บทที่267ขอให้ท่านไว้ชีวิตผมเถอะ

บทที่ 267 ขอให้ท่านไว้ชีวิตผมเถอะ

พอหลินอพูดเสร็จ เสิ่นเหยียนซึ่งก็มีสีหน้าที่จืดทันที

ประธานเพิ่งเชิญ ? เพิ่งเจ๋อเฉิงรู้เรื่องที่ตัวเองทำแล้วหรือ ? ในใจที่เต็มไปด้วยความกังวล และคิดว่าจะทำอย่างไรให้ออก จากที่นี่

แต่ว่าชายชุดดำเป็นกลุ่มหลินอวี้ แน่นอนว่าจะไม่ให้เขา นั้นหลุดออกไปอย่างแน่นอน ใบหน้าของเงินเหยียนซึ่งที่ เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว และมือของเขาก็ถูกอย่างแน่นที่สุด

เงินเหยียนซึ่งกลัวจนสุดใจ และคิดไม่ออกว่าจะหลุดออก

ไปอย่างไร

เพิ่งเจ๋อเฉิงผู้ที่อยากจะพบเขามากที่สุด

ซึ่งแสดงว่าสิ่งที่เขาทำนั้นเพิ่งเจ๋อเฉิงรู้เรื่องหมดแล้ว ไม่ เราจะไม่หลุดไปยังในมือของเขา

เพิ่งเจ๋อเฉิงเป็นคนที่ทำงานอย่างเด็ดขาด ซึ่ง ณ ตอนนี้ ทรัพย์สินของเงินเหยียนซึ่งได้โอนออกไปนอกประเทศ เรียบร้อยแล้ว และอีกครึ่งชั่วโมงเครื่องบินก็จะบินไป บัวโนสไอเรส ทำไมจะต้องถูกจับตอนนี้
เพราะที่นั่นขึ้นชื่อเรื่องของการจัดการระบบการดูแลการ เงินที่ดีที่สุด ดังนั้นเขาเลยเลือกที่นั่น

ในเมื่อเรื่องมาถึงตรงนี้ ก็ไม่อาจจะทำให้ขาดทุนลงไปกว่า นี้อีกแล้ว

หลินอวี้อยู่กับเพิ่งเจ๋อเฉิงมานานมาก ๆ เลยทำให้รู้ไป ด้วยว่าเงินเหยียนชิงคนนี้เป็นคนเล่ห์เหลี่ยมเช่นไร เพียงแค่ให้ ตัวเองนั้นอยู่รอด ทําอะไรก็ยอม

ในสนามบินมีคนมากมาย หากเงินเหยียนซึ่งตะโกนออก ไปก็จะเป็นเรื่องได้ หลินอวี้ก็เลยส่งสายบอกกลุ่มชายชุดดำให้ เร่งมือเร็ว

ชายชุดดำก็เข้าใจ ไม่ถึงหนึ่งนาที เป็นเหยียนซึ่งก็ออก จากสนามบิน

ข้างนอกมีความหนาวเหน็บ เส้นเหยียนซึ่งมีความกลัว แต่ก็เก็บอาการไว้อยู่ข้างใน

ร้านชาร้านนี้เป็นร้านที่มีความคลาสสิคมาก ซึ่งเป็นร้าน ของเพิ่งเจ๋อเฉิง เพราะว่าเขาชอบดื่มชา ดังนั้นเลยซื้อร้านนี้ไว้

ทางเดินที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ และกระจกเงา ทำ ให้เงินเหยียนซึ่งมีความกลัวเพิ่มขึ้นอีก

“คุณชายหลิน ผมขอร้องล่ะ ปล่อยผมไปเถอะ ผมจะให้ เงินคุณ ได้ไหม…

ในตอนนี้เงินเหยียนซึ่งทั้งขอร้อง และใช้เงินซื้อหลินอเพื่อที่จะให้ตัวเองนั้นอยู่รอดปลอดภัย

แต่ว่าหลินอวี้ทํางานกับเซิ่งเจ๋อเฉิงมาแสนนาน แสดงว่า เป็นคนที่ใช้ได้เลยทีเดียว ดังนั้นหลินอวก็ไม่ได้สนใจอะไร

และไม่ได้เหลือความสนใจอะไรเลย

แต่ว่าสถานการณ์ที่กำลังจะรักษาชีวิตตัวเองไว้ ก็จะไม่คิด อะไรมากมายแล้ว ดังนั้นเงินเหยียนซึ่งก็ได้พูดออกมาต่ออีกว่า “ผมมีเงินมากมาย คุณชายหลิน คุณอยากได้เท่าไหร่ ? ผมจะ จ่ายให้คุณ เพียงแต่ปล่อยผมไป อย่าให้ผมไปหาประธานเชิง เลย ผมขอร้องล่ะ

หลินอวี้มีความรำคาญเป็นที่สุด แล้วยกมือขึ้นมาเพื่อให้ ชายชุดด่านั้นหยุด

เงินเหยียนซึ่งคิดว่าตัวเองนั้นจะได้รับการปล่อยตัว และ ได้มองไปยังหลินอวี้เพื่อที่จะรอคำพูดต่อไป แต่ว่าหลินอพูด ออกมา แต่ไม่ใช่สิ่งที่เขานั้นอยากฟัง “ในฐานะที่คุณมีศักดิ์เป็น อาของคุณหญิงเงิน…” หลินอวได้คิดถึงเรื่องวันนี้ที่หัวหน้าตัว เองพูดออกมา ในคำพูดสุดท้าย ก็ได้เปลี่ยนแปลงไปว่า

“ในฐานะที่คุณมีศักดิ์เป็นคุณอาของคุณนายเชิง ผมเลย เรียกคุณว่า คุณชาย เมื่อรู้ว่าจะต้องมีวันนี้ทำไมถึงจะต้องทําล่ะ 7 คน จะต้องเรียนรู้การรับกรรมของสิ่งที่ตัวเองนั้นทำ” พอพูด เสร็จ หลินอวก็ได้เดินไปยังข้างหน้าอย่างไม่สนใจอะไร

เสิ่นเหยียนซึ่งฟังแล้วรู้สึกเหมือนมีอะไรไม่ถูกต้อง ตอนนั้นที่เพิ่งเจ๋อเฉิงและหลานสาวตัวเองนั้นแต่งงานกัน ข่าวมากมาย ก็ได้ออกมาอย่างมากลั่นต่าง ๆ นานา ถึงขนาดที่เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ อนุญาตให้เรียกเสิ่นอีเวยว่า คุณนายเชิง ก็ยังมี

เขาก็เคยติดตามข่าวพวกนี้ เลยรู้ว่าพวกเขาสองคนนั้นมี ความสัมพันธ์ที่ไม่ดีเลยสักนิด แต่ว่า….เมื่อสักครู่นี้หลินอวี้ได้ เปลี่ยนคำพูด นี่คือสิ่งอธิบายได้ว่าเป็นสิ่งที่เพิ่งเจ๋อเฉิงนั้นสั่งลง มา

คิดแบบนี้ เสิ่นเหยียนซึ่งก็เริ่มมีความอคติเกิดขึ้นแล้ว ชั้นสาม หลินอวี้ได้เคาะประตูอย่างเบา ๆ

ข้างนอกมีเสียงพูดออกมาว่า “เข้ามา

เปิดประตูมา หลินอวี้และชายชุดดำก็ได้พาเงินเหยียนซึ่ง

เข้ามา

ทุกคนที่ได้เห็นก็มีหน้าที่เหมือนกัน

ผู้ชายที่ใส่ชุดสูทสีเทาทั้งตัว ได้มองไปยังแม่น้ำนอก หน้าต่าง และข้างในที่ตกแต่งไปด้วยกลิ่นอายความยุคเก่า

เพิ่งเจ๋อเฉิงก็นั่งอยู่ที่นั่น ท่าทีที่มีความสุขุมเยือกเย็น และ มีวิวที่สวยงามอยู่ด้านหลัง

บรรยากาศเงียบไปสามนาที เพิ่งเจ๋อเฉิงหันกลับมา เงิน เหยียนซึ่งได้มองเห็นถึงความน่ากลัวของสายตา จนคุกเข่าลง บนพื้น
เพิ่งเจ๋อเฉิงได้มองไปยังเส้นเหยียนซึ่ง เหมือนกับราชา

มองผู้ทำผิดอย่างนั้น

แต่ผ่านไปนานพอสมควร เขาก็ไม่ได้พูดอะไร หลินอวก็ได้ อยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ เขาเข้าใจหัวหน้าของเขา เพิ่งเจอเ งกำลังทดสอบความอดทนของเส้นเหยียนซึ่ง รอจนความ อดทนหมดแล้วค่อยออกมาจัดการทีเดียว จนไม่เหลือให้รอด แม้แต่สักนิด

เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ จนเสิ่นเหยียนซึ่งไม่อาจจะอดทนต่อ

ไปได้

“ประธานเซ็ง ขอร้องท่านปล่อยผมไปเถอะ ผมจะไม่กล้า ทําอีกแล้ว”

เงินเหยียนซึ่งที่ทั้งตัวสั่นไปหมด แม้แต่เสียงก็ยังสั่น สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความน่ากลัวและหวาดกลัว ซึ่ง ตอนนี้เหมือนจะตกอยู่ในนรก

เพิ่งเจ๋อเฉิงมีสายตาที่เยือกเย็นชัดเจน และพูดอย่างไม่ ระวังว่า “คุณชายเงินเป็นอะไร ? หากผมจำได้แล้วล่ะก็ ความ กล้าของคุณไม่ใช่น้อยเท่าน