บทที่17 เซึ่งเจ๋อเฉิงมาแล้ว

พอได้ยินน้ำเสียงเพิ่งเจ๋อเฉิง ฉิน โม่ขมวดคิ้วอย่างไม่สบ อารมณ์ “คุณเป็นใคร?”

สายตาเย็นเยียบของเซิ่งเจ๋อเฉิงมองตรงไปที่ฉินโม่ น้ำ เสียงเย็นสนิท “สามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของผู้หญิงในอ้อม แขนนาย”

พอพูดจบปับ เสิ่นอีเวยก็มาถึงอ้อมแขนเขาพอดี ฉิน โม่ โดนผลักออกเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะตัวเองไม่มี สิทธิ์อะไรเลย

เสิ่นอีเวยรู้สึกตัวเบาอีกแล้ว จมูกได้กลิ่นคุ้นเคย เปิดตาขึ้น เล็กน้อย เห็นแสดงสว่างและคางของเซิ่งเจ๋อเฉิง

“อ้า! “

เจ็บจนร้อง

เสิ่นอีเวยโดนเซิ่งเจ๋อเฉิงโยนลงที่นั่งข้างคนขับ

ลมเย็นจากด้านนอกดีเข้ามาปะทะความร้อนในตัว เธอ รู้สึกไม่สบายหนักขึ้น เธอเอ่ยปากบ่น “ร้อนจัง…

เพิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้สนใจเธอ

ฤทธิ์ยาในตัวเธอเริ่มทำฤทธิ์ เธอหันหน้าเข้าหน้าต่าง พยายามเข้าใกล้ความเย็น แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร

“ฉัน….ฉันอึดอัดใจ…”

หางตาเซึ่งเจ๋อเฉิงหันมองเสิ่นอีเวย แล้วโกรธจนอยากจะ ฆ่าคน ผู้หญิงคนนี้อยู่ข้างนอกในสภาพนี้เนี่ยนะ?
460

びらがな

อดทนไม่ไหวอีกต่อไป เพิ่งเจ๋อเฉิงซับรถไวปานกามนิตจน หยุดแถมฮวายไห่

แสงจันทร์จากหน้าต่างสาดส่องเข้ามาที่หน้าแดงระเรื่อ ของเสิ่นอีเวย ดวงตาเธอฉายแววปรารถนาแรงกล้า ลมหายใจ ที่ออกจากปากสีพืชนั้นแผ่วระทวย

แต่คางเธอโดนมือใหญ่ของเพิ่งเจ้อเฉิงบีบแน่น

ร่างท่อนบนของเขาขยับมาที่เธอ สายตาฆ่าคนไม่กระพริบ ตาเหมือนฆาตกรที่จ้องมองเหยื่อที่อยู่ในอาณาเขตของตน

“อือ…เจ็บ..”

“เสิ่นอี้ เวย เธอนี่ใจกล้ามากนะ กล้าหนีฉันออกไป? แถม ยังทำเรื่องให้ฉันตามเก็บอีก ทำไม ชอบถูกวางยาหรือไง?”

เสิ่นอีเวยรู้สึกได้ว่าเสียงประชดประชันของเขากระแทกหู ไม่หยุด แต่มีบางคำในนั้นฟังไม่เข้าใจ

ความร้อนในตัวเริ่มเพิ่มขึ้นอีก เธอรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้

จะตายแล้ว

วินาทีถัดมา เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกว่ามีมือคู่หนึ่งโอบรอบคอเขา หน้าเธอใกล้แค่คืบ เขากระตุกวูบ แสดงสีหน้ารังเกียจออก มา เขาสะบัดมือเธอออกอย่างแรง

แต่เสิ่นอีเวยที่ฤทธิ์ยากำเริบยังไม่ละความพยายาม เลย

ลุกขึ้นนั่งตักเขาทันที

เขาสบถอย่างโกรธจัด “ลงไป! ”

ถ้าเป็นปกติ เธอคงถอยแล้ว

แต่วันนี้ไม่เหมือนกัน ฤทธิ์ยาแรงมาก บวกกับความกดดัน ในใจที่สองปีนี้เธอเจอมา เธอจ้องหน้าเขาแววตาเหม่อลอย ไม่รู้ว่าตัวเองมีสติอยู่หรือเปล่า

อาจเพราะยืมฤทธิ์ยาทำใจกล้าก็ได้ หรือไม่ก็…เหมือน นักโทษที่ต่ำต้อยในด้านความรัก ตัวเองไม่มีความสุข ก็อยาก จะดึงคนอื่นตกนรกไปด้วย

เสิ่นอี้เวยแนบริมฝีปากสั่นเทาที่ปากเขาอย่างระมัดระวัง ดวงตากลมโตอาบไปด้วยน้ำตา

นั่นไง สติมากกว่าอารมณ์ ตัวเองเลยต้องใช้วิธีนี้เข้าใกล้

ไหล่ของเธอโดนผลักอย่างแรง เธอเห็นแววตาเขาเหมือน

เขา

ไฟลุก “เสิ่นอีเสนเธออยากตายหรือไงหะ! ” เสิ่นอีเวยยิ้มมุมปาก แนบปากไปที่ลำคอเขา จูบแผ่วเบา

ลงมาเรื่อยๆ มือเล็กเริ่มแกะกระดุมเม็ดแรก

ตามมาด้วยเม็ดที่สอง…เม็ดที่สาม..

เสิ่นอีเวยแนบสองมือไปที่หน้าอกเขา คอยจุดไฟปรารถนา ตลอดทาง สายตาเซิ่งเจ๋อเฉิงเริ่มปรากฏอารมณ์แบบที่เขาเอง ไม่รู้ตัว

เธอรู้สึกว่าใต้ขาเธอมีบางอย่างแข็งขึ้น เธอรู้ว่าเขามี อารมณ์แล้ว
เธอถอยออกห่างเขาอย่างรู้จังหวะ เขาเห็นแววตาเธอ นอกจากความโกรธที่อยากกลืนเขาลงท้อง ยังมีความ ปรารถนาอย่างแรงกล้าอีกด้วย

เหมือนใกล้ประสบความสำเร็จ เธอยิ้มอย่างสมใจ รอย ยิ้มนี้จุดประกายเตือดให้เขา

เอวเธอโดนคว้าหมับ ถัดมาก็มีลมหายใจร้อนระอุแนบ ข้างหูเธอ ทำเธอจักกะจี้ขนลุก เสียงแหบพร่าของเขาพูดขึ้นข้าง หูเธอ

“เสิ่นอี้ เวย เธอหาเรื่องเองนะ”