บทที่ 66 เดี่ยว อับคลิปไปในเว็บ

กู้อานหยานไม่เข้าใจจริงๆ ตัวเองไปทำร้ายอะไรคนพวกนี้

เธอไม่ใช่แค่อยากดูกระเป๋าเองหรอ? ถึงขั้นคนพวกนี้จ้องมองเธอเลย รอ เธอหาผิด?

เป็นพวกคนกินอิ่มจนท้องแตกจริงๆ

มู่ฟางเฟยถึงแม้ดูเหมือนไม่สนใจ แต่ก็ไม่ได้ลองรองเท้าแล้ว แค่ฟังตัวอยู่ บนโซฟาเล็กไว้ มองฝั่งโน้นเบาๆ

กระเป๋าอันนี้ตะกี้เธอดูแล้ว แค่ฟังราคาแล้ว ใจลังเลเลย

จากนั้น เธออ้างว่ารุ่นนี้ตัวเองไม่ชอบ ฉะนั้น ไม่ได้ซื้อ

ถึงแม้ตระกูลมีเงินมาก แต่ว่า มีเงินคือลูกเชื้อสายตรงของคุณท่านใหญ่

ตระกูลมู่รุ่นเล็กคนอื่นอาจจะมีเงิน แต่ว่ายังไม่ถึงขั้นกระเป๋าเป็นร้อยล้านก็ ซื้อได้ไปเรื่อย

มักต้องพิจารณาแบบ

ยัยขี้เหร่นี้ เดินเข้ามาก็เห็นสมบัติของร้านพวกเขาโดยตรง ฟางเฟยในใจ เหมือนกันแมลงวันไป รู้สึกไม่สบายใจ แน่นอน เธอก็อยากดู ผู้หญิงคนนี้จะเก็บยังไง

เขียนเขียนตีสีหน้าให้ พนักงานขายด้านข้างหยิกโทรศัพท์ขึ้นมา เปิด คลิปถ่ายออกมา ถ่ายทํา

ผู้จัดการไม่ได้คิดจะห้ามเลยสักนิด ยิ้มพูด : “ขอโทษ แค่พูดอย่างเดียว ไม่มีหลักฐาน คุณอย่าถือสานะครับ

อานหยานไม่สนใจคนพวกนี้ รับกระเป๋ามา ดูขึ้นมาอย่างจริงจัง

เธอซื้อของไม่ใช่แค่ใช้อารมณ์ หนึ่งคือกระเป๋าสวยจริงๆ สองคือ ราคา น่าจะได้

แน่นอนยังมีของสาม นั้นก็คือ เธอเร่งเวลาจริงๆ

กระเป๋ามีชั้นกระเป๋าเล็ก วางไว้บนมือสองครั้ง น้ำหนักก็เหมาะสม

เธอดูผู้จัดการ : “ราคาเท่าไหร่ ?”

“เก้าแสนแปดหมื่น” ผู้จัดการพูดอย่างภาคภูมิใจ

กู้อานหยานกลับเสียดายนิดหน่อย ดูกระเป๋าอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าชอบ

ว่าราคา ……

เธอกัดปาก ในที่สุดเอากระเป๋าวางลง : “ฉันไม่เอาแล้ว ”

“เชอะ!ฉันรู้อยู่แล้ว!” เขียนเขียนเดินไป หน้าอย่างดูถูกมาก : “ซื้อไม่ไหวยัง จะดูอีก ดูแล้วก็ไม่ซื้อ นี้ไม่ใช่กำลังเล่นคนอื่นเขาละ?”

แต่ เธอมองพนักงานที่กำลังถ่ายคลิปอยู่ : เธอถ่ายลงมาเลย เดี๋ยวส่งมาให้ฉัน ฉันจะอัปคลิปไปยังเว็บไซต์

“คนแบบนี้ จงใจรังแก่พนักงานขาย น่ารังเกียจที่สุด ฉันต้องเปิดเผย พฤติกรรมของเธอ!

“ไม่ทราบว่าฉันรังแกพวกเขาตรงไหน?” แค่ดูกระเป๋ากรังแกแล้ว ความผิด นี้ พูดไปไม่ได้หรือป่าว?

“คนอื่นบอกไม่ให้ดู ดูเธอก็ซื้อไม่ไหวแล้ว ยังมาเสียเวลาคนอื่นอีก ใช่เธอ ไหม? ”

เซียนเซียนกอดอก พูดอย่างอยู่ที่สูง

เธอกลับต้องให้คนอื่นมาดูแล เธอเองเวลาไม่มีค่าก็ช่างเถอะ เธอเคยคิด ไหม คนอื่นโดนเธอเสียเวลาไปเงินเดือนไปเท่าไหร่?

กู้อานหยานหันหน้ากลับไป จ้องมองพนักงานที่เอาโทรศัพท์ไว้

สายตาเย็นชามาก ถึงกลับทำฝ่ายตรงข้ามถอยออกไปสองก้าว

ยัยเด็กบ้านไปเรียนสายตาที่รุนแรงแบบนี้มาเมื่อไหร่ ? มู่เซียนเซียนไม่ทัน

ระวัง ก็ดูตะลึงไป

แต่เธอก็รีบตอบสนองเร็ว

เธอมองแบบนี้หมายความว่าไง? หรือ? “ร้านของพวกเธอ ยังมีกระเป๋าหรูกว่านี้ไหม? ถ้าไม่มี ฉันจะไปแล้ว

ห่า ? ยัยขี้เหร่นี้หมายความว่าไง? ยังต้องการหรุหรากว่านี้?

มู่เซียนเซียนกำลังอยากประชด อ่านหยานกลับหันหลัง : “ดูเหมือนจะไม่มี

แล้ว”

เก้าแสนแปดหมื่น ไม่ถึงคุณชายใหญ่ตั้งราคาไว้

ผู้ชายคนนั้นพูดคำไหนคำนั้น เธอกังวลว่า ตัวเองไม่เอากระเป๋าที่ตรงเป้า กลับไป เขาน่าจะให้เธอรีบกลับเข้ามาซื้ออีกแน่

“ร้านค้าพวกเรายังมีหรูกว่านี้ แต่ว่า ต้องใช้ VIPถึงจะดูได้” ผู้จัดการพูด

กู้อานหยานตัดสินใจไม่เสียเวลา เดินออกร้านนี้

อะไร VIP ถึงจะดูได้? มีเงินก็สามารถดูได้แล้ว

คนพวกนี้ก็แค่ดูเธอไม่มีเงินเท่านั้น

แต่ว่า เธอไม่มีเวลามาเสียเวลากับพวกเขาจริงๆ ถ้ากระเป๋าตะกี้ราคาล้าน หนึ่ง เธอน่าจะไม่พูดก็ซื้อเลย

เพราะว่า คือชอบจริงๆ ไม่สนใจพวกข้างหลังพูดจาประชด เธอเดินเข้าไปร้านตรงข้าม

“ถึงขั้นเดินเข้า VISTEE ! “เซียนเขียนเกือบจะอยากอ้วกแล้ว! “พี่ฉันยัง ไม่กล้าเข้าเลย……

แค่คิด ก็รีบหุบปาก หันหน้ามองสีหน้าไม่ดีฟางเฟย เขาพูด : พี่ พี่ดูสิว่า เธอนานแค่ไหนออกมา?

ออกมาอันนี้ แน่นอนคือต้องโดนไล่ออกมา

ร้านตรงข้าม ทั้งเมืองเป่ยหลิงไม่มีผู้หญิงกี่คนกล้าเข้าไป แม้กระทั่งฟาง เฟย หนึ่งปีก็ไม่เข้าไปกี่ครั้ง

กระเป๋าข้างใจเป็นลิมิเต็ดทั่วโลกทั้งหมดเลย ทุกใบอย่างนั้นต้องเป็นล้านขึ้น

คนที่ไม่เข้าไปคงจะคิดไม่ถึง ในโลกนี้ยังมีสถานที่หรูหราขนาดนี้

ยากจน บางครั้งก็จำกัดจินตนาการของเธอจริงๆ

ฟางเฟยแค่ยิ้ม ไม่พูด

ถึงแม้เธอไม่ใช่คุณหนูเชื้อสายโดยตรงของตระกูล แต่ว่า อยู่เมืองเป่ยหลิ

งก็เป็นคนมีหน้ามีตา

เหมือนมู่เซียนเซียนที่ชอบโวยวายแบบนี้ เธอทำไม่เป็น มันทำให้เธอเสีย

หน้า

แต่เธอไม่แคร์ที่จะให้มู่เซียนเขียนอยู่ข้างๆตัวเอง เพราะว่า หลายครั้งเธอ อยากพูดแต่กลับพูดไม่ได้ ต้องให้ลูกเป็ดขี้เหร่พูดแทน

ผู้จัดการกลับมานั่งตรงหน้าฟางเฟยอีกครั้ง ใส่รองเท้าให้เธอ อีกทางก็พูด เย็นขาว่า : “น่าจะสิบวินาทีไม่ถึง เธอก็โดนคนไล่ออกมาแล้ว”

“เธอออกมาแล้วจริงๆ! พนักงานหญิงคนหนึ่งตะลึงเรียก

พระเจ้า! สิบวินาทีเกินไปหน่อย แต่ว่า หน้าหลังไม่ถึงหนึ่งนาที น่าเป็น อายมาก!

ผู้จัดการหันไปมอง เดิมทีหน้ายิ้มแย้ม กลายเป็นก้องกินทันที!

“เป็นไป เป็นไปได้ไง?” นี้เป็นไปได้ไงจริงๆหรอ ?

ยัยขี้เหร่คนนั้น! เธอ…เธอแบกกระเป๋าออกมา

นั้นคือ….นคือ! VISTEEเมื่อวันที่พึงกลับมากระเป๋าสมบัติอัญมณี

เมื่อวันพวกเธอแอบไปดูมา ราคาตั้งไว้สามล้านแปดหมื่น ไม่ลด! ไม่ลด

นะ!

กู้อานยานทําไมถึงแบกเขาออกมา? สามารถคืนได้แบบนั้น ! งขั้น ถุงห่อก็เปิดออกมาแล้ว ไม่

เป็นไปไม่ได้ ต้องไม่ไปไม่ได้แน่นอน !

ในใจผู้จัดการรู้สึกคิดหนัก หรือว่า เธอจะเป็นคนรวยที่ไม่บอก?

ตะกี้ยังถามเธอยังมีกระเป๋าหรูหรากว่านี้ไหม ไม่ใช่เพราะจ่ายไม่ไหวเงินเก้า แสนแปดหมื่น แต่ว่า กระเป๋าเก้าแสนแปดหมื่นคนเขารังเกียจขั้นต่ำเกิน

โกดังของพวกเธอ ยังมีกระเป๋าที่หรูหราสุดๆอยู่หนึ่งใบ กะว่าพรุ่งนี้เปิด กิจกรรมโชว์ ตั้งราคาไว้ หนึ่งล้านหกแสนแปดหมื่น

ถ้าเอากระเป๋าอันนี้ขายออกไป…..

ผู้จัดการคิดแล้วคิด คิดแล้ว เนื้อเจ็บไปหมด!

หนึ่งล้านหกแสนแปดหมื่น อย่างน้อยเธอจะได้เงินเปอร์เซ็นสามหมื่น

สามหมื่นกว่า เพราะว่าตัดสินใจผิด ทำให้เธอไม่ได้สามหมื่นกว่าแล้ว !

ผู้จัดการรีบลุกขึ้นมา ลืมไปว่าในมือตัวเองยังเอารองเท้าของมู่ฟางเฟย ยัง ให้คนอื่นลองรองเท้าอยู่

เธอลุกขึ้น รองเท้าในมือกระดูกไม่ทันระวังไปโดนเท้ามู่ฟางเฟย ขาของฝั่ง ตรงข้ามโดสนกลับไปรอบแดงๆ เกือบมีแผลแล้ว

“เธอ!” ฟางเฟยโกรธจนอยากกระทืบไป

แต่ผู้จัดการไม่มีใจสนเธอ ! หนึ่งคู่ราคาแสนกว่ารองเท้า เปอร์เซ็นได้แค่ สามพันยังไม่ถึง จะมาสู้กับสามหมื่นกว่าได้ยังไง?

ผู้จัดการนั้นเหมือนบินออกไป และไปพร้อมกับพนักงานหญิง ก็รีบเดินออก

ไปหา

คุณผู้หญิง คุณผู้หญิงคนนี้! ผู้จัดการรีบเดินไปตรงหน้าของอานหยาน กระทั่งหน้าไม่แดงหายใจไม่ แรง มีมารยาทพูดไปว่า : “พวกเรายังมีกระเป๋ารุ่นลิมิเต็ดอยู่ คุณผู้หญิง เธอจะดูไหม ? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ