บทที่ 206 คุณไม่ใช่บอกว่าจะขอโทษแทนเซิ่งเจ๋อ เฉิงไม่ใช่หรือ

บทที่ 206 คุณไม่ใช่บอกว่าจะขอโทษแทนเซิ่งเจ๋อ เฉิงไม่ใช่หรือ

เสิ่นอีเวยรู้ว่าในหลายปีที่ผ่านมาถ้าไม่ใ ช่พ่อของเจิ้งอวิ๋นชวนบังคับไม่ให้เขาห่ างจากประเทศอังกฤษแล้วนั้น ก็จะต้องกลับมาแก้แค้นเธอแน่นอน แต่ใครจะรู้ว่าการลงนามความร่วมมือระ หว่างสองบริษัทนี้จะได้กลับมาพบกันอี

ก

ภายใต้ความมืดมิดสนิทและสภาพแวด ล้อมที่เงียบงันทำให้เสิ่นอีเวยนั้นรู้สึกยิ่ งกลัวมากยิ่งขึ้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะห้องมั นเล็กเกินไปจนทำให้เธอนั้นหายใจลำบ

าก

ความมืดและความน่ากลัวเสมือนกับมีม ารผจญทำให้เธอรู้สึกเหมือนจะเป็นลม

เธอพยายามที่จะให้อารมณ์กลับมาเป็น ปกติแต่ว่าในหัวสมองของเท่านั้นกลับคิ ดอย่างอื่นไปเรื่อยเปื่อย

เมื่อคิดไปถึงเสียงที่เจิ้งอวิ๋นชวนกำลังจ ะมาทางประตู

แต่ไม่ได้ยินเสียงในการล็อกกลอนประ

พอคิดถึงตรงนี้เธอก็ได้ลุกขึ้นมาและไป ยังประตูตรงนั้น

แต่เนื่องจากรอบข้างมีความมืดมิดดังนั้ นเสิ่นอีเวยเลยไม่รู้ว่าประตูอยู่ทางทิศไ

หน

แต่เธออาศัยความทรงจำของเธอและค วามรู้สึกเดินไปยังทิศทางที่ตนเองคิดไ

ว้

แต่ยังดีที่ว่าความคิดของเธอนั้นถูกต้อง เสิ่นอีเวยก็ไม่ได้เขาตอนที่ยังไม่ได้รู้สึก

ตัวกลับมา

เจิ้งอวิ๋นชวนแค่รู้สึกว่าได้บีบริมฝีปากข องเธอนั้นกลับกลายหายไปในทันใดแล ะข้างกายเหมือนมีน้ำหอมลอยโชยมา

ร่างกายสัมผัสได้ถึงความเย็นที่แปลกป

ระหลาดใจ

เสิ่นอีเวยจึงรู้ทันทีว่าเธอนั้นได้จับอยู่ตร

งประตูแล้ว

ซึ่งในใจของเธอก็เต็มไปด้วยความดีใจ แต่ว่ายังไม่ได้ถึงเวลาที่เธอจะใช้มือเปิ

ดประตูน

ไหล่ทั้งสองข้างของเธอก็ได้มีแรงดึงก ลับไป

นั่นคือเจิ้งอวิ๋นชวนได้ใช้แรงดึงเธอกลับ

ไป

ทันใดนั้นเสิ่นอีเวยก็มีความตกใจอย่าง มากแล้วพูดว่า “ปล่อยฉันไปเถอะ”

เสิ่นอีเวยได้ตอบสนองความรู้สึกอย่างร วดเร็ว

และอาศัยโอกาสที่อยู่ใกล้ประตูที่สุดเธ อก็เลยยกมือขึ้นเพื่อที่จะไปเปิดประตูแ ต่ว่าแขนขวานั้นได้อยู่เพียงกลางอากา ศเพียงครู่เดียวก็ถูกเจิ้งอวิ๋นชวนดึงกลับ มา

เธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดเป็นอย่างม

าก

เพราะว่ามื้อของเธอนั้นถูกฟาดลงปรับตู้ เก็บเหล้าอย่างรุนแรง ตู้เก็บเหล้าถูกคนชนอย่างรุนแรงเลยทำ ให้มีเกิดการสั่นสะเทือน และมีเหล้าบางขวดตกลงมาจากชั้นวาง

แต่เนื่องจากว่าเป็นห้องที่มีความมืดเลย ไม่เห็นว่าเหล้านั้นตกมาอย่างไร สองคนนั้นได้ยินเพียงแต่เสียงเหล้าตก ลงมาบนพื้นแค่นั้น

เองในสถานการณ์ที่มีความมืดและควา

มเงียบนั้น

การที่แก้วแตกนั้นทำให้มีความรู้สึกถึงค วามตกใจอย่างที่สุด

“อาาา”

เสิ่นอีเวยตกใจด้วยความกลัวและกรีดร้

หลังจากนั้น

คอของเธอก็ถูกเจิ้งอวิ๋นชวนจับด้วยคว ามรุนแรง

“หุบปากซะ”เสียงจากผู้ชายข้าง ๆ นั้นที่พูดด้วยความโกรธ

เสียงของเขาาที่เต็มไปด้วยความโมโห และห้องที่มีความเงียบทำให้เธอนั้นสั้น ไปทั่วร่างกายและเต็มไปด้วยความสิ้น หวัง

แต่ในวินาทีต่อมาเจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้เปลี่ ยนน้ำเสียงของตนเอง

“คุณหญิงเสิ่น

ไม่ใช่ว่าคุณจะมาขอโทษแทนเซิ่งเจ๋อเ ฮฉิงด้วยตัวเองหรอกหรือ ? ทำไมตอนนี้อยากจะหนีไปแล้วล่ะ ? ”

น้ำเสียงของเขาที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็

ว

ทำให้ในใจของเสิ่นอีเวยเต็มไปด้วยคว ามตื่นเต้นและตกใจ

จนเธอรู้สึกแม้กระทั่งมีเหงื่อไหลออกม าจากบนหน้าผากของเธออย่างมากมา

หลังจากที่เจิ้งอวิ๋นชวนได้ปิดไฟลงทำใ ห้สภาพแวดล้อมของห้องเต็มไปด้วยค วามมืดมิดซึ่งทำให้เสิ่นอีเวยนั้นกลัวอย่ างถึงที่สุดและบวกกับที่เขานั้นได้กระ ทำกับเธออย่างน่ากลัว

ในที่สุดเธอก็ยอมรับว่าเธอนั้นได้ถูกร้า ยจริงๆ

คอของเสิ่นอีเวยก็ยังถูกเจิ้งอวิ๋นชวนนั้น จับอยู่

ซึ่งผู้ชายคนนี้ไม่ได้คิดที่จะผ่อนแรงลงเ

ลยสักนิด ภายใต้ความมืดเสิ่นอีเวยก็ด่างตาให้กว้

างขึ้นเพราะเธออยากเห็นความชัดๆ ของเจงอวนชวน

แต่ว่าห้องเก็บเหล้าไม่มีแสงเข้ามาเลย แม้แต่น้อย

ดังนั้นเลยทำอะไรไม่ได้เลย

เสียงของเจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้มากระซิบข้า ง ๆ หู “คุณหญิงเสิ่น ตอนนี้คุณรู้สึกถึงความกลัวใช่ไหม ? ”

น้ำเสียงของเจิ้งอวิ๋นชวนที่เต็มไปด้วยก ารกลั่นแกล้งและการเสียดสี เสิ่นอีเวยนั้นได้ฟังอย่างตั้งใจซึ่งเธอก็ไ

ด้ตอบกลับไปว่า

“คุณเจิ้งตอนนี้คุณทำให้ฉันเห็นอย่างชั ดเจนแล้วว่า

ฉันไม่คิดเลยว่าคุณชายแห่งยังบริษัทเจิ้ งซื่อจะมาทำเรื่องที่จะใช้วิธีที่สกปรกเช่ นนี้กับผู้หญิงคนหนึ่งฉันถามตัวเองแล้ว ว่าฉันไม่มีความผิดตรงไหนเลย เงินอีเวยได้พูดออกไปด้วยข้อความที่ข

าดๆ หายๆ

เจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้ตอบกลับไปว่า “คุณไม่ได้ผิดตรงไหนล่ะ ?

ผมจะบอกคุณนะ

เมื่อห้าปีก่อนที่คุณทำแบบผมแบบนั้น ตอนนั้นคุณก็น่าจะต้องคิดถึงวันนี้บ้างสิ นะ ไม่ใช่มีคำโบราณว่าไว้หรอกหรือ ล้างแค้นสิบปีก็ไม่สาย ตอนนี้ถึงตาผมแล้ว คุณก็น่าจะยินดีนะ”

เสิ่นอีเวยได้ยินแล้วก็ได้เพียงแต่หัวเรา ะเพราะว่าปากของเธอได้แสดงถึงเช่นนั้ นเพราะว่าเธอได้เข้าใจในคำพูดของเจิ้ งอวิ๋นชวนในอีกความหมายหนึ่ง

เสิ่นอีเวยพูดว่า “ดังนั้น” ดังนั้น ความหมายของคุณคือ

การลงนามในครั้งนี้พ่อของคุณและบริ ษัทเซิ่งซื่อไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหม ? เป็นเพราะคุณได้ใส่ไฟไงล่ะ

พ่อของคุณเลยได้ทำการลงนามกับบริ ษัทเซิ่งซื่อ”

พอเสิ่นอีเวยพูดเสร็จทั้งห้องก็เต็มไปด้ วยความเงียบเพราะว่าเจิ้งอวิ๋นชวนไม่ไ ด้ทำอะไร

ในใจของเสิ่นอีเวยมีความตื่นเต้นเพราะ ไม่รู้ว่าเจิ้งอวิ๋นชวนทำไมถึงค่อย

ๆปล่อยมือออกจากเธอ

ท่ามกลางความเงียบก็ได้มีเพียงเดินไป

เดินมา

แต่ในใจของเสิ่นอีเวยก็ยังคงตื่นเต้นอยู่

เช่นนั้น

ต่อเมื่อหลังจากที่เจิ้งอวิ๋นชวนไม่ได้พูด อะไร ก็ได้ยินเพียงแต่ “ปัง

หลังจากนั้น

ในห้องก็เปิดไฟขึ้นมาเพราะว่าเพดานข องห้องนั้นไม่ได้สูงมากมาย ดังนั้นเลยทำให้เสิ่นอีเวยได้หลับตาลงเ

มื่อเห็นแสงไฟ

หลังจากที่อยู่ภายใต้ความมืดมานานเล ยทำให้เธอนั้นยังไม่สามารถปรับสภาพ ได้

พอลืมตาขึ้น

เสิ่นอีเวยก็ได้เห็นเจิ้งอวิ๋นชวนกำลังจะจุ ดบุหรี่

หลังจากที่เสิ่นอีเวยได้เห็นแสงไฟก็ได้ สูดหายใจลึก ๆ เหมือนกับคนกำลังจมนั้นแต่สามารถเก าะท่อนไม้ไว้ได้ หรืออาจจะเป็นเพราะสติที่หลุดไปนานเ

ลย

ดังนั้นเลยทำให้เธอไม่รู้สึกว่าเมื่อสักครู่ นี่ตัวเองมีความกลัวขนาดไหน พอตอนนี้อารมณ์กลับมาได้เหมือนเดิม ก็ได้เห็นสภาพที่สุดจะย่ำแย่ของเธอ

เธอรู้สึกว่าหัวสมองยิ่งอยู่ยิ่งหนักหน่วง ร่างกายไม่มีแรง เลยทำให้เธอค่อย ๆนั่งลง สุดท้ายก็ได้นั่งลงกับพื้นไป

หลังจากนั้นเจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้เปิดปากพู ดว่า “จากที่ผมมองแล้ว คุณก็ไม่ได้คนที่โง่ขนาดนั้น ไม่ผิดหรอกคุณหญิงเสิ่น ผมอยากจะคิดบัญชีแค้นกับคุณในปีนั้น ไม่ใช่วันสองวันจะชำระเสร็จ ปีนั้นไม่ใช่เพราะว่าคุณ ผมก็คงไม่โดนไอ่แก่นั่นกักบริเวณหรอ ก

พอพูดเสร็จ

เจิ้งอวิ๋นชวนก็ได้มือบุหรี่มาหาเงินอีเวย แล้วค่อย ๆ นั่งลง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ