บทที่225มือที่อยากสัมผัสแต่ก ลับดึงกลับมา

บทที่ 225

มือที่อยากสัมผัสแต่กลับดึงกลับมา เซิ่งเจ๋อเฉิงเอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดจาใดๆ

รอบกายเต็มไปด้วยลมหายใจที่เย็นชา เมื่อเห็นเชิงเจ๋อเฉิงไม่มีท่าทีที่จะตอบ คำถาม

เสิ่นอีเวยก็หยิบกระเป๋าที่วางอยู่ข้างเตีย งขึ้นมา แล้วควานหากระจกกลมเล็กๆ ออกมา

เสิ่นอีเวยมองดูสีหน้าของเพิ่งเจ๋อเฉิงอ ยู่ ไม่รู้ว่าทำไม

ดูเหมือนจะเกิดความมึนงงไปชั่วขณะ ที่แท้ผู้ชายคนนี้อดทนกับตัวเองได้ถึงข นาดนี้เชียวหรือ?

ในหอผู้ป่วยอันเงียบสงบ คนคนหนึ่งกำลังอธิบาย

ส่วนอีกคนก็ฟังอยู่อย่างสงบ ดูเหมือนจะไม่มีอะไรในโลกนี้ที่สามาร ถเข้ามารบกวนพวกเขาได้ในขณะนี้อย่า งสิ้นเชิง

“ผมเข้าใจ”

ทันใดนั้นเซิ่งเจ๋อเฉิงก็เอ่ยปากขึ้น เสิ่นอีเวยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

เสิ่นอีเวยพูดต่อ

“ในเวลานั้นเป็นเพราะฉันกลัวเกินไป ดังนั้นในหัวสมองของฉันจึงว่างเปล่า

จริงๆ

แล้วฉันไม่อยากคิดถึงความรู้สึกที่ไร้ปร

ะโยชน์อีกต่อไป ในเวลานั้นฉันลืมทุกอย่างที่อยู่รอบตัว ฉันแค่อยากจะหลบหนีไป

เซิ่งเจ๋อเฉิงที่คอยฟังอยู่เงียบๆ มาโดยตลอดได้สังเกตเห็นว่า เมื่อเสิ่นอีเวยได้พูดคำว่า “หลบหนี”. ประกายน้ำก็ปรากฏขึ้นมาในดวงตาที่แ จ่มใสนั้น

“ฉันไม่รู้ว่าเจิ้งอวิ๋นชวนจะชั่วช้าถึงขนา ดังนั้นเมื่อก่อนฉันจึงไม่ได้เตรียมใจไว้

ดนี้

ซึ่งเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ฉันไม่สามาร ถควบคุมตัวเองได้ ในเวลานั้นเจิ้งอวิ๋นชวนจับไหล่ฉันไว้แน่

น

พูดจาหยอกล้อและถามฉันว่าเมื่อกี้ฉัน

ยังมีท่าทางภาคภูมิใจอยู่ แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้กลัวแบบนี้ จริงๆ แล้วในตอนนั้นฉันได้ยินคำพูดของเขาอ

ย่างเลือนราง

ดังนั้นฉันออกแรงสะบัดออกจากเขา

วิ่งไปที่ประตู

แต่เพียงไม่กี่ก้าวฉันก็ถูกเขาจับได้”

เซิ่งเจ๋อเฉิงขมวดคิ้ว แต่เสิ่นอีเวยที่กำลังอธิบายอย่างจริงจัง กลับไม่ทันสังเกตถึงสีหน้าที่เปลี่ยนไป

ของเขา

“เจิ้งอวิ๋นชวนเริ่มบีบคอของฉัน

ในความเป็นจริงตอนนั้นฉันไม่อาจรู้ได้ว่ ากำลังที่เขาใช้ในเวลานั้นมากน้อยขนา ดไหน

เพราะความกลัวและไร้กำลังทำให้ฉันสู ญเสียประสาทสัมผัสทั้งหมด แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ดังนั้นฉันจึงต้องใช้พละกำลังในการต้า นทานเขาอย่างมากที่สุด แต่เห็นได้ชัดว่ายิ่งฉันขัดขืนมากเท่าไรเ ขาก็ยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้น”

“รอยแดงบนลำคอของฉันก็ถูกทิ้งเอาไ ว้นับตั้งแต่ตอนนั้น

เซิ่งเจ๋อเฉิงมองเสิ่นอีเวย

ใบหน้าของเขาไม่มีการแสดงออก ดวงตาของลึกล้ำยากที่ผู้คนจะอ่านอาร มณ์ของเขาออก

เขามองดูใบหน้าอันซีดเผือดของเสิ่นอีเ วยที่นอนอยู่บนเตียง เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าในทันใดนั้นหั

วใจของเขาก็หดเกร็งเหมือนการตอบส นองเมื่อถูกคนต่อยอย่างแรง

เนื่องจากได้ย้อนนึกถึงประสบการณ์ที่ไ ม่มีความสุขในโกดังเก็บเหล้าขึ้นมาอีก

ครั้ง

เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าอารมณ์ของเธอเริ่มตื่นเ

ต้นเล็กน้อย

แต่เธอก็พยายามไม่แสดงมันออกมา เธอเอื้อมมือไปที่แก้วน้ำข้างเตียงและห ยิบขึ้นมาดื่มอย่างรวดเร็ว

เสิ่นอีเวยคิดว่าเธอสามารถปกปิดอารม ณ์ที่วุ่นวายได้เป็นอย่างดี แต่ไม่คิดว่าสายตาและการกระทำเมื่อค รู่ของเธอจะตกอยู่ในสายตาของเซิ่งเจ๋ อเฉิง

มือที่ชายคนนั้นวางไว้ข้างเตียงขยับเล็

กน้อย แต่เสิ่นอีเวยไม่ทันได้สังเกตเห็น

หัวใจของเซิ่งเจ๋อเฉิงเต้นเป็นระลอกคลื่

น ไม่รู้ว่าทำไม ในตอนนี้เขาอยากจะเอื้อมมือไปโอบก

อดเสิ่นอีเวย

แต่ทำไมตลอดเวลาที่ผ่านมา ตนเองนั้นเกลียดผู้หญิงคนนี้อย่างชัดเจ

น

แต่ทำไมถึงได้เกิดความคิดแบบนี้ขึ้นมา

ได้?

อย่างไรก็ตามไม่ว่ากำลังภายนอกจะแข็

งแกร่งแค่ไหน

พวกเขาก็ไม่สามารถหยุดความคิดที่แท้ จริงที่สุดจากส่วนลึกในใจของคนเรา

ขณะที่จิตใจของทั้งสองนั้นเกิดช่องว่าง

ขึ้น

แม้แต่เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ไม่ทันได้สังเกตเห็น

ว่า

มือทั้งสองของเขากำลังยกขึ้นอย่างช้า

ๆ เอื้อมไปทางหัวไหล่ของเสิ่นอีเวย เสิ่นอีเวยที่กำลังก้มหน้าดื่มน้ำเห็นได้ชั ดว่าไม่ทันได้สังเกตว่าเกิดอะไรขึ้นกับต

นเอง

ในเวลานี้ห้องคนไข้สงบเงียบมาก

“ติ๊งต่อง!”

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เสิ่นอีเวยตกใจ

เธอเงยหน้าขึ้นจากผ้าห่มอย่างรวดเร็ว

ความคิดของเซิ่งเจ๋อเฉิงนั้นถูกขัดจังหว ะไปครู่หนึ่ง

เมื่อมองมือของตนเองที่หยุดอยู่กลาง

อากาศ

ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจในสิ่งที่เขาพยายา มจะทำ เขาขมวดคิ้ว

ดวงตากลับมาเย็นชาเหมือนเดิม ก่อนที่เสี่นอีเวยจะสังเกตเห็นมัน เชิงเจ๋อเฉิงก็รีบชักมือของตนเองกลับอ ย่างรวดเร็ว