บทที่274ช่วยฉันสักเรื่องได้ไหม

บทที่ 274 ช่วยฉันสักเรื่องได้ไหม

แม้ว่าใบหน้าของเสิ่นอีเวยกำลังยิ้มอยู่ แต่ฉินจือเพิ่ง สามารถเห็นความขมขื่นที่แฝงไว้ในรอยยิ้มนั่น

ผู้อำนวยการที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเธอ อายุเพียงแค่ยี่สิบ ห้า แต่เรื่องการออกแบบชุดแต่งงาน เธอมีฝีมือและพรสวรรค์ อย่างยอดเยี่ยม

ฉันชื่อเฟิงกล่าวต่อ “ผู้อำนวยการเงิน ตั้งแต่ที่ฉันเริ่ม ทำงานในบริษัทเชิงชื่อ ฉันได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างจาก การทำงานกับคุณ คุณเป็นเหมือนครู และยิ่งเป็นเหมือนพี่สาว ของฉัน ฉันเพียงแค่…แค่รู้สึกเสียใจ คนดีๆอย่างคุณ ไม่ควร ต้องเผชิญกับเรื่องที่ยุ่งยากซับซ้อนแบบนี้ หากคุณมีโอกาสทำ สิ่งที่คุณชอบอย่างราบรื่น คุณจะต้องประสบความสำเร็จอย่าง แน่นอน!”

ฉินจื่อเฟิงพูดระบายความในใจ จนไม่ได้สังเกตว่าเป็นอีเว ยก็มีอารมณ์คล้อยตามคำพูดของเธอ

“ถือเฟิง ขอบคุณเธอมาก” เสิ่นอีเวยพูดด้วยความจริงใจ เธอต้องยอมรับว่าเธอซาบซึ้งใจกับคำพูดของฉันเพิ่ง แม้ว่าจะซาบซึ้งเพียงใด แต่ก็ไม่อาจหักห้ามความเจ็บปวดที่ฝังลึกในจิตใจ เพราะเล่นอีเลยไม่ได้คาดคิดว่า –

เธอเศร้าหมองมานานขนาดไหน แต่ตอนนี้ดูเหมือนความ เศร้าโศกทุเลาขึ้นมาก คงเพราะมีคนใกล้ชิด ให้ระบายความ ในใจ แต่ที่เธอไม่คาดคิดคือคน ๆ นั้นคือฉินจื่อเฟิง

คนใต้บังคับบัญชาที่มีตำแหน่งเล็ก ๆ ของเธอเอง

นาทีนั้น เงินเยอดไม่ได้ที่จะถอนใจ: โชคชะตาระหว่าง คนเรานี้ เป็นเรื่องแปลกแท้ๆ

“ผู้อำนวยการเงิน” ฉันจือเพิ่งพูดขึ้นมาอีกรอบ เสิ่นอีเวย เงยหน้าขึ้นสบตากับเธอ

“วางใจเถอะ เรื่องที่คุณให้ฉันจัดการฉันจะต้องทำให้ได้ คุณวางใจได้เลย! ”

ยิ่งเห็นฉันจื่อเพิ่งรับปากหนักแน่นเอาจริงเอาจังขนาดนั้น เสิ่นอีเวยก็วางใจไปได้เปราะหนึ่ง เธอแย้มยิ้มอย่างอบอุ่น

หลังจากแยกจากฉินจื่อเฟิง เสิ่นอีเวยก็ขับรถไปที่โรง

พยาบาลหาคุณหมอ

เคาะประตูไปสามครั้ง ถึงมีเสียงตอบรับจากคุณหมอ

“เข้ามาได้”

เงินอีเวยผลักประตูเข้าไป คุณหมอเงยหน้าขึ้นมา แล้ว ตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “คุณเงิน

เส้นเวยยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อย “คุณหมอ
“วันนี้คุณเงินมารับยาเหรอครับ?” คุณหมอถาม

เงินอีเวยส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามคุณ หมอ: “ที่ฉันมาวันนี้ ก็เพื่อมาลาคุณ

มือของคุณหมอที่กำลังเขียนหนังสืออยู่หยุดกึก แววตา ส่อความแปลกใจและงงงวย “มาลาผม? คุณเงินคุณจะไป

ไหน?”

“ไปรักษาตัวที่อังกฤษคะ น้ำเสียงของเสิ่นอีเวยราบเรียบ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เธอสามารถจัดการบริหารสติอารมณ์ ทั้งหมดของเธอได้แล้ว

เรื่องที่ตัดสินใจไปแล้ว สิ่งที่เธอทำได้ ก็มีแต่จัดการเรื่อง ทั้งหมด ในประเทศของตัวเองให้เรียบร้อย มีแต่ทำแบบนี้ เธอ ถึงจะไปอังกฤษได้อย่างสบายใจ

คุณหมอถามยิ้มๆ “ไปรักษาตัวที่อังกฤษ … คุณเป็น คุณไม่ไว้ใจในฝีมือของแพทย์และเทคนิคการรักษาของโรง พยาบาลเราหรือครับ?”

แม้ว่าเงินอีเวยจะดูออกว่าคุณหมอกำลังพูดล้อเล่นกับ เธอ แต่เธอเลือกที่จะตอบกลับเขาอย่างตั้งใจ “ไม่ใช่คะ เหตุผลที่ฉันต้องไปรักษาตัวที่อังกฤษ เป็นเพราะเรื่องส่วนตัว ของฉันเอง คุณหมอขอโทษด้วย ที่ฉันไม่สะดวกบอกให้ทราบ ถึงรายละเอียดมากกว่านี้ได้ ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เสิ่นอีเวยกล่าวเพิ่มเติมว่า “คุณหมอ ที่ฉันมาหาคุณ ในวันนี้มีสองเหตุผลด้วยกัน หนึ่งคือมาลาคุณ สองคือมาขอบคุณ ที่คุณช่วยดูแลฉันมาตลอด

คุณหมอยิ้มอย่างราบเรียบ ไม่พูดอะไร

เขารู้ดีว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเขาไม่ใช่คนธรรมดา เมื่อได้ยินคำว่า “ไม่สะดวกบอกให้ทราบถึงรายละเอียด มากกว่านี้ได้ ” ที่อีกฝ่ายพูดออกมา เขาก็ไม่คิดที่จะถามต่อ

เมื่อก่อนตอนที่เขาอยู่ในโรงพยาบาล เขาก็เคยเห็นเ นอีเวยและเพิ่งเจ๋อเฉิงทะเลาะกันอยู่หลายหน ประกอบกับเขา เป็นเพื่อนสนิทกับฉัน ไม่ ดังนั้นเขาจึงได้ยินเรื่องทำนองนี้อยู่ บ้าง

ในเมื่อไม่สะดวกบอก เขาก็ไม่จำเป็นต้องซักใช้ต่อ

คุณหมอมีใบหน้าที่อ่อนโยน ทำให้เป็นเวยรู้สึกถึง ความปรานีของคนเป็นหมอ เขาพูดอย่างยิ้มๆว่า “จริงๆแล้ว ผมก็ไม่ได้ดูแลอะไรคุณ ในที่สุดแล้วคุณก็ไม่ยอมรับการรักษา อยู่ดี ผมอุตส่าห์เกลี้ยกล่อมอยู่นานก็ไม่เป็นผลไม่ใช่หรอ ครับ? ”

เสิ่นอีเวยส่ายหน้าพลางพูดปฏิเสธ “ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นคะ หากไม่ใช่เพราะคำเกลี้ยกล่อมครั้งแล้วครั้งเล่าของคุณหมอ แม้แต่ยาแก้ปวดฉันก็คงไม่กิน ถ้าอาศัยเพียงแค่ใช้ความ อดทนระงับเวลาที่อาการกำเริบครั้งแล้วครั้งเล่า รอดจนถึงทุกวันนี้หรอกคะ ฉันก็คงไม่
คุณหมอ ถามอย่างตรงไปตรงมา “ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่ คุณจะไปรักษาตัวที่อังกฤษ เตรียมการทุกอย่างพร้อมแล้วหรือ ยัง?”

“ค่ะ”

เมื่อพูดถึงตอนนี้ เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าเธอควรจะพูดจุด ประสงค์สำคัญที่เธอมาได้แล้ว

“คุณหมอคะ ก่อนที่ฉันจะออกเดินทาง ฉันต้องการให้ คุณช่วยฉันอย่างหนึ่ง ท่าทีของเสิ่นอีเวยราบเรียบ แต่น้ำเสียง จริงจัง

“ช่วยอะไรครับ คุณเงินคุณพูดมาเถอะ” คุณหมอตอบ เงินอีเวยกระพริบตาเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เรื่องที่ฉันกำลัง จะไปอังกฤษ หวังว่าคุณหมอจะช่วยฉันปิดเป็นความลับให้ ด้วยคะ”

ถึงแม้ว่าคุณหมออายุยังน้อย แต่ความสามารถใน

ทางการแพทย์ของเขาอยู่ในตำแหน่งที่สูงในโรงพยาบาลที่ดี

ที่สุดในเมืองนี้ เรื่องความสามารถของเขาไม่ต้องพูดถึง เพราะ

ฉะนั้นเรื่องความคิดความอ่านก็ต้องล้ำหน้ากว่าคนปกติทั่วไป

อยู่แล้ว

เสิ่นอีเวยพูดเพียงประโยคเดียว คุณหมอก็รู้ถึงความ หมายที่ลึกซึ้งในคำพูดของเธอ

“คุณเงินไม่อยากให้ผมเอาเรื่องนี้ไปบอกกับฉันไม่ใช่ไหมครับ?”

เสิ่นอีเวยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับความเร็วในการ ประมวลผลของสมองคุณหมอ แต่ใบหน้าของเธอไม่แสดงอา การใดๆออกมา เธอพยักหน้าเล็กน้อย: “ใช่ค่ะ”

คุณหมอวางปากกาในมือลง มองหน้าเป็นอีเวย

ตรงๆ ผมรู้มาตลอดว่าฉันไม่คิดยังไงกับคุณ แต่คุณมีเจ้าของ

แล้ว อีกอย่างบวกกับที่คุณบอกกับผมเรื่องความรู้สึกที่คุณมีกับ

ฉันโม่ ในฐานะที่ผมเป็นเพื่อนของเขา เรื่องนี้ผมจะไม่พูดมาก

แต่ว่า เรื่องที่ผมไม่เข้าใจคือ ในเมื่อคุณกำลังจะจากไป แม้แต่

จะให้เขาไปส่งคุณหน่อยก็ไม่ได้เลยเหรอ?”

เสิ่นอีเวยนึกถึงค่าพูดของคุณหมอ รู้สึกช่วยไม่ได้ เธอได้ แต่ถอนหายใจ

หลังจากเงียบอยู่นาน เธอก็พูดต่อว่า “จริงๆแล้วก็ใช่ว่าจะ ไม่ได้ ตั้งแต่ฉันไม่กลับจากต่างประเทศ เขาช่วยเหลือฉัน มากมายหลายเรื่อง สำหรับฉันเขาเป็นเหมือนพี่ชายค่อยดูแล เอาอกเอาใจ ถ้าเขารู้เรื่องที่ฉันจะไปรักษาตัวที่อังกฤษ เขาจะ ต้องเป็นห่วงฉันมากๆ แต่ฉัน… ในฐานะเพื่อนของเขา ฉันไม่ อยากรบกวนเขามากไปกว่านี้

เมื่อเห็นว่าคุณหมอเหมือนกำลังจะพูดอะไรต่อ เสิ่นอีเวย จึงพูดเสริมว่า “และยังมีเหตุผลที่สำคัญมากอีกเหตุผลหนึ่ง เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของฉัน เรื่องที่ฉันไปรักษาตัวที่อังกฤษมี แค่คนจำนวนน้อยที่รู้เรื่องนี้ การไปครั้งนี้ไม่เพียงแต่รักษาตัวแต่ยังเป็นจุดเริ่มต้นชีวิตใหม่สำหรับฉันที่จะเติบโตขึ้นอีกขั้น เปลี่ยนสภาพแวดล้อมสามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตได้ ดังนั้นฉัน หวังว่าฉันจะทำสิ่งนี้ได้ด้วยตัวฉันเอง