บทที่283การจากไปอย่างไม่มีการลังเล

บทที่ 283 การจากไปอย่างไม่มีการลังเล

ครั้งนี้ เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้ตั้งไว้

เงินอีเวยเหมือนเป็นเด็กน้อยตัวร้ายคนหนึ่งที่ประสบ ความสำเร็จในการหลอกลวง มุมปากปรากฏรอยยิ้มที่สดใส หลังจากลุกขึ้นจากเตียงแล้ว เธอหยิบเสื้อผ้าของตนเองแล้ว เดินออกไป

เพิ่งเจ๋อเฉิงมองแผ่นหลังที่เคลื่อนไหวไปมา ในดวงตา ปรากฏความสดใสอย่างชัดเจน

เพียงแต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือ บนโลกใบนี้ บางครั้งเรื่องราวยิ่ง เงียบสงบและสวยงาม ก็ยิ่งบ่งบอกถึงคลื่นใต้น้ำที่กำลังจะก่อ ตัวขึ้น

วันที่25เดือนตุลาคม ซึ่งในสัปดาห์นี้ตรงกับวันพุธ เที่ยว บินของเสิ่นอีเลยคือเวลาสามทุ่ม ที่เลือกเป็นวันนี้ เพราะหล่อน รู้อย่างละเอียดแล้วว่า วันนี้เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่อยู่บ้าน และก็ไม่ได้ อยู่ที่บริษัทเชิงซื่อ เขาพาหลินอไปทำงานที่สำนักงานในเมือง อื่น

โอกาสแบบนี้หายากจริงๆ ดังนั้นเมื่อเป็นเวยรู้ข่าวจากที่ ฉินจื่อเพิ่งที่ส่งข่าวมาแล้วว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงจะไปธุระในวันพุธนี้ก็เลยทำใจไว้แล้ว เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงการฝันลมๆแล้งๆยาม คืน หล่อนก็ไม่เต็มใจที่จะรอคอยอีกต่อไป

วิลล่าขนาดใหญ่ของตระกูลเชิง วันนี้กลับหนาวเหน็บ คน รับใช้ก็ไม่อยู่บ้าน เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ไม่อยู่ มีหล่อนอยู่บ้านเพียงคน เดียว

เงินอีเวยทำความสะอาดห้องนอนสะอาดเรียบร้อย เสื้อผ้าที่ควรเอาติดตัวไปด้วยก็เก็บใส่กระเป๋าเรียบร้อย ตอน เก็บของนั้นในใจเสิ่นอีเวยมักจะมีความรู้สึกผิดหวังอยู่เนืองๆ จนถึงเวลาล็อคกระเป๋าเดินทางแล้ว หล่อนยกแขนขึ้นดูนาฬิกา ที่บอกเวลาว่าตอนนี้หนึ่งทุ่มแล้ว

เงินอีเวณนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ แก้วน้ำที่วางอยู่บริเวณ ด้านข้างมือในนั้นมีน้ำอยู่ครึ่งหนึ่ง หล่อนดื่มลงไปอีกหนึ่ง น้ำ ในนั้นค่อนข้างเย็น มันให้ความรู้สึกเย็นตั้งแต่ลำคอตลอดไป จนถึงกระเพาะ

เธอเข้าอีเมลแล้วกดเข้าไปในคอลัมน์กล่องจดหมายเพื่อ เพิ่มชื่อของหลิน โม่เยน นิ้วมือของหล่อนพิมพ์ลงบนแป้นพิมพ์ อย่างรวดเร็ว

ส่วนเรื่องที่เธอต้องการจากที่นี่เพื่อไปยังประเทศอังกฤษ ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้คนที่ควรบอกก็ทยอยบอกไปหมดแล้ว ยกเว้นหลิน โม่เยน

ช่วงเวลาที่ผ่านมา เสิ่นอีเวยค้นพบว่าการติดต่อระหว่าง ตนเองและเพื่อนรัก หลิน โม่เยนลดน้อยลงแทบจะในทันที อีกฝ่ายก็ไม่ได้โทรศัพท์มาชวนตนเองออกไปดื่มที่ไนต์คลับบ่อยๆ ทีแรกหล่อนยังนึกว่า อาจเป็นความห่างเหิน ดังนั้นจึงคิดที่จะ เตรียมติดต่อหลิน โม่เยนไป โดยการบอกหล่อนเรื่องที่ตนเอง กำลังจะไปประเทศอังกฤษ

แต่ว่าก่อนเดินทางประมาณหนึ่งวัน หล่อนเห็นข่าวการล้ม ละลายของตระกูลหลินบนโทรทัศน์ ตอนนั้นเป็นเวยเพิ่งรู้ว่า แท้จริงแล้วเพื่อนสนิทของตนเองหลิน โม่เย็นที่บ้านมีเรื่องใหญ่ ขนาดนี้เกิดขึ้น

เดิมทีเสิ่นอีเวยต้องการไปหาหลิน ไม่เป็นเพื่อบอกเรื่องนี้ กับหล่อนโดยตรง จึงได้แต่รีบตัดความคิดในใจทิ้งทันที ธุรกิจ อสังหาริมทรัพย์บริษัทหนึ่งต้องล้มละลายน่าจะเสียหาย มากมายขนาดไหน ดังนั้นหล่อนจึงไม่อยากไปรบกวนหลินไม่ เยนท่าให้อีกฝ่ายสาบากใจไปด้วย

ตั้งแต่วันที่ต้องการเดินทางจนมาถึงวันนี้ที่ต้องเดินทาง หล่อนส่งอีเมลย้อนหลังให้หลินไม่เยนฉบับหนึ่ง เพื่อบอกหล่อน ว่าตนเองกำลังจะไปประเทศอังกฤษแล้ว รอเวลาที่ทั้งคู่ฟันฝ่า อุปสรรคผ่านไปสักพัก ถึงเวลาค่อยมารวมตัวกันอีก

เสิ่นอีเวยพิมพ์ตัวสุดท้ายเสร็จแล้ว ตั้งค่าเวลาส่งเป็นห้า ชั่วโมงนับหลังจากนี้ จากนั้นจึงปิดคอมพิวเตอร์

รอจนหลินโม่เยนได้รับอีเมล์ฉบับนี้ของตนเอง หล่อนก็อยู่ บนเครื่องบินแล้ว

เงินอีเวยลากกระเป๋าเดินทางหนักๆ เธอยกกระเป๋าลงบันได ตอนที่เดินไปถึงห้องรับแขก หล่อนเงยหน้าขึ้นมองไป รอบๆ สถานที่ที่ตนเองใช้ชีวิตอยู่มาเกือบสามปี ในใจเกิดอา รณ์ซับซ้อนที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้

ที่แห่งนี้ ไม่เคยเป็นบ้านของหล่อนมาก่อนเลย ไม่อย่างนั้น ทำไมตอนนี้ถึงอยากจะจากไปอย่างชัดเจน จะให้ไม่มีความ รู้สึกเสียใจเลยได้อย่างไร เสิ่นอีเวยยิ้มอย่างขมขื่น

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เสิ่นอีเลยก็ถึงสนามบิน

ล็อบบี้ที่สนามบินกว้างขวางและสว่างไสว ทุกตารางนิ้วมี คนเดินขวักไขว่ไปมา เป็นเวยเลือกอันที่อยู่ใกล้ตำแหน่งของ หน้าต่างกระจก คนที่นั่งด้านซ้าย เป็นคู่รักคู่หนึ่งที่กำลังนั่งอยู่ มือของหญิงสาวดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บแถมถูกผันด้วยผ้าพัน แผล ชายหนุ่มกำลังคอยป้อนน้ำให้อีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง และอ่อนโยน

สายตาของเงินอีเวยกำลังหยุดอยู่บนใบหน้าของหญิง สาวคนนั้นครู่หนึ่งจนถูกอีกฝ่ายจับได้ หญิงสาวรีบยิ้มผูกมิตร เงินอีเวยยิ้มตอบเป็นรอยยิ้มที่น่ารักและสดใส

เสิ่นอีเวยก็ยิ้มตอบกลับไป ในใจก็รู้สึกอิจฉาและเศร้าโศก ท่วมท้นขึ้นมา

หากจะพูดว่าหล่อนจำไม่ผิด หล่อนและเพิ่งเจ๋อเฉิงรู้จักกัน มาหลายปีขนาดนี้ ไม่เคยมีอะไรแบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน

เสิ่นอีเวยดึงสายตากลับมา หันศีรษะไปรอบๆ มองลอดหน้าต่างกระจกออกไปด้านนอก เป็นลานจอดที่ใหญ่มหึมา ถึง แม้จะเป็นยามค่ำคืน แต่ก็ยังมีเสียงเครื่องบินลอยมา ทั้งเครื่อง ขึ้นและเครื่องลงจอด

เงินอีเวยเงยศีรษะขึ้น มองเห็นไฟในตอนกลางคืนกระ พริบท่ามกลางความมืด ช่างเหมือนเหมือนกับดวงดาวที่โดด เดียวในขณะนี้

มือของเสิ่นอีเวยเย็นเล็กน้อย หล่อนเงยหน้ามองไปยัง ความมืดมิดที่ปกคลุมลงมา หล่อนยืนนขึ้นอยู่ท่ามกลางท้องฟ้า ยามค่ำคืนสักพัก เปิดกระเป๋าถือออก ในกระเป๋าถือนั้นมี หนังสือเดินทางกับBoarding Pass ของหล่อน

เงินอีเวยหยิบของออกมาจากกระเป๋าถือ พบว่ามีของสิ่ง หนึ่งหล่นออกมาจากหนังสือเดินทาง หล่อนก้มลงมอง มันเป็น รูปใบหนึ่งที่คว่ำหน้าอยู่ เสิ่นอีเวยนึกว่าเป็นรูปตนเอง

จนถึงตอนที่ก้มตัวหยิบขึ้นมาดู เสิ่นอีเวยถึงกับหยุดชะงัก คนในรูปขนาดหนึ่งนิ้วนั่นคือเพิ่งเจ๋อเฉิง แต่ไม่ใช่เพิ่งเจอ เฉิงตอนนี้ เป็นเขาที่ตอนนั้นอายุยี่สิบ

สมองของเสิ่นอีเวยทำงานอย่างรวดเร็ว ความทรงจำใน อดีตเกี่ยวกับรูปหนึ่งนิ้ว ราวกับเริ่มฉายหนังเรื่องหนึ่ง ใน ความคิดของหล่อนไม่หยุด

หล่อนคิดกลับไปเมื่อประมาณสามปีก่อน ตอนนั้นเป็นวันที่ หล่อนและเพิ่งเจ๋อเฉิงเพิ่งแต่งงานกันไม่นาน ตอนนั้นเงินอีเวยยังไม่ได้ไปทำงานที่บริษัทเชิงชื่อ ดังนั้นจึงอยู่ที่บ้านทั้งวัน ว่าง จนน่าเบื่อ เลยอยากไปดูห้องสมุดของเพิ่งเจ๋อเฉิงซักหน่อย

เธอหาหนังสือแล้วพลิกไปมา โดยไม่ตั้งใจจนเจอของ กระดาษคราฟท์ของเล็กๆ แต่ปากของมันถูกเปิดไว้ตั้งแต่แรก เสิ่นอีเวยเลยถือวิวาสะเปิดดูจึงพบว่าด้านหลังรูปขนาดหนึ่งนิ้ว ถูกเขียนไว้คำบรรยายเอาไว้ว่า อายุยี่สิบ

หล่อนตระหนักดี นั่นเป็นตัวอักษรของเพิ่งเจ๋อเฉิง ชัดเจน และมีพลัง แต่ไม่ทรงพลังอะไร เป็นตัวอักษรที่งดงามมาก

ในตอนนี้ในใจเสิ่นอีเวยเริ่มหวั่นไหว ซึ่งเมื่อเห็นกองรูป ถ่ายขนาดหนึ่งหนึ่งนิ้วแบบนี้ที่มีมากกว่าสิบกว่าใบที่กำลัง กระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทางแบบนี้ ในใจเลยคิดว่า ตนเองแอบหยิบไปหนึ่งใบก็คงไม่ถูกจับได้หรอก ดังนั้นจึง ตัดสินใจหยิบออกมาหนึ่งใบ

นานขนาดนี้แล้ว เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ยังจับไม่ได้อีก อีกทั้งรูปใบ นั้นก็ถูกหล่อนวางไว้กับเอกสารสำคัญของตนเองตลอด ไม่เคย ย้ายที่เลยตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

เวลาก็ผ่านมาสามปีเต็มแล้ว เวลาผ่านไปนานจนเสิ่นอีเวย เกือบลืมไปแล้วว่าในหนังสือเดินทางยังมีรูปคนๆ นั้นอยู่หนึ่ง

เธอก้มศีรษะลงไปดูอีกรอบ พื้นหลังเป็นสีฟ้า แม้ว่าจะเพิ่ง อายุยี่สิบปีเต็มก็ตาม แต่ว่าตอนนั้นเพิ่งจบมัธยมปลายจาก อเมริกามา ดังนั้นตอนถ่ายรูปจึงยังสวมชุดนักเรียนอยู่
แม้ว่าจะผ่านไปสิบปีแล้ว แต่ดูเหมือนว่าหน้าตาของเพิ่ง เจ๋อเฉิงจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย