บทที่271 เราสองคนต่างปล่อยมือกันเถอะ

บทที่271 เราสองคนต่างปล่อยมือกันเถอะ

เงิน เวยคิดว่าเธอได้ยินผิดดังนั้นเธอจึงนิ่งเงียบและไม่

พูดอะไร

ความรู้สึกแบบนี้มันยังไงกันแน่นะ?

มันเหมือนกับตกอยู่ในห้วงทะเลลึก เคว้งคว้างจับต้อง อะไรไม่ได้ มองอะไรไม่เห็น ไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ทั้งสิ้นแม้แต่จะ ส่งเสียงร้องก็ทําไม่ได้

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เธออยากจะร้องไห้ออกมา เพราะคำ พูดประโยคนี้ของเพิ่งเจ๋อเฉิง คำพูดนี้ที่มันล่าช้ามาหลายปี

แต่ตอนนี้เธอกลับไม่ต้องการมันแล้ว

แววตาอบอุ่นระยิบระยับของเพิ่งเจ๋อเฉิง มองดูเสิ่นอีเวยอ ย่างราบเรียบ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ไม่ได้มองใบหน้าของเธอ อย่างตั้งใจแบบนี้ ตอนนี้เขาเพียงต้องการแสดงความรู้สึกใน

ใจลึกๆของเขาว่าคิดกับเธออย่างไร?

มันคงยังไม่สายไปใช่ไหม มันจะต้องยังไม่สายไป เพิ่งเจอ เพิ่งอธิษฐานอยู่ในใจของเขาอย่างเงียบๆ
“เพิ่งเจ๋อเฉิงคุณล้อเล่นกับฉันใช่ไหม?”

เงียบอยู่นานเนิ่นอีเวยพูดออกมาเพียงประโยคเดียว อุณหภูมิในห้องนอนเหมือนจะลดลงอย่างกระทันหันทำให้รู้สึก เหมือนถูกแช่ในห้องน้ำแข็ง

วินาทีนี้เพิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกได้ว่ามือของเขาสั่นเล็กน้อย ไม่มี ใครสังเกตเห็นเพราะมือของเขาประสานกันอยู่ มีเพียงเขา เท่านั้นที่รู้สึกได้

“ฉันไม่ได้ล้อเล่น คำพูดของฉันทุกคำ ล้วนมาจากใจ เชิงเจ๋อเฉิงกล่าว

ผู้หญิงคนนี้กล้าไม่เชื่อคำพูดของเขา เขาต้องยอมรับว่า ในวินาทีนี้ เขาโมโหจนไฟลุ่มอก แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เป็นครั้งแรกที่เขาคิดที่จะกดไฟโทสะลง

เพราะเพิ่งเจ๋อเฉิงรู้อยู่แก่ใจว่า เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว คำ พูดบางคำถ้ายังไม่พูดออกไป ก็อาจจะไม่มีโอกาสพูดอีกต่อไป

“เพิ่งเจ๋อเฉิง” เสิ่นอีเวยเรียกชื่อเขา น้ำเสียงของเธอยังคง ราบเรียบ ไม่เหมือนกำลังโกรธอยู่ แต่ก็ไม่เหมือนกำลังผิดหวัง อยู่

เพิ่งเจ๋อเฉิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองเข้าไปในดวงตาของ

เธอ

“พูดจริง ๆ ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลย วันหนึ่งฉันจะได้ยิน คำพูดเหล่านี้จากปากของคุณ คุณรู้ไหมว่าฉันรอคำพูดเหล่านี้จากคุณมานานแค่ไหน? สามปีเต็มๆสามปีที่เราแต่งงานกันมา ฉันรอคุณมาจนถึงเมื่อสัปดาห์ก่อน หวังว่าอย่างน้อยคุณจะหัน มามองฉันเพียงแวบเดียวก็ยังดี ตอนนี้ในที่สุดฉันก็รอจนถึงวัน

เงินอีเวยเหมือนพูดอยู่กับตัวเองแต่เพิ่งเจ๋อเฉิงหรี่ตาลง เพราะเขาสังเกตเห็นจุดสำคัญในประโยคที่เสิ่นอีเวยพูดออกมา เมื่อสักครู่

เมื่อสัปดาห์ก่อน

น้ำเสียงของเขาเย็นชาลง: “เมื่อสัปดาห์ก่อน

เธอ

หมายความว่ายังไง? เงินอีเวยยิ้มนิดๆ ในแววตาของเธอไม่มีความหวังอีกต่อ

ไป ตราบเรียบไม่มีร่องรอยใด ๆ ราวกับว่าไม่มีร่องรอยของ

ความโกรธสักนิด

แววตาที่เธอมองเพิ่งเจ๋อเฉิง เขาเหมือนถูกมีดบาดเจ็บแป ลบๆที่ใจ ในที่สุดเธอก็พูดมาประโยคหนึ่ง “ความหมายตาม ที่พูด”

ในที่สุดไฟโกรธที่กดอยู่ในใจของเพิ่งเจ๋อเฉิงก็เริ่มจะระงับ ไม่อยู่: “เสิ่นอีเวย เธอหมายความว่าอะไรกันแน่?

“ฉันหมายความว่า ฉันไม่ต้องการสิ่งนั้นอีกต่อไป

ช่างเป็นคําตอบที่ชัดเจน แจ่มแจ้ง

แววตาของเพิ่งเจ๋อเฉิงหนาวเหน็บ ในที่สุดสิ่งที่เขากังวลในช่วงนี้มาตลอด ก็เกิดขึ้นแล้ว

“เซิ่งเจ๋อเฉิง” เสิ่นอีเวยพูดต่อ

“ฉันไม่ต้องการส่งขดเชยใด ๆ ของคุณ มีเหตุผลสอง ประการ คือประการแรกฉันไม่ต้องการรับความห่วงใยจากใคร ทั้งสิ้น ฉันสามารถอยู่ได้ด้วยตัวของฉันเอง ประการที่สอง ฉัน คิดว่ามีสิ่งหนึ่งคุณควรจะทำความเข้าใจให้ชัดเจนว่าคุณแค่มา ชดเชยฉันแทนพ่อของคุณ พูดง่ายๆก็คือ พ่อของคุณเขาเพียง แค่รู้สึกผิดต่อพ่อแม่ของฉัน ดังนั้นเขาจึงอยากให้คุณดูแลฉัน ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น ฉันก็ต้องบอกเลยว่า เรื่องนี้เขาคิดผิด มาตั้งแต่แรก–”

พูดถึงตรงนี้เสิ่นอีเวยก็หยุดไปชั่วครู่ เพราะว่าเธอสังเกต เห็นสีหน้าของเพิ่งเจ๋อเฉิงเริ่มจะถอดสีลงเรื่อย ๆ แต่ไม่มีทาง เลือกอื่น คำพูดเหล่านี้ จุดยืนตอนนี้ ท่าที่ตอนนี้ เธอจะต้อง แสดงให้เชิงเจ๋อเฉิงเข้าใจให้ชัดเจน

เพราะเธอไม่ได้ทำเพื่อตัวเองแต่เพื่อพ่อแม่

“พ่อของคุณ คุณเพิ่งเป็นอน เป็นคนฆ่าพ่อแม่ของฉันทาง อ้อมเพราะยาออกฤทธิ์หลังจากที่พวกเขานอนหลับแล้ว ดังนั้น ตอนที่แก๊สในครัวรั่วออกมาพวกเขาจึงไม่ได้สติ เลยหมด โอกาสที่จะหนีออกมาจากตรงนั้น

เรื่องร้ายแรงแบบนี้ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับชีวิตคน เพิ่งเจอ เฉิงคุณคิดว่าเรื่องแบบนี้แค่คำสัญญาว่าจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ ของชีวิตชดเชยให้ มันสามารถทดแทนได้อย่างนั้นหรือ? ”
คำพูดของเสิ่นอีเวยพรั่งพรูออกมาเหมือนสายน้ำ ไม่มี หยุดหรือสะดุดเลยสักนิด สีหน้าของเพิ่งเจ๋อเฉิงยิ่งถอดหนัก

ขึ้นเรื่อย ๆ

เขามองไปที่เสื่นอีเวย บางทีอาจเป็นเพราะเธอกำลังโกรธ อยู่ ขนตางอนงามของเสิ่นอีเวยสั่นนิดๆ

“ถ้าอย่างนั้น เธอคิดว่าเรื่องนี้ควรจะแก้ไขอย่างไร?” เพิ่ง เจ๋อเฉิงถามเบาๆ

เงินอีเวยชะงักไปครู่หนึ่งเพราะเธอกำลังคิดวิเคราะห์อยู่ สําหรับคนอย่างเชิงเจ๋อเฉิง ถ้าเขาได้ยินคำพูดเมื่อสักครู่ของ เธอแล้ว เขาจะต้องโกรธจนตัวสั่นอย่างแน่นอน แต่ทำไมกัน ผู้ชายคนนี้ถึงได้สงบนิ่งขนาดนี้?

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาตั้งคำถามมาถึงจุดนี้แล้ว เธอก็แค่ ตอบตามความคิดที่แท้จริงของเธอเท่านั้น

ริมฝีปากบาง ๆ ของเงินอีเวยเม้นแน่น ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอพูดออกมาสี่คำ: “เราหย่ากันเถอะ”

เพิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกเหมือนสายที่ซึ่งอยู่ในใจขาดสะบั้น

“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ? พูดอีกครั้ง” เสียงของชายหนุ่ม

เย็นชา

ตอนนี้เสิ่นอีเวยรู้สึกเศร้าโศกจนถึงขีดสุด เหมือนหัวใจได้ ตายไปแล้ว เพราะเมื่อเธอเพิ่งจะรู้สึกตัวถึงท่าทีของตัวเองที่ น่าประหลาดใจที่สุด: เธอไม่สนใจท่าทางและคำพูดที่เพิ่งเจือเพิ่งแสดงต่อเธอเลยสักนิด

ที่จริงเสิ่นอีเลยรู้สึกมาเสมอว่า ระหว่างเธอและเพิ่งเจ๋อเฉิง หากยังทะเลาะกัน ยังกลั่นแกล้งกัน ความสัมพันธ์นี้ก็ยังอาจมี ความหวังที่จะหวนกลับมาได้เหมือนเดิม

แต่เรื่องมาจนถึงจุดนี้ เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าเมื่อเธอเผชิญหน้า กับเชิงเจ๋อเฉิงจิตใจของเธอช่างเงียบสงบ เหมือนกับกำลัง เผชิญหน้ากับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน

ไม่เจ็บไม่คัน ไม่รีบไม่เร่ง แม้ว่าจะอยู่ในสภาวะที่ทำให้ รู้สึกสบายใจทั้งสองฝ่าย แต่มันก็ใช่ว่าจะเป็นสัญญาณเตือนที่

เพราะสิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าเธอไม่สนใจใยดีชายที่อยู่ตรง หน้าอีกต่อไป และเธอไม่แยแสเรื่องใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับชาย คนนี้ทั้งสิ้น

ในโลกใบนี้ มีวิถีชีวิตที่หลากหลายและชีวิตของสามี ภรรยาก็ต้องมีทะเลาะกันบ้าง

และการทะเลาะ งอนง้อ เขินอาย ก็เพื่อพยายามเข้าไปอยู่ ในใจของอีกฝ่าย วันเวลาที่ราบเรียบเงียบสงบ ก็อาจจะเพื่อรอ เวลาร้างราจากกัน

เลี่ยงความสัมพันธ์ที่เหมือนจมอยู่ใต้หินโสโครก เลี่ยงคำ พูดที่จะทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวด ไม่หวังต่อไปว่าจะให้อีกฝ่ายมา เข้าใจในตัวเรา ไม่หวังและไม่พยายามคิดให้อีกฝ่ายห่วงหาหรือมีปฏิสัมพันธ์ใด ๆ กับตนอีกต่อไป

เงินอีเวยยิ้มอย่างเรียบ ๆ “เพิ่งเจ๋อเฉิง เรื่องดำเนินมา จนถึงตอนนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับฉันมาจนถึงขั้นนี้ได้ ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว ระหว่างคนเราก็อาจจะบังเอิญเป็นแบบ นี้ก็ได้มั้ง พยายามหันหน้าเดินเข้าใกล้กันมากขึ้นเท่าไรก็มีแต่ จะทำให้ลำบากใจ แต่หากหันหลังชนกันแล้วต่างฝ่ายต่างเดิน ออกไป มันอาจจะรู้สึกสบายใจกว่าเหมือนได้เปิดฟ้าใหม่

ดังนั้นเพิ่งเจ๋อเฉิงคุณควรเข้าใจความหมายในสิ่งที่ฉัน พูด หย่าขาดจากกัน เราสองคนต่างปล่อยมือกันเถอะ”