บทที่355ทั้งสองคนจะให้น้องสาวกับหนูใช่ไหม

บทที่ 355 ทั้งสองคนจะให้น้องสาวกับหนูใช่ไหม

อย่างเช่นฉันชื่อเฟิง เพียงแค่เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดคำเดียว มี ความเป็นไปได้อย่างยิ่งที่จะไม่สามารถหางานทำในเมืองนี้ได้ เพราะไม่มีใครยินยอมให้เธอดำรงตำแหน่งอีก

เชิงเจ๋อเฉิงไม่ได้ทำอะไร แต่ตัวเขาเองมีความสามารถ

แบบนี้

แต่ว่า หรือตนเองควรจะขอบคุณเขา? เงินอีเวยคิดว่าเป็น

เรื่องที่ไม่สามารถเป็นไปได้โดยสิ้นเชิง

เสิ่นอีเวยรู้สึกไม่สบายใจที่โดนกักตัวไว้เช่นนี้ ด้วยเหตุนี้ จึงพูดว่า “คุณปล่อยฉันออกก่อนได้ไหม?

เพิ่งเจ๋อเฉิงค่อยๆขมวดคิ้ว เหมือนกับไม่พอใจ เขาพูด สามคำออกมาเบาๆ ” ไม่มีทาง

เสิ่นอีเวย: ”

เธอกำลังเตรียมที่จะพูด กลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคยและ

อ่อนโยน : “ม่า? “

เงินอีเวยนิ่งไปทั้งตัว รีบหันกลับไปมองที่ประตู เงาของเหมียนเหมือนน้อยยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตากลมโตกำลังมองคนสอง คนที่กำลังทับกันอยู่บนโซฟา

เพิ่งเจียเจ๋งไม่เคลื่อนไหว และไม่รู้สึกกังวลสักนิด เขามอง หลินอวีที่เพิ่งจะวิ่งมาถึงข้างๆ เหมือนเหมียนน้อย ถามเสียงเข้ม ว่า : “นายไม่ได้ห้ามเธอไว้อีกแล้วหรอ? “

หลินอวก้มศีรษะลงทันทีโดยไม่สนใจสิ่งอื่นใด เขาตอบ อย่างเคร่งขรึม : “ขอประทานโทษครับ ประธานเชิง

คนตัวเล็กด้านข้างพูดด้วยน้ำเสียงเด็กน้อย : “อย่าว่าลุง หลินเลยค่ะ หนูวิ่งออกมาเอง ไม่เกี่ยวกับเขา

เพิ่งเจ๋อเฉิงขมวดคิ้วมองเหมียนเหมียนน้อย เขาเก็บความ รู้สึกไว้สักพักจึงพูดออกมา : “หนูชอบให้ความเป็นธรรมกับ คนอื่นหรอ”

น้ำเสียงที่พูดแบบนี้ เสิ่นอีเวยได้ยินก็รู้สึกกังวลใจ จึงรีบ พูดแทรกเขา : “เหมียนเหมียนน้อยเพิ่งจะสี่ขวบ คุณพูดแบบนี้ กับเด็กสี่ขวบหรอ? “

เพิ่งเจ๋อเฉิงนิ่งไปสักพัก เขาคิดถึงคำพูดของเงินอีเวยอ ย่างละเอียด และนึกย้อนกลับไปถึงน้ำเสียงของตนเอง บ่งบอก ชัดเจนว่ามันเหมือนกับเวลาปกติที่เขาพูดกับหลินอวี้ แต่นี้คือ ลูกสาวของเขา หัวคิ้วและมุมปากเพิ่งเจ๋อเฉิงสั่นไหวอย่างไม่ สามารถควบคุมได้

เพราะจนถึงตอนนี้เพิ่งเจ๋อเฉิงยังไม่ยอมปล่อยเงินอีเวยออก ดังนั้นอิริยาบททั้งสองคนบนโซฟาจึงเต็มไปด้วยความ คลุมเครือ เส้นเวยรู้ว่าสิ่งเหล่านี้ตกอยู่ในสายตาของเหมือน เหมียนน้อยที่อายุสี่ขวบ เธอรู้สึกกระวนกระวายใจมากขึ้น ต้องการที่จะรีบออกไป

แต่ว่า เมื่อเธอกำลังเตรียมตัวขยับออกไป กลับได้ยินเหมื ยนเหมียนน้อยพูดอีกครั้ง : “ ม่านี้ เมื่อสักครู่ทั้งสองคนกำลัง จะเตรียมตัวจูบใช่ไหมคะ? หนูมารบกวนหรือเปล่า? ”

ทุกคนในเหตุการณ์ :

เพิ่งเจ๋อเฉิงใบหน้าเคร่งขรึมขมวดคิ้วมองลูกสาวตนเอง “เป็นเด็กเป็นเด็กทำไมรู้เยอะจัง? “

วินาทีต่อมา เขาหันกลับมา มองพิจารณาผู้หญิงที่อยู่ใน อ้อมกอดของตนเองอย่างจริงจัง เขาซักถามว่า : ” เสิ่นอีเวย คุณมันสุดยอดจริงๆ คิดไม่ถึงว่าคุณจะสอนเด็กอายุสี่ขวบเรียน รู้ได้มากมายขนาดนี้ แม้แต่จูบก็ยังรู้ ผมควรจะชมเชยพวกคุณ ทั้งสองอย่างไรดี? “

เงินอีเวยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่มีพิษมีภัย พูด อย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องชมเชย เพียงแค่คุณปล่อยพวกเรา สองแม่ลูกไปจากตรงนี้ก็พอ

แต่เพิ่งเจ๋อเฉิงจะให้ความสนใจกับคำขอของเธอได้ อย่างไร เขาไม่แม้แต่มองเธอด้วยความรำคาญ

เสิ่นอีเวยบอธิบายกับเหมียนเหมือนน้อย: ” พวกเราไม่ได้จะจูบกัน พวกเราเพียงแค่กำลังคุยธุระ

คนตัวเล็กก็เดินมาหาพวกเขาทั้งสองคน เพิ่งเจ๋อเฉิงถึง ยอมปล่อยเงินอีเวย

เงินอีเวยลุกขึ้นจากโซฟา อุ้มเหมียนเหมือนน้อยไว้ เธอ สํารวจร่างกายทุกส่วนว่ามีตรงไหนได้รับบาดเจ็บหรือไม่จึง อยวางใจ

เหมียนเหมียนน้อยถามอย่างไร้เดียงสาว่า “งั้นทั้งสอง คนกำลังคุยเรื่องเกี่ยวกับหนูหรอคะ?

เสิ่นอีเวยนิ่งไปสักพัก สัญชาตญาณสั่งให้เธอหันไปมอง เพิ่งเจ๋อเฉิง และถามว่า “คุณมีธุระอะไรคะ?

“เรื่องที่จะมีน้องสาวให้หนูไง! “เสียงที่บริสุทธิ์และอ่อน โยนของเหมียนเหมือนน้อยดังไปทั้งห้องรับแขกของคฤหาสน์ ตระกูลเซิ่ง

เงินอีเวยอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ……….มันเรื่องอะไร กันเนี่ย!

เพิ่งเจ๋อเฉิงที่ยืนอยู่ด้านข้าง ได้ประโยชน์จากประโยคของ เหมียนเหมือนน้อยเป็นอย่างยิ่ง เขามองคนตัวเล็กด้วยสายตา ชมเชย

เงินเลยเอามือจับหน้าผาก ถามเหมียนเหมียนน้อยใครเป็นคนบอกหนูหรอ?

“ลุงหลิน” เหมียนเหมือนน้อยตอบคำถามออกมา

ห้องรับแขกที่กว้างใหญ่ บรรยากาศเงียบลงทันที หน้า ผากของหลินอวี้มีเหงื่อไหลออกมาไม่ยอมหยุด

ในตอนนี้ สายตาของเงิน เวยและเพิ่งเจ๋อเฉิงหันไปมอง หลินอที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าพร้อมกัน หลังจากนั้นเขายืน ตัวสั่น รีบอธิบายว่า : “คุณเส้น เป็นเพราะว่าผมไม่ค่อยได้คุย กับเด็กสักเท่าไหร่ ดังนั้นเมื่อสักครู่ตอนที่พวกคุณอยู่ด้วยกัน เธอถามผมหลายคำถาม ถ้าผมเพิกเฉยต่อเธอก็จะดูไม่มี มารยาท ดังนั้น…..

เงินอีเวยเงียบกริบ ไม่มีค่าพูดใดๆ เพราะเธอรู้ว่า คนข้าง กายของเพิ่งเจ๋อเฉิงแท้จริงไม่ได้คิดร้ายกับตนเอง โดนเฉพาะ หลินอวี้ เรื่องนี้เธอสามารถรู้สึกได้

หันกลับไปมองเชิงเจ๋อเฉิงอีกครั้ง เขาเงยหน้ามองหลินอ

: “ทำดีมาก”

เงินอีเวยไร้คำพูด ช่างมันเถอะ ตอนนี้ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ สำคัญกับตนเองอีกต่อไป เธอไม่จำเป็นต้องใส่ใจมากมาย

เสิ่นอีเวยอุ้มเหมียนเหมียนน้อยไว้ในอ้อมกอดและนั่งลง บนโซฟา : “บอกแม่หน่อยสิคะ คนพวกนั้นทำอะไรไม่ดีกับหนู ไหม? หรือทำให้หนูตกใจกลัว? ”

เหมียนเหมียนน้อยหัวเราะ ตอบว่า “ ไม่มีค่ะ คนตัวใหญ่สองคนที่ลักพาตัวหนูโง่มากจริงๆ หนูแค่ใส่ยาถ่ายลงใน ซุปหอมใหญ่เพื่อจัดการพวกเขา

พูดถึงตรงนี้ เหมียนเหมียนน้อยทำท่ายกข้อมือมองดู นาฬิกาของตนเอง พูดด้วยความภูมิใจว่า: “ตอนนี้ พวกเขา คงยังรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล N

เสิ่นอีเวย:

ดวงตาของเธอเบิกกว้างเพราะแทบไม่อยากจะเชื่อ ตนเอง เพิ่งจะได้ยินว่าอะไรนะ? เหมียนเหมือนน้อยจัดการคนตัวใหญ่ สองคนและหนีรอดจากเงื้อมมือของพวกเขา?

เธอหันไปมองหลินอทันที และถามว่า “พวกคุณไม่ได้ เป็นคนช่วยเธอออกมาหรอคะ?

มือทั้งสองข้างของหลินออยู่ข้างลำตัว เขาตอบคำถาม ด้วยความเคารพอย่างยิ่ง : “ตอนที่ผมรีบพาคนไปที่โกดัง คุณ หนูก็ออกมาจากด้านในโกดังเรียบร้อยแล้ว ส่วนผู้ชายทั้งสอง คนที่ลักพาตัวเธอ ก็เป็นไปตามที่เธอพูดมาทั้งหมด เป็นเพราะ กินซุปหัวหอมจึงเกิดปวดท้อง ตอนนั้นล้มลงบนพื้น

เสิ่นอีเวยยังไม่ทันจะตกใจเรื่องของลูกสาวตนเอง ก็ได้ยิน เสียงเหมียนเหมียนน้อยพูดขึ้นมาว่า

“ม่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แม่จะไม่ออกไปเดตกับลุงแซ่ สคนนั้นแล้วใช่ไหมคะ?

เสิ่นอีเวยนิ่งไปสักพัก คนที่เหมียนเหมียนน้อยพูดคือสเส้าเทิง แต่ทำไมเด็กสามารถถามอย่างละเอียดได้เช่นนี้?

“เกิดอะไรขึ้นหรอ? “เธอนั่งยองๆด้วยรอยยิ้ม รักษาระดับ

ความสูงให้เท่ากับเหมียนเหมียนน้อย เด็กหญิงตัวน้อยพูดความรู้สึกที่ตนเองมีต่อสวีเส้าเหง “เพราะหนูไม่ชอบลุงคนนี้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้า แต่เพ

ราะม่ามชอบ ดังนั้นหนูก็อยากให้มานี้มีความสุข

แต่เขาคือคนไม่ดี ครั้งนี้คิดไม่ถึงว่าจะทำเรื่องแบบนี้กับมา มิได้ ดังนั้นเหมียนเหมียนน้อยหวังว่าท่านจะไม่สนใจเขาอีก