บทที่254ขอโทษคุณชายเชิง

บทที่ 254 ขอโทษคุณชายเซิ่ง บริษัทเซิ่งชื่อ ฉัน 24

ในห้องทำงานที่สว่างไสว เซิ่งเจ๋อเฉิงได้มองไปยังที่หรูหรา แห่งนี้

สองมือของเขาได้วางไว้บนตักอย่างนิ่ง

ๆ ดูรวม ๆ

ช่างมีความสงบเรียบร้อยเหลือเกิน

ในห้องนั้นยังมีเจิ้งอวิ๋นชวนกับเจิ้งโป๋ห ง

เจิ้งโป๋หงไม่ได้มีท่าทีความรู้สึกอะไร แต่เจิ้งอวิ๋นชวนได้มองไปยังเซิ่งเจ๋อเฉิ งที่หันหลังไปมองยังเมืองแห่งนี้และเต็ มไปด้วยความโมโหแต่เก่าก่อน เจิ้งอวิ๋นชวนในที่สุดก็ทนไม่ไหว

เซิ่งเจ๋อเฉิงที่ออกไปยังนอกหน้าต่าง เมื่อได้ยินเสียงที่สะท้อนกลับมา แล้วก็ได้ยิ้มอย่างเงียบๆ แล้วหันตัวกลับมา แล้วมองหน้าไปยังพ่อลูกคู่นี้

ณ

เวลานี้พูดชายสามคนกำลังคิดคำนวณค วามคิดของฝ่ายตรงข้าม แต่สิ่งที่ไม่เหมือนก็คือเซิ่งเจ๋อเฉิงเหมื

อนสู้รบคนเดียว แต่สองคนพ่อลูกนั้นเป็นพันธมิตรซึ่งกัน และกัน แต่ในเวลานี้ เซิ่งเจ๋อเฉิงก็ไม่ได้มีสีหน้าท่าทางอะไร แม้แต่น้อย หากพูดตามฐานะแล้ว กว่าปี

แต่ว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ไม่ได้มีความกลัวอะ

ไรออกมาเลย เมื่อคําพูดของเจิ้งอวิ๋นชวนเมื่อสักครู่

ทำให้เซิ่งเจ๋อเฉิงมีอารมณ์ที่ค่อนข้างเยื อกเย็นขึ้น เขาได้นั่งลงต่อหน้าสองพ่อลูก

เซิ่งเจ๋อเฉิงได้มองหน้าเจิ้งอวิ๋นชวน แล้วพูดว่า “คุณชายเจิ้ง ผมพูดชัดเจนแล้วว่า ผมจะนำเรื่องนี้ส่งตำรวจ”

ในเมื่อมีการเตรียมการเรียบร้อยแล้ว เซิ่งเจ๋อเฉิงก็ไม่ได้มีความระแวงอะไร หากในมุมมองของเจิ้งอวิ๋นชวนก็คือ เซิ่งเจ๋อเฉิงคนนี้ไม่กลัวอะไรเลยแม้แต่ เลยทำให้ในใจของเจิ้งอวิ๋นชวนนั้นโกร ธเป็นฟืนเป็นไฟ

เจิ้งอวิ๋นชวนได้พูดกับเชิงเจ๋อเฉิงอย่างเ ย็นชาว่า “เซิ่งเจ๋อเฉิง

คุณอย่าพูดว่าเรื่องที่คุณพูดอยู่นี้เป็นเรื่

องจริง ตอนที่อยู่ในร้านเหล้าวันนั้น

ผมคิดว่าคุณนั้นกำลังพูดเล่น ดังนั้นเลยไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับคุณ แต่ตอนนี้พูดไปแล้ว ตอนนี้คุณเหมือนจะบังคับผมหรือไม่ ? พ่อของผมก็อยู่ที่นี่ ผมให้เกียรติท่าน ผมก็เตือนคุณเป็นครั้งสุดท้าย คิดให้ดีดี!”

คำพูดเมื่อสักครู่นี้ของเจิ้งอวิ๋นชวนที่เต็ มไปด้วยการข่มขู่ ดังนั้นน้ำเสียงการพูดก็เต็มไปด้วยความ ใครใช้ให้เป็นลูกคนเดียวของเจิ้งโป๊หง

ล่ะ ?

หากพูดถึงอำนาจของพ่อเขา ยังจะกลัวเซิ่งเจ๋อเฉิงน้อยคนนี้หรือ ?

แต่ว่าเจิ้งโป๋หงที่นั่งอยู่ตรงนั้นได้ฟังคำ พูดของลูกตัวเองแล้วในใจก็เต็มไปด้ว ยความโกรธ “ฟู” เหมือนไฟลุกขึ้นมา

เจิ้งโป๋หงได้วางถ้วยน้ำชาลงอย่างรุนแ

รง

หลังจากนั้น เจิ้งโป๋หงได้โมโหพูดกับเจิ้งอวิ๋นชวนว่า “ลูกสารเลว หุบปากตัวเองไปซะ”

ถึงแม้อายุจะมากแล้ว แต่ร่างกายยังแข็งแรงสมบูรณ์ เสียงของเจิ้งโป๋หงเต็มไปด้วยพละ อย่างดูถูกนั้น

ในทันใดนั้นก็ตกใจเช่นกัน

ซึ่งเจิ้งอวิ๋นชวนไม่คิดว่าเจิ้งโป๋หงจะกล้

าพูดกับเขาแบบเช่น

โดยเฉพาะพูดต่อหน้าเซิ่งเจ๋อเฉิง

ในระยะเวลาหนึ่ง

เจิ้งอวิ๋นชวนรู้สึกอับอายขายหน้า

ใบหน้าก็แดงไปด้วยความโกรธ และคิดว่าจะอดทนที่พ่อตัวเองนั้นว่าตัว เองต่อหน้าคนอื่นได้อย่างไ

เจิ้งอวิ๋นชวนกำลังจะตอบโต้กลับ แต่กลับโดนสายตาอันน่ากลัวหยุดยั้งเอ าได้ แล้วเจิ้งโป๋หงพูดต่อว่า “หุบปากไปซะ

อย่าคิดว่าพ่อไม่รู้นะว่าแกทำอะไรไป แต่เรื่องนี้ใครผิดใครถูกไม่รู้อยู่แก่ใจรึ ซึ่งคำพูดเมื่อสักครู่นี้เหมือนกับการสั่งส อนอย่างหนึ่ง งอยู่ในใจเจิ้งโหงมานาน

ซึ่งเขาก็รู้เรื่องที่เจิ้งอวิ๋นชวนนั้นท่าทั้งห มด ในเมื่อคนเป็นพ่อ

เขาก็อาจจะสั่งสอนลูกตัวเองที่ไม่ฟังคำ

สั่งสอน

ซึ่งเป็นสิ่งที่ตัวเองนั้นไม่อยากจะไปยุ่ง ด้วยเลย

เจิ้งโป๋หงในหลายวันมานี้รู้สึกผิดอย่าง

ที่สุด

รู้สึกผิดที่หลายปีที่ผ่านมานี้ที่ไม่ได้ดูแล

ลูกตัวเอง

เพราะว่าใช้เวลาทั้งหมดในการจัดการกั

บธุรกิจ

จนทำให้เกิดเรื่องที่ร้ายแรงขนาดนี้ จะมาครุ่นคิดอีกก็คงไม่ได้แล้ว มองดูท่าทีของเซิ่งเจ๋อเฉิง เหมือนจะตัดสินใจแล้ว เรื่องนี้ก็ไม่อาจจะหารือได้อีกแล้ว

แต่ว่า

เจิ้งอวิ๋นชวนก็เป็นลูกในไส้ของตัวเอง

เจิ้งอวิ๋นชวนเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าตัวเจิ้ง โป๋หงเองที่ไม่ค่อยดูแลอะไร ซึ่งเขาได้รับโทรศัพท์และนัดหมายไว้ก่ อนหน้านี้แล้ว

เซิ่งเจ๋อเฉิงได้เห็นเจิ้งโป๋หง แต่ในวงการธุรกิจ เรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดา เขาไม่ได้คิดอะไรมากมาย

หลังจากนั้นเจิ้งโป๋หงรู้สึกตัวอีกครั้งว่าเ มื่อสักครู่นี้ลืมตัวไป ย่มาก

ดังนั้นเลยมได้อธิบายอะไรให้เจิ้งอวิ๋นช

วนฟัง

เขาได้ปรับอารมณ์แล้วพูดเฉยๆว่า

“ขอโทษคุณชายเซิ่ง”

ประโยคนี้เมื่อเจิ้งอวิ๋นชวนได้ยินแล้วก็ไ ด้มองไปยังพ่อของเขาแล้วพูดอย่างไม่ น่าเชื่อว่า “พ่อ เมื่อสักครู่นี้ท่านพูดอะไร ? ”

เจิ้งโป๋หงได้ยินคำนี้

ในใจโกรธเป็นอย่างที่สุด แต่ก่อนที่เขาจะโมโหอย่างไม่มีอะไรมา หยุดยั้งได้ แต่ในเมื่ออยู่ต่อหน้าเซิ่งเจ๋อเฉิง ซึ่งเขาไม่อยากจะให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ต่อหน้าเซิ่งเจ๋อเฉิง เขาพยายามที่บังคับอารมณ์โกรธ แล้วพูดว่า “อย่าให้พ่อได้พูดรอบที่สอง ขอโทษคุณชายเซิ่ง”

ตอนนี้ เจิ้งอวิ๋นชวนได้เข้าใจแล้ว เพียงแต่สายตาเขานั้นเต็มไปด้วยความ

โกรธ ชัดเจนว่า เขาไม่ได้มีความคิดที่จะทำเรื่องนี้

“ทำไมผมต้องขอโทษ ?” เจิ้งอวิ๋นชวนตอบอย่างไม่ยินยอม ด้วยเสียงที่ดัง

เลยทำให้ทั้งห้องเต็มไปด้วยความสงบเ งียบ

เจิ้งโป๋หงโกรธอย่างเป็นที่สุด ตอนแรกนั้นเต็มไปด้วยความโกรธอยู่แ ล้ว ามีความน่ากลัวอย่างไม่เคยมีมาก่อน