บทที่396เธอกล้ามากที่ให้ฉันไปนอน ห้องรับแขก

บทที่ 396 เธอกล้ามากที่ให้ฉันไปนอนห้องรับแขก

“อืม นอนแล้ว” เสิ่นอีเวยตอบกลับ

“เมื่อครู่ ฉันได้ยินผู้จัดการเหมียนเหมียนบอกว่าหล่อนถูก คนในกองถ่ายรังแกหรอ คนนั้นเป็นใครกัน?

เสิ่นอีเวยถึงกับอึ้งเพราะเธอไม่คิดเลยว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงจะถาม เรื่องนี้ขึ้นมา เธอเงยศีรษะขึ้นแล้วเห็นสีหน้าบึ้งตึงของเพิ่งเจอ ฌฉิง: “คุณถามเรื่องนี้ขึ้นมาทำไม?

เพิ่งเจ๋อเฉิงเอนหลังพิงกำแพงที่อยู่ด้านหลังทำท่าที่สบายๆ แล้วเอ่ยขึ้น “ใครกล้ารังแกลูกสาวของฉัน ฉันก็จะแกล้งคืน เสิ่นอีเวย: “.…..……

ผู้ชายคนนี้อายุก็ปาเข้าไปสามสิบกว่าแล้ว ทำไมยังทำตัว เป็นเด็กๆไปได้? เสิ่นอีเวยถึงกับหมดคำพูดเลยทีเดียว เมื่อครู่ ที่เธอฟังเขาพูดประโยคนั้นขึ้นมา เธอกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอก ไม่ถูก

“คุณเชิง คุณคิดว่าตัวเองยังเป็นเด็กอยู่หรือไง? ใคร แกล้งเราแล้วเราค่อยไปแกล้งคืนทีหลัง แถมพวกนั้นต่างก็เป็นเด็กเล่นกันตามประสาเด็กเท่านั้นเอง เรื่องมันผ่านมาตั้งนาน แล้วไม่จำเป็นต้องไปเคียดแค้นอะไร” เสิ่นอีเวยพยายาม อธิบายเหตุและผลอย่างไม่ลดละ

เซิ่งเจ๋อเฉิงได้แต่ส่ายหัวไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเสี่ นอีเวย: “ไม่ เธอผิดแล้วแหละ ถ้าเกิดพวกนั้นใช้เหตุผลอื่นมา แกล้งเหมียนเหมียนอีก ฉันหรือเธอก็ไม่แค้นอะไรอยู่แล้ว แต่ เธออย่าลืมนะ เด็กพวกนั้นพูดออกมาว่าเหมียนเหมือนไม่มีพ่อ เธอคิดว่าฉันจะทนได้ไหมล่ะ?

น้ำเสียงและสายตาแปรเปลี่ยนเป็นความเคร่งขรึมขึ้นมา ทันทีเมื่อเขาเอ่ยประโยคสุดท้ายนั่นออกมา เสิ่นอีเวยรู้ทันทีว่า เขาเอาจริง ทว่า….. เรื่องนี้มันผ่านมาตั้งนานนมแล้วจะไปหา เรื่องพวกนั้นอีกเดี๋ยวสื่อมวลชนก็ขุดคุ้ยข่าวลงข่าวกันสนุก จน มันอาจส่งผลกระทบไปถึงเหมียนเหมียนในวันข้างหน้าได้

เงินอีเวยอยากจะเอาเรื่องพวกนี้บอกกับเพิ่งเจ๋อเฉิง แต่ เพิ่งเจ๋อเฉิงก็เงียบอยู่นานเลยไม่กล้าพูดต่อ

ในเวลานั้นเอง เพิ่งเจ๋อเฉิงรีบหันศีรษะกลับมาหาเงินอีเวย แล้วมองเธอด้วยสายตาเชือดเฉือน ส่วนเสิ่นอีเวยที่เห็นเขามี ลักษณะอาการแบบนั้นถึงกับขนลุกซู่ “คุณ คุณจะทำอะไร?

รอยยิ้มปรากฏมุมปากเพิ่งเจ๋อเฉิง เขาพลางเอ่ยถามเธอ แทน “เธอว่าเราควรจัดการหลีกเลี่ยงปัญหายังไงดี ที่จะไม่ให้ เรื่องลักษณะแบบนี้เกิดขึ้นมาอีก?

เสิ่นอีเวยสบตาเขา: “ทำยังไง?”
“ก็ต้องเริ่มแก้ไขที่ตัวต้นเหตุ” เพิ่งเจ๋อเฉิงตอบอธิบาย อย่างเป็นใจ

“แล้วมันแก้ไขยังไงล่ะ?” ครั้งนี้เป็นอีเวยถามต่ออย่างไว้ หน้าเขา เขาถามเธอตอบ ทั้งคู่ต่างเข้ากันได้ดี

“พวกเด็กๆ ในกองถ่ายนั้นเย้าแหย่ว่าเหมียนเหมือนไม่มี พ่อ ซึ่งนั่นมันเป็นการทำร้ายเหมียนเหยียน แต่ในความเป็น จริงแล้ว เหมียนเหมียนไม่ใช่ว่าไม่มีพ่อ แค่ฉันให้สัมภาษณ์กับ พวกสื่อมวลชนว่าเหมียนเหมียนเป็นลูกสาวฉัน ฉันเป็นพ่อของ หล่อน เรื่องนี้ก็ถือว่าตัดไฟตั้งแต่ต้นลม

เสิ่นอีเวยยังไม่ทันตอบอะไรเลย เพิ่งเจ๋อเฉิงก็พรรณาไป เรื่อย: “ตามหลักแล้ว ชื่อเสียงและอำนาจของฉัน เพิ่งเจ๋อเฉิง เอาตรงๆฉันสามารถบอกกับเธอได้ว่าเมื่อพวกเขาต่างรู้ว่าเหมื ยนเหมียนเป็นลูกสาวของฉัน คงไม่กล้าแขวะเหมียนเหมียนอีก เรื่องรังแกกันคงไม่ต้องพูดอีกเลย

เสิ่นอีเวยเบะปากทำท่าทางไม่สนใจเขาอยู่ในใจ คุณพี่ ไม่ทราบว่าไปเอานิสัยเชื่อมั่นในตัวเองแบบนี้มาจากไหนกัน? ทว่าการที่เขาพูดมานั้น ในใจเธอต่างรู้ดีว่าที่เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดถึง วิธีแก้ไขปัญหาใช่ว่าไม่มีเหตุผล

ขอแค่สื่อมวลชนไม่ได้ซักไซ้ถามหาชื่อเสียงเรียงนามของ ผู้เป็นพ่อ เรื่องนี้ก็คงไม่มีปัญหาอะไร หากวันข้างหน้าอาชีพนี้ ของเหมียนเหมียนไปได้ดีมาก การที่เหมียนเหมียนมีชื่อเสียง เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เรื่องนี้อาจจะทวีความรุนแรงเพิ่มมากขึ้น
การออกมาปกป้องเหมือนเหมียนไม่ให้เกิดเรื่องถูกทำร้าย จากการติฉินนินทานั้น การที่เปิดเผยความสัมพันธ์ของเธอและ เพิ่งเจ๋อเฉิง และการกล่าวประกาศความเป็นพ่อลูกต่อหน้า สาธารณชนนั้นถือว่าเป็นวิธีปิดปากทุกคนได้สวยงามทีเดียว

แต่…ใจของเสิ่นอีเวยยังคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงให้เพิ่งเจือ เฉิงและเหมียนเหมียนได้รู้จักกัน? เรื่องนี้เธอควรยอมที่จะทำให้ มันเกิดขึ้นมาไหม? ควรทำหรือไม่ควรทำอันไหนมันดีกว่ากัน?

เงินอีเวยเงียบอยู่นานไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ เพิ่งเจ๋อเฉ งดูอาการของเธอก็สามารถคาดเดาได้ทันทีว่าเธอกำลังคิด อะไรอยู่ในใจ สักพัก เสิ่นอีเวยได้ยินเสียงเพิ่งเจ๋อเฉิงพูดขึ้นมา แทน: “เธอไม่ต้องตัดสินใจตอนนี้ ฉันให้เวลาเธอคิด

ฉันให้เวลาเธอคิด

คำพูดประโยคนี้ถือว่าได้ยินเป็นครั้งที่สองหลังจากเธอ กลับมาจากต่างประเทศ

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เสิ่นอีเวยก็ไม่รู้ว่าตัวเองสามารถจะ เชื่อถือเขาได้หรือป่าว หลังจากแยกกันอยู่มาสี่ปี เขากลับ เปลี่ยนเป็นคนละคน แถมพูดซ้ำอยู่หลายต่อหลายครั้งว่าจะให้ โอกาสเธอได้กลับมาลองคิดตรึกตรองดูเพราะมันเป็นเรื่องที่ สำคัญของชีวิต

หากเป็นเซิ่งเจ๋อเฉิงคนเดิม เวลาที่เขาต้องเจอหน้ากับเธอ

เขาไม่รู้จักคำว่า “อดทน มันคืออะไร
ท้ายสุดแล้วเสิ่นอีเวยก็ไม่ได้ตอบคำถามที่เพิ่งเจ๋อเฉิงเสนอ ออกมาและก็ไม่ได้แสดงวิธีคิดของตัวเองออกไปเช่นกัน

“ถูกป่านนี้แล้ว คุณยังไม่ยอมกลับบ้านอีกหรอ?” เสิ่นอีเว ยถามเขาด้วยท่าที่ผ่อนคลาย สาเหตุมาจากบรรยากาศ ระหว่างเขาและเธอนั้นมันต่างคนต่างมีความเก้อเขินและเงียบ ต่อกันอย่างเห็นได้ชัด

เพิ่งเจ๋อเฉิงที่นั่งอยู่นานพอได้ยินเสิ่นอีเวยพูดออกมา เขา ถึงกับไม่พอใจขึ้นมาเลยถามเธอกลับ “เมื่อครู่ฉันก็พูดไปแล้ว นี่ว่าฉันจะนอนที่นี่ ทำไมพูดแล้วคืนค่หรอ? ”

น้ำเสียงของเซิ่งเจ๋อเฉิงแสดงอารมณ์ขึ้นมานิดๆ ในใจเส นอีเวยคิดแผนได้ทันที เธอโบกมือปฏิเสธไปมา: “ไม่ใช่ ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เรื่องนี้ฉันเข้าใจดี ฉันรับปาก คุณไว้แล้วฉันต้องทำให้ได้สิ ห้องนั้นเป็นห้องนอนเอาไว้สำหรับ ให้แขกพัก เดี๋ยวฉันพาไปคุณพักที่นั่น

คุณบอกเองว่าคืนนี้คุณจะนอนที่นี่แต่ไม่ได้บอกว่าจะนอน ห้องเดียวกับฉัน… ในใจเสิ่นอีเวยคิดแบบนี้เหมือนว่าหาทาง รอดไว้ให้ตัวเองอยู่อีกทาง

เมื่อเธอพูดจบ เพิ่งเจ๋อเฉิงกลับไม่ขยับ เธอเลยหันหน้า มองเขาแล้วถามเขาแทน “ทำไมคุณถึงไม่เดินไปสักทีล่ะ?”

“มันไม่ง่ายเลยนะที่ฉันมาที่บ้านเธอ แล้วเธอยังจะให้ฉัน ไปนอนที่ห้องนอนที่จัดไว้รับแขกอีกหรอ?”
สิ่งที่เสิ่นอีเวยคิดอยากจะพูดออกไปคือ ฉันยังไม่ได้คุณ ไปนอนบนโซฟาที่ห้องรับแขกนี่ก็เกรงใจคุณมากพอแล้ว!

ทว่าประโยคนี้เธอกลับไม่ได้พูดมันออกไป

“งั้น คุณจะนอนไหนล่ะ ถ้าไม่นอนที่นั่น” เสิ่นอีเวยถามเขา กลับ แต่ในใจก็เดาคำตอบของเพิ่งเจ๋อเฉิงได้

เพิ่งเจ๋อเฉิงแสดงสีหน้าปกติตามธรรมดาของเขาแล้วเอ่ย ตอบคำถามอย่างช้าๆ : “เธอรู้นี่หน่าว่าฉันเป็นคนขี้เกียจ หาก ฉันมั่นใจสถานที่ใดที่หนึ่งแล้วก็ไม่มีทางที่จะแก้ไขอะไรง่ายๆ คืนนี้ฉันก็เอนหลังพิงเตียงนี้มานานแล้ว ฉันก็ต้องนอนที่นี่สิ

เธอรู้ดีว่า การอยู่รอของผู้ชายคนนี้มีเรื่องไม่ดีแน่ๆ เสี นอีเวยถึงกับโมโหอยู่ในใจ แต่ช่างมันเถอะ ปล่อยให้ทุกอย่าง ไหลไปตามน้ำ คุณมันหน้าด้าน ฉันก็สามารถหน้าด้านได้ มากกว่าคุณ

เงินอีเวยยิ้มหน้าระรื่น เธอลุกขึ้นยืนแล้วสะบัดมือไปมา แล้วสื่ออย่างผ่อนคลายสบายๆ: “ได้ ได้เลย คืนนี้คุณนอนที่นี่ ฉันไปนอนห้องนอนรับแขกเอง”

เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่คิดเลยว่าเงินอีเวยจะมาไม้ สีหน้าเขา

เคร่งขรึมลงทันที

“เธอหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!