บทท57แสดงอานาจฉงเหน

บทที่57 แสดงอำนาจให้สวี่อันฉิงเห็น

หล่อนคิดว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงก็คงแกล้งหล่อนเล่นคงให้ หล่อนทำความสะอาด ชงชา คอยเสิร์ฟน้ำอะไรพวกนี้แต่ก็ควร ที่จะเริ่มต้นจากตำแหน่งพนักงานนักออกแบบธรรมดาทั่วไป ก่อน แต่ว่า ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบ ตอนนี้หล่อนไม่ สามารถจับทางผู้ชายคนนี้ได้จริงๆ

สีหน้าของสวี่อันฉิงดูไม่ได้ตั้งแต่แรก ตัวหล่อนเอาเข้า ทำงานที่บริษัทเป็นได้แค่หัวหน้าหล่อนมีสิทธิ์อะไรห้า ! เสิ่นอีเวย

สวีอันฉิงกำมือแน่น เล็บยาวเหมือนจะเข้าอุ้งมือ หล่อน เกลียดจนอดไม่ได้ที่จะฉีกเธอให้กระจุยหล่อนลุกขึ้นแล้วมุ่งหน้า เดินไปหาผู้หญิงคนนี้ ดูทีว่าเธอจะต่อกรยังไง

หลังจากที่เจ๋อเฉิงแนะนำเสร็จเขามองเธอแวบหนึ่งแล้ว ก็หันหลังเดินออกไปแถมไม่ได้พูดอะไรต่อ ใจของเสิ่นอีเวย เหมือนกำลังสุมกองไฟอยู่

อ๋อที่แท้เขาอยากให้ตัวเธอมาจัดการเก็บพวกขยะที่ก่าย กองอยู่นี่นะหรอ?

หลังจากทะเลาะกันทุกคนเลยเข้าใจได้ว่า คุณนายเซิ่งคน นี้ไม่ค่อยได้การต้อนรับที่ดีเท่าไหร่สำหรับท่านประธานเชิ่งและ ยังแสดงอารมณ์เย็นชากับหล่อนตลอดเวลาสวีอันฉิงมองเห็นภาพเหล่านี้เลยอยากหาอะไรสักอย่างมา ให้ที่มเสิ่นอีเวยสักนิด

อยู่ดีๆ หล่อนก็จับแขนของเสิ่นอีเวยไว้แน่น แสดงอาการ สนิทสนมแบบจอมปลอมแบบนั้นพูดกับเธอ : “คุณเสิ่นคนนี้เป็น เพื่อนสนิทกับฉันเอง ตอนมาถึงที่บริษัทแบบปับปั๊บอาจจะทำ อะไรไม่ถูกไปบ้าง หวังว่าทุกคนไว้หน้าฉันบ้าง จากนี้ต่อไปต้อง ดูแลคุณเสิ่นให้ดีๆ”

การแสดงออกที่สนิทสนมเหลือเกิน ถ้าไม่คิดถึงเรื่องก่อน หน้านี้เสิ่นอีเวยคงเชื่อสวี่อันฉิงอย่างหมดใจแล้วว่าหล่อนเป็น เพื่อนของหล่อนจริงๆ

ทว่าเสิ่นอีเวบคิดไม่ถึงจริงๆว่าสวี่อันฉิงจะกล้าทำได้ถึง ขนาดนี้ ก่อนหน้านี้หนึ่งนาที เซิ่งเจ๋อเฉิงเพิ่งจะประกาศไปว่า หล่อนจะดำรงตำแหน่งเป็นถึงผู้อำนวยการของฝ่ายออกแบบ ชุดแต่งงาน ตำแหน่งยังสูงกว่าหล่อนนอีก แต่ดูอาการของ หล่อนตอนนี้สิ เหมือนว่าตัวเธอเองต้องการการคุ้มครองจาก หล่อนยังไงยังงั้น

เสิ่นอีเวยยิ้มแห้งๆแล้วเอามือของสวี่อันฉิงออก : “หัวหน้า

สวี่ -”

หล่อนตั้งใจที่จะจิกค่ำว่าหัวหน้าคำนี้

“ฉันขอแก้ข้อผิดพลาดสองข้อ ข้อแรก ฉันไม่ได้มาที่นี่แบบ ปุบปับ ฉันมาทำงานที่ปีกว่าแล้ว ก็แค่เธอไม่รู้เท่านั้นเอง ข้อ สอง เมื่อกี้ที่ท่านประธานเพิ่งพูดเธอคงฟังเข้าใจชัดเจนแล้วใช่? เธอเป็นหัวหน้าฉันเป็นผู้ใครตำแหน่งใหญ่ กว่าเธอน่าจะรู้ ฉันไม่ต้องการให้เธอมาดูแล และไม่ต้องการให้ ใครเข้ามาใกล้ชิดด้วย”

สวีอันฉิงหน้าเปลี่ยนสีทันที หล่อนคิดไม่ถึงเลยว่าเสิ่นอีเวบ จะกล้าหักหน้าหล่อนต่อหน้าสาธารณชนได้ขนาดนี้ หล่อนนึกว่า เสิ่นอีเวยจะเป็นเหมือนลูกพลับนิ่มๆที่จะถูกคนบีบได้ง่าย ตอนที่ ถูกหักหน้าก็เลยลืมที่จะตอบโต้ไป

สวีอันฉิงมองสวีอันฉิงที่หน้าเสียในใจเพิ่มขึ้น

หล่อนเดินไปข้างหน้าหลายก้าวเพื่อเข้าไปแล้วใช้เสียงที่มีเพียงพวกเขาสองคนได้ยินเท่านั้น : “สวี่ อันฉิง ในที่สุดฉันก็มาแล้ว บัญชีเก่าหรือใหม่ เราค่อยๆ– เคลียร์กันไปนะ”

สวีอันฉิงได้แต่มองเสิ่นอีเวยตาปริบๆ หล่อนไม่อยากจะ เชื่อเลยคนที่แกล้งง่ายๆอย่างเสิ่นอีเวย ตอนนี้จะเปลี่ยนเป็น หยิ่งไปได้ขนาดนี้

ท้ายสุดแล้ว เสิ่นอีเวยแต่มองหล่อนอยากไม่แยแสที่ หล่อนกำลังเดินออกไปจากประตูใหญ่ ขนาดหัวยังไม่หันกลับ มามอง

วันที่สอง เสิ่นอีเวยมาที่บริษัทชื่อตั้งแต่เช้า แต่การรอ ขึ้นลิฟต์ต้องต่อแถวยาวมาก เสิ่นอีเวยยืนอยู่บริเวณหัวแถว สายตาหล่อนกำลังมองคนข้างๆที่กำลังหลีกทางอยู่ เมื่อมองไปก็เห็นว่าเป็นเซิ่งเจ๋อเฉิงที่กำลังมา

เพื่อการเดินทางที่สะดวกสำหรับเขาโดยตรง ดังนั้นเขา เลยมีลิฟต์ส่วนตัวโดยเฉพาะ หลินอและคนของเขายืนอยู่ด้าน หลังของเขาที่ซึ่งกำลังรอลิฟต์อยู่ ในใจของเสิ่นอีเวยได้แต่เบะ ปาก ทำอย่างกับเป็นประธานาธิบดียังไงยังงั้น

“คุณเสิ่น ท่านประธานเพิ่งเรียกคุณไปหาแป็บหนึ่ง” เสียง

หลินอวี่ดังมาเข้าหู

เสิ่นอีเวยตกใจเลยหันกลับไป : “เขาเรียกฉันมีธุระอะไร?”

หลินอวีได้แต่ยิ้มๆ แต่ไม่ได้พูดว่าอะไร ได้แต่หลีกทางไป ยังข้างๆเพื่อให้เสิ่นอีเวยเดินไป เซิ่งเจ๋อเฉิงกำลังมองมาที่ หล่อน สีหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ

เสิ่นอีเวยไม่ตอบได้แต่เดินไปทางเขา

“เดินไปกับฉันทางนี้”

เสิ่นอีเวยนึกว่าฟังผิด : “นี่มันไม่ใช่ลิฟต์ส่วนตัวของคุณ

หรอ?”

สีหน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิงเจือปนความเบื่อนิดหน่อย : “จะส่วน ตัวหรือเปล่ามันขึ้นอยู่กับฉัน บอกให้เธอขึ้นไปก็ไป”

เสิ่นอีเวยอึ้งไปสักพัก ตอนแรกคิดว่าคงถูกปฏิเสธแต่มอง แถวข้างๆที่หางยาวเหมือนหางมังกร หล่อนยอมแล้ว คนสาม คนเดินเข้าลิฟต์ หลินอวี้ยีนอยู่ข้างหลังเขาสองคนอย่างเงียบๆ ลิฟต์ค่อยๆเลื่อนขึ้น ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรเลย สีหน้าของเสี่นอร์เวย์เต็มไปด้วยความสงสัย ในที่สุดเธอก็เลยยอมเปิดปาก : “ท่านประธานเพิ่ง แม้ว่าเราสองคนจะมีความสัมพันธ์เป็นถึง สามีภรรยากันที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่ฉันก็ไม่อยากให้คน อื่นคิดมั่วๆ ท่านประธานเข้าใจฉันใช่ไหม?”

หลินอวี้เป็นคนสนิทของเซิ่งเจ๋อเฉิง คำพูดพวกนี้ฟังแล้วก็ ไม่ได้มีอะไร หลินอวีที่ยืนอยู่ข้างหลังได้ก้มหน้าฟังอย่างเขินๆ

ถึงชั้นที่ยี่สิบสี่แล้ว เสิ่นอีเวยเพิ่งพูดจบลิฟต์ค่อยๆเปิดออก ส่วนเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ไม่ได้รีบเดินออกไป เขาหันกลับมามองเสี่ นอีเวยน้ำเสียงไม่มีอบอุ่นเลยสักนิด : “ฉันเธอมาที่นี่เพื่อมา ทำงาน ไม่ใช่มาคิดเรื่องไร้สาระพวกนี้”

พูดเสร็จก็ไม่รอให้เสิ่นอีเวยตอบก็เดินออกไปจากลิฟต์ พร้อมกับหลินอวี้แล้ว

เสิ่นอีเวยโมโหอย่างมากก็เหมือนว่าตัวเองมาทำงานปกติ แต่เหมือนถูกใครบางคนบีบบังคับมายังไงยังงั้นหรอ ? เซิ่งเจ๋อ เฉิงเดินออกไปไกลแล้ว เสิ่นอีเวยสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อจะ ได้สงบอารมณ์ถึงได้เดินออกไปจากลิฟต์

เวลาที่เดินผ่านออฟฟิศต่างๆ เสิ่นอีเวยแทบจะไม่ต้องคิด เลย รับรู้ได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ น่าจะเป็นเพราะว่าหลังจาก เมื่อวานนี้ที่เธอเดินออกไปมันต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ

แต่ว่าเสิ่นอีเวยสามารถคาดเดาได้เพราะว่าเรื่องเมื่อวานที่ หล่อนตั้งใจหักหน้าสวี่อันฉิงไว้ ดูลักษณะนิสัยของสวี่อันฉิงแล้ว หล่อนต้องใช้คนของหล่อนทำอะไรลงไปสักอย่าง
เชิงเจ๋อเฉิงให้สวีอันจึงแบ่งลูกน้องฝ่ายการออกแบบที่ หล่อนรับผิดชอบอยู่แบ่งให้เสิ่นอีเวย เป็นผู้หญิงอายุสามสิบห้า ปีชื่อหมีย่า ที่ได้ข่าวมาว่าเป็นนักออกแบบที่ฝีมือไม่เลวเลยที เดียว แต่ขอบใส่อารมณ์ เสิ่นอีเวยคิดว่าคงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น เพราะทุกคนก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว แค่รู้ว่าเรื่องตลาดที่ตัวเองควรจะ ทำนี่แหละถึงถือได้ว่าเป็นหน้าที่ดีที่สุดแล้วในการทำงาน

แต่ว่านักออกแบบคนนี้กลับไม่แก้งานตามแบบรูปตามที่ เสิ่นอีเวยบอกถึงสามครั้ง ในที่สุด เสิ่นอีเวยเลยรู้สึกได้ว่าหล่อน ตั้งใจที่จะเป็นศัตรูกับตัวหล่อน

เสิ่นอีเวยหยิบต้นฉบับการออกแบบที่พลาดๆไว้ ในใจ เหมือนมีน้ำมันมาก่อกองไฟ หล่อนดึงประตูออฟฟิศและรีบเดิน ไปยังตำแหน่งที่นั่งของหมีย่า

“แผละ!”

รูปที่ใช้ออกแบบวางบนโต๊ะเสียงดังฟังชัด ทุกคนที่นั่งอยู่ ในออฟฟิศตกใจกันยกใหญ่และรีบหันมามองทางเสิ่นอีเวย

หมี่ย่ายืนขึ้น สีหน้าทำเป็นไม่รู้ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแถมยังยิ้ม ผสมกับเขี้ยวลากดิน : “โอ้ว ผู้อำนวยการเสิ่น นี่คืออะไรคะ ? ใครหนอช่างทำให้คุณโมโหเป็นฟื้นเป็นไฟได้ขนาดนี้?”

ทุกคนที่อยู่รอบๆก็ยืนขึ้นมามองอย่างหัวเราะเรื่องตลก

เสิ่นอีเวยมองหมี่ย่าแบบนึ่งๆ : “รูปที่ออกแบบมาทั้งสาม ครั้งผิดมาสามรอบแล้ว แถมยังผิดที่เดิมๆ ในฐานะที่คุณเป็น นักออกแบบที่มีคุณสมบัติครบถ้วน ฉันไม่คิดว่าจะเป็นการผิดพลาดของคุณ อธิบายมาหน่อย”