บทที่222กลับมาหายาที่บ้านพัก

บทที่ 222 กลับมาหายาที่บ้านพัก

เซิ่งเจ๋อเฉิงนิ่งเงียบไม่พูดจา

ไม่แม้แต่จะมองขึ้นมา

เพียงแค่คอยชำเลืองมองคนที่นอนหน้ าซีดอยู่บนเตียงเป็นระยะ

เมื่อหมอเห็นท่าทีของเขาก็นึกว่าเขาไม่ สนใจเรื่องภรรยาของเขาเลย ดังนั้นเขาจึงคิดว่าความสัมพันธ์ของทั้ง

คู่นั้นแย่มาก

แต่ในฐานะแพทย์เรื่องต่างๆ

ระหว่างผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัวไ ม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา

เขาแค่อยากจะทำในสิ่งที่เขาควรทำให้ สำเร็จก็เพียงพอแล้ว หมอกระแอมแล้วพูดขึ้นว่า

“ด้วยสภาพร่างกายของภรรยาของคุณ

ในตอนนี้

ห้ามปล่อยให้เธอดื่มแอลกอฮอล์อีกเด็ ดขาด แม้ว่าจะแค่เล็กน้อย แต่ก็ดีกว่าที่จะไม่แตะต้องมันเลย ครั้งนี้ที่ดื่มจนมีเลือดออกจากกระเพาะ อาหาร คงจะไม่ได้ดื่มแค่เล็กน้อย เพื่อไม่ให้อาการป่วยแย่ลงไปกว่านี้ ข้อแรกคือห้ามภรรยาของคุณดื่มเหล้า

อีกอย่างคือต้องรับการรักษาอย่างเป็นร ะบบโดยเร็วที่สุด”

หลังจากที่หมอพูดจบเขาก็หันหลังกลับ และเดินออกจากห้องคนไข้ เซิ่งเจ๋อเฉิงพยักหน้ากับตัวเองเล็กน้อย เซิ่งเจ๋อเฉิงได้ยินเสียงหมอเปิดประตูจึง

รีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู

เขาเรียกหมอเอาไว้

“มีธุระอะไรอีกไหม?”

เซิ่งเจ๋อเฉิงถามขึ้นว่า

“เมื่อไรภรรยาของผมจะฟื้น? ”

หมอครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วตอบว่า “สถานการณ์ไม่นับว่าเลวร้ายมาก น่าจะประมาณอีกสองถึงสามชั่วโมง ถ้าหากเธอฟื้นขึ้นเมื่อไรก็ให้เธอกินโจ๊ กสักหน่อย”

เซิ่งเจ๋อเฉิงพยักหน้า

อีกสองหรือสามชั่วโมงถึงจะฟื้น ถ้าอย่างนั้นเขาก็มีเวลาเพียงพอที่จะสิ่ง นี้ต่อไป

เขาต้องตรวจสอบยาเม็ดสีขาวที่ถูกเขา โยนทิ้งไปว่าใช้รักษาโรคอะไร ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับคำตอบในเรื่องนี้อ ยู่แล้ว

แถมยังเป็นยาเม็ดเล็กๆ

ขนาดไม่ถึงกระดุมเม็ดหนึ่งด้วยซ้ำ , ในคฤหาสน์แห่งนี้คนรับใช้จะทำความส ะอาดอย่างละเอียดทุกๆ 3 วัน

เวลาผ่านไปนานมากแล้วและมันก็สมเ หตุสมผลแล้วที่ยาเม็ดนั้นจะหายไป

เซิ่งเจ๋อเฉิงถอนหายใจเล็กน้อย แต่อารมณ์ของเขาไม่ได้รับผลกระทบ

ตอนนั้นเสิ่นอีเวยกินยาในห้องนอนของ

เธอ

บางทียังอาจเหลืออยู่ในลิ้นชักห้องนอ นของเธอก็เป็นได้

ในสมองของเซิ่งเจ๋อเฉิงมีแสงสว่างขึ้น

มา ประตูห้องนอนของเสิ่นอีเวยถูกเปิดออ

ก

เซิ่งเจ๋อเฉิงเปิดลิ้นชักขนาดเล็กข้างเตีย ง เขาควานหาอยู่พักหนึ่ง แต่นอกจากสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวันแ ล้วเขาก็ไม่พบขวดยาใดๆ อีก

เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกสงสัยในใจ ทำไมขวดยาถึงไม่อยู่ที่นี่? หรือว่าบังเอิญเสิ่นอีเวยกินยาหมดพอดี ?

ในเมื่อหาไม่พบก็ต้องปล่อยมันไป

เซิ่งเจ๋อเฉิงลุกขึ้นยืนแล้วเดินลงไปชั้นล่ าง

พอถึงห้องนั่งเล่นเขาก็เดินไปที่ริมหน้า ต่าง ไม่รู้ว่าทำไม ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงสิ่งที่เสิ่นอีเวยพูดกั บเขาในคืนที่เขาเมาเรื่องที่คุณปู่กำชับเ ธอในสวนดอกไม้

ในขณะนี้เขายังจำสิ่งที่เสิ่นอีเวยพูดเอา ไว้ในใจ แต่คุณปู่นั้นไม่อยู่แล้ว

เซิ่งเจ๋อเฉิงยังจดจำสิ่งที่คุณปู่พูดกับเข

าในคืนก่อนที่คุณปู่จะจากไป ซึ่งแทบจะเหมือนกับที่เสิ่นอีเวยบอกเข าในเวลานั้นทุกประการ

บางครั้งคุณปู่ก็เข้มงวดกับเซิ่งเจ๋อเฉิง

แต่เขาก็นับว่าเป็นคนที่เพิ่งเจ๋อเฉิงเคาร พนับถือมากที่สุดในชีวิต

ท้องฟ้านอกหน้าต่างมืดมิด

เนื่องจากมีฝนเบาบางจึงไม่มีดวงดาวม ากนักในท้องฟ้า

ท้องฟ้าสีดำราวกับผ้าเปื้อนหมึกคลุมห น้าลงมา

เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออก ทันใดนั้นใบหน้าของเสิ่นอีเวยก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในสมองของเขา คนที่ทำให้เขาไม่ชอบแต่กลับเป็นที่ยอ มรับและเป็นคนโปรดของคุณปู่ เขาเข้าใจเธอผิดไปในบางแง่มุมจริงๆ

หรือเปล่า?

หรือจะมีบางสิ่งที่เขาไม่ทันได้พิจารณา

จริงๆ?

อีกไม่นาน

เมื่อเสิ่นอีเวยตื่นขึ้นมาในคืนนี้เขามีเรื่อง

จะถามเธอให้กระจ่างหลายอย่าง

เมื่อนึกถึงเสิ่นอีเวยที่ยังคงนอนอยู่บนเ

ตียงในโรงพยาบาล

เซิ่งเจ๋อเฉิงก็เตรียมตัวจะออกไปข้างน อก

แต่ทันทีที่เขาหันหลังกลับเขาก็ถูกดึงดู ดด้วยวัตถุสีขาวในกระถางดอกไม้สูงต รงมุมผนัง

วัตถุสีขาวมีขนาดเล็กมากแต่ก็ค่อนข้าง ดูคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เซิ่งเจ๋อเฉิงเลื่อนสายตาของเขาเข้าไปใ

กล้ๆ

ถึงจะสังเกตเห็นยาเม็ดทรงกลมสีขาวที่

อยู่บนดินสีเข้มในกระถาง

เขาหยิบเม็ดยาขึ้นมาดูอย่างระมัดระวัง และพบว่าเป็นยาที่เขาขว้างทิ้งไปในวัน

นั้น ที่แท้ก็มาตกอยู่ตรงนี้

ไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่พบมันบนพื้นเมื่อ

ครู่

เซิ่งเจ๋อเฉิงหยิบโทรศัพท์มือถือของเข าออกมาแล้วรีบกดโทรหาหลินอวี้ “ประธานเซิ่ง” ไม่กี่วินาทีต่อมา

เสียงอันราบเรียบของหลินอวี้ก็ดังขึ้นม

าจากปลายสาย

“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?”

“บริษัท”

เซิ่งเจ๋อเฉิงมองไปที่ยาเม็ดสีขาวที่วาง

อยู่ในมือของเขา

สายตาค่อนข้างลึกซึ้งเล็กน้อยแล้วพูดว่

า “เดี๋ยวผมจะไปหาคุณ

มีเรื่องหนึ่งอยากจะมอบหมายให้คุณไป

จัดการ”

น้ำเสียงของหลินอวี้มีความเคารพ

“ได้ครับ”

ยี่สิบนาทีต่อมาเซิ่งเจ๋อเฉิงได้มอบยาที่ บรรจุอยู่ในถุงที่ปิดผนึกขนาดเล็กให้กับ หลินอวี้ “ไปตรวจสอบว่ายาชนิดนี้ใช้รักษาโรคอ ะไร ยิ่งเร็วยิ่งดี”

หลินอวี้พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “เข้าใจแล้วครับ”

เซิ่งเจ๋อเฉิงเห็นหว่างคิ้วของหลินอวี้มีร่ องรอยความเหนื่อยอ่อนอย่างเห็นได้ชั ด จึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วบอกว่า “หลายวันมานี้คุณทำงานหนักมาตลอด คุณยุ่งมานานมากแล้ว พอสัปดาห์นี้เสร็จก็ลาพักร้อนสักพักหนึ่ งเถอะ!”

สีหน้าหลินอวี้เรียบเฉย เขาเงยหน้าขึ้นมองเซิ่งเจ๋อเฉิงแล้วพูด ช้าๆ ว่า “ท่านประธานเซิ่ง เรื่องที่คุณเสิ่นสอบถามวิธีการติดต่อคุ ณเจิ้ง

ผมไม่รู้ว่ามันจะกลายเป็นผลลัพธ์เช่นไร แต่ผมต้องขอโทษจริงๆ”

น้ำเสียงของหลินอวี้มีความจริงใจ เซิ่งเจ๋อเฉิงได้ยินทุกคำพูด

ความจริงเซิ่งเจ๋อเฉิงนั้นรู้แก่ใจดีกว่า หลินอวี้ได้ทำงานกับตนเองมานานหลา ยปีโดยไม่มีการตัดพ้อใดๆ ความจริงความสามารถในการทำธุรกิจ

ของเขานับว่าดีมากแล้ว ในช่วงเริ่มต้นของการทำงานร่วมกันอา จเป็นเพราะขาดความเข้าใจกันระหว่าง

กันและกัน

หลินอวี้เองก็ได้ทำผิดพลาดในเรื่องเล็ กๆ น้อยๆ

เมื่อเวลาผ่านไปการพยายามวิ่งเข้าหากั นของทั้งสองทำให้ความไม่เข้าใจกันเล็ กๆ น้อยๆ นั้นได้ค่อยๆ จางหายไป เขาเป็นผู้ช่วยที่ทรงพลังที่สุดเขา ตราบใดที่เพิ่งเจ๋อเฉิงมอบหมายให้หลิ นอวี้ทำสิ่งต่างๆ เขาก็ไม่เคยทำไม่สำเร็จ

ดังนั้นในความเป็นจริงหลายปีที่ผ่านมา น เซิ่งเจ๋อเฉิงต้องขอบคุณหลินอวี้มากเป็

นพิเศษ

ส่วนครั้งนี้ความจริงเสิ่นอีเวยได้อาศัย อของเซิ่งเจ๋อเฉิงในการโกหกหลินอวี้

ดังนั้นเขาจึงบอกข้อมูลในการติดต่อเจิ้ งอวิ๋นชวนแก่เสิ่นอีเวย นอกเหนือจากความไม่รอบคอบเล็กๆ น้อยๆ นี้แล้ว

อันที่จริงก็ไม่ถือว่าความผิดพลาดของ หลินอวี้เลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ