บทที่253อยากจะถามเซิงเจ๋อเฉิ งให้ชัดเจน

บทที่ 253

อยากจะถามเซิ่งเจ๋อเฉิงให้ชัดเจน

ในใจเสิ่นอีเวยมีความกลัวเกิดขึ้น เธอเลยจ้องมองไปยังเซียวหันถึง

แต่ที่ทําให้เสื่นอีเวยคิดไม่ถึงคือ เซียวหินถิงยิ้มแบบไม่มีเสียง แล้วมองไปยังหน้าเธอแล้วพูดว่า “ความจริงคุณตอบผมก็ไม่ต้องมีความ

กดดันอะไรเลย

ความรักชายหญิงโดยจริงแล้วก็ต้องทํา ตามความสมัครใจของสองฝ่าย ผมถือว่าเป็นสุภาพชนคนหนึ่ง แน่นอนว่าจะไม่ใช้วิธีสกปรกอย่างแน่น คนที่อยู่สูงส่งขนาดนี้ ในทันใดใช้คำพูดเหล่านี้ เลยทำให้เสิ่นอีเวยอย่างน้อยก็ต้องตกใ จบ้างแล้วล่ะ

และอีกทั้งคนคนหนึ่งที่กำลังพูดความจ ริงออกมานั้น

จะสามารถทำให้ผู้รับมีความรู้สึกถึงได้

ดังนั้นเสิ่นอีเวยก็สามารถรับรู้ได้ว่าเซียว หันถึงนั้นพูดออกมาจากใจ

เซียวหันถึงเหมือนจะคิดอะไรได้ก็เลย พูดเสริมไปว่า “นอกจากนั้น ผมอยากจะสานความสัมพันธ์ความเป็น เพื่อน ผมหวังว่าหากจะให้ผมช่วยอะไร ก็ขอให้บอกมาเถิด ผมจะทำสุดกำลัง อย่างไม่ปฏิเสธ” มจริงใจ เสิ่นอีเวยเลยมีความตื้นตันใจ เลยยิ้มแล้วพูดไปว่า “ดี สัจจะนี้ถือว่าเป็นคำมั่น

ฉันขอขอบคุณประธานเซียวด้วยค่ะ”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันยังมีเรื่องที่จะต้องไปสะสาง ประธานเซียว ฉันขอตัวนะคะ” เสิ่นอีเวยถือกระเป๋าแล้วก็ยืนขึ้นมา

เซียวหันถึงลุกขึ้นแล้วเดินตามหลัง ตอบกลับว่า “โอเคครับ หวังว่าลำดับต่อไปที่สำเร็จทุกอย่าง”

เสิ่นอีเวยพยักหน้าแล้วกำลังจะเดินออก ไป

เซียวหันถึงเหมือนคิดอะไรใดก็พูดขึ้นม าว่า “คุณหญิงเสิ่น” “ประธานเซียวยังมีเรื่องอะไรอีกไหมคะ ?”

“โรคของคุณ เป็นอย่างไรบ้าง” เซียวหันถึงค่อย ๆ พูดดออกมาก

เสิ่นอีเวยรู้สึกเหมือนเจ็บๆ ปวดๆ เพราะเมื่อสักครู่นี้ได้เกิดความเครียด แต่ก็ได้ยิ้มตอบกลับไปว่า “ตอนนี้ฉันกำลังจะเข้ารับการรักษาแล้ว ค่ะ”

พอพูดเสร็จ

เสิ่นอีเวยก็จะเดินออกจากร้านน้ำชา

วันนี้เป็นวันที่อากาศดี ถึงแม้จะมีลมบ้าง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกหนาวอะไร ขณะที่เธอเดินอยู่กลางถนนอยู่นั้น เสิ่นเหยียนชิ่งได้เล่าถึงความเป็นมาขอ งเรื่องราวที่พ่อแม่เธอนั้นได้ประสบ สิ่งที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้คือ

ในใจเธอนั้นเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง แต่ในเมื่อเรื่องแบบนี้ทำการสำรวจมาตั้ งแต่ ในที่สุดท้ายก็ได้คำตอบ ก็จะให้มันหยุดอยู่แค่นี้ต่อหน้าเธอแบบ นี้คงไม่ได้

แต่ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญ จะต้องรักษาความเสถียรภาพ แน่นอนว่าจะห้ามทำอะไรที่รวดเร็วเกิน ไป

ดังนั้นก่อนที่จะทำอะไร จะต้องมีหลักฐานและน้ำหนักพอจาก คำพูดของเสิ่นเหยียนชิ่ง เซิ่งเจิ้นอวิ๋น ? ไม่ ไม่ได้ ตอนนี้เธอไม่อาจจะไปหาเขาและถามเ ขาในเวลาที่รวดเร็วขนาดนี้

เรื่องนี้ก็ผ่านมาสี่ปีแล้ว หากอยู่ดีดีไปถามเรื่องแบบนี้กับเซิ่งเจิ้ นอวิ๋นแบบไม่มีอะไรเตรียมการ ไม่เพียงแต่ทำอะไรไม่ได้ ยังเป็นการแหวกหญ้าให้ตื่น

ในขณะที่เสิ่นเหยียนชิ่งได้นำเรื่องราวทั้ งหมดบอกกล่าวให้แก่เธอ ในหัวสมองของเสิ่นอีเวยก็มีชื่อหนึ่งออ กมาจากหัวสมองของเธอ ซึ่งในตอนนี้ก็ได้ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

ไม่ต้องสงสัย นั่นคือ เซิ่งเจ๋อเฉิง เพราะว่าก่อนหน้านี้หนึ่งวินาที นที เมื่อก่อนนานมาแล้วมีค่ำคืนหนึ่ง ตอนที่เธอฝันร้ายแล้วลงมาดื่มน้ำหนึ่งแ ก้ว

ก็ได้เหลือบไปเห็นเซิ่งเจ๋อเฉิงกำลังพูด โทรศัพท์กับบางคน

ในสายโทรศัพท์นั้น เธอได้ฟังเสียงและคำพูดจาก ซึ่งได้จดจำไว้อยู่ในใจจนถึงตอนนี้ก็ยัง

ไม่ลืม

หากคุณรู้สึกผิดก็ไปมอบตัวเอง ไปสารภาพเรื่องราวที่คุณนั้นทำไว้ ไม่จำเป็นที่จะต้องให้ผมมาชดใช้เธอแ ทนคุณ

เหมือนกับที่จะคิดมากคิดไปไกล เสิ่นอีเวยในใจทันใดนั้นก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา ใช่แล้ว ไม่ผิดเลย เป็นประโยคนี้แหละ ฉิง

และได้ขบคิดกับเรื่องสี่ปีก่อนที่เสิ่นเหยี ยนชิ่งได้พูดกับตัวเองแล้ว หรือว่า…

คืนนั้นเซิ่งเจ๋อเฉิงนั้นได้พูดกับใคร ? เซิ่งเจ๋ออวิ๋น ?

เสิ่นอีเวยได้คิดเรื่องสกปรกในหัวขึ้นมา หากเธอนั้นเดาไม่ผิดแล้วล่ะก็ ในคืนนั้นเพิ่งเจ๋อเฉิงได้พูดเรื่องราวเมื่อ สี่ปีก่อนแน่นอน

ทันใดนั้น เสิ่นอีเวยมือเท้าเย็นไปหมด เสียความอบอุ่นของร่างกาย หาก….หากเป็นเรื่องจริงแล้วล่ะก็ ทำไมเซิ่งเจ๋อเฉิงไม่พูดกับเธอ ? เซิ่งเจ๋อเฉิง เซิ่งเจ๋อเฉิง…..ทำไมคุณถึง…? แล้วเอากุญแจรถออกมา แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ

“ปัง” เสียงประตู

เส้นอีเวยมือตรงพวงมาลัย

จับอย่างแน่นอน แล้วค่อยๆ

ปรับอารมณ์ของตัวเอง

ในใจอยากจะสงบลง

แต่ก็ไม่อาจจะสงบได้ เนื่องจากเธอคิดว่าเธอนั้นคาดการณ์ไว้ ถูกต้องแล้ว

เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้ทุกอย่าง แต่ไม่กล้าที่จะสารภาพกับเธอ เขาคิดว่าเธอนั้นเป็นคนโง่หรือ

เสิ่นอีเวยได้เหยียบไปที่คันเร่งอย่างสุด กำลัง ด้วยสายตาที่เยือกเย็น องเชิงเจ๋อเฉิง บริษัทเซิ่ง อ