บทที่303มันเป็นความรับผิดชอบของคุณ

บทที่ 303 มันเป็นความรับผิดชอบของคุณ

หลังจากวางสาย เสิ่นอีเลยหันไปเหลือบมองซ่งเหยียน หนึ่งที มองเห็นเธอหันมา ใบหน้าจากเดิมที่สงสัยรีบเปลี่ยน เป็นเด็ดเดี่ยวและหนักแน่นทันที

เสิ่นอีเวยเพียงแค่เห็นสีหน้า ก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดจะ ประนีประนอม เธอจึงตัดสินใจกด โทรศัพท์หาตำรวจจราจร ทันที

เมื่อวางสาย เสิ่นอีเวยเขย่าโทรศัพท์ใส่เซ่งลู่เหยียน พูด ว่า “ดูให้ชัดเจนนะ ตำรวจจราจรจะมาถึงในไม่ช้า หวังว่าถึง ตอนนั้นคำพูดของคุณคงจะมีเหตุผลเหมือนที่พูดก่อนหน้านี้

เซ่งลู่เหยียนแอบยิ้มในใจอย่างมีเลศนัย เขาแอบถอน หายใจโล่งอก เป็นอย่างที่คิด ซึ่งยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด ประธานเชิงร้า ยกาจจริงๆ

วันนี้ในช่วงเช้า ตอนได้รับภารกิจนี้ ประธานเพิ่งพูดกับ เขาอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า ให้พยายามคิดหาวิธียั่วโมโหคุณ นายเชิง ทางที่ดีคือทำให้อีกฝ่ายแจ้งความ ถ้าอีกฝ่ายไม่ยอม ตกหลุมพรางสักที งั้นเขาจะมาเอง
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ในตอนสุดท้ายเรื่องราวยิ่งไปกันใหญ่ จากสิ่งที่ประธานเพิ่งพูดไว้ มองดูสถานการณ์ตอนนี้ หน้าที่ของ ตนเองบรรลุผลไปแล้วครึ่งหนึ่ง

เวลาผ่านไปเร็วมาก ตำรวจจราจรเดินทางมาถึงสถานที่

เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว

เงินอีเวยมองเห็นตำรวจจราจร เหมือนได้เห็นผู้ช่วยชีวิต เธอรีบวิ่งเข้าไปคว้าแขนเสื้อของตำรวจจราจรไว้ : “พี่ตำรวจ จราจร รถของฉันโดนชน รบกวนพวกพี่ๆช่วยตัดสิน ให้ความ เป็นธรรมด้วยค่ะ! ”

โดยเสิ่นอีเวยพูดคำว่า “ความเป็นธรรม”ออกมา หน้าผาก ของตำรวจจราจรปรากฏรอยย่นขึ้นมาทันที ตำรวจจราจรอย่าง พวกเขาโดนตัดสินว่าปฏิบัติหน้าที่อย่างไม่เป็นธรรมตั้งแต่เมื่อ ไหร่กัน?

ซึ่งลู่เหยียนมองอย่างเย็นชาอยู่ข้างๆ สอบ แต่ไม่มีใครรู้ว่าในใจของเขากระวนกระวายมากมาย แท้จริงแล้วหลินอวี้ได้จัดการเรื่องนี้ให้หรือยัง…….

รอผลการตรวจ

ผ่านไปสักพัก หนึ่งในตำรวจจราจรพูดขึ้นมาเบาๆ : “คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าคุณแซ่อะไร ? ”

เงินอีเวยกระพริบตา : “ฉันแซ่เงิน

“คุณเสน อุบัติเหตุในวันนี้ คุณต้องเป็นคนรับผิดชอบ ทุกสิ่งดูเหมือนจะหยุดนิ่งชั่วครู่ ซึ่งลู่เหยียนโล่งอก เพราะในที่สุดก็ได้ยินค่าตอบที่อยู่ในใจของตนเอง

เงินอีเวยมองดูตำรวจจราจรสองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วย ความตกใจและประหลาดใจ เธอเหลือบมองซ่งเหยี่ยนอีก ครั้งและหันกลับมาพูด : “พี่ตำรวจจราจร พวกพี่ตรวจสอบ อย่างละเอียดหรือยังคะ? ไม่งั้นพวกพี่ตรวจสอบใหม่อีกทีได้ ไหม? หน้าที่รับผิดชอบควรจะเป็นของไอ้สีตานั้น!

ข่งลู่เหยียน :

เยี่ยม ตอนนี้ตนเองมีฉายาใหม่ จากปากภรรยาของเจ้า นายตนเอง

ตำรวจจราจรมีท่าทีจริงจัง เขาถือหนังสือเล่มเล็กไว้ในมือ แล้วพูดกับเสิ่นอีเวย : “คุณเงิน คุณลองมาฟังพวกผมอธิบาย นะครับ มา คุณต้องการเข้ามาดูด้วยตนเองไหม? รถยนต์ของ คุณยังไม่มีป้ายทะเบียน ดังนั้นรถยนต์ดังกล่าวไม่ได้รับอนุญาต บนท้องถนน โดยทั่วไปคุณไม่ปฏิบัติตามกฎจราจร ดังนั้นพวก ผมจึงต้องให้ฝังคุณเป็นผู้รับผิดชอบ เจ้าของรถคันนี้ควรได้รับ ค่าชดใช้จากคุณ

ตำรวจจราจรทั้งสองคนพูดอย่างมีเหตุผล เสิ่นอีเวยเดินไป ข้างหน้าไม่กี่ก้าว เหลือบมองไปที่หน้ารถ ปรากฏว่าไม่ได้ติด ป้ายทะเบียนรถ เพราะรถสปอร์ตคันนี้เธอเพิ่งซื้อหลังจากกลับ มา จึงหาป้ายทะเบียนรถไม่ทันจริงๆ

หากไม่ใช่เพราะวันนี้ได้รับโทรศัพท์ให้รีบไปสัมภาษณ์ งาน เธอก็คงนั่งรถประจำทางไปแล้ว จะขับรถยนต์ที่ไม่มีป้ายทะเบียนได้อย่างไร?

หากรู้เร็วกว่านี้ ก็คงไม่ใจร้อนเช่นนี้ เป็นผลให้โดนตำรวจ จราจรจับกุม แถมคนที่แจ้งความผ่านทางโทรศัพท์ก็คือตัวเธอ เอง

เสิ่นอีเวยยกมือขึ้นมาเช็ดหน้าผาก เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่า ตนเองซวยจริงๆ

แต่ว่า มองดูรถของคู่กรณีก็รู้ว่าไม่ใช่ถูกๆ ค่าซ่อมรถ ประเมินแล้วน่าจะแพงมาก ตอนนี้เธอยิ่งไม่ใช่คนมีเงิน……..น ลองพยายามอีกสักครั้งจะดีไหม?

ลองดูอีกสักครั้ง ครั้งนี้เป็นสุดท้าย เสิ่นอีเวยให้กำลังใจ

ตัวเองอย่างเงียบ ๆ

นึกขึ้นมาได้ว่า วันก่อนพนักงานที่ดำเนินเรื่องทะเบียนรถ ใต้ให้ใบเสร็จกับตนเอง ใบเสร็จนั้น ไม่แน่อาจมีประโยชน์

สมองของเสิ่นอีเวยเกิดไอเดียขึ้นมา เธอจึงรีบเอื้อมมือ หยิบกระเป๋าสะพาย ควานหา ใบเสร็จอย่างรวดเร็ว

“ใบเสร็จล่ะ? ใบเสร็จ……ตำรวจจราจรคะ ป้าย ทะเบียนรถของฉันยังอยู่ระหว่างการดำเนินการ ถ้าพวกพี่ไม่ เชื่อ ฉันสามารถให้พวกพี่ดูใบเสร็จได้นะคะ!

เงินอีเวยพูดไปหาไป แต่กลับหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ เธอ ถึงนึกขึ้นมาได้ว่า ใบเสร็จนั้นเธอน่าจะลืมไว้ในกระเป๋าสักใบ
ลืมได้ยังไงเนี่ย! ทำไมวันนี้มันซวยแบบนี้! เสิ่นอีเวย ตะโกน ในใจ

ตำรวจจราจรสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ มองเห็นเธอหา ใบเสร็จ ไม่เจอ จึงไม่อดทนอีกต่อไป : “คุณเงิน มันเป็นความรับผิด ชอบของคุณ อย่าเสียเวลาตรงนี้อีกเลย และอีกอย่าง ผมหวัง ว่าคุณจะให้ความร่วมมือในการปฏิบัติงานของพวกเรา ขอบคุณครับ!

เสิ่นอีเวยมองตำรวจจราจร แววตาเต็มไปด้วยความไร้ เดียงสาและหมดหนทาง

ซึ่งเหยี่ยนที่อยู่ข้างๆไม่หวั่นไหวด้วยแววตาของเธอ เขา ก้มลงมองไปที่เอกสารในแฟ้มที่ถืออยู่ในมือ

ผ่านไปสักพักหนึ่ง เสิ่นอีเวยหาใบเสร็จไม่เจอ แต่เบื้อง หน้าของเธอปรากฏสิ่งที่คล้ายกับใบเสร็จ มีลักษณะคล้ายกัน มาก ด้านบนมีตัวอักษรพิมพ์ใหญ่เขียนไว้ว่า : รายละเอียด ของการชดใช้ค่าเสียหาย

“คุณเงิน ว่าไงครับ? พี่ตำรวจจราจรก็พูดแล้ว ตอนนี้คุณ จะชดใช้ค่าเสียหายได้หรือยัง? “

เสื่นอีเวย:

มองดูแล้ว วันนี้ตนเองคงจะต้องเสียเงินให้ผู้ชายใส่แว่น

มองดูข่งสู่เหยียนอีกครั้ง ถึงแม้ว่าในใจจะรู้สึกไม่ดี แต่

คนนี้เมื่อต้องคุมเชิงต่อหน้าเสิ่นอีเวย เขากลับต้องเล่นไปตามน้ำ หลุดแม้แต่นิดหน่อยก็ไม่ได้เพราะจงใจทำให้อีกฝ่ายติดกับดัก และรู้สึกอะอายใจ

เหตุการณ์เหล่านี้ เจ้านายของตนเองสั่งให้ทำทั้งหมด ไม่ใช่ความตั้งใจของเขา ดังนั้นอย่าโทษเขาเลย ยิ้ม ซึ่งเหยีย นพูดเกลี้ยกล่อมตนเองในใจ

แต่ว่า…นอีเวยกำลังจ้องมองซ่งเหยียนด้วยสายตาที่ แทบจะกินเลือดกินเนื้อ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างเริ่มผิดปกติ

วันนี้ผู้ชายใส่แว่นทำให้เธอรู้สึกแปลกมากๆ รวมทั้ง ตำรวจจราจรทั้งสองคนก่อนหน้านี้ด้วย ถึงแม้ว่าเหตุการณ์รถ ชนท้ายของวันนี้เธอต้องเป็นฝ่ายรับผิดชอบ แต่ก็ไม่ควรจะพูด ข้อสรุปออกมาโดยตรงแบบนี้

อย่างน้อยที่สุดก็ควรให้เหตุผลที่ชัดเจนต่อเธอ แต่เห็นได้ ชัดเจนว่าไม่มี เหมือนกับตนเองถูกลงโทษโดยไม่มีเหตุผล

ในใจของเสิ่นอีเวยเริ่มคุกรุ่น แต่เธอตัดสินใจไม่ แสดงออกในทันที เธอเพียงแค่หันกลับไปมองซ่งเหยียน พิจารณาเขาอย่างละเอียด และมองไปที่รถหรูข้างๆอีกครั้ง

เธอเริ่มเข้าใจบางสิ่งในใจ

“รถคันนี้ เป็นของคุณหรอ ? “อยู่ดีเสิ่นอีเวยก็ถามขึ้นมา

ในใจของซ่งลู่เหยี่ยนเริ่มงงงวย แต่เขาเก็บอาการได้ดี มาก สีหน้าของไม่เปลี่ยนเลยสักนิด เขาพยักหน้าและพูดว่า
“ของคุณแน่หรอ ? “เงินอีเวยถามอีกครั้ง ซึ่งลู่เหยียนพยักหน้าด้วยความระแวง “แม่”

เธอถามแบบนี้ทำไม? หรือว่าเธอมองเห็นอะไร? ซึ่งเห ยี่ยมในใจรู้สึกร้อนรน

“งั้นรถคันนี้ราคากหยวน? ผลิตที่ประเทศไหน? คุณซื้อ จากที่ไหน? “

คำถามของเงินอีเวยเหมือนปืนใหญ่ ยิงโจมตีซ่งเหยียน ติดต่อกันสองสามครั้งไม่มีผิด