครื่องบินชั้นหนึ่ง แต่เขาไม่ใช่เจ้าชายผู้สูงส่งที่ติดการใช้ชีวิตอย่างหรูหราจน นิสัยเสีย ดังนั้นการลดตัวเองลงมานั่งในชั้นประหยัด ก็เป็นสิ่ง ที่ผู้ชายคนนี้สามารถทำได้

แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้ เสิ่นอีเวยควรจะดีใจหรือเสียใจดี

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ บังคับอารมณ์ตนเองให้สงบ อย่างจนปัญญา เธออ่านนิตยสารในมืออย่างไม่สนใจ แต่กลับ โดนเพิ่งเจ๋อเฉิงจ้องมองจนรู้สึกได้

เงินอีเวยหันไปด้านหลังทันที เธอพูดกับเหยียนเวยที่นั่ง อยู่แถวหลังตนเองว่า “น้องเหยียน รบกวนช่วยฉันสักหน่อย สลับที่นั่งกับฉันได้ไหม? “

เหยียนเวยไม่รู้ว่าคนที่นั่งด้านข้างเงินอีเวยคือเพิ่งเจ๋อเฉิง ดังนั้นจึงพยักหน้าตกลง แต่เมื่อยืนขึ้นมา กลับสบตากับเซิ่งเจือ เฉิงที่หันมาจากแถวหน้าทันที

ที่จริงสายตาของเซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้แยแส แต่ไม่รู้ว่าเพราะ อะไร เหยียนเวยตัวสั่นอย่างช่วยไม่ได้ เธอพูดอย่างอึกอักว่า “ผะ…ผู้อำนวยการเงิน ฉันนั่งตรงนี้ก็ดีอยู่แล้วค่ะ ถ้าจะ มะ…ไม่สลับที่ได้ไหมคะ?

เสิ่นอีเวยขมวดคิ้วเบาๆ หันกลับไปมองเพิ่งเจ๋อเฉิง จึงรู้ทันทีว่าสายตาของผู้ชายคนนี้ทำให้เหยียนเวยกลัวจนถึงกับ ต้องปฏิเสธ

ดูเหมือนว่าตนเองจะต้องหาคนที่ไม่ยอมจำนนต่อ การฆ่า คนด้วยสายตา ของเซ่งเจ๋อเฉิง เสิ่นอีเวยกวาดสายตามองใน หมู่เพื่อนร่วมงานที่อยู่ในแถวใกล้ที่นั่งของตนเอง ในที่สุด สายตาก็ไปหยุดอยู่ที่บอส Alex

เงินอีเวยตรงเข้าไปด้านข้าง Alex และพูดว่า “บอสคะ ฉันอยากสลับที่กับคุณ คุณจะได้นั่งคุยเรื่องงานกับประธานเชิง ตกลงไหมคะ? –

Alex วางหนังสือพิมพ์ในมือที่ปิดหน้าไว้ และพูดอย่าง จริงจังว่า “ครั้งนี้ทุกคนออกมาเที่ยวกัน ดังนั้นไม่มีใครอยาก พูดถึงหัวข้อที่เกี่ยวข้องกับงาน อีกอย่าง

Alex พูดถึงตรงนี้ เขาหันไปมองด้านข้างแวบหนึ่ง และ พูดว่า “ผมนั่งตรงนี้ค่อนข้างใกล้กับทางออกฉุกเฉิน หาก จําเป็นต้องออกไปข้างนอก ความปลอดภัยคือสิ่งสำคัญที่สุด ใครอยากจะสลับกับคุณก็สลับไปเถอะ แต่ผมไม่สลับ คุณไป เถอะอีเวย”

สีหน้าของเสิ่นอีเวยเริ่มเปลี่ยน

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อสักครู่ที่ Alex พูดประโยคนั้นออก มาว่า”คุณไปเถอะอีเวย เธอฟังแล้วมีความรู้สึกว่า อีเวย ยอมรับชะตาชีวิตเถอะ”
ได้ ดูเหมือนต้องยอมรับชะตาชีวิตแบบนี้ เสิ่นอีเวยสูดลม หายใจเข้าลึกๆ มองดูบอสตนเองเอาหนังสือพิมพ์ปิดใบหน้า ของเขาด้วยความโกรธเคือง จากนั้นจึงหันหลังเดินกลับไปที่นั่ง ของตนเอง

เสิ่นอีเวยนั่งลงในที่นั่งของตนเอง เสียงพูดด้วยความ ย่ามใจของเพิ่งเจ๋อเฉิงดังเข้ามาในหู “ คุณเงิน ช่างบังเอิญ จริงๆ”

เงินอีเวยไม่สนใจเขา ใส่ผ้าปิดตาเตรียมนอน เพิ่งเจ๋อเฉิง ชำเลืองมองเธอแวบหนึ่งและถามโดยไม่สนใจว่าเธอกำลังจะ นอนหลับ “คุณเคยไปประเทศไทยไหม? ”

“ไม่เคย ฉันไม่สนใจกะเทย เสิ่นอีเวยตอบด้วยน้ำเสียง เย็นชา

ไม่รู้ว่าเธอฟังผิดไหม ดูเหมือนเพิ่งเจ๋อเฉิงจะหัวเราะออก มาเบาๆ “คุณยังโกรธสิ่งที่ผมเพิ่งจะพูดออกไปอยู่หรอ?

น้ำเสียงของเพิ่งเจ๋อเฉิงมีความง้องอน ทำให้เป็นอีเวยรู้สึก เหมือนพระเอกหยอกล้อหญิงสาวในนวนิยายโรแมนติก เธอไม่ ชินที่เพิ่งเจ๋อเฉิงใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับตนเอง จึงขยับตัวหนี อย่างช่วยไม่ได้

“คุณกลับไปนั่งที่ของคุณได้ไหม? “เสิ่นอีเวยส่งเสียงเตือน

เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่โกรธที่เธอทำตัวห่างเหิน เพียงชำเลืองมอง เห็นว่าตนเองนั่งกินที่เสิ่นอีเวยมาเกือบครึ่งตัว เขามองเข้าไปในตาของเงินอีเวย และพูดออกมาอย่างสบายๆด้วยคำว่า “ยังมีเวลา ผมไม่รีบ

มองเห็นเพิ่งเจ๋อเฉิงมีท่าทางร่าเริง เสิ่นอีเวยเริ่มรู้สึกทนไม่ ไหวจริงๆ จึงยกมือกดปุ่มขอความช่วยเหลือ แอร์โฮสเตส หน้าตาสวยรีบเดินเข้ามา ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “สวัสดีค่ะ มิทราบว่ามีอะไรให้ดิฉันช่วยไหมคะ? –

เสิ่นอีเวยพยายามบังคับน้ำเสียง ให้มีความปกติมาก ที่สุด : “สวัสดีค่ะ ฉันอยากเปลี่ยนที่นั่ง ช่วยฉันได้ไหมคะ? ”

ไม่มีใครยอมสลับที่กับฉัน ฉันสามารถเรียกแอร์โฮสเตส ได้ใช่ไหม? เธอถามในใจ

เสียงของแอร์โฮสเตสมีความอ่อนหวาน ความอ่อนหวาน สามารถทำให้คนหายโกรธภายในพริบตา : “ต้องขอ ประทานโทษค่ะ เนื่องจากเครื่องบินกำลังจะบินขึ้น ดังนั้นตอน นี้จึงไม่สามารถเปลี่ยนที่นั่งได้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะ

เสิ่นอีเวยไม่ใช่คนที่ต้องการทำให้คนอื่นลำบากเพียง เพราะความต้องการของตนเอง โดยเฉพาะแอร์โฮสเตสที่เป็น พนักงานในอุตสาหกรรมการบริการ ดังนั้นจึงไม่เรียกร้องอะไร อีก

แต่หลังจากนั่งลงเรียบร้อย เสิ่นอีเวยรู้สึกเพียงความ อึดอัดที่เก็บไว้ในอกของตนเอง ไม่สามารถระบายออกทางไหนได้
ผ่านไปไม่นาน เครื่องบินได้บินขึ้นเรียบร้อย เสิ่นอีเวยใส่ ผ้าปิดตา ตนเองรู้สึกว่าไม่ได้แย่อะไรมาก แค่ทรมานอีกไม่กี่ ชั่วโมง เธอจึงตัดสินใจข่มตานอนหลับ

แต่ทว่าสิ่งที่เสิ่นอีเวยไม่รู้ก็คือ เธอหลับเป็นตายไปหลาย

ชั่วโมง ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ร่างกายของเธอซบลง

ในอ้อมกอดของเซิ่งเจ๋อเฉิง

เมื่อเธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา จึงพบว่าหน้าผากของตนเอง แนบชิดอยู่กับแก้มด้านขวาของเพิ่งเจ๋อเฉิง