บทที่18 เธอหาเรื่องเองนะ

เสิ่นอีเวยยังไม่ทันไหวตัว ก็โดนเชิ่งเจ๋อเฉึงแนบร่างลงมา

จนระยะห่างเป็นศูนย์

เพราะว่าเธอนั่งบนตักเขา ทำให้หัวเธอสูงกว่าเขา คนหนึ่ง

ก้มหน้า อีกคนเงยหน้า

เธอรู้สึกแปลกใจ ผู้ชายคนนี้อยู่ใต้ร่างเธอแท้ๆ แต่ดวงตา ตำลึกเหมือนทะเลคู่นั้นยังคงทำให้เธอรู้สึกถึงคำว่าโดดเดี่ยว บนยอดเขาสูงได้

เหมือนโดนแก้แค้นเลย มือเขาเอื้อมไปจับหลังเธอ ซิบของ กระโปรงโดนดึงให้ถอดออก ลมเย็นพัดเข้ารูขุทขน ปากของ เธออ้าออกเล็กน้อย

ทุกขั้นตอนสายตาของเขาจ้องเขม็งไปที่เธอ เหมือนจะบีบ ให้จนตรอก

มือที่หบายกร้านเล็กน้อยเลื่อนไปทั่วเอวเธอ จนถึงด้าน หน้าใกล้ท้องน้อย และหยอกล้อเล่นกับมัน เสิ่นอีเวยได้ยินเสียง หายใจติดขัดของตัวเอง

เธอไม่รู้มาก่อนเลยว่าเขาจะอ่อนโยนได้ขนาดนี้ กำลังคิด อยู่ สองมือนั่นก็ยกขึ้น แต่มือที่จับเอวยังติดแน่นไม่ยอมคลาย เขาเลื่อนมือต่ำลงไป เธอยังไม่ทันไหวตัว ก็โดนเขาจับ

เปลี่ยนท่า

หน้าของเธอแทบจะแนบติดกระจกรถ เธอคุกเข่าลงพนักเก้าอี้ มีเขาที่เกิดอารมณ์อยู่ด้านหลัง

“เทียบกับเมื่อกี้ ฉันขอบท่านี้มากกว่า”

เธอมองไม่เห็นหน้าเขา รู้สึกได้แค่ว่าปราการขั้นสุดท้าย ของเธอโดนเขากระชากทิ้ง วินาทีถัดมาความแข็งแกร่งพุ่งเข้า กระแทกจนเธอเจ็บปวดร้องออกมา

เขาดูพอใจกับปฏิกิริยาของเธอ และเคลื่อนไหวแรงขึ้น

เรื่อยๆ

เธออ้อนวอนในความมืด เสียงเขาแหบพร่า “ทำไม ไม่ ไหวแล้ว? เธอชอบเล่นวางยาไม่ใช่หรอ? ขนาดตัวเองยังไม่เว้น เธอนี่ก็กล้านะ”

เธอแอบแค้นในใจ กัดฟันกรอด เพราะคำพูดของเขา ทำให้เธออับอายมาก และก็ได้ยินความในในนั้นด้วย

สองปีก่อนวางยาเส้นหุ้ย วางยาเขาที่ไม่เคยแตะต้องเธอ เลยหลังแต่งงานมาสองปี พอตัวเองจะคุยกับคนให้เคลียร์กลับ โดนวางยา เธอรู้สึกตัวเองเหมือนตัวตลก

การกระแทกอย่างแรงเข้ามาอีกระลอก เธอรู้สึกว่าร่าง แทบแยกจากกัน

“ผู้ชายคนนั้นในคืนนี้เป็นใคร?” เหมือนโดนฟ้าผ่าก็ไม่ ปาน เธอใจกระตุกวูบ

ความซาบซ่านที่ท้องน้อยทำให้เสียงเธอสั่นพร่า “เขาคือ ฉินโม่ เพื่อนสมัยมหาลัยของฉัน…
เพราะหันหลังให้เขา ทำให้เธอไม่เห็นสีหน้าเขา ได้แต่ อาศัยแรงเขามารับรู้ความรู้สึก

การกระแทกมาอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นส่งเสียงครางอย่าง

กลั้นไม่อยู่

“ฉันไม่สนว่าใคร คราวหน้าอย่าให้ฉันเห็นเธออยู่กับ ผู้ชายอื่นอีก นี่เป็นการเตือนครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของฉัน”

พอได้ยินคำนั้น เธอรู้สึกว่ามันน่าข่า ผมเธอกระจายไปมา ตามการเคลื่อนไหว “คนที่ไม่ถนอมฉันคือนาย ขังฉันไว้ข้าง กายก็คือนาย…”

สีหน้าเขาเปลี่ยนสี และก้มลงเอาปากแนบใบหูเธอ ลม หายใจร้อนระอุทำเอาเธอขนลุกซู่ ท่านี้ทำให้ทั้งคู่แนบชิดกัน มากขึ้น เธอยิ่งหายใจติดขัดหนักขึ้น

เขาคว้ามือซ้ายเธอ แรงนั้นทำให้เธอขมวดคิ้วแหวน แต่งงานบนนิ้วนางซ้ายยื่นมาตรงหน้าเธอ “ถ้าฉันไม่บอกว่าไม่ ต้องการเะอ เธอก็เลิกคิดหนีจากฉันได้เลย จำไว้ นี้เป็นสิ่งที่เธอ ติดค้างเสิ่นหุ้ย”

พอได้ยินชื่อนี้ เธอระเบิดอารมณ์เลย ในใจรู้สึกรังเกียจ อย่างรุนแรง ตอนนี้เธอแค่อยากให้เขาออกไป เธอเอามือไปด้านหลัง กะจะผลักเขาออก แต่แรงเล็กน้อย

แค่นี้ไม่มีผลอะไรกับเขาเลย

แรงกระแทกอันรัญจวนเข้ามาจนเธอร้องโหยหวน ภาพใน รถสะท้อนคาวโลกีย์และความงามแบบอีโรติก
ในที่สุดเสียงครางราวสัตว์ป่าของเขาก็มาถึง ร่างกายเธอ ผลอยลงอย่างหมดแรง เธอเหนื่อยไปทั้งตัว ล้มลงบนที่นั่งที่เต็ม ไปด้วยหยาดเหงื่อ