บทที่279คุณทําแบบนี้ได้ยังไง

บทที่ 279 คุณทำแบบนี้ได้ยังไง

เสิ่นอีเวยตกตะลึงไปสักพัก สมองว่างเปล่าจนขาวโพลน

ไปหมด ตอนนี้ตัวเองกลับมาถูกซักฟอกงั้นหรอ? แต่ที่เพิ่งเจือ เฉิงถามนี่มันเป็นคำถามบ้าบออะไรกัน คราวที่แล้วก็อธิบายจน รู้เรื่องเข้าใจกันหมดแล้วไม่ใช่หรอ?

แถมตอนที่เพิ่งเจ๋อเฉิงเปิดปากถาม เธอได้กลิ่นเหล้าคลั่ง ไปทั่ว คืนนี้ผู้ชายคนนี้ดื่มเหล้างั้นหรอ?

อารมณ์ของผู้ชายคนนี้ค่อนข้างคุกรุ่นไปทั่วทั้งตัว เหมือน ว่ากำลังโกรธจริงๆ เป็นอีเวยเงยศีรษะขึ้นมา สายตาหล่อนจ้อง ไปที่ดวงตาที่ดำสนิทของเขา

เธอไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าดวงตาคู่นั้นช่างงดงาม ทว่าจัด อยู่ในจำพวกดวงตาของปีศาจ เธอกลัวเหลือเกินว่าตัวเองยิ่ง จ้องตาเขานานอีกสักนิด กลัวว่าจะถูกดูดเข้าไปแทน

ในเวลานี้เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าตัวเองทุรนทุรายขึ้นมา เธอ อยากจะอ้าปากพูดแต่เรือนร่างที่ถูกเพิ่งเจ๋อเฉิงกดทับเอาไว้ แทบขยับไม่ได้เลยสักนิด จนมาถึงขนาดนี้แล้ว ในใจค่อยๆก่อ กองไฟความโกรธขึ้นมา

“ปล่อย” เสนอเวยจ้องมองเพิ่งเจ๋อเฉิงแล้วเอ่ยกับเขาอย่างเย็นชา

น้ำเสียงของหล่อนช่างแสดงออกและเตือนอย่างเห็นได้ชัด ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นแล้วถูกหล่อนท่าน้ำเสียงแบบนี้ใส่เอาคงจะ ช็อคจนนิ่งไปสักพัก

ทว่า คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าหล่อนกลับไม่ใช่คนอื่นแต่เป็น เพิ่งเจ๋อเฉิง ผู้ชายคนนี้เป็นคนจำพวกไม่กลัวเกรงแต่สิ่งใดบน โลกใบนี้

สายตาของเพิ่งเจ๋อเฉิงแสดงออกให้เห็นเลยว่าเขาดุดันขึ้น กว่าเดิม : “ตอบคำถามฉันมา

อีกด้านในใจของเสิ่นอีเวยเริ่มกระตุกต่อมการต่อต้านขึ้น มา สายตาแน่วแน่แล้วตอบกลับไป: “คำถามนี้คราวที่แล้วฉัน ตอบไปแล้ว ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องพูดอีก

พูดจบประโยคเสิ่นอีเวยก็เตรียมตัวหันหลังกลับ เธอไม่ อยากจะสบตากับเซิ่งเจ๋อเฉิงอีก

ณ วินาทีนั้น เธอรับรู้ถึงอุณหภูมิอันอบอุ่นที่แผ่ซ่านมาจาก เรือนร่างกายของผู้ชายคนนี้ได้อย่างชัดเจน ความอบอุ่นนั้น นำกลิ่นหอมอ่อนๆมาด้วย ทำให้เธอคิดถึงวันงานแต่งงานเมื่อ สามปีก่อนขึ้นมาได้ วันนั้นที่ผู้ชายคนนี้กอดหล่อนด้วยความ อบอุ่นแบบนั้น

แต่ก็เป็นแค่ครั้งนั้นที่เขาเป็นคนเริ่มกอดเธอก่อน หลังจาก

นั้นเขาก็ไม่เคยกอดหล่อนก่อนอีกเลย
เมื่อคิดถึงอ้อมกอดในวันงานแต่งงานนั้นมันก็แค่ทำเพื่อ ให้จบๆตามพิธีการแต่งงานไป เขาถึงได้ทำแบบนั้น เป็นเวย คิดแล้วหัวใจยิ่งเจ็บขึ้นมากกว่าเดิม

ในตอนนี้ เสิ่นอีเวยอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ

เธอรู้สึกว่าตัวเองรักความอบอุ่นของผู้ชายคนนี้อย่างสุด ขั้วหัวใจ แต่คิดได้ว่าตัวเองต้องห่างจากไป เงินอีเวยอยากจะ เอามือผลักดันเพิ่งเจ๋อเฉิงออกไป

ทว่า เธอทำไม่ได้ ทำยังไงก็ทำไม่ได้จริงๆ

เงินอีเวยไม่อยากให้อารมณ์ที่วุ่นวายของเธอแสดงอาการ เปิดเผยเรื่องต่างๆออกมา หล่อนได้แต่หันศีรษะไปอีกทางเพื่อ ให้ตัวเองหลีกเลี่ยงสายตาของเขา

แต่การหันศีรษะแบบนี้ สิ่งที่เพิ่งเจ๋อเฉิงเห็นมันหมายถึงเสี่ นอีเวยกำลังเบื่อหน่ายตัวเขาไม่อยากเห็นการแสดงออกของ เขาอีก

การทำแบบนี้ ความโกรธที่อยู่ในใจของเขายิ่งลุกไหม้ หนักกว่าเดิม

“หมับ!–”

เสิ่นอีเวยสูดลมหายใจเข้าอย่างรวดเร็วเพราะเธอรับรู้ถึง ความรู้สึกเจ็บที่บริเวณคางที่ถูกเพิ่งเจ๋อเฉิงบีบเอาไว้แน่นเพื่อ บังคับให้หล่อนหันมาจนสายตาของทั้งคู่กลับมาจ้องมองกัน เหมือนเดิม
เงินอีเวยโมโหจนสติหลุด ความโกรธอย่างมหาศาลที่

เกิดขึ้นทำให้หล่อนยกเท้าเตรียมเตะเชิงเจ๋อเฉิง แต่เขาก็เอา ทางหล่อนได้ตั้งแต่แล้ว เขาแทบไม่สนใจเลยสักนิด เพิ่งเจ๋อเฉิง เอาขาตัวเองขึ้นมาขวางหล่อนได้ ขาของเงินอีเวณที่ลอยอยู่ถูก เขาจัดการไว้เรียบร้อย

เพิ่งเจ๋อเฉิงค่อยขยับจนใกล้บริเวณหูของหล่อน การ หายใจเข้าออกมันแผ่ถึงลมหายใจที่อันตรายอยู่ในระดับหนึ่ง : “สอนให้นะ การต่อสู้ที่เหมือนกัน โดยไม่มีการใช้รอบที่สอง

ริมฝีปากที่ร้อนรุ่มของเขาค่อยๆประทับลงบนใบหูของเธอ ลมหายใจที่ยากยิ่งต่อการสูดลมหายใจเข้าออก จนเปลี่ยน ความหมายเป็นอย่างอื่นที่มองไม่เห็นแทน

เสิ่นอีเวยเข้าใจร่างกายของตัวเองเป็นอย่างดี ใบหูและ ลำคอเป็นส่วนที่ร่างกายของหล่อนอ่อนไหวง่ายที่สุด

เพิ่งเจ๋อเฉิงเพิ่งจะเริ่มจูบเบาๆ ทว่าเป็นอีเวยกลับรู้สึก ราวกับถูกกระแสไฟช็อต เรือนร่างของหล่อนสั่นสะท้านไม่หยุด

ทั้งสองอยู่ไม่ห่างจากกันมากนัก เพิ่งเจ๋อเฉิงจับความรู้สึก

ของหล่อนได้ สายตาของเขาส่องประกายความซุกซนขึ้นมา : ทำไมหรอ? ไม่สบายหรอ?”

เสิ่นอีเวยแทบไม่ได้สนใจสิ่งที่ขาทำเลย หล่อนพยายาม ควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้แล้วตอบเขาไป : “ออกไปให้ ห่างจากฉันนะ”
เพิ่งเจ๋อเฉิงหรี่สายตาออกมา มุมปากยิ้มแห้งๆ แล้วเอ่ยขึ้น มา : “ฉันถอยออกมาให้ห่างเธอ เพื่อที่เขียวหันถึงจะได้ใกล้ เธอได้อีกนิดนั้นหรอ?

เงินอีเวยขมวดคิ้วแล้วถามกลับ : “คุณหมายความว่ายัง ไง?”

“ความหมายตามที่พูด” เพิ่งเจ๋อเฉิงตอบกลับทันที ทั้งคู่ ต่างตอบกันไปโต้กันมาอย่างไม่ลดละ

เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดว่าความหมายตามที่พูด เสิ่นอีเวยคิดตามที่ เขาพูดว่าตัวเองกับเซียวหันถึงสนิทกันเกินไป ในตอนนั้นเอง หล่อนถึงคิดถึงเหตุการณ์ขึ้นมาได้ว่าปกติตัวหล่อนเองกับเซียว หันถึงเจอกันขึ้นมาได้ ผู้ชายคนนี้พูดมั่วๆ ทุกครั้งที่ตัวหล่อน เจอกับเชียวนั้นถึงจะเว้นระยะห่างตามสมควรเสมอ

แต่สิ่งที่เสิ่นอีเวยไม่รู้ก็คือ สิ่งที่เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดนั้นมันมี ความหมายอีกอย่าง เสิ่นอีเวยเข้าใจว่า เป็นระยะห่างระหว่าง ของคนทั้งสองจริงๆ แต่เพิ่งเจ๋อเฉิงกลับพูดถึงเรื่องจิตใจ

“หือ? ตอบฉันมา” เพิ่งเจ๋อเฉิงถาม มือที่บีบคางของเสี นอีเวยยิ่งลงน้ำหนักแรงขึ้นขึ้นอีก เสิ่นอีเวยได้แต่ขมวดคิ้วไว้ แน่น หล่อนรู้ดีว่าหากให้สถานการณ์เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ คางของตัวเองคงโดนผู้ชายคนนี้ดึงออกมาแน่ๆ

ครั้งนี้ เพิ่งเจ๋อเฉิงโกรธขึ้นมาจริงๆ เป็นอีเวยรับรู้ถึงความ รู้สึกนั้นได้ชัดเจน
“เป็นเวย ทำไมเธอถึงได้กล้าเดินใกล้กับผู้ชายแปลก หน้าคนนั้นได้ แต่กลับไม่ยอมให้สามีทำตามใจแบบนั้นบ้าง เธอทำแบบนั้นได้ยังไง เธอช่างร้ายกาจเกินไปแล้ว….

ดวงตาของเขาจ้องมองที่เธอแต่กลับเหมือนว่ากำลังพูด คุยกับตัวเอง เสิ่นอีเวยถึงกลับทำตัวไม่ถูกว่าตอนนี้ที่เพิ่งเจือ เฉิงพูดออกมานั้นมันคือคำพูดจากใจจริงหรือว่าเป็นเพราะว่า เหล้ากันแน่?

หากเป็นคําพูดจากใจจริง เธออาจจะพูดอธิบายให้เขา เข้าใจได้ แต่หากเป็นเพราะคำพูดที่มาจากเหล้าแล้วทุกอย่างก็ ไม่จําเป็นอีก

เพราะว่าพรุ่งนี้หากเขาตื่นขึ้นมาแล้ว เขาก็ลืมเรื่องราวที่ เกิดขึ้นในตอนนี้ไปทั้งหมดอยู่แล้ว

เงินอีเวยได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น

“เพิ่งเจ๋อเฉิง ฉันก็มีเรื่องอยากจะถามคุณ” เสิ่นอีเวยเปิด

ปากถามเขา

คำถามก่อนหน้านี้หล่อนไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อแล้วเลยถาม คำถามเองอีกคำถามเลยดีกว่า ยังไงเรื่องนี้เธอก็ตั้งใจที่จะถาม เขาอยู่แล้ว

สายตาของเพิ่งเจ๋อเฉิงเย็นยะเยือก กลิ่นลมหายใจบางๆ พ่นลงบริเวณบนใบหน้าของเธอ : พูดมา

“เงินเหยียนซึ่งทำผิดอะไร? ทำไมคุณถึงให้คนไปจับเขามา?”

สิ่งที่ควรถามก็ถามไปแล้วเพราะใกล้จะจากกันอยู่แล้ว ถึง เวลานั้นทุกอย่างที่วรจะหายไปก็หายไปพร้อมกับตัวหล่อนเอง

“เธอรู้เรื่องนี้ได้ไง?”

ดวงตาของเพิ่งเจ๋อเฉิงส่องประกายขึ้นมา อาการของเขา ในเวลานี้เหมือนหายเมาอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้เองที่เป็นเวย รู้สึกลำบากขึ้นมาเพราะหล่อนไม่รู้ว่าเขาหายเมานั้นมันอยู่ใน ระดับไหนกันแน่ ในความจำของหล่อนนั้น เพิ่งเจ๋อเฉิงเป็นคนที่ ดื่มเก่ง อาการที่เป็นอยู่น่าจะไม่น่าจะเมา

เมื่อคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ในใจของเงินอีเวยเริ่มผ่อนคลาย ขึ้นมาเยอะ

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ เธอตอบคำถามฉันมาก็พอ” คุณ อนุญาตให้ตัวเองหยิ่งได้แต่ไม่อนุญาตให้คนอื่นหยิ่งได้งั้นหรอ เสิ่นอีเวยบ่นอยู่ในใจ