บทที่404ฝันหวานที่ยากจะเกิดขึ้น

บทที่ 404 ฝันหวานที่ยากจะเกิดขึ้น

หล่อนมองผิดไปเหรอ หรือว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงเปลี่ยนไปเป็น คนละคน ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ชอบเก็บอารมณ์ความรู้สึกเอาไว้ ในช่วงเวลานั้นเอง เสิ่นอีเวยมองเห็นความปวดใจจาก

แววตาของเพิ่งเจ๋อเฉิง

หล่อนคิดว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงอย่างน้อยน่าจะพูดอะไรบ้าง แต่ เขากลับไม่พูดอะไรเลย ได้แต่เดินไปข้างหน้าไม่ได้สนใจอะไร มาหยุดยืนหน้าเสิ่นอีเวย

เขามองดวงตาเป็นประกายของหล่อน ในนั้นมีเงาของเขา สะท้อนอยู่ พักใหญ่ หล่อนได้ยินเขาพูดขึ้นว่า “คืนนี้คุณดื่มมา มากแล้ว แม้จะดื่มซุปแก้แฮงค์ไปแล้วแต่ก็ควรจะรีบพักผ่อน

คืนนั้นเพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้แตะต้องตัวเสิ่นอีเวย

หลังจากทั้งสองนอนลงแล้ว เขาแค่กอดหล่อนแน่นจาก ด้านหลัง เหมือนกับสิ่งของมีค่าที่สูญหายไปแล้วได้กลับคืนมา

และคืนนั้น เสิ่นอีเวยก็ได้นอนหลับสบายอย่างที่ไม่เคย เป็นมาก่อน ในช่วงนี้ตลอดทั้งคืน
เช้าวันต่อมา เสิ่นอีเลยกว่าจะตื่นจากการนอนหลับเวลา ปาไปเก้าโมงเช้าแล้ว มองเวลาที่บนหน้าจอโทรศัพท์ คิดว่า ต้องไปทำงานสายอีกแล้ว หล่อนก็ร้อนใจขึ้นมา

เตรียมพลิกตัวขึ้นมาสวมใส่เสื้อผ้า แต่กลับพบว่าขาทั้ง สองข้างขยับไม่ได้เลย พอหันไปดูก็พบว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงที่นอนอยู่ ด้านหลังนั้นกอดตัวเองไว้แน่น มือและขาแข้งที่ยาวเหมือน ปลาหมึกของเขากำลังรับหล่อนเอาไว้

ไม่ใช่แค่นอนหลับเหรอ ฉันก็ไม่ได้หนีไปไหน เสิ่นอีเวยก ลอกตาในใจ ท้าทายพันธนาการที่น่ากลัวของท่านประธาน บางคนอย่างเงียบๆ

เสิ่นอีเวยไม่อยากเสียงดังปลุกเขาตื่นขึ้นมา ค่อยๆขยับขา ขยับแขนอย่างเบาที่สุดลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า ในเมื่อตอนนี้เขากับ หล่อนไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากันแล้ว แต่เมื่อคืน กลับนอนอยู่ด้วยกัน ตอนนี้พอมาคิดดู ช่างไม่สมควรเสียเลย รู้สึกเสียใจทีหลัง

แอลกอฮอล์ทำร้ายเธอแท้ๆ คราวหน้าหล่อนจะไม่ไปกิน เหล้าแล้ว หล่อนสาบานเงียบๆ ในใจ

ยื่นมือไปหยิบเสื้อคลุมที่อยู่ข้างเตียง แต่กลับไม่ทันระวัง ทำโทรศัพท์มือถือที่วางไว้ด้านบนหล่นลงมาที่พื้นทำให้เกิด เสียงดัง “ถึง ตื่นขึ้นมาแล้ว ” เสิ่นอีเวยตกใจ หันไปมองเพิ่งเจ๋อเฉิง ที่แท้เขา

เป็นเพราะว่าเขาเพิ่งตื่นนอน ดังนั้นเสียงของเขาจึงแหบพรานิดหน่อย แต่กลับมีแรงดึงดูดมหาศาล: “ผมนอนหลับคุณ ยังคิดจะหนี”

เสิ่นอีเวยที่กำลังสวมเสื้อคลุมชะงักทันที ไม่กล้ามองหน้า เพิ่งเจ๋อเฉิง โดยตรง: “คุณพูดอะไร”

“ต้องการให้ผมพูดซ้ำอีกรอบเหรอ” ปลายนิ้วของเขา

เหมือนกำลังยิ้ม

เงินอีเวยรีบยกมือบอกปัดพร้อมกับสายศีรษะ: “ไม่ต้อง แต่ถ้าฉันจำไม่ผิด เมื่อคืนนั้นพวกเราสองคนไม่ได้ทำอะไรกัน

เพิ่งเจ๋อเฉิงหัวเราะแห้งๆ พิงหัวเตียงอย่างเกียจคร้านแล้ว พูดว่า “เมื่อคืนคนที่เมาคือคุณนะ พอตื่นขึ้นมาแล้วจำไม่ได้ว่า เกิดอะไรขึ้นบ้างก็ถือเป็นเรื่องปกติ

เสิ่นอีเวยรู้ว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงกำลังแกล้งหล่อน จึงไม่ได้คิดจะ ต่อปากต่อคำกับเขา เบะปากพูดว่า ” ฉันจะไปทำงานแล้ว ไม่ พูดกับคุณละ”

“ไปด้วยกัน ผมไปส่งคุณ” เสียงของเพิ่งเจ๋อเฉิงดังขึ้น

เงินอีเวยตกตะลึง เขาจะไปส่งฉัน ถ้าให้คนที่บริษัทเห็น เข้าต้องแย่แน่ จึงรีบปฏิเสธทันที ไม่ต้องลำบากไปส่งฉัน หรอก ทางไปบริษัทฉันไม่ค่อยดี พวกเราต่างคนต่างไปเถอะ นะ”

อาจจะเป็นเพราะคำพูดที่ว่าต่างคนต่างไปฟังดูแล้วมีความได้หลายแบบ เพิ่งเจ๋อเฉิงดูท่าจะไม่ค่อยยินดีนักที่ได้ยิน ดังนั้น สีหน้าจึงไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด

“ผมบอกคุณ ไม่ได้ถามความเห็นคุณ เก็บของให้ เรียบร้อย ลงไปทานอาหารเช้า อีก20นาทีออกจากบ้าน” เพิ่ง เจ๋อเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็น ไม่ได้เว้นช่องให้หล่อนได้คิด พิจารณาเลย

เพิ่งเจ๋อเฉิงสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็ลงไปที่ชั้น

ล่างแล้ว

รอจนเสิ่นอีเวยแต่งหน้า เก็บของเสร็จลงมาห้องรับแขก เพิ่งเจ๋อเฉิงก็เตรียมอาหารเช้า นมอุ่นสองแก้ว ขนมปังปิ้งสอง แผ่น ด้านข้างมีแยมเนื้อใสแจ๋วที่ทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกอยาก กินขึ้นมา

เสิ่นอีเวยรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย นั่งลงบนเก้าอี้พลางถาม

เขาว่า : ” คุณ ปิ้งขนมปังเป็นด้วยเหรอ”

ประโยคนี้มีความยากที่จะพูดตรงๆรุนแรงมาก เพิ่งเจอเ งมองหล่อนด้วยหางตา: ” ทำไม ไม่เหมือนเหรอ” “1 เสิ่นอีเวยพูดออกมาโดยไม่ทันคิดว่า “ไม่เหมือนเลย

ต้องเข้าใจว่าคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามหล่อนคือเพิ่งเจ๋อเฉิง คน ที่เมื่อก่อนอาหารเช้าทั้งหมดจะถูกจัดการโดยคนรับใช้แล้วยัง มีคุณค่าทางอาหารครบถ้วนสมบูรณ์ มองอาหารเช้าที่แสน เรียบง่ายตรงหน้านี้ เสิ่นอีเวยแทบไม่อยากจะเชื่อ
“ไม่มีอะไรต้องสงสัย ชุปแก้แฮงค์ที่คุณดื่มเมื่อคืนก็เป็น ฝีมือผม” หลังจากเพิ่งเจ๋อเฉิงพูดประโยคนี้จบ เขาก็ดื่มนม อย่างสบายใจไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไร

หากเรื่องที่เพิ่งเจ๋อเฉิงปิ้งขนมปังทำให้เสื่นอีเวยตกใจถึง ชั้นได้100เปอร์เซ็นต์ ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่เขาต้มซุปแก้แฮงค์ให้ ตัวเองดื่มก็อาจจะทะลุไปถึง300เปอร์เซ็นต์

เสิ่นอีเวยเบิกตาโพลง ถามเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “ซุปแก้แฮงค์ เมื่อคืนคุณทำซุปแก้แฮงค์ให้ฉันเหรอ ซื้อหรือว่า ทำ คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้จำผิด

จากปฏิกิริยาของเสิ่นอีเวย แน่นอนว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ค่อย พอใจนัก: “คุณแน่ใจนะ ว่าคุณสงสัยในตัวผมขนาดนี้

เสิ่นอีเวยไม่พูดอะไรแล้ว

พูดไปแล้วก็ไม่ผิด แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะอารมณ์ร้าย แต่เขา เป็นคนที่พูดตามความจริง สิ่งที่ตนเองไม่ได้ทำเขาก็ไม่เคยเอา ความผิดมาลงที่ตน ไม่ชอบทำดีเอาหน้า

“โอเค ฉันเชื่อคุณ” เสิ่นอีเวยพูด

ไม่รู้ทำไม วินาทีนี้มีความรู้สึกประหลาดเกิดขึ้นในใจของ หล่อน รู้สึกอบอุ่น แต่ในใจก็กลับมีความกังวล

จนกระทั่งใกล้จะกินอาหารเช้ามื้อนี้เสร็จ ทั้งบ้านมีแต่ ความเงียบ เสิ่นอีเวยมองคฤหาสน์ที่เงียบเหงา เหมือนคิดอะไร ขึ้นมาได้: “ใช่แล้ว คนรับใช้ในบ้านล่ะ ทำไมฉันไม่เห็นใครเลยสักคน”

เพิ่งเจ๋อเฉิงหลบตาลง พูดอย่างช้าๆ ระหว่างที่หั่นขนมปัง ปิ้งตรงหน้าว่า “ถูกผมไล่ออกไปหมดแล้ว”

เงินอีเวยตกใจ: “ตั้งแต่เมื่อไหร่

มือที่กำลังถือส้อมของเซ่งเจ๋อเฉิงชะงัก เงยหน้าขึ้นมามอง เสิ่นอีเวยแล้วตอบเสียงเรียบว่า “หลังจากคุณจากไปเมื่อปี ก่อน”

ในใจของเสิ่นอีเวยเกิดความรู้สึกบางอย่างที่ไม่รู้แน่ชัดว่า คืออะไร ทำไมล่ะ เพราะวันนั้นพวกเขาไม่ได้เฝ้าดูฉันและรั้ง ตัวฉันเอาไว้ไม่ให้ออกไปเหรอ”

ตอนแรกเสิ่นอีเวยคิดว่าเขาจะตอบคำพูดเธอเมื่อครู่ แต่กลับไม่ใช่

ชายหนุ่มสั่นศีรษะ ปฏิเสธว่า “ไม่ใช่ เพราะว่าบ้านนี้ไม่มี คุณแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องมีคนรับใช้ ให้พวกเขามาก็เพื่อที่จะมา ดูแลความเป็นอยู่ของคุณ”

“แต่ว่า ต่อให้ฉันไปแล้ว พวกเขาก็ดูแลคุณได้นี่” เสิ่นอีเว

ยกล่าว

เพิ่งเจ๋อเฉิงส่ายหน้า: “ผมไม่ใช่คนที่ต้องการคนดูแลทุก เรื่อง และปกติที่บริษัทเชิงชื่อก็มีงานมากมายให้ผมต้องจัดการ และก็ช่วงเวลาหนึ่งที่ผมต้องไปทำงานข้างนอก เดือนหนึ่งกลับ มาบ้านไม่กี่ครั้ง ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นอะไร
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุอะไร วินาทีนั้นในใจเสิ่นอีเวยอยู่ๆ ก็เกิดความเจ็บปวดใจขึ้นมา