บทท255การพูดคุยกับเจ๋งโป๊หง

บทที่ 255 การพูดคุยกับเจิ้งโป๋หง

เจิ้งโป่หงมองเจิ้งอวิ๋นชวนแล้วรู้สึกว่าเ ขาคนนี้ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินตา ในหัวสมองนั้นรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่ง เขาได้บังคับอารมณ์ และได้พูดอย่างไร้อารมณ์ว่า “เพราะแกไม่ให้ความเคารพคุณชายเจิ้ ง”

เจิ้งอวิ๋นชวนตอบอย่างหัวเราผสมความ โมโหว่า “ทำไมผมไม่เคารพเขาล่ะ ? เขานั้นได้หาเรื่องผมก่อนนะ พูดอีกอย่างหนึ่ง อำนาจของมันคงไม่สูงเท่าพ่อหรอกใช่ พูดไปอีกผมกับเขาก็วัยวุฒิเท่ากัน ทำไมผมจะต้องเคารพเขา ? ”

“ลั๊วะ!” ในห้องทำงานขนาดห้อง ได้ยินเสียงที่ชัดเจนมาก ๆ

เซิ่งเจ๋อเฉิงได้ขมวดคิ้วขึ้น เพราะว่าเจิ้งโป๋หงได้ใช้ฝ่ามือฟาดลงไ ปบนหน้าของเจิ้งอวิ๋นชวนเต็ม ๆ

เจิ้งโป๋หงทนจนทนไม่ได้ ตาสองข้างเต็มไปด้วยความโกรธ ซึ่งเจิ้งอวิ๋นชวนก็มีใบหน้าที่เต็มไปด้วย ความไม่พอใจ

แต่พ่อก็คือพ่อ และยิ่งเป็นพ่อที่ผ่านเรื่องราวมามากมา

ทำไมจะไม่สู้เพื่อที่จะออกหน้าแทนลูก “พ่อทำไมถึงตีผม ? ”

เจิ้งอวิ๋นชวนโกรธเป็นอย่างยิ่ง

เจิ้งโป๋หงพูดอีกครั้ง “พ่อพูดอีกครั้ง ให้ขอโทษคุณชายเซิ่ง”

เจิ้งอวิ๋นชวนได้หันสายตาไปมองยังเซิ่ง เจ๋อเฉิง แต่เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้มีสีหน้าอะไร

“เซิ่งเจ๋อเฉิง นายมันเก่งมาก ขนาดที่ทำให้พ่อของผมโมโหขนาดนี้ แต่ว่า…”

พอพูดถึงตรงนี้

เจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้เพิ่มความโมโหขึ้นอีก

“ผมจะบอกคุณว่า

เจิ้งอวิ๋นชวนคนนี้จะไม่ก้มหัวให้ใคร วันนี้จะเป็นพ่อก็เช่นกัน ผมไม่อยู่ด้วยแล้วล่ะ”

พอพูดเสร็จเจิ้งอวนชวนก็ได้เดินออกไ ป

ซึ่งเจิ้งโป๊หงก็ได้ยืนมองเหมือนกับโดน อะไรสะกดอยู่ พอรู้สึกตัวอีกที ก็เห็นเจิ้งอวิ๋นชวนปิดประตูดัง “ปิ้ง”

ไปเสียแล้ว

คำที่เจิ้งโป๋หงกำลังจะพูด ก็เหมือนกับถูกดูดกลืนโดยบรรยากาศ เจิ้งอวิ๋นชวนออกไป ทั้งห้องก็เต็มไปด้วยความสงบ

เจิ้งโป๊หงในตอนนี้ดูเหมือนจะมีความว้า

วุ่นอยู่ในนั้น เหมือนกับคนที่แก่ลงไปอีกสามสี่ปี ถึงแม้จะไม่มีท่าทีอะไร แต่เพิ่งเจ๋อเฉิงมองออกมา พอเรื่องมาถึงตรงนี้

เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ไม่อาจจะไม่ยอมรับได้ว่า มีความตกใจเหมือนกัน เขาไม่คิดว่าคนอย่างเจิ้งโป๋หงนั้นจะมา โมโหกับเด็กอายุยี่สิบกว่าๆแบบนี้ได้

ถึงแม้เขาจะไม่รู้ถึงอายุจริง ๆ ของเจิ้งอวิ๋นชวนแต่ก็กล้าที่จะรับรองไ ด้ว่าห่างจากตัวเองนั้นไม่กี่ปี น่าจะประมาณยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดโดยปร ะเทศ เยอะกว่าเสิ่นอีเวยสองปี น้อยว่าตัวเองสองปี

หากพูดตามเหตุผล

หากจะจัดการกับผู้ชายอายุประมาณนี้

ด้านความคิดและอารมณ์ไม่มากก็น้อย ก็จะต้องบังคับตัวเองได้แล้ว เจิ้งอวิ๋นชวนเด็กน้อยคนนี้ยังห่างฉันกับ เสิ่นอีเวยมาก

เสิ่นอีเวยห่างจากอายุสามสิบก็ไม่มากแ ล้ว ความคิด การอ่านในใจนั้น เหนือฉันกว่าเจิ้งอวิ๋นชวนเป็นอย่างมาก แต่เดี๋ยวก่อน

เซิ่งเจ๋อเฉิงขมวดคิ้ว

ทำไมตัวเองจะต้องนำเสิ่นอีเวยกับเจิ้งอ

วิ่นชวนมาเปรียบเทียบ ?

และทำไม….ในใจของตัวเองนั้นรู้สึกถึง ความไม่สบายใจ ?

เสิ่นอีเวย เจิ้งอวิ๋นชวน สองชื่อนี้ ดียวกัน

แต่ทำไมถึงเอามาอยู่ด้วยกันในความคิ

ด

พอคิดถึงตรงนี้

สายตาเซิ่งเจ๋อเฉิงก็อ่อนลง

“ประธานเซิ่ง”

เจิ้งโป๋หงได้พูดออกมาก เซิ่งเจ๋อเฉิงได้สติกลับมาจากการเปิดป ากของเจิ้งโป๋หง

เขาได้เงยหน้าแล้วพูดว่า “อะไรหรือครับ ประธานเจิ้ง”

เจิ้งโป๋หงดูจากสภาพแล้วก็สามารถปรั บอารมณ์ตามปกติแล้ว ก็ไม่ได้มีความว้าวุ่นอยู่ในใจ และอีกทั้งเป็นคนที่ผ่านเรื่องราวในแวด ถึงแม้ลูกชายจะทำให้ตัวเองนั้นโมโหข นาดไหน

แต่ก็สามารถปรับอารมณ์กลับมาได้อย่า

งรวดเร็ว

การเคารพผู้อาวุโส

เซิ่งเจ๋อเฉิงก็ถือว่ายังมีอยู่

มีเพียงแต่ปัญหาหนึ่งก็คือที่ทำให้เขาคิ ดถึง

เจิ้งโป๋หงพูดขนาดนี้ ความจริงแล้วก็เป็นรักธุรกิจคนหนึ่ง นักธุรกิจไม่เล่ห์เหลี่ยมทำธุรกิจไม่ได้ ครั้นที่เซิ่งสวินได้เสียชีวิตไป ก็ได้แสร้งโทรหาหลินอวี้ บอกว่าเมื่อจะทราบเรื่อง ณ ตรงนี้ก็เพิ่งเจ๋อเฉิงก็คิดได้แล้วในเรื่อง บางอย่าง างการเงิน

เจิ้งโป๋หงอยากจะก้าวนำไปก่อน และอยากจะยกระดับอำนาจของตัวเอง สูงขึ้น เลยจงใจที่จะโทรหาหลินอวี้

อีกความหมายหนึ่งคือ

ฉันรู้ว่าคุณท่านเซิ่งเสียไป

ดังนั้นไม่ควรจะทำแบบนี้ แต่ว่าไม่อยากจะให้เกียรติคนอย่างคุณ ผมอยากให้คุณรู้ว่า

บริษัทเจิ้งซื่อเป็นผู้นำทางการเงิน อยากจะควบคุมเซิ่งเจ๋อเฉิง

แต่ว่าคนอย่างเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ไม่ได้เป็นค

นที่ไม่มีความคิด ดังนั้นเมื่อพบกับสถานการณ์เช่นนี้ เขาก็ไม่ได้ไปสนใจอะไรเจิ้งโป๋หง แต่ไม่ได้มีการกระทำอะไรออกไป ว่าจะทำอะไร

คำโบราณกล่าวว่า

สู้รบสามารถใช้วิธีหลอกลวงศัตรูได้ ในเมื่อเจิ้งโป๋หงไม่ได้ให้ความเคารพแ ก่ตนเอง ก็ไม่อาจจะไปโทษอะไรกันได้ แต่ใครจะไปรู้ว่า

เจิ้งอวิ๋นชวนก็เพิ่งเจ๋อเฉิงจับได้คาหนัง

คาเขา

เรื่องทุกอย่างเหมือนลมมันเปลี่ยนทิศไ ปอีกทาง

เส้นทางอำนาจกลับเปลี่ยนไปอย่างชัดเ

จน

เพื่อเรื่องราวของลูกตัวเองนั้นทำให้เจิ้ง โป๋หงนั้นได้พูดดีดีกับเซิ่งเจ๋อเฉิงดีขึ้นม าอีกระดับหนึ่ง

แต่เมื่อเซิ่งเจ๋อเฉิงตัดสินใจทำแบบนี้ เลยทําให้เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้มีท่าทีที่จะก

ลัวอะไรเจ๋งโป๊หง

เจิ้งโป๊หงได้มองไปยังเซิ่งเจ๋อเฉิง สายตาที่ค่อนข้างมีอายุ ซึ่งในสายตานั้นไร้ความเป็นนักธุรกิจแ ต่อย่างใดเลย