บทที่219เสิ่นอีเวยมึนล้มลงไป

บทที่ 219 เสิ่นอีเวยมึนล้มลงไป

เสิ่นอีเวยพูดอยากเหมาะสม และมีน้ำเสียงที่เยือกเย็น

ในห้องเดิมทีก็มีความเงียบงันอยู่แล้ว ชายทั้งสองคนไม่คิดว่าเสิ่นอีเวยจะพูด ขึ้นมา

เสิ่นอีเวยพอพูดจบ

เจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้ลุกขึ้นมาแล้วพูดว่า

“คิดไม่ถึงเลยว่า

คุณหญิงเสิ่นจะมีความรู้สึกต่อประธานเ ซิ่งขนาดนี้ ดูแล้วเรื่องที่พูดๆกันมา คงไม่ใช่เรื่องจริงแล้วล่ะ”

เสิ่นอีเวยก็ไม่ได้ไปสนใจอะไร เมรุ บนเพราะว่าเธอปกป้องเซ็งเจ๋อเ ฉิงจนทำให้เจิ้งอวิ๋นชวนโมโห เหมือนกับได้จุดไฟให้กับเขา ท่าทางการใช้มือก็เริ่มขึ้น

“ไพ”

เซิ่งเจ๋อเฉิงที่ได้ดีดโทรศัพท์ไปให้เจิ้งอ วิ่นชวนก็ได้ตกลงพื้นลง แต่โทรศัพท์ไม่ได้เป็นอะไร

เจิ้งอวิ๋นชวนได้เห็น

ก็ได้เดินไปเพื่อเหยียบขยี้ซ้ำ

เซิ่งเจ๋อเฉิงและเสิ่นอีเวยก็ยืนมองเรื่อง

ที่เกิดทั้งหมด

ทำให้สองคนนี้รู้สึกเหมือนกับความปัญ ญาอ่อนลอยมายังบนหน้า

เสิ่นอีเวยเห็นเจิ้งอวิ่งชวนที่โมโหเป็นอ

ย่างมาก กเดเพยงแคหัวเราะเยาะเยยเขา แท้จริงแล้วเขาก็เป็นคนปัญญาอ่อนเช่น นี้นั่นเอง

พอทำลายโทรศัพท์เสร็จแล้ว

เจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้พูดกับเซิ่งเจ๋อเฉิงว่า “ขอโทษทีเมื่อสักครู่นี้ลืมตัวไป

ผมรู้ดีกว่า

หลักฐานแบบนี้คงไม่ใช่มีชิ้นเดียว

ในเมื่อประธานเซิ่งเป็นคนที่พร้อมต่อกา

รต่อสู้ใช่ไหม ? ”

เสิ่นอีเวยและเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ได้ยืนมองเจิ้ งอวิ๋นชวน

เซิ่งเจ๋อเฉิงยิ้ม

สีหน้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปหลังจากที่เจิ้งอ

วิ่นชวนทำแบบนั้น

ทั้งร่างกายแสดงถึงชัยชนะที่ได้มาตั้งแ

ต่ยังไม่เริ่มต้น ณเจงมีความคิดวิเคราะห์ตัดสินดีกว่า

เมื่อสักครู่ มากมาย ความจริงแล้วหลักฐานเหล่านี้ยังมีอีกม ากมาย”

ความหมายก็คือ

ทำไมจะต้องเสียแรงด้วยเล่า

เจิ้งอวิ๋นชวนยิ้ม

แต่ไม่ได้ทำให้เสิ่นอีเวยเห็นถึงความบ้า ระห่ำของเขา

หลังจากนั้นเจิ้งอวิ๋นชวนพูดต่อมาว่า

“ผมแค่อยากเห็นความสัมพันธ์อันแน่แ ฟันของสามีภรรยา ขนาดผมกักขังเขาไว้ในห้องเก็บเหล้า

คุณหญิงเสิ่นมาขอโทษผมแทนคุณ

แล้วมีท่าทีที่น่ากลัวขนาดนั้น และได้ทำเรื่องที่ขอร้องผมต่าง

ๆนานามากมาย ”

ทาเหผมใดรูถึงเรื่องจริง เลยทีเดียว

ในห้องนั้นก็ได้เข้าสู่ความเงียบงันครั้งใ

หม่ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ความจริงแล้วเธอก็รู้แล้วว่ามันจะเกิดเรื่

องไม่ดีขึ้น เพราะเสิ่นอีเวยไม่อยากให้เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้ ว่าเธอนั้นเป็นโรคกลัวในที่แคบและมืด

ในความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเซิ่งเจ๋อเ ฉิง ยังเขารู้ความอ่อนแอมากเท่าไหร่ ก็จะทำให้เขานั้นทรมานเธอมากเท่านั้น เจิ้งอวิ๋นชวนในน้ำเสียงที่ธรรมดาไม่ดัง และเบาจนเกินไป

ทุกคำพูดก็เข้าหูเซิ่งเจ๋อเฉิงทั้งหมด เขานั้นได้ตกใจไปชั่วครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้แสดงอะไรมากมายนัก เพราะว่าเขาเป็นคนที่รอบคอบเลยไม่ไ ดเผยสหนาให้ใครรับรู้ถึงความในใจ

เสิ่นอีเวยไม่ได้ขยับตัวอะไร เซิ่งเจ๋อเฉิงที่นั่งอยู่ได้หันมามองเธอ แต่เธอก็ไม่ได้คิดจะไปมองเขา

“เข้าไปในห้องเก็บเหล้า ? เกิดอะไรขึ้น ? ” เซิ่งเจ๋อเฉิงมีน้ำเสียงที่เย็นชามาก เหมือนกับน้ำเย็นราดลงบนร่างกาย

เสิ่นอีเวยตกใจเป็นอย่างที่สุดแต่ก็ยังสา มารถที่จะรักษาความสงบไว้ได้ และเจิ้งอวิ๋นชวนได้เห็นถึงความเป็นมา

ของเซิ่งเจ๋อเฉิงกับเสิ่นอีเวย และได้คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงดึงสติกลับ

มา

เจิ้งอวิ๋นชวนได้พูดด้วยน้ำเสียงขำขันว่า ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า ?

“ขอโทษที หรือวา……

น้ำเสียงที่ลากยาวนั้นทำให้เสิ่นอีเวยมีค วามรู้สึกน่าเกลียดเป็นอย่างยิ่ง

“ประธานเชิงไม่รู้หรือว่าภรรยาตัวเองเ ป็นโรคกลัวในที่แคบและมืด”

เสิ่นอีเวยโมโหและด่าผู้ชายคนนี้ว่าไอ้พ

วกเกลียดความสงบ

หากเรื่องราวไม่ได้มีความเคร่งขรึมและ

ตึงเครียดขนาดนี้

เธอคิดว่าจะถอดรองเท้าแล้วตบไปยังห

น้าของเขา

เซิ่งเจ๋อเฉิงได้มองไปยังเจิ้งอวิ๋นชวน และไม่ได้ไปสนใจคำพูดของเขา และได้หันมาหาเสิ่นอีเวยสองวินาที

หลังจากนั้นเซิ่งเจ๋อเฉิงได้ลุกขึ้นแล้วพู ดว่า “คุณเจิ้ง ผมคิดว่าตอนนเวลากไมชาแล้ว

ผมยังมีงานที่ต้องทำ ตอนนี้คงไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนได้ ขอให้คุณเจิ้งตามสบาย

พอพูดเสร็จก็เดินไปยังทางประตู และก็ได้หันกลับมามองแล้วพูดกับเจิ้ง อวิ๋นชวนอีกว่า “อ้อ ผมลืมบอกคุณไป เรื่องที่เกี่ยวกับคุณเมื่อสักครู่นี้ ก็รอเวลาที่เหมาะผสม

แล้วคุณจะเห็นในสำนักข่าวใหญ่ ๆ เอง ขอตัวก่อน”

พอฟังคำพูดของเซิ่งเจ๋อเฉิงเสร็จ เจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้เพียงแค่ยืนอย่างนิ่ง ๆ

และหมดสภาพการตอบสนองเรียบร้อย

แล้ว

เซิ่งเจ๋อเฉิงเดินออกไปไม่ถึงสองก้าว แล้วไม่โดยนเสียงจากคนข้างหลัง แล้วหันกลับไปมองเสิ่นอีเวยที่เหม่ออยู่ นั้น “ทำไมไม่ไปอีก ?

หรือว่ารอผมมาอุ้มคุณไป ?”

เสิ่นอีเวย ..…………….

เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

เมื่อสักครู่ที่เพิ่งเจ๋อเฉิงพูดเสร็จไปเรียบ ร้อยแล้วนั้น

เหมือนกับเรื่องราวกำลังถึงจุดสูงสุดแล้

ว

สำหรับเจิ้งอวิ๋นชวนจะไปรับมืออย่างไร

และแก้ไขอย่างไรกับเรื่องราวพวกนี้ก็ไ ม่สามารถจะรับรู้ได้แล้ว

การออกหน้าครั้งนี้มีความโหดร้ายมาก

โหดร้ายจริง ๆ เสนอเวยไม่สามารถที่จะบังคับจิตใจไม่ ให้คิดไปได้ในประโยคที่พูดว่า

“รอผมมาอุ้มคุณหรือ? ”

เสิ่นอีเวยรู้สึกหน้าแดงไปถึงหู แต่ว่าก็ไม่ได้รู้สึกถึงอบอุ่นในค่าพูดนั่น ความจริงแล้วเป็นเพราะความมึนเมา เพราะในใจของเธอก็มีคำตอบอยู่แล้ว

เธอเมาแล้ว

ใช่แล้ว ดื่มไปหนึ่งขวดเสียขนาดนั้น ไม่เอาได้อย่างไรล่ะ

ดังนั้นที่เธอไมได้ตามเซิ่งเจ๋อเฉิงไปเพ ราะเธอนั้นเมาและไม่ได้สามารถตามให้ ทันได้

ไม่ใช่เพียงเขาอาการเมาของเธอ แต่เป็นเพราะตอนนี้เริ่มเลือนรางแล้ว เลยไม่สามารถจะขยับตัวได้เลย มองไปยังเซงเจอเฉิงทีมองหน้าเธออยู่ อย่างนั้น

เสิ่นอีเวยก็ได้ควบคุมอารมณ์ความรู้ขอ งตัวเอง

แต่เมื่อสักครู่ที่เดินมาสองก้าวนั้น

ทำให้เธอรู้สึกว่าไม่เหมือนจะถูกต้องนั ก

ความจริงแล้วถ้าเมาธรรมดาก็พอพูดไป

แต่ตอนนี้กระเพาะของเธอเริ่มรู้สึกมีคว ามร้อนแรงเป็นอย่างมาก จนทําให้มีความเจ็บปวดถึงที่สุด

เสิ่นอีเวยรู้ว่า

ผลกระทบหลังจากการดื่มเหล่านั้นมาแ

ล้ว

ความจริงแล้วคนออกมาเจอโลกกว้าง สิ่งเหล่านี้ก็จําเป็นเช่นกัน เจบกระเพาะจนทําให้เงินอีเวยหายใจ ลำบาก

พอจะยกเท้าขึ้นก็เหมือนเขาเหยียบอยู่ บนสำลีไม่อาจจะเหยียบถึงพื้นได้ เจ็บปวด เจ็บปวดจริง ๆ

แต่ว่าเธอและเพิ่งเจ๋อเฉิงก็ยังไม่ได้ออ

กไปไหน เจิ้งอวิ๋นชวนก็ยังอยู่

เธอไม่อยากจะล้มลงไป แต่ว่าในใจไม่อยากแต่กำลังไม่สู้ เสิ่นอีเวยก็เลย เธอรู้สึกว่าพละกำลังตัวเองนั้นเหมือนถู กดูดไปจนหมแล้ว

“เซิ่ง”

เสิ่นอีเวยอยากจะร้องขอความช่วยเหลื

อ

ซึ่งเป็นเสียงพยางค์ที่อ่อนแอเหลือเกิน และยังไม่มีพละกำลังที่จะพูด เธอใดเพียงแต่ยนอยู่ใต้ร่มเงาของเซิงเ จ๋อเฉิง

ขาและกำลังเหมือนจะไม่มีเรี่ยวแรงถึง

ขีดสุด

เพิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพาก

ล

และได้หันกลับมามองเห็นเงินอีเวยนอ

นอยู่บนพื้นพอดี

ในหัวสมองเหมือนกันมีแสงผ่านมาอย่า

งงัง เขาเดินก้าวยาวๆ

มาไปยังด้านหน้า

“เสิ่นอีเวย !”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ