บทที่243เธอต้องรับการรักษาต ามที่ฉันเตรียมไว้

บทที่ 243

เธอต้องรับการรักษาตามที่ฉันเตรียมไว้

เสิ่นอีเวย

เห็นท่าทีที่กำลังจะเดินจากไปของเซิ่งเ จ่อเฉิง สิ่งที่เธอต้องการพูดยังไม่จบ

ใจเธอลนลานรีบก้าวพรวดไปดึงแขนข องเซิ่งเจ๋อเฉิงไว้

เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะถูกดึ งแขนไว้

แรงกระชากทำให้ถ้วยและตะเกียบในมื อตกลงที่พื้นห้องเสิ่นอีเวยถึงกับตกใจ แต่พื้นห้องเป็นพื้นไม้ ถ้วยที่ตกจึงไม่แตกมีแต่เสียงดัง “ปึง” เซิงเจอเฉิงไม่ได้หันหน้าไปที่คนที่ก

ระชากแขนของเขา แต่ก้มตัวลงไปเก็บถ้วยกับตะเกียบที่ตก อยู่บนพื้นก่อน

“ฉันยังพูดไม่จบคุณยังไปไหนไม่ได้ วันนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง!”

เสิ่นอีเวยพูดโพล่งออกมาอย่างเอาจริง เอาจัง

เซิ่งเจ๋อเฉิงหันกลับมามองดูเสิ่นอีเว ยที่กำลังน้ำตาคลอเบ้า

หล่อนมีอารมณ์ที่หลากหลายผสมปนเ ปกันมั่วไปหมด

ตอนนี้เธอกำลังไม่สบาย

เขาไม่อยากให้เธอได้รับการกระทบกร ะเทือนทางจิตใจ

เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของชายหนุ่มไ ม่แข็งที่อเหมือนแต่ก่อน เซิงเจอเฉงกล่าวถามว่า: “โอเค เธอบอกฉันมาสิว่าเธอมีความคิดเห็นอ ย่างไรที่จะแก้ไขปัญหาในเรื่องนี้?”

เสิ่นอีเวยขยับริบฝีปาก กําลังจะพูดต่อแต่ถูกเชิงเจ๋อเฉิงขัดจัง หวะ:

“แต่ก่อนอื่นฉันต้องบอกไว้ก่อนว่า ไม่ว่าเธอจะเสนอวิธีแก้ไขปัญหาอย่างไ รก็ตามจะต้องอยู่ภายใต้คำสัญญาว่าจะ รับการรักษาตามที่ฉันเตรียมไว้ให้”

น้ำเสียงของเซิ่งเจ๋อเฉิงนั้นราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาดห้ามขัดคำ สั่ง

เสิ่นอีเวยถึงชะงักไปครู่หนึ่งและถาม ว่า : “งั้นความหมายของคุณคือ ยังไงก็ตามฉันต้องได้รับการรักษาตาม ที่คุณกำหนดไว้ ถึงจะยังสามารถอยู่ในบริษัทเชิงซ้อต่อ ใช่ไหม?”

เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้ตอบในทันทีเห็นไ ด้ชัดว่าเขาให้ความสำคัญกับประโยคห ลังที่เสิ่นอีเวยพูดออกมา เหมือนว่าเธอยังอยากดื้อดึงอยู่ในบริษั ทเซิ่งซื่อต่อ

ในชีวิตของเขาที่ผ่านมาไม่เคยคิดเสี ยใจกับเรื่องที่ตัดสินใจมาก่อน แต่ในตอนนี้เพิ่งเจ๋อเฉิงเริ่มรู้สึกเสียใจที่ เขาปล่อยให้เสิ่นอีเวยเข้ามาทำงานในเ ซึ่งชื่อ

ถ้าในตอนนั้นเขาไม่ให้เธอเข้ามาร่วมงา นกับบริษัท

เขาก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพคนกลาง ต้องลำบากใจอย่างในตอนนี้

สิ่งที่เขาหวังมากที่สุดในตอนนี้คือส ามารถนําเสนอเวยออกจากเซิงซอแล้ว

รับการรักษาอย่างเต็มที่

ถึงจะทำให้เธอไม่ต้องมากังวลใจและป วดหัวกับเรื่องงานแบบนี้ถึงจะเป็นการรั กษาที่ดีที่สุด

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ยอมรั บการรักษาดังกล่าว

เซิ่งเจ๋อเฉิงคิดอยู่พักหนึ่งในที่สุดก็ตั ดสินใจที่จะพูดอย่างประนีประนอมกับอี กฝ่าย

“ໃໝ່

หากเธอให้ความร่วมมือในการรักษาฉัน จะอนุญาตให้เธออยู่ในเซิ่งชื่อต่อไปได้ ” เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

เสิ่นอีเวยวิเคราะห์ท่าทีของเขาเหมือ นว่ากำลังประมวลว่าคำพูดจากปากเขา ความจริงอยู่ เปอร์เซนต เชิงเจ๋อเฉิงรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เขาจึงกล่าวเพิ่มเติมว่า

“ไม่ต้องมีความสงสัยอะไรทั้งสิ้น ฉันไม่โกหกเธอหรอก”

เรื่องมาถึงวันนี้เสิ่นอีเวยได้ยินคำตอ บที่เธอสามารถยอมรับได้ ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไรต่อ

ทันใดนั้นมีความรู้สึกเจ็บแปร๊บที่แข เสิ่นอีเวยขมวดคิ้วเล็กน้อย น หล่อนเอามืออีกข้างหนึ่งบีบๆนวดๆที่แ ขนเบาๆ

เมื่อการสนทนาจบลง เซิ่งเจ๋อเฉิงที่กำลังจะเดินออกไปจากห้ อง สังเกตเห็นสีหน้าเจ็บปวดของเสิ่นอี เวยจึงถามว่า “เธอเปนอะไรหรือเปล่า?”

เสิ่นอีเวยไม่อยากบอกความจริง เธอจึงพูดปฏิเสธอย่างลวกๆว่า: “ไม่มีอะไรค่ะ”

เซิ่งเจ๋อเฉิงขมวดคิ้ว ดูจากสีหน้าท่าทางที่เห็นได้ชัดว่าเสิ่นอี เวยกำลังรู้สึกเจ็บปวดอยู่ เขาก็รู้ในทันทีว่าเรื่องนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ

เขาวางถ้วยและตะเกียบลงบนโต๊ะแล้วเ ดินไปหาเสิ่นอีเวย

เขาดูจริงจังพลางเอ่ยถาม:

“เธอกำลังโกหก เธอเป็นอะไรกันแน่?”

เสิ่นอีเวยตกใจก้าวไปทางด้านหลังต ามสัญชาตญาณ ด้านหลังของเธอเป็นเตียงนอน ขอพบหัวเขาชนกับขอบเตียง เธอจึงร่วงลงนั่งลงบนเตียง

ในเวลาเดียวกับเซิ่งเจ๋อเฉิงคว้าแขน ของเสิ่นอีเวยไว้ได้ แต่เขาคว้าโดนตรงที่เธอกำลังเจ็บอยู่พ อดี

ความเจ็บปวดอันรุนแรงทำให้เสิ่นอีเ วยอุทานออกมา “อุ้ย!”

วินาทีต่อมา เธอก็รีบกุมบริเวณที่รู้สึกเจ็บนั้นไว้ เซิ่งเจ๋อเฉิงสังเกตเห็นว่าเขาทำให้เธอเ จ็บอยู่

ดังนั้นเขาเลยดึงแขนเสื้อของเสิ่นอีเวย ขึ้นมา เสิ่นอีเวยไม่มีเวลาตอบโต้ใด ๆ การกระทำของเซิ่งเจ๋อเฉิงรวดเร็วปาน สายฟ้า บนผิวที่ขาวนุ่ม ภายใต้แสงไฟปรากฏรอยฟกช่าสีม่วงแ ดงอย่างน่าตกใจ เชิงเจ๋อเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อยมองดูรอย ฟกช้ำแล้วถามว่า:

“แบบนี้ยังบอกว่าไม่เป็นไรอีก? ไปโดนอะไรมา?”

เสิ่นอีเวยเม้มริมฝีปากแน่นหันหน้าไ ปอีกด้านหนึ่ง ไม่พูดอะไร เซิ่งเจ๋อเฉิงมองดูเสิ่นอีเวยอย่างเงียบๆ ในสมองของเขานึกถึงเรื่องแล้วเรื่องเล่ าที่เกิดขึ้นในคืนนี้

เซิ่งเจ๋อเฉิงถามเบาๆว่า

“ตอนที่อยู่ถนนหวนไฮ

ฉันลากเธอขึ้นรถเลยช้ำจนถึงขนาดนี้เล ยเหรอ?”

พอเขาพูดจบ เสนอเวยอยากจะดึงแขนออกมาจากมี อเขา แต่กลับขยับไม่ได้

“ตอบฉันมา”

น้ำเสียงของชายหนุ่มเด็ดขาด ทำให้คนฟังไม่สามารถปฏิเสธเขาได้

ขนตางอนงามของเสิ่นอีเวยสั่นไหวเ ล็กน้อย แต่ไม่มีใครทันสังเกตเห็น อุณหภูมิอุ่นๆของฝ่ามือใหญ่ๆ ที่หยาบนิดๆของเซิ่งเจ๋อเฉิงสัมผัสกับผิ วอันบอบบางของแขนเสิ่นอีเวย ทำให้รู้สึกคันนิดๆแต่ก็เต็มไปด้วยเสน่ห์ ที่น่าหลงใหล

ยังไงเขาก็เกิดมาในสภาพแวดล้อม ครอบครัวที่ดี เซิ่งเจ๋อเฉิงยังได้รับการเลี้ยงดูอย่างทะ นุถนอม และได้รับการนับถือตั้งแต่อายุยังน้อยฝ หมอของเขาไม่ควรจะหยาบแบบน อาจเป็นเพราะเขาออกกำลังกายเป็นปร ะจำและเป็นเวลานาน ต้องจับอุปกรณ์ออกกําลังกายอยู่บ่อย ๆเลยทำให้มือหยาบกร้าน

เมื่อถูกเชิงเจ๋อเฉิงเค้นถาม เสิ่นอีเวยเลยตัดสินใจที่จะไม่หลบเลี่ยง อีกต่อไป

เธอเงยหน้าขึ้นมองตาเซิ่งเจ๋อเฉิง บริเวณเหนือศีรษะของเขามีแสงนีออน สาดส่องมาจากมุมที่เพิ่งเจ๋อเฉิงมองไป ที่ดวงตาของเสิ่นอีเวย ดวงตาของเธอส่องประกายระยิบระยับ ราวกับเพชร

“ใช่ค่ะ”

เธอพูดสองคำนี้ออกมาอย่างราบเรียบ เมื่อยืนยันคำตอบในใจของเขาแล้วเ ขงเจอเฉงก็ไม่มีทีท่าแปลกใจอะไร เพียงแต่ … มีความรู้สึกผิดนิดๆ อะไรกัน?

มันไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย

เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ลังเลถามตรงๆว่า: “กล่องยาอยู่ที่ไหน?”

เสิ่นอีเวยชะงักไปนิดหนึ่ง

เธอชี้ไปที่ชั้นวางของถัดจากเตียงแล้ว พูดว่า :”อยู่นั่น”

เขาจะไปเอายามาทาให้เธอ?เสิ่นอีเว ยรู้สึกงงนิดๆ

ขายาวๆของเซิ่งเจ๋อเฉิงก้าวไม่กี่ก้าว ก็หยิบกล่องยมาแล้ววางลงบนเตียง เขานั่งลงข้างเสิ่นอีเวย

เซิ่งเจ๋อเฉิงจับแขนที่ได้รับบาดเจ็บข

องเธออย่างนุ่มนวล ยาหม่องกลิ่นหอมเย็นจากสมุนไพรแต่ มอยู่ที่นิ้วชี้ของเซิ่งเจ๋อเฉิงจากนั้นเขาก็ เอายาถูไปที่ผิวฟกช้าที่แขนของเสิ่นอีเ วย

ตอนแรกรู้สึกเย็นนิดๆ

จากนั้นก็เริ่มอุ่นขึ้นเพิ่งเจ๋อเฉิงทายาอย่ างระมัดระวัง

เหมือนกลัวว่าจะทำให้เสิ่นอีเวยเจ็บ แต่ฝ่ายตรงข้ามกลับรู้สึกหวาดระแวง คืนนี้การแสดงออกของผู้ชายคนนี้มันดู แปลกๆ

ก็ไม่นะ

พูดให้ถูกช่วงนี้เขามักมีท่าทีแปลกๆอยู่ แล้ว

ตั้งแต่ตอนที่เพิ่งเจ๋อเฉิงเดินเข้ามาห

าเธอ

ในสมองของเสิ่นอีเวยก็เกิดคำถามขึ้นม เธออยากจะถามเซิ่งเจ๋อเฉิงให้ชัดเจนไ ปแต่เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง

ในขณะที่ความคิดของเสิ่นอีเวยกำลั งฟุ้งซ่านอยู่นั่นเอง เซิ่งเจ๋อเฉิงก็ถามว่า “เจ็บไหม?”

เสิ่นอีเวยตกใจ สะดุ้งนิดหนึ่ง แต่เธอก็ปรับอารมณ์อย่างว่องไว: “ไม่เป็นไรคะ”

บทสนทนาเรียบง่ายนี้

ไม่สามารถทำให้เข้าใจได้ว่าอีกฝ่ายกำ ลังคิดอะไรอยู่

“เซิ่งเจ๋อเฉิง” เสิ่นอีเวยเรียกชื่อเขา

“หึม” เขาตอบกลับ

“ทำไมคุณถึงทำแบบนี้?”

สิ่งที่อยากรู้ ควรทจะถามออกไปดีกว่าเกมไว้

นิ้วที่กำลังทายาของเซิ่งเจ๋อเฉิง ชะงักไปเล็กน้อย แล้วถามว่า: “เธอหมายถึงอะไร?”

เสิ่นอีเวยถอนหายใจเบาๆ แต่นําเสียงกลับราบเรียบ: “ทําไมถึงพาฉันออกมาจากห้องพักคน ไข้ของเงินหุ้ย? ทําไมถึงอยากให้ฉันรับการรักษา? เพราะอะไรกัน”

พอพูดถึงตรงนี้เสิ่นอีเวยก็หยุดพูด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ