บทที่180อยู่ดีๆก็เจอเจิ้งอวิ๋นชวน

บทที่ 180 อยู่ดีๆก็เจอเจิ้งอวิ๋นชวน

เสิ่นอีเวยคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอยู่ในใจ จนในที่สุดก็ยอมสงบปากสงบคำ

ถึงยังไงเซิ่งเจ๋อเฉิงก็กลับมาที่บริษัทก็แค่รอเวล

าที่จะรู้ช้าหรือรู้เร็วเท่านั้น

หล่อนพูดตอบกลับอย่างปกติ : “ได้ค่ะ

ฉันทราบแล้ว

ถ้าเวลาไหนที่ท่านประธานสะดวกที่จะรับสายฉั

รบกวนผู้ป่วยหลินช่วยบอกเขาให้โทรกลับหาฉั

นด้วย ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเขา ขอบคุณ

คุณไว้ก่อนล่วงหน้าละกันค่ะ”

“ไม่มีปัญหาครับ

ผมจะแจ้งให้ท่านประธานทราบ คุณเสื่นไม่ต้องเกรงใจครับ

หลังจากวางสายเสร็จ

เ นอีเวยที่กำลังยืนชิดขอบหน้าต่างสูงจรดพื้น มองออกไปมองทัศนียภาพด้านนอกหน้าต่าง อีกฝั่ง หลินอวี้เก็บโทรศัพท์เรียบร้อย

เขามองผู้ชายที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดที่นั่งอยู่ด้าน หลังเบาะนั่ง พลางเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงทุ้ม :

“คุณเสินโทรมาครับ

เธอฝากบอกว่าถ้าคุณว่างรบกวนโทรกลับไปหา

เธอหน่อยครับ

เพิ่งเจ๋อเฉิงที่ได้ยินคำว่า “เรื่องด่วน” ถึงกับเงยศีรษะขึ้นมา

สายตาของเขาช่างยากแก่คนอ่านออกเหมือนเ

ม

แต่ว่าสีหน้ากลับมีความเหนื่อยล้าอย่างหนัก

“หล่อนได้พูดไหมว่ามีเรื่องด่วนอะไร?”

เพิ่งเจ๋อเฉิงถามกลับ

หลินอวี้ดอบกลับมา :

“คุณเสิ่นไม่ได้แจ้งไว้ครับ”

เหมือนจะไม่มีปัญหา

เชิงเจ๋อเฉ่งได้แต่พยักหน้าไปมา

หลินอวี้มองสีหน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิง

คิดอยู่ในใจสักพักเลยถามเขาไปแบบอ้อมๆ : “เช่น น จะโทรศัพท์กลับไปหาคุณเสื่นไหมครับ? น้ำเสียงที่เธอพูดเมื่อสักครู่ รีบร้อนอยู่ครับ

เพิ่งเจ๋อเฉิงเงียบไปสักพัก

เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่แล้วก็รำพึงรำพันอ

อกมา : “เรื่องด่วน?

ก็แค่กลัวว่าฉันจะไม่ช่วยหล่อนแค่นั้นแหละ”

หลินอวี้ฟังออกว่าน้ำเสียงของเพิ่งเจ๋อเฉิงมันแ อบซ่อนความหมายที่ใหญ่หลวงอยู่ในนั้น แต่เขาเป็นแค่ผู้ช่วยของเขาเท่านั้น

ในเวลานี้ก็ไม่ใช่เวลามาถามอะไรมาก

หลินอวี้ที่กำลังเงียบอยู่ยิ่งได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ ของเขาก็ไม่กล้าจะที่ซักไซ้ต่อความยาวสาวควา มยืดต่อ ในเวลานี้ มีข้อความเข้ามาพอดี

เขารีบกวาดสายตาอ่านแล้วรีบแจ้งแก่เซิ่งเจ๋อเฉิ

ง : “ท่านประธานเชิง

ผู้ร่วมเซ็นสัญญาทางฝั่งยุโรปใกล้จะมาถึงบริษั

ทเชิงชื่อแล้ว

พวกเราต้องรีบกลับไปที่บริษัทเชิง

ชื่อครับ

เพิ่งเจ๋อเฉิงก้มศีรษะลงจัดการคอเสื้อที่ยับยู่ยี่ให้ เรียบร้อย เขาครุ่นคิดอยู่ในใจสักพักแล้วเอ่ยขึ้น : “ออกเดินทางกลับเ ง อตอนนี้เลย”

หลินอวี้รับคำสั่งแล้วแจ้งให้คนขับรถขับรถออก

ไป

ในตอนนี้

ผู้ร่วมลงทนฝั่งยุโรปได้นั่งพักในห้องโถงขนาดใ หญ่ของชั้นยี่สิบสี่ของบริษัทเชิงชื่อ

ในครั้งนี้ถือได้ว่าเป็นลูกค้าของบริษัทเชิงชื่อเล

ยก็ว่าได้ CEO

ภาคพื้นยุโรปเฟลิกซ์สโตว์ก็เขาร่วมในการประชุ มครั้งนี้ด้วย เขาเป็นคนเชื้อสายจีน

ชื่อจีนของเขาก็คือเจิ้งโป๊หง

เจิ้งโป๊หงถึงแม้อายุจะเกินห้าสิบไปแล้ว

แต่ว่าจิตวิญญาณถือว่าร้อยเปอร์เซนต์

สําหรับเรื่องการลงทุนในธนาคารเขาเป็นคนที่มี ชื่อเสียงมาก

คราวนี้เขามาเซ็นสัญญาความร่วมมือการลงทุน ทางธนาคารกับเชิงเจ๋อเฉิงที่บริษัทเซิ่งชื่อด้วยต นเอง

ในทางธุรกิจถือว่าเป็นเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เซอร์ไพ รัชเอามาก ทุกคนต่างรู้ว่าบริษัทเชิงชื่อนั้นโด่งดังมีชื่อเสียง แต่ไม่มีใครคากคิดว่าบริษัทจะใหญ่โตได้ถึงขนา

ขนาดไหน

ดที่คนมีชื่อเสียงอย่างเจิ้งโป๊หง จะมาประชุมกับเพิ่งเจ๋อเฉิงที่บริษัทเชิงชื่อโดยต

รง

บุคคลเหล่านี้ตอนเดินเข้ามาในห้องโถงของบริ

ษัท

คนในบริษัทต่างก็สนทนาเรื่องนี้กันสนุกปาก เรื่องที่พูดถึงนอกจากเรื่องเซิ่งชื่อที่ลงทุนกับเจิ้

งโป๊หงแล้ว

อีกประเด็นที่ถกเถียงกันมากนั่นก็คือหนุ่มหล่อลู กครึ่งที่ยืนข้างกายเจิ้งโป๊หงคนนั้นไง

ภรรยาของเจิ้งโป๊หงเป็นคนอเมริกัน

ลูกชายของเขาเจิ้งอวิ๋นชวนเป็นลูกครึ่ง

รูปร่างสูงใหญ่โต

ทั้งตัวไม่มีสิ่งใดสัมผัสได้ถึงความเป็นคนตะวันอ

อกได้เลย

ในขณะเดียวกันกลับแสดงนิสัยที่เปิดเผยทางฝั่

งบ้านเกิดเมืองนอนฝั่งยุโรป

ช่วงถึงชั้นยี่สิบสี่นั่นเขาส่งจูบให้ทุกคนไปทั่ว แล้วยิ่งผู้ชมต่างเป็นผู้หญิงต่างก็ให้ฉายาเขาอยู่ ในใจ “คุณชายแสนเสน่ห์”

เจิ้งอวิ๋นชวนคนนี้เป็นถึงลูกชายของคนเก่ง

ข่าวคราวในแวดวงก็มีไม่น้อยจริงๆ สำนักข่าวต่างบอกว่าเขาเป็นคุณชายแสนเสน่ห์

ตอนนี้ได้เจอตัวจริงเข้าให้แล้ว

ชื่อเสียงเขาไม่ได้พูดปดมดเท็จแต่อย่างใด

ทุกคนต่างสนอกสนใจพูดคุยนินทาจนเสียงดังเ

ข็งแซ่ในออฟฟิศ

เสียงดังนั่นดังจนถึงห้องทำงานของเสิ่นอีเวย หล่อนถึงกับประหลาดใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เลยจะออกไปดูสักหน่อย แต่ในเวลานี้

ห้องทํางานของหล่อนกลับถูกเปิดออก

คนที่เปิดประตูคือเสี่ยว

พนักงานต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์

เล่นอีเวยถามกลับ : “มีธุระอะไร?”

เสี่ยวมู่เป็นหญิงส่วนอายุไม่เยอะ

ใบหน้ามีเลือดฝาด น

ดูเหมือนว่าไม่รู้จะทำยังไงและเขินอายเอามาก ๆ หน้าหล่อนดูทุกข์ใจแล้วเอ่ยขึ้นมา

“ท่านประธานเงิน

คุณเจ๋งต้องการที่จะเดินดูห้องทํางานของพวกเ ราฉันริ้งเขาไม่ไหวจริงๆ ขอโทษ…”

เสิ่นอีเวยกำลังสงสัยในคำพูดของเสี่ยวพูดที่ยัง พูดไม่จบ อยู่ดีๆประตูห้องทำงานก็เปิดออก บริเวณด้านหน้าประตูมีร่างของผู้ชายสูงใหญ่อยู่ หนึ่งคน

ตอนแรกมองไม่ชัด

เงินอีเวยนึกว่าเป็นเชิงเจ๋อเฉิงแต่ว่าไม่ใช่ คนที่เดินเข้ามาคือเจิ้งอวิ๋นชวน ยิ่งตอนที่หล่อนมองเห็นใบหน้าของเขาชัดเจน

ตอนนั้น เงินอีเวยถึงกับตะลึงพรึงเพลิด เช่นเดียวกันกับตอนที่เจิ้งอวิ๋นชวนเห็นหน้าหล่อ นสีหน้าของเขาก็ตกใจเหมือนกัน

ในเวลาไม่กี่วินาที

เสิ่นอีเวยพยายามคิดแล้วคิดอีกอยู่นานว่าเจ้าข

องใบหน้านี้เขาชื่ออะไร แล้วคำพูดที่เรียกเขาว่า “เจิ้งอวิ๋นชวน”

เ น เวยตกใจจนเบิกตาค้างไว้ คนๆนี้หล่อนรู้จัก

เจิ้งอวิ๋นชวนพยายามเก็บอาการประหลาดใจเอา

ไว้ก่อน สักพัก

เขาก็ใช้รอยยิ้มอันอบอุ่นนั่นพูดกับเสี่ยวมู่ที่ยืนข วางประตูเอาไว้ : “ขอบคุณสาวน้อยคนสวยมาก ท่านนี้คือ….

เขาค่อยๆเงยศีรษะขึ้นมา

เหมือนกําลังครุ่นคิดอยู่ว่า

เมื่อครู่เสิ่นอีเวยถูกเรียกว่าอะไร

“ท่านประธานเงิน ฉันเสร็จงานเรียบร้อย หากไม่มีเรื่องอื่น ฉันขอตัว ไม่รบกวนการทํางานของคุณแล้วค่ะ”

หน้าตาของเจิ้งอวิ๋นชวนไม่ได้น่ากลัว เขาเป็นลูกครึ่ง ดังนั้นเลยหน้าตาดูมีเสน่ห์ ยิ่งการออกเสียงภาษาจีนไม่ค่อยชัดเจนตามกา รเสียงภาษาอังกฤษมันทำให้หัวใจของสาวน้อย ประชาสัมพันธ์คนนี้เต้นตุบๆ

แล้วรีบออกจากสายตาของพวกเขาทั้งสอง

เน เวยยังไม่ทันถามว่านี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น คนก็หายแวบไปแล้ว เธอได้แต่ถอนหายใจ สักพัก

เจิ้งอวิ๋นชวนเดินตรงมาหาเธอโดยไม่มีการขออ นุญาต สีหน้าเสิ่นอีเวยเต็มไปด้วยความเย็นชา

คนที่อยู่ในแวดวงธุรกิจก็ต้องเคยได้ยินชื่อของคุ

ณชายท่านนี้มาแล้ว

โดยส่วนใหญ่จะพูดถึงเพราะเขามีพ่อที่มีชื่อเสีย

ง

เสี่นอีเวยยืนอยู่ด้านหลังของโต๊ะทำงาน

สวนเจิ้งอวิ๋นชวนค่อยๆก้าวเข้ามาแล้วยืนอยู่ตรง

หน้าเธอ มือทั้งสองข้างของเขา

จับโต๊ะทํางานไว้แน่นและมองหน้าหล่อนอย่าง

สนอกสนใจแล้วเอ่ยขึ้น :

“ไม่คิดเลยว่าจะเจอคุณเงินที่นี่ !” ช่างบังเอิญจริงๆ

น้ำเสียงแปลกของเจิ้งอวิ๋นชวนตั้งใจที่จะเน้นคำ

พูดสุดท้ายนั่น ฟังแล้วยังขนลุก ทว่าเงินอีเวยกลับไม่เกรงกลัวเขาเลย

หากตอนนี้เขากล้ามาทําร้ายหล่อน

เงินอีเวยรับประกันเลยว่า

เธอสามารถใช้ความกล้าบ้าบิ่นมาจัดการเขาได้เ หมือนกับในบาร์ครั้งที่แล้ว

ตอนที่เห็นหน้าเจิ้งอวิ๋นชวน

เสิ่นอีเวยก็นึกถึงสมัยที่ตัวเองเจอกับเขาในบาร์

ที่ประเทศอังกฤษ

ตอนนั้นพ่อกับแม่ยังมีชีวิตอยู่

พวกเขาต่างทราบดีว่าหล่อนสนใจเรื่องการออก

แบบชุดแต่งงานเอามาก

เลยส่งเธอให้ไปแลกเปลี่ยนที่ประเทศอังกฤษอ

ยู่สองปี

ตอนนี้เสิ่นอีเวยเพิ่งจะอายุเพียงสิบเก้าปี

เป็นครั้งแรกที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวในสถานที่ห่าง

ไกลบ้านขนาดนั้น

ในใจของเธอช่างเครียดและก็หวาดกลัว ตอนที่อยู่ที่ประเทศอังกฤษ

เธอเช่าห้องอยู่ด้านนอกมหาวิทยาลัย

เคราะห์ดีที่ได้เจอเพื่อนร่วมห้องที่ดี เป็นคนจีนเหมือนกัน

การได้อยู่สื่อสารกับเพื่อนชาติเดียวกันทำให้คว ามหวาดกลัวในการอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้

นเคยค่อยๆดีขึ้นบ้าง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ